ORTODOXIA Y HELENISMO EN EL MUNDO ACTUAL

ΟΡΘΟΔΟΞΙΑ ΚΑΙ ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΣ ΣΤΟΝ ΣΥΓΧΡΟΝΟ ΚΟΣΜΟ

Ομιλία του π. Γεωργίου Μεταλληνού την 10.02. 2002

ORTODOXIA Y HELENISMO EN EL MUNDO ACTUAL

Homilia del Padre Gheórghios 10-2-2002

1) Hablando uno sobre el Helenismo y la Ortodoxia u Ortodoxia y Helenismo, se aborda un misterio, literalmente un milagro que fue realizado en la Historia. Porque la unión histórica de estas dos dimensiones ecuménicas produjo una cosmogonía. Se creó un mundo nuevo, una verdadera “nueva era” (new age). Hablando teológicamente, recreó y reconvirtió por completo el mundo entero. Y la unión de estas dos magnitudes como fuente inagotable de vida camina continuamente hacia la comunión, unión universal. Pero, en nuestra época se declara de forma hostil y decisiva la continuación de este lazo que tanto ha beneficiado a el mundo.

1) Μιλώντας κανείς για τον Ελληνισμό και την Ορθοδοξία, την Ορθοδοξία και τον Ελληνισμό, αγγίζει ένα μυστήριο, ένα θαύμα κυριολεκτικά, πού συντελέσθηκε μέσα στην Ιστορία. Διότι η ιστορική ένωση των δύο αυτών οικουμενικών μεγεθών προκάλεσε αληθινή κοσμογονία. Δημιούργησε ένα νέο κόσμο, μία αληθινή «Νέα Εποχή». Για να μιλήσω θεολογικά, ξαναδημιούργησε, ανάπλασε τον κόσμο ολόκληρο. Και η ένωση των δύο αυτών μεγεθών ως πηγή ζωής ανεξάντλητη αρδεύει συνεχώς την παγκόσμια κοινωνία. Στην εποχή μας, όμως, τίθεται με τρόπο οξύ και καθοριστικό το πρόβλημα της συνέχειας του συνδέσμου αυτού, πού τόσο ωφέλησε τον κόσμο.

Πῶς ἀντιμετωπίζονται οἱ ξαφνικές ἐπιθέσεις τῶν παθῶν. Ἀόρατος Πόλεμος, Ἁγίου Νικοδήμου Ἁγιορείτου. Ἱερομόναχος Σάββας Ἁγιορείτης

ΠΩΣ ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΖΟΝΤΑΙ ΟΙ ΞΑΦΝΙΚΕΣ ΕΠΙΘΕΣΕΙΣ ΤΩΝ ΠΑΘΩΝ ΑΟΡΑΤΟΣ ΠΟΛΕΜΟΣ,ΑΓΙΟΥ ΝΙΚΟΔΗΜΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ.ΟΜΙΛΙΑ Π.ΣΑΒΒΑ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ ΣΤΙΣ 15/11/2009

http://hristospanagia3.blogspot.gr/ 

Μετάνοια σημαίνει ἀποκλεισμός κάθε σωματικῆς παρηγορίας καί αὐτομεμψία

Κλίμαξ, Ἁγ. Ἰωάννου τοῦ Σιναΐτου

ΛΟΓΟΣ ΠΕΜΠΤΟΣ

«Περί  μετανοίας»

Ἀπόσπασμα ἀπό ἀπομαγνητοφωνημένη Ὁμιλία,

Ἀρχιμ.  Σάββα  Ἁγιορείτου

πού πραγματοποιήθηκε στό Πνευματικό Κέντρο τοῦ

Ἰ. Ν. Ἁγίου Νικολάου Νικαίας στίς 2 Ἀπριλίου 2011.

 

ΙV. Μετάνοια σημαίνει ἀποκλεισμός κάθε σωματικῆς παρηγορίας καί αὐτομεμψία

Ἔτσι βλέπετε πώς οἱ ἅγιοι δέν χαϊδεύουν τά αὐτιά μας, γιά νά μᾶς φανοῦν ἀρεστοί. Δέν προσπαθοῦν νά μᾶς φανοῦν ἀρεστοί· τό ἀντίθετο. Σοῦ λέει ὁ Ἅγιος Ἰωάννης ὁ Σιναΐτης: «Θέλεις νά ζήσεις τή μετάνοια; Θά πρέπει νά ἀποκλείσεις τίς σωματικές παρηγοριές, ἄν θέλεις νά ζήσεις τή μετάνοια. Θέλεις νά ἔχεις δάκρυα; Γιά να ἔχεις δάκρυα πρέπει νά ἀγρυπνήσεις καί νά διψάσεις». Ναί! Γιατί μέσα ἀπό αὐτά σέ πιάνουν τά δάκρυα πολύ πιό εὔκολα. Ἕνα σῶμα πού καλοτρώει, πού καλοπίνει, που καλοκοιμᾶται, μιά τέτοια ὕπαρξη, πολύ δύσκολα θά δακρύσει. Καί ἔχεις ἕναν ἄνθρωπο ἀδάκρυτο καί οὐσιαστικά ἀμετανόητο. Γιατί οἱ ἅγιοι μᾶς εἶπαν ὅτι τότε ὁλοκληρώνεται ἡ μετάνοια, ὅταν ὁ ἄνθρωπος φτάσει νά κλάψει γιά τήν ἁμαρτία του, τήν ὅποια ἁμαρτία του. Ἄν δέν δάκρυσες, μήν θεωρήσεις ὅτι ἔχεις μετανοήσει σωστά καί ὁλοκληρωτικά. Ἄν δακρύσεις, τότε ἀνανεώνεις τό βάπτισμα.

Kάποιοι φοβοῦνται ὅτι ἡ νηστεία, «ἡ πολλή νηστεία πού ὁρίζει ἡ Ἐκκλησία», μπορεῖ καί νά τούς βλάψει.) [Ἀθ. Ἀβραμίδης]

H NHΣTEIA ΣTHΝ ΣΩMATIKH KAI ΨYXIKH YΓEIA [Β´]

Ἀπόσπασμα ἀπὸ τὸ βιβλίο τοῦ Ἀθανασίου Ἀβραμίδη,
καρδιολόγου, καθηγ. Παθολογίας Πανεπ. Ἀθηνῶν «Η ΝΗΣΤΕΙΑ, Η ΕΓΚΡΑΤΕΙΑ ΚΑΙ Η ΑΥΤΟΚΥΡΙΑΡΧΙΑ
ΣΤΗΝ ΖΩΗ ΚΑΙ ΤΗΝ ΥΓΕΙΑ» ἐκδ. «ΤΗΝΟΣ»

Ἠλ. στοιχειοθεσία «ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΗΣ ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑΣ»

Μέρος Α´: ΕΝΑΣ ΓΙΑΤΡΟΣ ΓΙΑ ΤΗΝ NHΣTEIA ΣTHΝ ΣΩMATIKH KAI ΨYXIKH YΓEIA [Α´]

3. Ἡ νηστεία, προσφέρει πλήρη διατροφή; 

.               Eἶναι ἕνα πολύ εὔλογο ἐρώτημα. Kάποιοι φοβοῦνται ὅτι ἡ νηστεία, «ἡ πολλή νηστεία πού ὁρίζει ἡ Ἐκκλησία» μπορεῖ καί νά τούς βλάψει. Ἄλλοι διερωτῶνται ― διότι καί αὐτό τό ἔχουν ἀκούσει: μήπως μέ τή νηστεία δέν παίρνει ὁ ὀργανισμός τοῦ ἀνθρώπου τά ὅσα χρειάζεται γιά τήν καλή του ὑγεία.
.               Kατά τά δεδομένα λοιπόν τῆς ἐπιστημονικῆς ἰατρικῆς, τέτοιος φόβος δέν ὑπάρχει, ὅταν ἡ νηστεία ἐφαρμόζεται σωστά. Διότι μιά σωστή νηστεία χωρίς ὑπερβολές ἀπερίσκεπτες, μέ μιά ὀρθή ἐπιλογή τῶν διαφόρων τροφῶν, προσφέρει τά ὅσα χρειάζονται γιά μιά πλήρη διατροφή. Kαί νά γιατί:

Θεογνωσία καί δικαίωση

ΣΤΑΡΕΤΣ ΣΑΜΨΩΝ

ΣΥΖΗΤΗΣΕΙΣ ΤΟΥ ΜΕ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΑ ΤΟΥ ΤΕΚΝΑ

 

2. Θεογνωσία και δικαίωση

1.Η προσευχή φέρνει την θεογνωσία.

Την θεογνωσία δεν την βρίσκαμε στα βιβλία με το διάβασμα, αλλά με την προσευχή με τα δάκρυα με τους στεναγμούς με τις πολύ σύντομες και πολύ μικρές προσευχές.

Ο επίσκοπος Θεοφάνης ήταν ένας υπέροχος παιδαγωγός. Αυτός λοιπόν υποστηρίζει την έξης ορθή παιδαγωγική αρχή: πρέπει να μάθομε τους ανθρώπους να προσεύχονται όχι μόνο με τον νου τους, αλλά και με όλες τους τις φλέβες. Ναι, πρέπει να μάθομε να προσευχώμεθα με όλες μας τις φλέβες και με όλα μας τα κόκαλα! Ο άνθρωπος πηγαίνει στον Θεό κάνοντας μια «έξοδο» από τον εαυτό του. Μια ηρωική έξοδο.

Πάντως οι μακρές προσευχές δεν είναι ορθόδοξες. Οι ετερόδοξες ομολογίες προσεύχονται με προσευχές μακροσκελείς και διανοητικές χωρίς την συμμετοχή της καρδιάς.

Ὁ Γέρων Ἰάκωβος Βαλοδῆμος. Ὁ Ἅγιος τῆς Βίτσας Ζαγορίου καί τά προφητικά του λόγια.

ΣΚΙΑΓΡΑΦΩΝΤΑΣ το Γέροντα Ιάκωβο Βαλοδήμο, τον Άγιο της Βίτσας Ζαγορίου, προσεγγίζουμε την αρετή. Προβάλλουμε μπροστά μας την αγιότητα προσωποποιημένη, τον ίδιο τον Κύριό μας «παρατεινόμενον εις τούς αιώνας». Ό άγιος, καλοκάγαθος, άπειρόκακος Λειτουργός τού Θεού τού Υψίστου, ο π.  Ιάκωβος είναι μια σύγχρονη αγιασμένη μορφή, πού κατακόσμήσε τά τελευταία χρόνια την Ήπειρο μας και έφυγε μόλις το 1960 σέ βαθιά γεράματα, για να διακοσμήσει και τη χορεία της θριαμβεύουσα στον ουρανό Εκκλησίας.

Ό π. Ιάκωβος ήταν ένας βιαστής του πνεύματος, ένας σύγχρονος Πατροκοσμάς, ένα φιλέρημο στρουθίο της αρετής, από τά έρημοπούλια της πίστεως, πού χτίζουν τις φωλιές τους στις απάτητες κορυφές της αρετής, καλλικέλαδο ώς προς την αδιάκοπη δοξολογία τού Θεού μας. Υπήρξε ο Οσιος Ασκητής του Μοναστηριού του Προφήτη Ηλία, στα ψηλώματα τών Ζαγοροχωρίων, στου οποίου το πρόσωπο διαπιστώνουμε περίτρανα για μια ακόμη φορά, ότι έχει και η εποχή μας τούς Αγίους της, αφού η αγιότητα είναι διαχρονικό φαινόμενό προς βεβαίωση τών λόγων τού Αποστόλου τών εθνών: «Όπου επλεόνασεν η αμαρτία, υπερεπερίσσευσεν η χάρις» (Ρωμ. ε' 20).

Ο πατήρ Ιάκωβος ζούσε στα υψηλά.

Οἱ ἁμαρτίες μας εἶναι ὁ αὐτολιθοβολισμός μας

Ὁ Κύριος, μέ τά λόγια «Ἱερουσαλήμ Ἱερουσαλήμ, ἡ ἀποκτείνουσα τούς προφήτας καί λιθοβολοῦσα τούς ἀπεσταλμένους...» (Ματθ. κγ´, 37-38) πού ἐξέφρασε μέ τόσον πόνον, πού ὅμως ἀποτελοῦσαν καί μία προειδοποίησιν δι᾽  ὅσα νομοτελειακῶς θά ἀκολουθοῦσαν ( Καταστροφή Ἱερουσαλήμ 70 μ.Χ.), λόγῳ τῆς σκληροκαρδίας καί τῆς ἀμετανοησίας τῶν Ἰουδαίων, ἀπευθυνόταν διά τῆς ''πόλεως Ἱερουσαλήμ'' εἰς ὅλον τό πλήρωμα τοῦ λαοῦ, τόσον εἰς τούς ἄρχοντας, ὅσον καί εἰς τόν ἁπλό λαόν. Τόσον εἰς τούς πνευματικούς ταγούς τῆς Ἱερουσαλήμ, εἰς τό τότε σάπιο δηλαδή θρησκευτικοπολιτικόν κατεστημένον, ὅσον καί εἰς τό ἐσκοτισμένον ποίμνιον τοῦ θεοκρατικοῦ Ἰσραήλ.

Καί ἀπηύθυνε τούς λόγους αὐτούς ὁ Χριστός, εἰς τούς μέν ἄρχοντας διότι σατανικῶς ἐπέβαλλαν, εἰς τούς δέ ἀρχομένους διότι ἀνοήτως καί ἄνευ ἀντιδράσεως ἀνέχονταν.

Καί ὅπως εἰς κάθε ἐποχήν ὑπάρχει ἡ «βλαμμένη εὐλάβεια», κατά τόν λόγον τοῦ Ὁσίου Παϊσίου τοῦ Ἁγιορείτου, ἔτσι καί τότε θά ὑπῆρχαν πολλοί οἱ ὁποῖοι θά ὑπεστήριζαν ὅτι «ἐμεῖς, δέν ἠμποροῦμε νά εἰποῦμε καί νά κάνωμε τίποτε, ἀφοῦ οἱ ἀρχιερεῖς μας καί οἱ καλοί μας Γραμματεῖς καί Φαρισαῖοι ἔχουν τόν πρῶτον λόγον καί φέρουν τήν εὐθύνην εἰς τά ἐθνικά καί θρησκευτικά μας θέματα».

Ἀγῶνες τῶν μοναχῶν ὑπέρ τῆς Ὀρθοδοξίας. Π. Ἀρσένιος Βλιαγκόφτης

ΑΓΩΝΕΣ ΤΩΝ ΜΟΝΑΧΩΝ ΥΠΕΡ ΤΗΣ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ. ΜΟΝ. Π. ΑΡΣ. ΒΛΙΑΓΚΟΦΤΗΣ. 18/01/2015 ΣΕΜΙΝΑΡΙΟ ΟΡΘΟΔΟΞΟΥ ΠΙΣΤΕΩΣ 

http://apantaortodoxias.blogspot.gr/2015/02/18012015.html

Ἡ Θεία Κοινωνία. Ἡ τροφή τῆς ἀθανασίας! Ἁγίου Ἰωάννου Χρυσοστόμου (Η΄)

  Πως γίνεται κόλασις και σωτηρία

Αλλά όπως αυτό το πράγμα είναι σπουδαίο και αξιοθαύμαστο, έτσι, αν προσέλθεις με καθαρότητα, προσέρχεσαι σε σωτηρία, αν όμως προσέρχεσαι με πονηρή συνείδηση, για κόλαση και τιμωρία. Διότι, όπως λέγει ο Απόστολος, "Εκείνος που τρώγει και πίνει με τρόπο ανάξιο από το σώμα και αίμα του Κυρίου, τρώγει και πίνει την καταδίκη του" (Α' Κορ. 11,29). Εάν λοιπόν εκείνοι, που λερώνουν την βασιλική πορφύρα, τιμωρούνται όπως και εκείνοι, που την σχίζουν, τί το παράξενο, αν και αυτοί που δέχονται το σώμα του Χριστού με ακάθαρτη σκέψη, υφίστανται την ίδια τιμωρία, αφού σχίζουν το σώμα αυτό με τα καρφιά; Προσέξετε λοιπόν με ποιά λόγια παρουσιάζει ο Παύλος την τιμωρία. "Εάν παραβεί κανείς τον νόμο του Μωυσή, θανατώνεται χωρίς ευσπλαγχνία με την κατάθεση δύο ή τριών μαρτύρων. Πόσης χειροτέρας τιμωρίας νομίζετε ότι είναι άξιος εκείνος, ο όποιος κατεπάτησε τον Υιό του Θεού και θεώρησε μολυσμένο το αίμα της διαθήκης, με το οποίο αγιάσθηκε;" (Α' Κορ. 11,29).

Ἀκολουθία καί παρακλητικός κανών τοῦ Ὁσίου Παϊσίου

ΑΚΟΛΟΥΘΙΑ ΟΣΙΟΥ ΠΑΙΣΙΟΥ

.......Καθὼς πραγματοποιήθηκε τὶς ἡμέρες αὐτὲς ἡ ἐπίσημη ἀνακήρυξή του ὡς ἁγίου τῆς Ἐκκλησίας ἀπὸ τὸ Οἰκουμενικὸ Πατριαρχεῖο, ἐπειδὴ προσωπικὰ τὸν ἔχω γνωρίσει καὶ τὸν εὐλαβοῦμαι πολύ, θεώρησα ὡς ἐλάχιστη ἐκδήλωση τιμῆς πρὸς τὸ ἁγιώτατο πρόσωπό του τὴν σύνθεση τῆς ἀσματικῆς ἀκολουθίας του.

Οι θλίψεις (Μέρος 1ο)

Α. Αιτία των θλίψεων

Η ζωή σ’ αυτόν τον κόσμο είναι συνυφασμένη με τις παντός είδους θλίψεις, λόγω του προπατορικού αμαρτήματος, όπως μας βεβαιώνει και η Αγία Γραφή (Γεν. γ’, 16-17). Η αμαρτία και ο χωρισμός του ανθρώπου από τον Θεό έφερε την υπερβολική θλίψη, την αρρώστια και το θάνατο, που έχουν κυριεύσει τον κόσμο μετά την πτώση του Αδάμ. Εκτός όμως από τις «φυσιολογικές» αυτές θλίψεις, στην Καινή Διαθήκη αναφέρεται ότι θλίψη θα έχουν:

* Οι εργαζόμενοι το κακόν (Ρωμ. β΄9).

* Οι πιστοί που ζουν ευσεβώς και τους πολεμά ο διάβολος (Αποκ. Β΄, 10).

* Οι πιστοί κατά τους εσχάτους χρόνους (Ματ. Κδ΄, 9).

* Όσοι υπερηφανεύονται για τις δωρεές και ευλογίες του Θεού ή, για να μην υπερηφανεύονται (Β’ Κορ. Ιβ΄, 7).

Ὁ Ἅγιος Γρηγόριος ὁ Παλαμᾶς (1296 - 14.11.1356)

 

Ποιος, αγαπητοί, ήταν ο μέγας και θείος Γρηγόριος το πληροφορούμεθα με σαφήνεια και πληρότητα και μόνον από το απολυτίκιό του.       

"Ορθοδοξίας ο φωστήρ, Εκκλησίας το στήριγμα και διδάσκαλε, των μοναστών η καλλονή, των θεολόγων υπέρμαχος απροσμάχητος, Γρηγόριε θαυματουργέ, Θεσσαλονίκης το καύχημα, κήρυξ της χάριτος, ικέτευε δια παντός, σωθήναι τας ψυχάς ημών".

Η καταγωγή του Αγίου Γρηγορίου ήταν η Κωνσταντινούπολις. Γεννήθηκε το 1296 από γονείς εναρέτους και ενδόξους, τον Κωνσταντίνον και την Καλλονήν. Ο πατέρας του ήταν συγκλητικός, και έγινε κατόπιν και μοναχός. Εμπιστεύθηκε τα παιδιά του στην δυνατή προστασία της Θεοτόκου την οποία και άφησε Επίτροπόν τους. Ήταν επτά ετών όταν εκοιμήθη ο ενάρετος πατέρας του.
Εκτός από το θεϊκό χάρισμα της ευφυΐας έδειξε και σπάνια επιμέλεια, ώστε σε μικρό διάστημα να έχη συγκεντρώση στον εαυτό του κάθε λογής επιστήμη και γνώση. Σε ηλικία 20 ετών έγινε θαυμαστός και από μεγάλους και σοφούς της εποχής του.
Για τη όλη του αξιοζήλευτη προκοπή ζητήθηκε και από τον αυτοκράτορα στα βασίλεια, αλλά ο ευλογημένος Γρηγόριος, σαν συνετός, τον νου του εγύρισε σε υψηλότερα και εζητούσε να ανέβη στον Θεό, και για αυτό τον λόγον αφιερώνει τον εαυτό του στον Θεό και ζη στο εξής βίον ασκητικόν και ισάγγελον.

Ἑρμηνεία τῶν Ψαλμῶν (Εἰσαγωγή-Ψαλμός 1ος) Μέρος β΄

Του π. Αθανασίου Μυτηλιναίου
Εἰσαγωγή στό βιβλίο τῶν Ψαλμῶν
Ψαλμός 1ος
Εἶναι ποιήματα κατά τήν ἑβραϊκή φιλολογία, ὄχι ὅπως τά γνωρίζουμε. Ἡ ποίηση στήν ἑβραϊκή φιλολογία δέν ἔχει οὔτε ὁμοιοκαταληξία οὔτε ἴσως καί κάποιο ρυθμό. Ὁπωσδήποτε ὑπάρχει καί κάποιος τόνος ρυθμοῦ, ὄχι ὅμως πάρα πολύ ἔντονος. Εἶναι σάν τά σύγχρονα ποιήματα, πού δέν ἔχουν ρυθμό, ἄν τό ἔχετε προσέξει, καί αὐτό πού τά κάνει νά ξεχωρίζουν ἀπό τόν πεζό λόγο εἶναι ὅτι ἔχουμε ἐπανάληψη μιᾶς φράσεως, πού δίνει ἕναν τόνο ποιητικό. Εἶναι τό μόνο στοιχεῖο ἀπό τό ὁποῖο μπορεῖ νά χαρακτηριστεῖ ἡ ἑβραϊκή ποίηση. Ὅμως εἶναι ποιήματα, ποιήματα - προσευχές. Ἔτσι λοιπόν ἐπανέρχομαι στό προηγούμενο πού εἶπα, ὅτι ὁ Δαβίδ, ἤ ὁ Ψαλμωδός –θά λέμε πάντα ὁ Ψαλμωδός· δέν θά λέμε ὁ Δαβίδ, ἐκτός βέβαια ἄν ἡ ἐπιγραφή ἀπό πάνω λέει ὅτι ἀνήκει στόν Δαβίδ– ὁ Ψαλμωδός λοιπόν, πού στήν προκειμένη περίπτωση εἶναι ὁ Δαβίδ, ταυτίζεται μέ τό πρόσωπο πού προφητεύει, δηλαδή τόν Ἰησοῦ Χριστό.

8 Μαρτίου Συναξαριστής. Θεοφυλάκτου Ἐπισκόπου, Ἑρμοῦ Ἀποστόλου, Κυρίλλου Ἱερομάρτυρα, τῶν Ἁγίων Μαρτύρων Φηλικίτης, Ἐρενίας, Ρογάτου, Φήλικος, ἑτέρου Ρογάτου, Βεάτου, Οὐρβανοῦ, Σιλβανοῦ καὶ Μαμμίλου, Δίωνος Μάρτυρα, Δομετίου Ὁσίου, Παύλου Ὁμολογητοῦ, Λαζάρου καὶ Ἀθανασίου Ὁσίων, Σύναξη Ὑπεραγίας Θεοτόκου τοῦ Σημείου

Ὁ Ὅσιος Θεοφύλακτος Ἐπίσκοπος Νικομήδειας

Ὁ Ὅσιος Θεοφύλακτος καταγόταν ἀπὸ τὴν Ἀνατολὴ καὶ ἔζησε κατὰ τοὺς χρόνους τοῦ αὐτοκράτορα Λέοντος τοῦ Δ’ (775-780 μ.Χ.). Λόγω τῆς μεγάλης του παιδείας καὶ πρὸς συνέχιση τῶν σπουδῶν του ᾖλθε στὴν Κωνσταντινούπολη, ὅπου γρήγορα ἀπέκτησε φήμη σοφοῦ καὶ δημιούργησε φιλικὲς σχέσεις μὲ ἀνώτερους κρατικοὺς λειτουργοὺς καὶ ἀξιωματούχους, καθὼς καὶ μὲ τὸν μετέπειτα Πατριάρχη Ταράσιο, ποὺ ἦταν τότε πρωτοσηκρίτης.
‘Όταν τὸ ἔτος 784 μ.Χ. ἐξελέγη Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως ὁ Ταράσιος, εἰς διαδοχὴ τοῦ Πατριάρχου Παύλου, ὁ Ὅσιος Θεοφύλακτος μαζὶ μέ τὸν Μιχαήλ, ποὺ ἀργότερα ἔγινε Ἐπίσκοπος Συνάδων, ἀπεστάλησαν ἀπὸ τὸν Ταράσιο σὲ κάποια μονὴ τοῦ Εὔξεινου Πόντου.
Λίγο ἀργότερα, πιθανὸν περὶ τὸ ἔτος 800 μ.Χ., ἐξελέγη Ἐπίσκοπος Νοκομήδειας. Ἀπὸ τὴ θέση αὐτὴ ὁ Ὅσιος Θεοφύλακτος διέπρεψε σὲ ἔργα ἐκκλησιαστικῆς φιλανθρωπίας καὶ κοινωνικῆς πρόνοιας. Ἀνήγειρε ναούς, τὸ μέγα νοσοκομεῖο τῶν Ἁγίων Ἀναργύρων Κοσμᾶ καὶ Δαμιανοῦ, γηροκομεῖα, πτωχοκομεῖα καὶ δημιούργησε λογία γιὰ τὶς ἄπορες χῆρες καὶ τὰ ὀρφανά.