Περί Ἀναβολής

❈ Βλέπουμε γιά παράδειγμα πῶς ἔφτασε ὁ Ἅγιος Αὐγουστίνος στήν μετάνοια. Ἄκουσε τήν φωνή τοῦ Θεοῦ πού τοῦ εἶπε: «ἄνοιξε καί διάβασε τήν Ἁγία Γραφή».

Ἄνοιξε τήν Γραφή καί ἔπεσε καί διάβασε τό χωρίο ἐκεῖ πού λέει «ἰδού νῦν καιρός εὐπρόσδεκτος, ἰδού νῦν ἡμέρα σωτηρίας» (Β’ Κορ. 6,2). Τώρα νά μετανοήσεις, ὄχι αὔριο! Καί ἔκλεισε τό βιβλίο καί ἔτρεξε καί ἐξομολογήθηκε καί βαφτίστηκε, γιατί ἦταν ἀβάπτιστος.

Ἔτσι καί ὁ καθένας ἀπό μᾶς πρέπει νά κάνει ὅταν δεχτεῖ μέσα του τήν νεύση τοῦ Θεοῦ καί τοῦ πεῖ μέσα του ἡ φωνή τοῦ Θεοῦ «μετανόησε τώρα, ὄχι αὔριο». Νά μήν ἀναβάλλει. Γιατί ἡ πολύ μεγάλη καί ἡ πιό ἀποτελεσματική παγίδα τοῦ Διαβόλου, ξέρετε ποιά εἶναι; Ἡ ἀναβολή.

Ὁ Διάβολος δέν σοῦ λέει: «μήν ἐξομολογεῖσαι, μήν μετανοεῖς», ἀλλά σοῦ λέει: «ἔχεις καιρό»! Κάνε πρῶτα αὐτά τά ἄλλα πού ἔχεις, τά ἐπείγοντα... σοῦ ἐμφανίζει ἄλλα ὡς πιό ἐπείγοντα ἀπό αὐτό, καί μετά «ἔχεις καιρό νά πᾶς νά ἐξομολογηθεῖς». Καί μέ αὐτό τό «ἔχεις καιρό», δέν ἐξομολογεῖται ὁ ἄνθρωπος ποτέ καί φτάνει στά τελευταῖα του καί δέν μπορεῖ νά ἐξομολογηθεῖ.

Καί ὅσο κανείς δέν ἐξομολογεῖται, ἡ πληγή, ἡ ἁμαρτία πού ὑπάρχει μέσα του σκληραίνει καί ὁ ἄνθρωπος πλέον ἁμαρτάνει καί πέφτει στά πάθη καί δέν μπορεῖ καί νά τά ἐλέγξει. Ὅσο ἡ ἁμαρτία μένει στόν ἄνθρωπο, τόσο σαπίζει θά λέγαμε καί βαθαίνει τό τραῦμα καί γίνεται καί πιό δυσθεράπευτο.

 

Ἱερομ. Σάββα Ἁγιορείτου (Ὁμιλία 8 – 2 – 2015)