Τι είναι η Ligare;
Η λέξη Ligare προέρχεται από το λατινικό ρήμα που σημαίνει «ενώνω» ή «συνδέω», αναφερόμενη παραδοσιακά στη σύνδεση ανθρώπινου και θεϊκού. Η οργάνωση αυτοπροσδιορίζεται ως «μια Χριστιανική ψυχεδελική κοινωνία» που επιδιώκει να εξετάσει πώς η πίστη και οι παραδόσεις μπορούν να στηρίξουν την ηθική και πνευματικά θεμελιωμένη χρήση των ψυχεδελικών, με σκοπό την ίαση και την ανανέωση.
Αποστολή και Όραμα: Η Ligare στοχεύει να δημιουργήσει ένα δίκτυο που γεφυρώνει χριστιανικούς θεσμούς, διαθρησκειακές οργανώσεις, επαγγελματίες ψυχικής υγείας και την κοινότητα των ψυχεδελικών. Προσφέρει εκπαιδευτικές δράσεις, θεολογικά πλαίσια, καμπάνιες ενημέρωσης, παραγωγή ντοκιμαντέρ, καθώς και ανάπτυξη κατευθυντήριων γραμμών ασφάλειας.
Δραστηριότητες: Η οργάνωση παρέχει ομάδες συζήτησης, σεμινάρια και εργαστήρια, ενώ σχεδιάζει και «σχολές σοφίας» που εστιάζουν στη διασταύρωση της Χριστιανικής σιωπηρής παράδοσης με την ψυχεδελική εμπειρία. Στο υλικό της περιλαμβάνονται οδηγίες για ασφαλή χρήση, θεολογικές αναλύσεις και συχνές ερωτήσεις γύρω από ουσίες όπως η ψιλοκυβίνη, το LSD και η αϊαουάσκα.
Ομάδα: Στην κεντρική ομάδα συμμετέχουν επαγγελματίες με υπόβαθρο στη θεολογία, την ψυχική υγεία και τη διαθρησκειακή δράση. Μεταξύ αυτών η Jessica Felix Romero (στρατηγική κοινωνικής αλλαγής), η Rev. Megan Hollaway (Επισκοπική ιερέας και ψυχοθεραπεύτρια), ο Rev. Timothy Tutt (United Church of Christ, UCC) και άλλοι.
Οι ανησυχίες δεν περιορίζονται στην παρανομία. Ο πρώην συνεργάτης του Ligare, Rev. Joe Welker, που είχε συμμετάσχει ως φοιτητής της Θεολογικής Σχολής του Χάρβαρντ, εξέφρασε φόβους ότι η παρουσίαση των ψυχεδελικών ως «πνευματική εμπειρία» μπορεί να οδηγήσει σε πνευματική ζημία αν κάποιος βιώσει αρνητικό ταξίδι. Επίσης, αμφισβήτησε την οργάνωση νομικών ψυχεδελικών retreats στην Ολλανδία χωρίς κατάλληλη εκπαίδευση, καθώς κανείς από τους συμμετέχοντες δεν είχε ιατρικό ή κλινικό υπόβαθρο.
Η διαμάχη αυτή εγείρει σημαντικά ερωτήματα για τη σχέση Χριστιανισμού και ψυχεδελικών: μέχρι ποιο σημείο είναι θεμιτή η πνευματική χρήση τους και ποιοι κίνδυνοι προκύπτουν; Παρά τις θετικές ενδείξεις από ερευνητικά δεδομένα, η Εκκλησία παραμένει επιφυλακτική.
Η χρήση ψυχεδελικών σε θρησκευτικά πλαίσια δεν είναι νέα. Παραδοσιακές ιθαγενείς κοινότητες στις ΗΠΑ, όπως η Εκκλησία των Ιθαγενών Αμερικανών, χρησιμοποιούν το peyote σε λειτουργίες από τη δεκαετία του 1990, με νομική προστασία βάσει του νόμου για τη θρησκευτική ελευθερία των ιθαγενών. Πιο πρόσφατα, εκκλησίες στις ΗΠΑ χρησιμοποιούν την αγιαχουάσκα ως μυστήριο, όπως η Εκκλησία της Γαίας στο Σποκέιν της Ουάσιγκτον, που το 2025 έλαβε εξαίρεση από την DEA για χρήση της σε θρησκευτικές τελετές.
Στην πρόσφατη εποχή, πολιτείες όπως το Τέξας και η Αριζόνα νομιμοποιούν ή χρηματοδοτούν έρευνες για ουσίες όπως η ιμπογαΐνη, στοχεύοντας στη θεραπεία του PTSD και του εθισμού στα οπιοειδή. Παράλληλα, η κεταμίνη χρησιμοποιείται νομίμως για αντικαταθλιπτικούς σκοπούς σε πολιτείες όπως Όρεγκον, Κολοράντο και Κεντάκι.
Τα κλασικά ψυχεδελικά περιλαμβάνουν LSD, ψιλοκυβίνη και μεσκαλίνη, ενώ ουσίες όπως η DMT και η MDMA χρησιμοποιούνται πλέον σε θεραπευτικά πλαίσια. Μελέτες έχουν δείξει ότι η MDMA μπορεί να μειώσει κατά 67% τα συμπτώματα PTSD και η ιμπογαΐνη κατά 88% σε βετεράνους στρατιώτες. Στις θρησκευτικές μελέτες, το 96% των συμμετεχόντων σε δοκιμές ψιλοκυβίνης χαρακτήρισε την εμπειρία ως μία από τις πιο πνευματικά σημαντικές της ζωής του.
Η εμπλοκή κληρικών σε αυτές τις μελέτες, όπως ο Priest, δείχνει την προσπάθεια σύνδεσης ψυχεδελικών εμπειριών με βαθύτερη πνευματική γνώση. Ωστόσο, οι ειδικοί προειδοποιούν για κινδύνους: κρίσεις πανικού, ψυχωσικές καταρρεύσεις και αυτοκτονικές τάσεις σε άτομα με προδιάθεση.
Οι θρησκευτικές ομάδες που τα χρησιμοποιούν ως μυστήριο περιγράφουν την εμπειρία ως πύλη σε βαθύτερη σύνδεση με το θείο. Τα ψυχεδελικά συχνά εισάγονται στην αρχή των λειτουργιών, και ακολουθεί προσευχή, ψαλμωδία ή μυστικιστική εστίαση. Σαμάνοι και πνευματικοί ηγέτες υπογραμμίζουν ότι αυτά τα «φυσικά φυτικά φάρμακα» μπορούν να επαναφέρουν τους ανθρώπους σε πνευματική εγρήγορση και να θεραπεύσουν κοινωνικές ή ψυχικές ασθένειες.
Ο Priest, σε επιστολή του προς περίπου 2.500 υποστηρικτές της οργάνωσης, ισχυρίστηκε ότι «παραιτήθηκε» από την ιερωσύνη ώστε να συνεχίσει το έργο της Ligare. Τόνισε ότι του δόθηκε η επιλογή να αποσυρθεί είτε από την οργάνωση είτε από την ιερωσύνη, κάτι που οι κανονισμοί της Επισκοπελιανής Εκκλησίας δεν επιβεβαιώνουν, αφού δεν προβλέπεται παραίτηση κατά τη διάρκεια πειθαρχικής διαδικασίας· η καθαίρεση αποτελεί την ανώτερη δυνατή ποινή.
Η υπόθεση άνοιξε έναν ευρύτερο διάλογο για το αν και πώς μπορούν να συνδεθούν οι ψυχεδελικές εμπειρίες με την πνευματικότητα και τη χριστιανική πίστη. Σε κάποιες επισκοπές, όπως στο Ανατολικό Όρεγκον, το θέμα ήδη συζητείται ανοικτά, καθώς η ψιλοκυβίνη είναι νόμιμη υπό προϋποθέσεις στην Πολιτεία. Άλλες Εκκλησίες, όπως η Ενωμένη Εκκλησία του Χριστού (United Church of Christ), έχουν εξετάσει προτάσεις για αποποινικοποίηση, χωρίς να τις υιοθετήσουν.
Η υπόθεση του Hunt Priest και του Ligare αναδεικνύει μια βαθύτερη κρίση της προτεσταντικής θεώρησης, όπου ο καθένας μπορεί να αυτοανακηρυχθεί ποιμένας και αυθεντικός ερμηνευτής της Γραφής, καταφεύγοντας τελικά στα ψυχεδελικά ως μέσο για πνευματική εμπειρία. Η ίδια η διδασκαλία αφήνει κενά, δημιουργώντας την ανάγκη για χημικές «συντομεύσεις» στην αναζήτηση του Θεού. Είτε παρουσιαζόμενα ως «αναβατήρας προς τον Θεό», είτε ως επικίνδυνη πρακτική, τα ψυχεδελικά βρίσκονται στο επίκεντρο ενός θεολογικού διαλόγου που μόλις ξεκινά, φέρνοντας την επισκοπελιανή σύναξη, την αμερικανική κοινωνία σε μια κοινή συζήτηση για τα όρια της πνευματικής αναζήτησης.
Ι.Ν.ΑΓΙΩΝ ΤΑΞΙΑΡΧΩΝ ΙΣΤΙΑΙΑΣ
ΠΗΓΕΣ:
https://aktines.blogspot.com/2025/08/ligare.html#more
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου