«Ἡ Βασιλεία τῶν Οὐρανῶν βιάζεται καὶ βιασταὶ ἁρπάζουσι Αὐτήν»

❈ - Πῶς εἶναι ἕνα πρόσωπο ποῦ ἀγαπᾶς; Θέλει προσπάθεια νὰ τὸ σκέφτεσαι αὐτὸ τὸ πρόσωπο; Πέστε μου…

- Δὲν θέλει. Πάει ὁ νοῦς σου ἐκεῖ. Συνέχεια ἐκεῖ εἶναι, καὶ μπορεῖ νὰ κυκλοφορεῖς στὴν Ἐγνατία (ὁδό), ἂς ποῦμε, καὶ νὰ χαλάει ὁ κόσμος γύρω σου καί ἐσὺ δὲν βλέπεις τίποτα καί δὲν ἀκοῦς τίποτα. Διότι ὁ νοῦς σου εἶναι ἐκεῖ, στὸ πρόσωπο πού ἀγαπᾶς. Αὐτὸ εἶναι ἡ σχέση μὲ τὸν Χριστό, ἡ ἀγάπη πρὸς τὸν Χριστό. Αὐτὸ ἐννοῶ ὅταν λέω, νὰ ἀγαπήσουμε τὸν Θεό. Αὐτὸ εἶναι ὁ θεῖος ἔρωτας.

- Θέλει προσπάθεια αὐτό;

- Ἀπό τήν στιγμή πού θά ἀνάψει αὐτή ἡ ἀγάπη γιά τόν Θεό δέν ἀπαιτεῖται καμμία προσπάθεια. Σοῦ ἔρχεται ἐντελῶς αὐθόρμητα τό νά προσεύχεσαι.

Θὰ πεῖς:

- Ἐγὼ πῶς θὰ τὸ κάνω, ποὺ δὲν Τὸν ἔχω ἀγαπήσει;

- Ε, νά, στὴν ἀρχὴ θέλει λίγο βία. Αὐτὸ εἶναι ποὺ εἶπε ὁ Χριστός Μας: «ἡ Βασιλεία τῶν Οὐρανῶν βιάζεται καὶ βιασταὶ ἁρπάζουσι Αὐτήν».

Στὴν ἀρχὴ πρέπει νὰ Τὸν σκέφτεσαι ἑκούσια, νὰ ζοριστεῖς λίγο. Εἶναι ὅπως ὅταν προσπαθεῖς νὰ ἀνάψεις μία φωτιά.

- Τί γίνεται;

- Στὴν ἀρχὴ καπνίζεσαι· δὲν ἀνάβει ἀμέσως ἡ φωτιά. Τὰ ξύλα βγάζουν καπνό, τρέχουν τὰ μάτια, δακρύζεις, ἀλλὰ μετά… Ὅταν ἀνάψει καλά ἡ φωτιά, φεύγει ὁ καπνός, φεύγει ἡ ὑγρασία ἀπ’ τὰ ξύλα καὶ χαίρεσαι. Καὶ εἶσαι μία χαρὰ ἐκεῖ, στὴν θαλπωρὴ τῆς φωτιᾶς. Ἔτσι γίνεται καὶ μὲ τὴν Εὐχή, μὲ τὴν ἀδιάλειπτη προσευχή.

Ἀρχιμ. Σάββα Ἁγιορείτου (Ὁμιλία 25 – 5 – 2008)