Ὅταν ὁ ἄνθρωπος εἶναι γεμάτος φωτιά, θεϊκή φωτιά, γεμάτος μέ τή Χάρη τοῦ Θεοῦ, δέν πλησιάζει ὁ Διάβολος.

❈ *Ἐρώτηση*: Γέροντα πολλές φορές προσβάλλεται κανείς ἀπό ἄτοπους λογισμούς. Μήπως εἶναι συνέπεια κάποιας κρυφῆς ὑπερηφάνειας; Ἤ ὅταν σκέπτεται κανείς, μετά μπαίνουν καί λογισμοί, μαζί μέ τίς σκέψεις, γίνεται ἕνα συνονθύλευμα. Καί δέν ξέρουμε ἄν εἶναι ἀπό μᾶς ἤ ὄχι.. εἶναι κάτι πού δέν μᾶς ἀρέσει.

*Ἀπάντηση*: Προφανῶς ἔχουμε δώσει κάποια δικαιώματα, γιά νά μᾶς βάζει λογισμούς ὁ Διάβολος καί ἴσως λίγο πέσαμε στή ραθυμία, στήν ἀμέλεια. Ὅταν ὁ ἄνθρωπος εἶναι γεμάτος φωτιά, θεϊκή φωτιά, γεμάτος μέ τή Χάρη τοῦ Θεοῦ, δέν πλησιάζει ὁ Διάβολος. Γιά νά μᾶς πλησιάσει καί νά καταφέρει νά μᾶς ρίξει λογισμούς, σημαίνει ὅτι λίγο ἔχουμε ραθυμήσει, ὅπως καί ἡ Εὔα. Τήν πλησίασε τό φίδι (ὁ Διάβολος), πότε; Ὅταν δέν ἦταν μέ τόν Ἀδάμ. Κάπου ἦταν μόνη της, κάπου εἶχε ξεστρατήσει λίγο καί βρῆκε εὐκαιρία τό φίδι καί τῆς ἔπιασε κουβέντα.

Ἄν λοιπόν εἶσαι ἔτσι καί συνέχεια ἡ μνήμη σου, ἡ καρδιά σου, ἡ θέλησή σου, ὅλα εἶναι στόν Χριστό, δέν πλησιάζει. Καί ἄν τολμήσει καί πλησιάσει, ἀμέσως τό καταλαβαίνεις καί τό πετᾶς ἀμέσως. Ὁπότε φταῖμε καί ἐμεῖς λίγο. Ὑπάρχει καί λίγη ὑπερηφάνεια, ὅπως τό εἴπατε. Εἶναι αὐτό τό εὔκρατο κλίμα τῆς ἁμαρτίας. Καί ἀπό ποῦ ξεκινάει ἡ ὑπερηφάνεια; Ἀπό τήν ἰδέα ὅτι εἴμαστε κάποιοι καί δέν χρειαζόμαστε τή βοήθεια κανενός. Μποροῦμε μόνοι μας νά ὑπάρξουμε...

Ἐνῶ ὁ Χριστός εἶπε: «χωρίς Ἐμένα δέν μπορεῖτε νά κάνετε τίποτε καλό» (Ἰωάν. 15.5). Φεύγει ἡ ταπείνωση, ὁπότε χάνεται καί ἡ προσευχή. Γιατί ἕνας πού εἶναι ταπεινός καί καταλαβαίνει ὅτι ἔχει ἀνάγκη τοῦ Θεοῦ, συνέχεια λέει: «Θεέ μου, βοήθησέ με, ἐλέησέ με! Βοήθησέ με!...» κάθε στιγμή τό λέει. Ἐνῶ, ὅταν χάσει τήν ταπείνωση καί ἔρχεται ἡ ὑπερηφάνεια, ἡ αὐτοπεποίθηση, μετά ἔρχεται καί ὁ πονηρός. Καί σοῦ λέει: «νά ἦρθα… ἐδῶ εἶμαι… ἀφοῦ νομίζεις μόνος σου, θά πάρεις καί ἐμένα παρέα…» και ἀρχίζει νά σοῦ λέει τά δικά του…

Ἱερομ. Σάββα Ἁγιορείτου (Ὁμιλία 14 – 1 – 2018)