Ἄγνοια, Ἀδιαφορία- εὐθύνη, Ἁγ. Παϊσίου , Β' τόμος- Πνευματική ἀφύπνιση, σχόλια-Ἀρχ. Σάββα Ἁγιορείτου

 

Εἰκόνα τῆς Π. Διαθήκης ἡ σωματική ἄσκηση, Ἀββᾶ Ἠσύχιου τοῦ Πρεσβύτερου -Ἀρχιμ. Σάββα Ἁγιορείτου

 Κήρυγμα 487. Εἰκόνα τῆς Π. Διαθήκης ἡ σωματική ἄσκηση, Ἀββᾶ Ἠσύχιου τοῦ Πρεσβύτερου - Πρός τόν Θεόδουλο, Λόγος περί νήψεως καί ἀρετῆς χωρισμένος σέ 203 κεφάλαια (τά λεγόμενα ἀντιρρητικά καί εὐκτικά), Φιλοκαλία τόμος Α', Ἀρχιμ. Σάββα Ἁγιορείτου, 30-11-2022

Ἡ ἐξάλειψη τῆς ἐσωτερικῆς ἁμαρτίας μέ τήν νήψη καί τῆς εὐχῆς τοῦ Ἰησοῦ, Ἀββᾶ Ἠσύχιου τοῦ Πρεσβύτερου -Ἀρχιμ. Σάββα Ἁγιορείτου

 Κήρυγμα 486. Ἡ ἐξάλειψη τῆς ἐσωτερικῆς ἁμαρτίας μέ τήν νήψη καί τῆς εὐχῆς τοῦ Ἰησοῦ, Ἀββᾶ Ἠσύχιου τοῦ Πρεσβύτερου - Πρός τόν Θεόδουλο, Λόγος περί νήψεως καί ἀρετῆς χωρισμένος σέ 203 κεφάλαια (τά λεγόμενα ἀντιρρητικά καί εὐκτικά), Φιλοκαλία τόμος Α', Ἀρχιμ. Σάββα Ἁγιορειτου, 29-11-2022

30 Νοεμβρίου. † Ἀνδρέου ἀποστόλου τοῦ Πρωτοκλήτου, πολιούχου Πατρῶν. Φρουμεντίου ἐπισκόπου Ἰνδίας (Αἰθιοπίας) (†380), Ἀλεξάνδρου Μηθύμνης. Ἁγιογραφικό ἀνάγνωσμα.

Ἀποστολικό ἀνάγνωσμα. Τοῦ Πρωτοκλήτου, Κυρ. ι΄ ἐπιστ. (Α΄ Κορ. δ΄ 9-16).

Α Κορ. 4,9          δοκῶ γάρ ὅτι ὁ Θεὸς ἡμᾶς τοὺς ἀποστόλους ἐσχάτους ἀπέδειξεν, ὡς ἐπιθανατίους, ὅτι θέατρον ἐγενήθημεν τῷ κόσμῳ, καὶ ἀγγέλοις καὶ ἀνθρώποις.

Α Κορ. 4,9                Αλλ' ημείς οι Απόστολοι κάθε άλλο παρά βασιλείαν και δόξαν έχομεν κερδήσει στον κόσμον αυτόν. Διότι νομίζω, ότι ο Θεός ημάς τους Αποστόλους μας έχει δείξει εις τα μάτια όλων των ανθρώπων σαν τους πιο τελευταίους, σαν καταδικασμένους εις θάνατον, που βαδίζουν στον τόπον της εκτελέσεως. Διότι εγίναμεν παράδοξον θέαμα εις όλον τον κόσμον, στους αγγέλους που θαυμάζουν, και στους ανθρώπους που χλευάζουν.

Τά παιδιά μέ τούς συνεχεῖς ἐπαίνους δέν οἰκοδομοῦνται.

Τα παιδιά με τους συνεχείς επαίνους δεν οικοδομούνται. Γίνονται εγωιστές και κενόδοξοι.

Θα θέλουν σ’ όλη τους τη ζωή να τους επαινούν όλοι διαρκώς, έστω κι αν τους λένε και ψέματα. Δυστυχώς, σήμερα μάθανε όλοι να λένε και ψέματα και τα δέχονται οι κενόδοξοι, είναι η τροφή τους. «Πες το, κι ας είναι ψέμα, κι ας είναι ειρωνεία», λένε. Ο Θεός αυτό δεν το θέλει. ο Θεός θέλει την αλήθεια. Δυστυχώς, αυτό δεν το καταλαβαίνουν όλοι και κάνουν το εντελώς αντίθετο.

Τα παιδιά όταν τα επαινείς συνεχώς, χωρίς διάκριση, τα πειράζει ο αντίθετος. Τους ξεσηκώνει το μύλο του εγωισμού και, συνηθισμένα από μικρά στους επαίνους από γονείς και δασκάλους, προχωρούν ίσως στα γράμματα, αλλά τι το όφελος; Στη ζωή θα βγουν εγωιστές και όχι χριστιανοί. Οι εγωιστές δεν μπορούν να είναι ποτέ χριστιανοί. Οι εγωιστές θέλουν διαρκώς όλοι να τους επαινούν, όλοι να τους αγαπάνε, όλοι να λένε καλά γι’ αυτούς, πράγμα που ο Θεός μας, η Εκκλησία μας, ο Χριστός μας δεν το θέλει.

Η θρησκεία μας δεν θέλει από μικρά να μαθαίνουν αγωγή. Αντίθετα, θέλει τα παιδιά από μικρά να μαθαίνουν στην αλήθεια. Η αλήθεια του Χριστού τονίζει ότι, άμα επαινείς έναν άνθρωπο, τον κάνεις εγωιστή. Ο εγωιστής είναι ο μπερδεμένος, ο οδηγούμενος υπό του διαβόλου και του κακού πνεύματος. Έτσι, μεγαλώνοντας μέσα στον εγωισμό, η πρώτη του δουλειά είναι ν’ αρνείται τον Θεό και να είναι εγωιστής απροσάρμοστος μέσα στην κοινωνία.

Πρέπει να πεις την αλήθεια, να τη μάθει ο άνθρωπος. Αλλιώς τον υποστηρίζεις στην αμορφωσιά του. Όταν πεις στον άλλο την αλήθεια, αυτός κατατοπίζεται, προσέχει, ακούει και τους άλλους, εγκρατεύεται. Έτσι και στο παιδί θα πεις την αλήθεια, θα το μαλώσεις, για να κατατοπισθεί ότι αυτό που κάνει δεν είναι καλό. Τι λέγει ο σοφός Σολομών; «Ος φείδεται της βακτηρίας, μισεί τον υιόν αυτού, ο δε αγαπών, επιμελώς παιδεύει». Όχι, όμως, να το δέρνεις με τη μαγκούρα. Τότε φεύγομε απ’ τα όρια και γίνεται το αντίθετο.

Παΐσιος ὁ Β'-«Μήν ψάχνεις σχοινί καί χασομερᾶς· ἅμα θέλεις νά μέ κρεμάσεις, ἕτοιμο τό ἔχω τό σχοινί»

Ο Παΐσιος ο Β’ γεννήθηκε στα Φάρασα το 1776 ή το 1777. Το 1804 έγινε ηγούμενος της Μονήςτου Τιμίου Προδρόμου Φλαβιανών (Ζιντζίντερε) και δάσκαλος της Ιερατικής Σχολής. Βοήθησε το Οικ. Πατριαρχείο σε πολύ χαλεπούς καιρούς. Αγωνίστηκε με ζήλο για να αποτρέψει την προσηλυτιστική δράση κατά των Ρωμηών, μερίμνησε για την ανέγερση ή την επισκευή ναών, ίδρυσε σχολεία ορφανοτροφεία και παρθεναγωγεία.

Το κεφαλοχώρι της αγιοτόκου Καππαδοκίας Βαρασός, γνωστότερο ως Φάρασα, υπήρξε η γενέτειρα δύο μεγάλων Αγίων της Εκκλησίας.Του Οσίου Αρσενίου του Καππαδόκη και του κατά πνεύμα διαδόχου του Οσίου Παϊσίου του Αγιορείτου. Και, όπως γράφει ο κ. Λάζαρος Μ. Κελεκίδης στο βιβλίο του «Τα Φάρασα της Καππαδοκίας», ήταν ο Άγιος Παΐσιος εκείνος που έκανε γνωστά τα Φάρασα και χάρη σ’ αυτόν έμαθε όλος ο κόσμος ότι εκεί στα βάθη της Ανατολής, υπήρχε μια πηγή αστείρευτης ρωμαίικης ορθόδοξης πνευματικότητας, ένας φάρος που φώτιζε με το ακοίμητο φως της Ορθοδοξίας.

Τα Φάρασα είχαν αναδείξει τον 19ο αιώνα και μία ακόμα σημαντική εκκλησιαστική μορφή, έναν Ιεράρχη του Οικουμενικού Θρόνου όχι ιδιαίτερα γνωστό στις μέρες μας, του οποίου η ανδρεία, η σύνεση και η πίστη βοήθησαν πολύ και το ποίμνιό του στην Καππαδοκία, αλλά και το Οικουμενικό Πατριαρχείο σε καιρούς ιδιαίτερα χαλεπούς. Ο λόγος για τον Μητροπολίτη Καισαρείας Παΐσιο τον Β΄.

Γιος του ιεροδιδασκάλου παπα- Αναστάση Κεπόγλου, γεννήθηκε στα Φάρασα το 1776 (ή το 1777) και έλαβε το κοσμικό όνομα Πέτρος. Τα πρώτα του γράμματα τα διδάχθηκε από τον πατέρα του, ο οποίος, όταν ο Πέτρος έγινε 16 ετών, τον πήγε στη Μονή του Τιμίου Προδρόμου Φλαβιανών (Ζιντζίντερε), όπου συνέχισε τις σπουδές του «παρά τους πόδας» του ηγουμένου Γερμανού, του σοφού δασκάλου, που αργότερα ο μαθητής του τον αποκάλεσε «το φως της Ανατολής».

Τα Φλαβιανά (Ζιντζίντερε) είναι κωμόπολη που απέχει 15χλμ από την Καισάρεια. Μέχρι το 1922 υπήρχε ευάριθμη Ελληνική Κοινότητα, ενώ κοντά της βρισκόταν η Ιερά Μονή Τιμίου Προδρόμου, έδρα του εκάστοτε Μητροπολίτη Καισαρείας. Στις 29 Αυγούστου γινόταν στη Μονή μεγάλο χριστιανικό πανηγύρι.

Ἡρακλῆς Ρεράκης: "Ἡ συμβολή τῆς Ὀρθόδοξης πίστεως στήν πρόληψη τῆς βίας"

Ἡρακλῆς Ρεράκης, Καθηγητής ΑΠΘ

Πρόεδρος τῆς Πανελλήνιας Ἑνώσεως Θεολόγων

«Ἡ συμβολή τῆς Ὀρθόδοξης πίστεως στήν πρόληψη τῆς βίας»

Ἡ βία ἀποτελεῖ ἕνα θέμα πολυδιάστατο, πού προβληματίζει τήν εὐρύτερη κοινωνία καί ἰδιαίτερα φορεῖς, πού ἐνδιαφέρονται γιά τούς νέους, τούς γονεῖς καί τό σχολεῖο.

Οἱ ἀσκοῦντες βίαιες ἐνέργειες, ἐντός τῆς σύγχρονης κοινωνίας, αὐξάνονται μέ ταχύτατους ρυθμούς, ἐνῶ ἡ ἀντιμετώπιση τοῦ θέματος, λόγῳ τῆς ἰδιαιτερότητάς του, ἀπαιτεῖ προσεκτικούς... καί ἐπιτήδειους χειρισμούς.

Ἰδιαίτερα, ἡ βαθύτερη ἐξέταση καί προσέγγιση τῶν βίαιων ἐπεισοδίων, πού διαδραματίζονται στό χῶρο τῶν νέων μας, ἐμφανίζει πολλές δυσκολίες, καθώς αὐτοί ἔχουν διαφορετική κοινωνική προέλευση, μέ διαφορετική ἀξιακή κουλτούρα καί ποικίλα πρότυπα συμπεριφορᾶς.,συμπεριφοράς.

Γιά τόν λόγο αὐτό, ἡ ἀντιμετώπιση τοῦ προβλήματος τῆς βίας φαίνεται νά εἶναι ἀρκετά δυσχερής, καθώς ὅλο καί πιό πολύ γίνεται σαφές ὅτι ἐπιτυχέστερα καί ἀποτελεσματικότερα ἀντιμετωπίζε-ταί, μέ τό «προλαμβάνειν», παρά μέ τό «θεραπεύειν».

Τήν πρόληψη τῆς βίας, μάλιστα, ἔχει ἐπιλέξει, διαχρονικά, ὡς τόν πλέον ὀρθό τρόπο ἀντιμετώπισης, ἡ ὀρθόδοξη Ἐκκλησία.

Ὡς ἀποδοτική στάση ἔναντι τῆς βίας ἡ διδασκαλία τοῦ Χριστοῦ, ἐπικεντρωμένη στό «ὅστις σέ ραπίσει ἐπί τήν δεξιάν σιαγόνα, στρέψον αὐτῷ καί τήν ἄλλην» Ματθ. 5,39), φανερώνει τή σοφία τῆς μεθόδου τῆς προλήψεως καί ἀποτροπῆς τοῦ κακοῦ, πού προτείνει ἡ Ἐκκλησία, πρός ἀποφυγή τοῦ κύκλου βίας, πού ἐπιφέρουν οἱ ἐπιθετικές ἀμυντικές πρακτικές, πού, ὡς ἐπί τό πλεῖστον, ἐπιλέγουν οἱ ἄνθρωποι καί ἰδιαίτερα οἱ νέοι.

Ἡ ἀντιμετώπιση τῆς βίας, μέ βία, δηλαδή το «ὀφθαλμόν ἀντί ὀφθαλμοῦ» τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης (Λευϊτ. 24, 20-21), ἀνοίγει τήν πόρτα στόν πόλεμο, στό αἷμα, στό μῖσος, στήν ἐχθρότητα καί στήν ἐπέκταση τῆς βίας.

Ἡ περιφρόνηση τοῦ πειρασμοῦ, Βίος καί Λόγοι Ἁγίου Πορφυρίου.Ἀρχιμ. Σάββα Ἁγιορείτου

76. Ἡ περιφρόνηση τοῦ πειρασμοῦ, Ἀρχιμ. Σάββα Ἁγιορείτου,28-2-2019

[Μᾶρκ. 15,1- 15]

Ὁ κύριος ἡμῶν Ἰησοῦς Χριστός ἦλθε εἰς τήν γῆ γιά νά λύσει τά ἔργα τοῦ διαβόλου. «Τό σπουδαιότερο ὅπλο κατά τοῦ διαβόλου», ἔλεγε ὁ Ἅγιος Πορφύριος, «εἶναι ὁ Τίμιος Σταυρός, πού τόν τρέμει. Ὁ σταυρός ὁ ὁποῖος ὅμως», ἔλεγε ὁ Ἅγιος, «νά γίνεται σωστά. Δηλαδή τά τρία δάχτυλα τοῦ δεξιοῦ χεριοῦ ἑνωμένα ν' ἀκουμποῦν στό μέτωπο, στήν κοιλία, στόν δεξιό ὦμο καί τέλος στόν ἀριστερό, σέ σχῆμα σταυροῦ. Ὁ σταυρός μπορεῖ νά γίνεται συμμετρικά μέ τίς μετάνοιες.

Ἡ ἐπικοινωνία μέ τόν Χριστό», ἔλεγε πάλι ὁ Ὅσιος, «ὅταν γίνεται ἁπλά, ἁπαλά, χωρίς πίεση, κάνει τόν διάβολο νά φεύγει. Ὁ σατανᾶς δέν φεύγει μέ πίεση, μέ σφίξιμο. Ἀπομακρύνεται μέ τήν πραότητα καί τήν προσευχή. Ὑποχωρεῖ, ὅταν δεῖ τήν ψυχή νά τόν περιφρονεῖ καί νά στρέφεται μέ ἀγάπη πρός τόν Χριστό. Τήν περιφρόνηση δέν μπορεῖ νά τήν ὑποφέρει, διότι εἶναι ὑπερόπτης. Ὅταν, ὅμως, πιέζεσθε, τό κακό πνεῦμα σᾶς παίρνει εἴδηση καί σᾶς πολεμάει. Μήν ἀσχολεῖσθε μέ τόν διάβολο, οὔτε νά παρακαλεῖτε νά φύγει. Ὅσο παρακαλεῖτε νά φύγει, τόσο σᾶς ἀγκαλιάζει. Τόν διάβολο νά τόν περιφρονεῖτε. Νά μήν τόν πολεμᾶτε κατά μέτωπο. Ὅταν πολεμᾶς μέ πεῖσμα κατά τοῦ διαβόλου, ἐπιτίθεται κι ἐκεῖνος σάν τίγρης, σάν ἀγριόγατα. Ὅταν τοῦ ρίχνεις σφαίρα, αὐτός σοῦ ρίχνει χειροβομβίδα. Ὅταν τοῦ ρίχνεις βόμβα, σοῦ ρίχνει πύραυλο. Μήν κοιτάζετε τό κακό. Νά κοιτάζετε τήν ἀγκαλιά τοῦ Θεοῦ καί νά πέφτετε μές στήν ἀγκαλιά Του καί νά προχωρεῖτε. Νά Τοῦ δοθεῖτε, νά Τόν ἀγαπήσετε τόν Χριστό, νά ζεῖτε μέ ἐγρήγορση. Ἡ ἐγρήγορση στόν ἄνθρωπο πού ἀγαπάει τόν Θεό εἶναι ἀπαραίτητη»[1].

Μᾶς διδάσκει ἐδῶ ὁ Ὅσιος τόν καλύτερο τρόπο ἀντιμετώπισης τῶν πειρασμῶν καί τοῦ πειρασμοῦ, δηλαδή τοῦ διαβόλου. Καί αὐτός δέν εἶναι ἄλλος ἀπό τήν περιφρόνηση, ἀπό τό νά μήν τοῦ δίνουμε σημασία. Ἐπειδή εἶναι ὁ κατεξοχήν ὑπερήφανος καί ἐγωιστής ὁ διάβολος, δέν ἀνέχεται τήν περιφρόνηση καί ἐνοχλεῖται ἔτσι καί φεύγει.

«Τά πράγματα στήν πνευματική ζωή», ἔλεγε ὁ Ἅγιος, «εἶναι ἁπλά κι εὔκολα στήν ζωή ἐν Χριστῷ, ἀρκεῖ νά ξέρετε νά διακρίνετε. Ὅταν σᾶς ἐνοχλήσει κάτι, ἕνας λογισμός, ἕνας πειρασμός, μία ἐπίθεση, περιφρονώντας ὅλα αὐτά, θά στρέφετε τήν προσοχή σας, τό βλέμμα σας στόν Χριστό. Ἐκεῖνος μετά θά ἀναλάβει νά σᾶς ἀνεβάσει. Ἐκεῖνος θά σᾶς πιάσει ἀπό τό χέρι καί θά σᾶς δώσει πλούσια τήν θεια Του Χάρη. Ἐσεῖς λίγη προσπάθεια θά κάνετε. Παίρνουμε ἕνα ἑκατομμύριο. Τό κόβουμε κομματάκια.

Ὅταν ὁ Ἅγ.Γεώργιος Καρσλίδης συνάντησε κατά τρόπο θαυμαστό , ἕναν ἄσκητή, ποῦ ἦταν θεῖος του.

Το 1936 μετέβη ο όσιος, προσκυνητής στους Αγίους Τόπους.

Στά συναξάρια και στους βίους πολλών ανθρώπων του Θεού παρατηρούμε τον διακαή πόθο να προσκυνήσουν τους τόπους όπου έζησε, δίδαξε και θαυματούργησε ο Κύριος.

Ταπεινός προσκυνητής και ο όσιος Γεώργιος, με κατάνυξη και δέος επισκέπτεται τα ιερά προσκυνήματα.

Σ' ένα άσκητήριο, παρά τη μονή του Αγίου Σάββα του Ηγιασμένου στα Ιεροσόλυμα, συνάντησε, κατά τρόπο θαυμαστό , ένα άσκητή, πού ήταν θείος του.

Ο Θεός φώτισε τον ασκητή και τού φανέρωσε πώς ο διερχόμενος νέος κληρικός είναι ανιψιός του.

Ἡ φιλολογία τῆς Ἀρνήσεως

686. Γιατί απαγγέλλεται το «Πιστεύω» πριν από τη μεταβολή των Τιμίων Δώρων; Γιατί το λέγει και ο ιερεύς μυστικά την ίδια ώρα; Για να θυμώμαστε ότι τη μεταβολή την πραγματοποιεί η Αγία Τριάς.

687. Το μέγιστο θαύμα αυτό είναι: ότι ο Κύριος και Δημιουργός μου ανεγέννησε την αχρειωμένη μου υπόστασι και την άλλαξε όπως μεταβάλλει τον άρτο και τον οίνο σε Σώμα του και Αίμα του.

688. Στις ημέρες μας, οι γραμματισμένοι άνθρωποι υψώνουν ένα πελώριο είδωλο και προστάζουν όλους να το λατρεύουν, λατρεύοντας το και οι ίδιοι. Αυτό το είδωλο είναι η φιλολογία της Αρνήσεως, το αποκύημα του απίστου και υπερηφάνου λογικού. Ο Αρχέκακος σοφίσθηκε ένα νέο είδος ειδωλολατρίας μέσα στους κόλπους του χριστιανικού κόσμου, μιας ειδωλολατρίας λεπτεπιλέπτου, που ανταποκρίνεται στις πνευματικες ροπές του αιώνος. Τι δύναμι έχει ο Σατανάς!

Καλύτερα ἡ μοναξιά ἀπ' τήν κακή παρέα. Κι ἀπό τήν ἄσχημη γιατρειά, καλύτερα ἡ ἀρρώστια.

Κρεῖσσον μόνωσις τῆς κακῆς συνουσίας.

Κρεῖσσον ἀσθενεῖν ἢ κακῶς ὑγιαίνειν.

***

Καλύτερα η μοναξιά απ’ την κακή παρέα.

Κι από την άσχημη γιατρειά, καλύτερα η αρρώστια.

ΣΤΙΧΟΙ ΓΝΩΜΙΚΟΙ

Οσία Κασσιανή η Υμνογράφος

https://wra9.blogspot.com/2022/11/blog-post_10.html