Ποιός φταίει γιὰ τοὺς κακοὺς (πάσης φύσεως) ἡγέτες; Ὁ Προφήτης Ἠσαΐας ἀπαντᾶ. Ὀλίγα περὶ Δὴμ(ι)οκρατίας καὶ Πρωτοκόλλων τῶν Σοφῶν της Σιῶν.

26 Οκτωβρίου 2025, Κυριακή Στ’ Λουκά

Μνήμη Αγίου Δημητρίου του Μυροβλήτη

Βασιλική Οικονόμου

«ἐγὼ εἶπα· θεοί ἐστε καὶ υἱοὶ ῾Υψίστου πάντες· ὑμεῖς δὲ ὡς ἄνθρωποι ἀποθνήσκετε καὶ ὡς εἷς τῶν ἀρχόντων πίπτετε.» Ψαλμός πα’ 6-7.

.«Εἶπεν ὁ Κύριος τῷ Κυρίῳ μου· κάθου ἐκ δεξιῶν μου, ἕως ἂν θῶ τοὺς ἐχθρούς σου ὑποπόδιον τῶν ποδῶν σου.» Ψαλμός ρθ’ 1.

Σε προηγούμενο άρθρο μας [1] αναφέραμε τα λόγια του μακαριστού διδασκάλου μας, του χαρισματικού Αρχιμανδρίτη και σύγχρονου ερμηνευτή των Γραφών π. Αθανασίου Μυτιληναίου: «…θα το πω άλλη μια φορά και χρειάζεται και ο νοών νοείτω: ό,τι μελετούμε στον Προφήτη και σε όλους τους Προφήτες, νοερά να το μεταφέρωμε εις τον νέον Ισραήλ, την Εκκλησία, τον Ισραήλ της Χάριτος» [2]. Στο άρθρο εκείνο είχαμε παρουσιάσει το εικοστό όγδοο κεφάλαιο του παλαιοδιαθηκικού Βιβλίου του Δευτερονομίου, όπου απαριθμούνται οι ευλογίες που περιμένουν το λαό του Θεού, αν αυτός υπακούει στο θέλημά Του, καθώς και οι κατάρες που επικρέμανται, αν αυτός παρακούει τις εντολές του Κυρίου.

Στο ίδιο πλαίσιο και με το ίδιο σκεπτικό, θα παρουσιάσουμε εδώ αποσπάσματα από το επίσης σημαντικότατο παλαιοδιαθηκικό Βιβλίο του Προφήτη Ησαΐα (8ος αι. π.Χ.), όπου καθίσταται σαφέστατο τι είναι αυτό που οδηγεί στην απουσία καλών ηγετών σε όλα τα επίπεδα της δημόσιας ζωής (Εκκλησία, Πολιτεία, Στρατό κλπ). Υπεύθυνη και πάλι είναι η αποστασία του λαού.

Για ευκολότερη κατανόηση, παραθέτουμε την ερμηνευτική απόδοση του κεφαλαίου στη νέα ελληνική από το μακαριστό Π. Τρεμπέλα (με κάποιες λακωνικές παρεμβάσεις που επισημαίνουν παραλληλισμούς με τη σύγρονη πραγματικότητα) και στις σημειώσεις τέλους παραθέτουμε συνδέσμους για το αρχαίο ελληνικό κείμενο, από τη μετάφραση των Εβδομήκοντα, στην ιστοσελίδα της Αποστολικής Διακονίας.

«Καὶ τώρα, ὕστερα ἀπὸ αὐτὰ ποὺ εἴπαμεν, ὦ ἀπόγονοι τοῦ Ἰακώβ, ἐμπρός, ἂς ὑπάγωμεν πρῶτοι ἡμεῖς εἰς τὸ φῶς τῆς θείας διδασκαλίας τοῦ Κυρίου, εἰς τὸ ὁποῖον θὰ ἀκολουθήσουν οἱ ἐθνικοί. Σᾶς προτρέπω δὲ εἰς τοῦτο, διότι ὁ Θεὸς ἀσφαλῶς θὰ ἐγκαταλείψῃ τὸν λαόν του, τοὺς ἀπογόνους τοῦ Ἰσραήλ· διότι ἡ χώρα των ἐγέμισεν ὅπως ἐξ ἀρχῆς, προτοῦ κατοικηθῇ ἀπὸ αὐτούς, ἀπὸ μαντείας (σ.σ. βλέπε μέντιουμ, αστρολόγους κ.τ.σ.), ὅπως καὶ ἡ χώρα τῶν Φιλισταίων, καὶ τέκνα πολλὰ ἐκ παρανόμων γάμων μὲ γυναῖκας Φιλισταίας (σ.σ. βλέπε μικτούς «γάμους») ἐγεννήθησαν εἰς αὐτούς. Διότι ἐγέμισεν ἡ χώρα των ἀπὸ ἀργυρὰ καὶ χρυσὰ νομίσματα καὶ ἔγιναν ἀναρίθμητοι οἱ θησαυροὶ των· ἐγέμισεν ἐπίσης ἡ γῆ των ἀπὸ ἵππους καὶ δὲν ὑπῆρχεν ἀριθμὸς τῶν ἁρμάτων των (σ.σ. βλέπε αυτοκινητολατρία αλλά και σύγχρονη οπλοβιομηχανία). Καὶ ἐγέμισεν ἡ χώρα των ἀπὸ εἴδωλα καμωμένα ἀπὸ τὰ χέρια των, καὶ ἐπροσκύνησαν εἰς ἐκεῖνα, ποὺ ἔφτιασαν τὰ δάκτυλά των (σ.σ. μια βόλτα στην αγορά αρκεί για να καταλάβουμε τον παραλληλισμό με το σήμερα…). Καὶ ἔσκυψε ταπεινῶς ἐνώπιον τῶν ἀψύχων αὐτῶν εἰδώλων ὁ κατ’ εἰκόνα Θεοῦ πλασθεὶς ἄνθρωπος (σ.σ. βλέπε ανθρωπους μονίμως σκυμμένους πάνω από «έξυπνα κινητά τηλέφωνα» (smart phones)) καὶ ἐξευτελίσθη ὁ ἄνδρας προσκυνήσας ταῦτα. Δι’ αὐτὸ δὲ καὶ ἐγὼ δὲν θὰ συγχωρήσω αὐτούς. Καὶ τώρα, ὅταν ἐκσπάσῃ ἡ θεία ὀργή, ἔμβητε μέσα εἰς σπήλαια καὶ κρυφθῆτε εἰς τὰ βάθη τῆς γῆς πρὸ τοῦ φόβου (σ.σ. βλέπε υπόγεια καταφύγια), τὸν ὁποῖον θὰ δοκιμάζετε ἀπὸ τὸν ὠργισμένον Κύριον καὶ ἀπὸ τὴν ἔνδοξον καὶ ἀκαταγώνιστον δύναμίν του, ἡ ὁποία θὰ ἐκδηλωθῇ, ὅταν σηκωθῇ να συντρίψῃ τὴν γῆν. Κρυφθῆτε, διότι τὰ μάτια τοῦ Κυρίου βλέπουν ἀπὸ ψηλὰ καὶ τὰ παρακολουθοῦν ὅλα· ὁ δὲ ἄνθρωπος εἶναι ταπεινὸς καὶ δὲν ἡμπορεῖ να διαφύγῃ τὸ ὑψηλὸν ὄμμα τοῦ Κυρίου. Καὶ θὰ ταπεινωθῇ τὸ ὕψος καὶ ἡ ὑπερηφάνεια τῶν ἀνθρώπων (σ.σ. βλέπε αθεΐα, Μασονία κλπ), καὶ θὰ ὑψωθῇ μόνος ὁ Κύριος κατὰ τὴν ἡμέραν ἐκείνην τῆς κρίσεώς του. Θὰ ταπεινωθῇ ἡ ὑπερηφάνεια τῶν ἀνθρώπων, διότι ἡ ἡμέρα τοῦ Κυρίου, τοῦ παντοκράτορος καὶ ἐξουσιαστοῦ τῶν πνευμάτων, θὰ ἔλθῃ κατὰ παντὸς μετ’ αὐθαδείας ἀσεβοῦς καὶ ὑπερηφάνου καὶ κατὰ παντὸς ἀλαζόνος καὶ πεφυσιωμένου, καὶ ὅλοι αὐτοὶ θὰ ταπεινωθοῦν καὶ θὰ ἐξευτελισθοῦν.» [3].

«Ιδοὺ λοιπὸν ὁ δεσπότης, ὁ παντοκράτωρ Κύριος, θὰ παραχωρήσῃ ὅπως ἀφαιρεθῇ ἀπὸ τὴν Ἰουδαίαν καὶ ἀπὸ τὴν Ἱερουσαλὴμ πᾶσα δύναμις καὶ ὑποστήριξις ἐξ ἀνδρὸς καὶ γυναικὸς καὶ πᾶσα ἐνίσχυσις ἄρτου καὶ ὕδατος καὶ πᾶν ὑπ’ αὐτῶν συμβολιζόμενον θεμελιῶδες στήριγμα τῆς πολιτείας. Θὰ ἀφαιρέσῃ γίγαντα καὶ ἰσχυρὸν καὶ ἄνθρωπον ἐμπειροπόλεμον καὶ δικαστὴν καὶ προφήτην καὶ συνετὸν καὶ προβλεπτικὸν ἄνδρα καὶ πρεσβύτερον μὲ πεῖραν καὶ φρόνησιν καὶ στρατιωτικὸν ἀρχηγὸν καὶ διακεκριμένον σύμβουλον καὶ σοφὸν ἀρχιτέκτονα καὶ συνετὸν ἀκροατήν.

Καὶ θὰ ἐπιτρέψω νὰ ἔλθουν ἐπὶ κεφαλῆς των ἄρχοντες μὲ νεανικὰ μυαλὰ καὶ ἀπατεῶνες νὰ τοὺς τυραγνήσουν καὶ νὰ γίνουν κύριοί των (σ.σ. μια επιεικής προσωπογραφία του Κυριάκου Μητσοτάκη). Καὶ θὰ πέσῃ καθ’ ἑαυτοῦ ὁ λαός· θὰ ἐπιπέσῃ ὁ εἰς ἄνθρωπος κατὰ τοῦ ἄλλου ἀνθρώπου καὶ κάθε ἄνθρωπος κατὰ τοῦ πλησίον του· καὶ θὰ συγκρουσθῇ αὐθαδῶς τὸ παιδίον πρὸς τὸν γέροντα καὶ ὁ στερούμενος τιμῆς πρὸς τὸν ἔντιμον καὶ εὐυπόληπτον ἄνθρωπον (σ.σ. βλέπε ΜΑΤ που ξυλοκοπούν ή ρίχνουν δακρυγόνα σε διαδηλωτές, ενίοτε ακόμα και σε ηλικιωμένους συνταξιούχους∙ βλέπε και καθημερινή βία…). Διότι τοιαύτη θὰ εἶναι ἡ ἔλλειψις τῶν πάντων ἐξ αἰτίας τῆς ἀναρχίας καὶ κακοδιοικήσεως, ὥστε θὰ κρατῇ κάθε ἄνθρωπος τὸν τυχόντα ὅμοιόν του ἢ τὸν συγγενῆ του πατρός του λέγων: Σὺ ἔχεις ἔνδυμα καὶ δὲν εἶσαι γυμνὸς ὡσὰν καὶ μᾶς· γίνε λοιπὸν ἀρχηγός μας καὶ ἡ διατροφή μας ἂς ἐξαρτᾶται ἀπὸ σέ. Καὶ ἀφοῦ ἀποκριθῇ ὁ εἰς τὴν ἀρχηγίαν προσκαλούμενος, θὰ εἴπῃ κατὰ τὴν ἡμέραν ἐκείνην: Δὲν θὰ εἶμαι ἀρχηγός σου· διότι δὲν ὑπάρχει εἰς τὸ σπίτι μου ψωμὶ οὔτε ἔνδυμα· δὲν θὰ εἶμαι ἀρχηγὸς τοῦ λαοῦ αὐτοῦ.

Διότι ἀσφαλῶς θὰ ἐγκαταλειφθῇ ἡ Ἱερουσαλὴμ καὶ ἡ Ἰουδαία θὰ πέσῃ μαζὶ μὲ αὐτήν, διότι αἱ γλῶσσαι των λαλοῦν λόγους ἀνομίας (σ.σ. βλέπε ψεύδη και ψευδορκίες, βλασφημίες κατά των θείων, αισχρολογίες κλπ), ἐνῷ συγχρόνως αὐτοὶ διὰ τῶν ἔργων των παρουσιάζονται ἀπειθοῦντες πρὸς τὸν Κύριον (σ.σ. βλέπε εγκληματικότητα κράτους και πολιτών, απάτη, χυδαιότητα και γενικότερα έκπτωση των ηθών). Ἐγκατελείφθη δὲ ἡ Ἱερουσαλὴμ καὶ κατεστράφη ἡ Ἰουδαία, διότι τώρα ἐταπεινώθη ἡ δόξα των. Καὶ ἡ ἐντροπή, ποὺ ἐκδηλοῦται εἰς τὰ πρόσωπά των διὰ τὰς ἐπαίσχυντους πράξεις των, μαρτυρεῖ κατ’ αὐτῶν καὶ ἀπεσείσθη ἀπὸ αὐτούς· τὴν ἁμαρτίαν τῶν δὲ διεκήρυξαν καὶ ἐφανέρωσαν ἀπροκαλύπτως (σ.σ. βλέπε αποποινικοποίηση της μοιχείας, νομιμοποίηση του «γάμου των ομοφύλων» κ.τ.σ.). Ἀλλοίμονον εἰς αὐτούς, διότι ἔχουν λάβει ἀποφάσεις πονηρὰς καὶ κακάς, αἱ ὁποῖαι εἰς τὸ τέλος θὰ ἐκσπάσουν κατὰ τοῦ ἑαυτοῦ των. Πράγματι δὲ καθ’ ἑαυτῶν ἔλαβον κακὴν καὶ ὀλεθρίαν ἀπόφασιν, ὅταν εἶπαν: Ἂς δέσωμεν τὸν δίκαιον, διότι εἶναι δυσκολομεταχείριστος εἰς ἠμᾶς καὶ ἀντιστρατεύεται εἰς τὰ ἰδιοτελῆ καὶ πονηρὰ σχέδιά μας (σ.σ. βλέπε, λόγου χάρη, προσπάθεια να δεθεί (=φιμωθεί) Εισαγγελέας δια της απαγωγής και απάνθρωπης δολοφονίας του γιου της). Λοιπὸν θὰ φάγουν ἐκεῖνα ποὺ ἐγέννησαν, τὰ ὡσὰν ἄλλην πονηρὰν σπορὰν σπαρέντα ἔργα των.

Ἀλλοίμονον εἰς τὸν περιφρονοῦντα ἀσεβῶς τὸν νόμον, θὰ συμβοῦν εἰς αὐτὸν κακὰ σύμφωνα μὲ τὰ ἔργα τῶν χειρῶν του. Λαέ μου, οἱ ἄρχοντες, οἱ ὁποῖοι ὡς ἄλλοι σκληροὶ καὶ πιεστικοὶ εἰσπράκτορές σας σᾶς καταληστεύουν, καὶ αὐτοὶ ποὺ ἀπαιτοῦν τὰς εἰσφορὰς καὶ τὰ δῶρα σας, σᾶς κατατυραννοῦν. Λαέ μου, αὐτοί, ποὺ σᾶς μακαρίζουν καὶ σᾶς κολακεύουν, σᾶς πλανοῦν καὶ τὸν δρόμον τῆς συμπεριφορᾶς σας τὸν συγχύζουν καὶ τὸν ἐκτρέπουν ἀπὸ τὸ πρέπον. Ἀλλὰ τώρα θὰ σηκωθῇ ὄρθιος διὰ νὰ δικάσῃ ὁ Κύριος καὶ θὰ στήσῃ πρὸς κρίσιν καὶ δίκην τὸν λαόν του. Αὐτὸς ὁ Κύριος θὰ δικάσῃ τοὺς πρεσβυτέρους τοῦ λαοῦ καὶ τοὺς ἄρχοντάς του. Σεῖς δέ, λέγει ἐν ὀργῇ πρὸς αὐτοὺς ὁ Κύριος, διατὶ διηρπάσατε καὶ ἠρημώσατε τὴν πνευματικήν μου ἄμπελον, τὸν Ἰσραήλ, καὶ τὰ ὅσα ἡρπάσατε ἀπὸ τὸν πτωχὸν διατὶ εὑρίσκονται εἰς τὰ σπίτια σας; Διατὶ σεῖς ἀδικεῖτε τὸν λαόν μου καὶ διὰ συκοφαντιῶν καὶ ποικίλων τῆς ἀληθείας καὶ τοῦ δικαίου διαστροφῶν κατεντροπιάζετε τὸ πρόσωπον τῶν πτωχῶν;

Αὐτὰ λέγει ὁ Κύριος: Ἐπειδὴ ὑψώθησαν ὑπερηφανευθεῖσαι αἱ γυναῖκες τῆς Ἱερουσαλὴμ καὶ ἐβάδισαν μὲ τὸν τράχηλόν τους ὑψηλὰ καὶ μὲ προκλητικὰ νεύματα ματιῶν, καὶ ἐπειδὴ κατὰ τὸ βάδισμα τῶν ποδιῶν ἔσερναν τὰ φορέματά των καὶ ἔπαιζαν συγχρόνως χορευτικῶς μὲ τὰ πόδια των (σ.σ. βλέπε πασαρέλα σε επιδείξεις μόδας), διὰ τοῦτο θὰ ταπεινώσῃ ὁ Θεὸς τὰς ἀριστοκράτιδας γυναῖκας τῆς Ἱερουσαλὴμ καὶ θὰ ξεσκεπάσῃ τὴν ἀπόκρυφον γύμνωσίν των. Κατὰ τὴν ἡμέραν ἐκείνην τῆς κρίσεως θὰ ἁφαιρέσῃ ὁ Κύριος τὴν λαμπρότητα καὶ μεγαλοπρέπειαν τῶν ἐνδυμάτων των (σ.σ. βλέπε μόδα καθ’ εαυτήν), τὰ κοσμήματα τῶν πλεξίδων των (σ.σ. βλέπε κομμωτήρια) καὶ τοὺς κροσσοὺς τῶν ρούχων των καὶ τὰ κοσμητικὰ καλύμματα τῆς κεφαλῆς των καὶ τὸ κόσμημα τοῦ στήθους των καὶ τὸν διὰ βαφῶν καλλωπισμὸν τοῦ προσώπου των (σ.σ. βλέπε «styling» και «make-up») καὶ τὴν συλλογὴν τῶν λαμπρῶν ἱματίων καὶ τὰ κοσμήματα (…).

Καὶ τότε ἀντὶ τῆς εὐχαρίστου τῶν ἀρωμάτων εὐωδίας θὰ ἔχῃς σκόνην, ποὺ θὰ εἰσπνέῃς εἰς τὰς μακρινὰς καὶ ἀναγκαστικὰς πορείας σου· καὶ ἀντὶ τῆς πολυτίμου ζώνης θὰ ζωσθῇς μὲ σχοινίον, καὶ ἀντὶ τοῦ χρυσοῦ στολισμοῦ τῆς κεφαλῆς θὰ ἔχῃς φαλάκρωμα καὶ πλήρη πτῶσιν τῶν τριχῶν τῆς κεφαλῆς σου διὰ τὰ πονηρὰ ἔργα σου· καὶ ἀντὶ τοῦ ὑποκαμίσου, τοῦ ὑφασμένου μὲ πορφύραν, θὰ περιζωθῇς χονδρὸν καὶ τρίχινον σάκκον. Καὶ τὰ κάλλιστα παιδιά σου, ὦ Σιών, τὰ ὁποῖα ἀγαπᾷς, θὰ πέσουν σφαζόμενα διὰ μαχαίρας· καὶ οἱ μάχιμοι καὶ δυνατοὶ σου ἄνδρες θὰ πέσουν νεκροὶ διὰ μαχαίρας καὶ θὰ ταπεινωθοῦν. Καὶ ἀδειαναὶ πλέον αἱ θῆκαι τοῦ ποικίλου στολισμοῦ σας θὰ παρέχουν θέαμα θλιβερὸν καὶ θὰ ἐγκαταλειφθῇς μόνη καὶ ἔρημος καὶ κατερειπωμένη καὶ εἰς τὴν γῆν κατεδαφισμένη.» [4].

Στην ανοικτή επιστολή μας προς τον αφορισμένο και αναθεματισμένο από την Εκκλησία πρωθυπουργό Κυριάκο Μητσοτάκη, ο οποίος, ως γνωστόν, έχει πλέον καταστήσει εαυτόν κατοικητήριο δαιμόνων (το όνομα αυτού «Λεγεών»), είχαμε αναφέρει αρκετά παραδείγματα προ Χριστού ασεβών τυράννων οι οποίοι είχαν οικτρό, κάκιστο τέλος: ο βασιλιάς Σενναχηρείμ σφαγιάστηκε από τους ίδιους τους γιους του∙ ο βασιλιάς Ιωράμ πέθανε, αφού τα έντερά του βγήκαν έξω από την κοιλιά του∙ ο βασιλιάς Οζίας (ο οποίος μάλιστα είχε στραφεί κατά των ιερέων) πέθανε λεπρός∙ ο βασιλιάς Αντίοχος ο Επιφανής πέθανε, αφού έπεσε από το άρμα του, εξαρθρώθηκαν και παραμορφώθηκαν όλα τα μέλη του, έβγαιναν σκουλήκια από το σώμα του, οι δε σάρκες του σάπιζαν και έπεφταν κομμάτια κομμάτια∙ το αίμα του νεκρού βασιλιά Αχαάβ το έγλειφαν σκύλοι και χοίροι, ενώ πόρνες λουζόντουσαν μέσα σ’αυτό [5]∙ το δε πτώμα της ασεβέστατης βασίλισσας Ιεζάβελ, της διώκτριας του ένδοξου Προφήτη Ηλία, κατέληξε τροφή για τα σκυλιά, όπως αναφέραμε στην ανοικτή επιστολή μας προς μια σύχρονη Ιεζάβελ, την επίσης αφορισμένη και αναθεματισμένη από την Εκκλησία υπουργό Νίκη Κεραμέως, το έτερον κατοικητήριο δαιμόνων [6].

Δε λείπουν και στις μέρες μας τα επώδυνα, επαίσχυντα και οικτρά τέλη της ζωής ασεβών τυράννων. Χαρακτηριστικό το παράδειγμα του φασίστα δικτάτορα Μπενίτο Μουσολίνι, ο οποίος εκτελέστηκε και κατόπιν κρεμάστηκε κατακέφαλα, οπότε αφέθηκε το πτώμα του στο έλεος του λαού, στην κεντρική πλατεία του Μιλάνου [7]. Χαρακτηριστικό και το τέλος του κομμουνιστή δικτάτορα Νικολάε Τσαουσέσκου, ο οποίος επίσης εκτελέστηκε κατόπιν δίκης με συνοπτικές διαδικασίες [8]. Ακόμα, όμως, και αν κάποιος αμετανόητος τύραννος δεν έχει εμφανώς άσχημο τέλος, ο Κύριος μόνο ξέρει πώς κολάζεται η ψυχή του μετά θάνατον. Διότι δεν έχουν τόπο ή τρόπο διαφυγής από τη θεία δίκη οι αμετανόητοι τύραννοι των λαών, αλλά ούτε και οι αμετανόητοι λαοί μπορούν ποτέ να διαφύγουν από την οργή του Κυρίου.

Μιας και μιλήσαμε για τυράννους, θα θέλαμε εδώ να θέσουμε στην αγάπη των αναγνωστών έναν προβληματισμό, όσο και αν αυτός ενδεχομένως να προκαλέσει πυρά εναντίον μας:

Είναι πράγματι η δημοκρατία το ιδανικό πολίτευμα, όπως έχουμε εκπαιδευθεί να πιστεύουμε;

Η δημοκρατία (εξ ετυμολογίας του όρου) είναι το πολίτευμα στο οποίο (υποτίθεται ότι) «κρατεί (δηλαδή κυβερνά) ο δήμος» – ή, για την ακρίβεια, η πλειοψηφία του και, ακόμα ακριβέστερα, η πλειοψηφία των ψηφοφόρων, ακόμα και αν οι ψηφοφόροι είναι η μειοψηφία του λαού… -, μέσω εκλεγμένων αντιπροσώπων και με κυβερνήτη εκλεγμένο (υποτίθεται) από το λαό. Σύμφωνα, όμως, με την έως τώρα Ιστορία της ανθρωπότητας και δη όπως αυτή παρουσιάζεται στην Αγία Γραφή, στη συντριπτική πλειοψηφία τους οι άνθρωποι δεν ενεργούσαν ούτε ενεργούν κατά το θέλημα του Θεού. Στη δε Αποκάλυψη του Ιωάννη, το τελευταίο και προφητικότατο βιβλίο της Καινής Διαθήκης, καθίσταται σαφέστατο ότι στα έσχατα η αποστασία των πολλών πυκνώνει σε βαθμό πλήρους αναισχυντίας και αμετανοησίας, η οποία χρόνια αμετανοησία συνιστά, ως γνωστόν, βλασφημία κατά του Αγίου Πνεύματος [9], οδηγώντας στην απώλεια.

Από τα παραπάνω, όμως, συνάγεται, ότι, εφ’ όσον οι πολλοί, που, ως (υποτιθέμενη) πλειοψηφία, αποφασίζουν σε μια δημοκρατία, είναι συγχρόνως και ως επί το πλείστον αυτοί που αποστατούν από την αλήθεια του Χριστού και της Εκκλησίας Του, αναπόφευκτα εκλέγονται από αυτούς πολιτικοί και ηγέτες που είναι αρεστοί στους ασεβείς πολλούς και άρα είναι επίσης και αυτοί αποστάτες. Συνεπώς η πλειοψηφία του λαού (και των ψηφοφόρων) – ακόμα και βαπτισμένοι Ορθόδοξοι! – εκλέγει αρεστούς και ταιριαστούς σε αυτήν ηγέτες που επιφέρουν την οργή του Θεού στη χώρα. (Όλα αυτά, βέβαια, εφ’όσον και για όσο οι εκλογές δε νοθεύονται από σκοτεινά κέντρα, από τη Μασονία κλπ. Ακόμα, όμως, και όταν πράγματι αποφασίζουν τα κέντρα αυτά, αυτό συμβαίνει προφανώς, επειδή ο Κύριος το επιτρέπει, λόγω της αποστασίας των πολλών, όπως είδαμε στον Προφήτη Ησαΐα.) Έτσι, οι λοιποί πολίτες που (επιλέγουν να) ακολουθούν το Χριστό, το «μικρό ποίμνιο» κατά τα λόγια του Κυρίου [10], το λείμμα αυτό το ελάχιστο, αναγκάζονται να ανέχονται τους εκλεγμένους αποστάτες πάνω απ’ τα κεφάλια τους, με ό,τι αυτό συνεπάγεται σε επίπεδο νομοθεσίας και γενικότερα δημόσιας ζωής (εκτός και αν πιστεύει κανείς ότι θα ανατραπούν οι προφητείες της Αποκάλυψης και οι ευσεβείς θα γίνουν κάποτε πλειοψηφία…). Αυτοί, δηλαδή, που ποθούν τον Παράδεισο αναγκάζονται να ζουν σε μια κολασμένη, δαιμονική κοινωνία – μια…δημιοκρατία!

Και εδώ αναρωτιόμαστε: μήπως αυτοί που στην πραγματικότητα κυβερνούν τον πλανήτη, οι πιστοί δούλοι του κοσμοκράτορα Σατανά, είναι στην πραγματικότητα αυτοί που εξυπηρετούνται από τις δημ(ι)οκρατίες; Παραθέτουμε, προς προβληματισμό των αναγνωστών, αλλά και προς αιτιολόγηση του προβληματισμού μας, σχετικά αποσπάσματα από τα Πρωτόκολλα των Σοφών της Σιών, που παρουσιάζουν, κατά τη γνώμη μας, εξαιρετικό ενδιαφέρον:

«Πᾶσα δημοκρατία διέρχεται διὰ διαφόρων σταδίων. Τὸ πρῶτον ὁμοιάζει μὲ τὰς πρώτας ἡμέρας τῆς μανίας τυφλοῦ ριπτομένου τῆδε κακεῖσε. Τὸ δεύτερον εἶναι τὸ τῆς δημαγωγίας, ἐξ ἧς γεννᾶται ἡ ἀναρχία. Ἔπειτα ἔρχεται ἀναποφεύκτως ὁ δεσποτισμὸς· οὐχὶ δεσποτισμὸς νόμιμος καὶ δεδηλωμένος καὶ ἑπομένως ὑπεύθυνος, ἀλλὰ δεσποτισμὸς ἀόρατος καὶ ἄγνωστος πλὴν αἰσθητὸς· δεσποτισμὸς ἀσκούμενος ὑπὸ μυστικῆς ὀργανώσεως, ἥτις ἐνεργεῖ μετὰ πολὺ ὀλιγοτέρας εὐσυνειδησίας, καθ’ ὅσον ἐνεργεῖ ὑπὸ τὴν σκέπην διαφόρων πρακτόρων, τῶν ὁποίων ἡ ἀλλαγὴ ὄχι μόνον δὲν τὴν βλάπτει, ἀλλὰ καὶ τὴν ἐνισχύει, ἀπαλλάττουσα αὐτὴν ἀπὸ τοῦ νὰ δαπανᾶ τοὺς πόρους τῆς εἰς τὸ νὰ ἀνταμείβη μακρᾶς ἐκδουλεύσεις. Τὶς θὰ ἠδύνατο νὰ ἀνατρέψη μίαν ἀόρατον ἰσχύν; Διότι τοιαύτη εἶναι ἡ ἡμετέρα.Ἡ ἐξωτερικὴ ἐπιφάνεια τοῦ μασωνισμοῦ δὲν χρησιμεύει παρὰ εἰς τὸ νὰ καλύπτη τοὺς σκοπούς μας· τὸ σχέδιον τῆς ἐνεργείας τῆς ἀοράτου ἰσχύος ταύτης καὶ ἐπὶ πλέον ὁ τόπος τῆς διαμονῆς της θὰ μένωσι πάντοτε ἄγνωστα εἰς τὸν λαόν. Καὶ αὐτὴ αὕτη ἡ ἐλευθερία θὰ ἠδύνατο νὰ εἶναι ἀβλαβὴς καὶ νὰ ὑφίσταται εἰς τὸ Κράτος χωρὶς νὰ παραβλάπτη τὴν εὐημερίαν τῶν λαῶν, ἐὰν ἐβασίζετο ἐπὶ τῶν ἀρχῶν τῆς εἰς τὸν Θεὸν πίστεως, τῆς ἀνθρωπίνης συναδελφώσεως, ἐκτὸς τῆς ἰδέας τῆς ἰσότητος τῆς ἀναιρουμένης ὑπὸ τῶν νόμων αὐτῆς ταύτης τῆς δημιουργίας, οἵτινες ἐγκαθίδρυσαν τὴν ὑποταγήν. Μὲ μίαν τοιαύτην πίστιν ὁ λαὸς θὰ ἀφήνετο νὰ κυβερνᾶται οἰονεὶ ἐνοριακῶς καὶ θὰ ἐβάδιζε ταπεινὸς καὶ ἥσυχος, καθοδηγούμενος ὑπὸ τοῦ πνευματικοῦ ποιμένος του, ἀποδεχόμενος τὴν κατὰ Θεὸν διανομὴν τῶν ἀγαθῶν τοῦ κόσμου τούτου. Ἰδοὺ διατὶ εἶναι ἀναγκαῖον νὰ καταστρέψωμεν τὴν πίστιν, νὰ ἀποσπάσωμεν ἀπὸ τὸν νοῦν τῶν Χριστιανῶν αὐτὴν ταύτην τὴν ἀρχὴν τῆς θεότητος καὶ τοῦ ἁγίου Πνεύματος διὰ νὰ ὑποκαταστήσωμεν εἰς ταῦτα τοὺς ὑλικοὺς ὑπολογισμοὺς καὶ τὰς ὑλικὰς ἀνάγκας. Ἵνα δὲ μὴ τὰ πνεύματα τῶν Χριστιανῶν ἔχουσι τὸν καιρὸν νὰ σκέπτωνται καὶ νὰ ἐξετάζωσι τὰ περὶ ἑαυτούς, πρέπει νὰ τὰ περισπῶμεν διὰ τῶν βιομηχανιῶν καὶ τοῦ ἐμπορίου. Κατ’ αὐτὸν τὸν τρόπον ὅλα τὰ Ἔθνη θὰ ἐπιζητῶσι νὰ κερδίζωσι καὶ παλαίοντα ἕκαστον διὰ τὰ ἴδια αὐτῶν ὀφέλη, δὲν θὰ ἀντιληφθῶσι τὸν κοινὸν ἐχθρόν των. Ἀλλὰ διὰ νὰ δυνηθῇ τοιουτοτρόπως ἡ ἐλευθερία νὰ διαλύση καὶ καταστρέψη ἐντελῶς τὴν κοινωνίαν τῶν Χριστιανῶν, εἶναι ἀνάγκη νὰ καταστήσωμεν τὴν κερδοσκοπίαν βάσιν τῆς βιομηχανίας. Οὕτως οὐδὲν ἐκ τῶν ἐκ τῆς γῆς ὑπὸ τῆς βιομηχανίας προσποριζομένων θὰ μένη εἰς χεῖρας της, ἀλλὰ θὰ διοχετεύεται εἰς κερδοσκοπικὰς ἐπιχειρήσεις, δηλ. θὰ πίπτη εἰς τὰ ταμεῖα μας. Ἡ ζωηρὰ πάλη διὰ τὴν ὑπεροχήν, αἱ προσκρούσεις τοῦ οἰκονομικοῦ βίου θὰ δημιουργήσωσι, καὶ ἔχουσιν ἤδη δημιουργήσει, κοινωνίας ἀπογοητευμένας, ψυχρᾶς καὶ ἄνευ καρδίας. Αἱ κοινωνίαι αὗται θὰ ἔχωσι μίαν ἀπόλυτον ἀπέχθειαν πρὸς τὴν ἀνωτέραν πολιτικὴν καὶ πρὸς τὴν θρησκείαν. Ὁ μόνος των ὁδηγὸς θὰ εἶναι ὁ ὑπολογισμός, δηλ. τὸ χρυσίον, πρὸς ὁ θὰ ἔχουν ἀληθῆ λατρείαν, ἕνεκα τῶν ὑλικῶν ἀπολαύσεων, ἂς δύναται νὰ χορηγῇ. Τότε αἱ κατώτεραι τάξεις τῶν Χριστιανῶν θὰ μᾶς ἀκολουθήσωσιν εἰς τὴν ἐναντίον τῆς διανοούμενης αὐτῶν τάξεως πάλην μᾶς εἰς τὴν ἐξουσίαν (τοὺς συναγωνιστάς μας), ὄχι διὰ νὰ κάμωσι καλὸν οὔτε διὰ νὰ ἀποκτήσωσι τὸν πλοῦτον, ἀλλὰ ἀπὸ μῖσος μόνον κατὰ τῶν προνομιούχων.» [11]

Αλλού τα Πρωτόκολλα αναφέρουν:

«Ἀφ’ ὅτου ἔχωμεν εἰσαγάγει ἐν τῷ ὀργανισμῷ τοῦ Κράτους τὸ δηλητήριον τοῦ φιλελευθερισμοῦ, ὅλη ἡ πολιτική του σύστασις ἔχει μεταβληθῇ. Τὰ Κράτη πάσχουσιν ἀπὸ θανάσιμον ἀσθένειαν, τὴν ἀποσύνθεσιν τοῦ αἵματος· δὲν ὑπολείπεται πλέον παρὰ νὰ περιμένωμεν τὸ τέλος τῆς ἀγωνίας των. Ἐκ τῆς φιλελευθερίας ἐγεννήθησαν αἱ συνταγματικαὶ Κυβερνήσεις, αἵτινες ἀντικατέστησαν διὰ τοὺς Χριστιανοὺς τὴν σωτήριον Μοναρχίαν, καὶ τὸ Σύνταγμα, ὅπως καλῶς γνωρίζετε, δὲν εἶναι ἄλλο τί παρὰ μία σχολὴ διαφωνιῶν, διχονοιῶν, συζητήσεων, διχογνωμιῶν, ὀλέθριων προστριβῶν τῶν κομμάτων· ἐν μιὰ λέξει, εἶναι ἡ σχολὴ παντὸς ὅ,τι κάμνει ἐν Κράτος νὰ χάση τὴν ὀντότητα τοῦ καὶ τὴν ἀτομικότητα του. Τὸ βῆμα, ὅπως καὶ ὁ τύπος, ἔχει καταδικάσει τοὺς βασιλεῖς εἰς τὴν ἀδράνειαν καὶ τὴν ἀδυναμίαν· τους ἔχει καταστήσει δι’ αὐτοῦ τοῦ τρόπου, ἥκιστα χρησίμους, ἀνωφελεῖς, καὶ τοῦτο ἐξηγεῖ διατὶ ἔχουσιν ἀνατραπῇ. Ἡ ἐγκατάστασις τῆς Δημοκρατίας καθίσταται τότε δυνατή. Ἀντικαθιστῶμεν τὸν βασιλεύοντα διὰ μιᾶς γελοίας Κυβερνήσεως, δι’ ἑνὸς προέδρου, λαμβανομένου ἐκ τοῦ πλήθους, ἀπὸ τὸ μέσον τῶν δημιουργημάτων μας, τῶν αἰχμαλώτων μας. Τὸ σημεῖον αὐτὸ ἀποτελεῖ τὸ θεμέλιον τῆς ὑπονόμου, ἢν εἴχομεν ἀνοίξει ἀπὸ τοὺς πόδας τοῦ λαοῦ τῶν Χριστιανῶν, ἡ μᾶλλον τῶν χριστιανικῶν Ἐθνῶν.

Εἰς προσεχὲς μέλλον θὰ δημιουργήσωμεν τὴν εὐθύνην τῶν προέδρων. Τότε θὰ διαπράξωμεν χωρὶς νὰ στενοχωρηθῶμεν τὰ γεγονότα, δι’ α τὸ ἀπρόσωπον δημιούργημα μᾶς θὰ δώση λόγον. Τί μᾶς ἐνδιαφέρει ἂν αἱ τάξεις ἐκείνων, οἵτινες ἀποβλέπουσιν εἰς τὴν ἐξουσίαν, γίνονται ἀραιότεραι, ἂν συμβαίνωσιν, ἐλλείψει Προέδρων, στενοχωρίαι ἱκαναὶ νὰ παραλύσωσι ἐντελῶς τὴν χωρᾶν;… Ἵνα ἐπιτύχωμεν τὸ ἀποτέλεσμα τοῦτο, θὰ συντελέσωμεν εἰς τὴν ἐκλογὴν Προέδρων, οἱ ὁποῖοι ἔχουν εἰς τὸ παρελθόν των κεκρυμμένην τινὰ ἠθικὴν πληγήν, «Παναμᾶν» τινα. Ὁ φόβος τῶν ἀποκαλύψεων, ἡ ἐπιθυμία ἡ ἰδιάζουσα εἰς ἕκαστον ἄνθρωπον ἀνελθόντα εἰς τὴν ἐξουσίαν τοῦ νὰ διατήρηση τὰ προνόμιά του, τὰς ὠφελείας καὶ τὰς τιμᾶς, τὰς ἀνήκουσας εἰς τὴν θέσιν του, θὰ καταστήσωσι τοὺς Προέδρους τυφλοὺς ἐκτελεστὰς τῶν διαταγῶν μας. (…) Ἡ ἐξουσία τῆς Κυβερνήσεως θ’ ἀποβῇ ἀναμφιβόλως στόχος ὅλων τῶν ἐπιθέσεων. Θὰ δώσωμεν εἰς αὐτήν, ὅπως ὑπερασπισθῇ, τὸ δικαίωμα νὰ κάμη ἔκκλησιν εἰς λαϊκὸν δημοψήφισμα μὲ προεξησφαλισμένην τὴν πλειοψηφίαν, ἥτις θὰ εἶναι πάντοτε τυφλὴ θεραπαινὶς τῶν σχεδίων μας. Θὰ δώσωμεν πρὸς τούτοις, εἰς τὸν Πρόεδρον τὸ δικαίωμα νὰ κηρύττη τὸν πόλεμον. Θὰ δικαιολογήσωμεν δὲ τοῦτο λέγοντες ὅτι ὁ Πρόεδρος, ὡς ἀρχηγὸς ὅλου τοῦ στρατοῦ τῆς χώρας, ὀφείλει νὰ ἔχη τὸ δικαίωμα αὐτὸ εἰς τὴν διάθεσιν του, νὰ ὑπερασπίζη τὸ νέον δημοκρατικὸν πολίτευμα, τοῦ ὁποίου εἶναι ὑπεύθυνος ἐκπρόσωπος. Ὑπὸ τοὺς ὅρους τούτους, ὁ Ἀρχηγὸς τοῦ ἀδύτου θὰ εἶναι εἰς χεῖρας μας καὶ κανεὶς ἐκτὸς ἡμῶν δὲν θὰ διευθύνη πλέον τὴν νομοθετικὴν δύναμιν.» [12]

Και σαν να μην ήταν αρκετά όλα τα τεκταινόμενα πίσω από την απατηλή επιφάνεια που βλέπουμε εμείς οι πολλοί, μάστιγα έχουν καταντήσει και τα συναισθηματικά κριτήρια με τα οποία επιλέγουν συχνά ακόμα και οι Χριστιανοί ψηφοφόροι τους ηγέτες και λοιπούς πολιτικούς. Αν, λόγου χάρη, ένα πρόσωπο διεξάγει επίμονο αγώνα προς υπεράσπιση του δικαίου σε μια περίπτωση κατάφωρης αδικίας , οι ψηφοφόροι ενθουσιάζονται και είναι έτοιμοι να το ψηφίσουν, ασχέτως αν ο υπόλοιπος βίος και η πολιτεία του δε συνάδει με τη χριστιανική τους ταυτότητα ή αν το πρόσωπο δεν πληρεί στοιχειώδη κριτήρια. Δε λαμβάνουν υπ΄όψιν οι ψηφοφόροι σοβαρότατα στοιχεία, όπως το αν το πρόσωπο αυτό έχει τις γνώσεις, την ανδρεία, τη σταθερότητα, το ήθος, την άχρι θανάτου αυτοθυσία και, κυρίως και πρωτίστως, την πίστη στο Θεό αλλά και τη δέουσα Χάρη από τον Θεό (αν είναι «χριστός Κυρίου» κατά την Παλαιά Διαθήκη), ώστε να σταθεί όρθιο στη δαιμονική λαίλαπα που λέγεται «πολιτική». Κι αυτή η παράλειψη αποβαίνει ολέθρια, γιατί, ενώ νομίζει ο λαός ότι ψήφισε γίγαντες, τελικά διαπιστώνει ότι ψήφισε ξύλινα ή και χάρτινα στρατιωτάκια, που γίνονται θλιβερό παρανάλωμα πυρός, όταν τα σκοτεινά κέντρα εξαπολύουν τα πυρά τους, κρυφά ή φανερά.

Τρία ιερά ονόματα θα είναι η κατακλείδα μας και ο νοών νοείτω: Προφητάναξ Δαυΐδ, Άγιος Κωνσταντίνος ο Μέγας, Άγιος Θεοδόσιος ο Μέγας. Για να μην πάμε ακόμα πιο πίσω, στην προ Σαούλ Θεοκρατία.

❈

«Κύριε, ἐν τῇ δυνάμει σου εὐφρανθήσεται ὁ βασιλεὺς καὶ ἐπὶ τῷ σωτηρίῳ σου ἀγαλλιάσεται σφόδρα. (…) ὅτι ὁ βασιλεὺς ἐλπίζει ἐπὶ Κύριον καὶ ἐν τῷ ἐλέει τοῦ ῾Υψίστου οὐ μὴ σαλευθῇ.» Ψαλμός κ’ 2, 8.

Βασιλική Οικονόμου

Προς δόξαν του Αγίου Τριαδικού Θεού.

Σημειώσεις

1. Ευλογία ή κατάρα; Εσύ επιλέγεις, λαέ! (Το κη’ (28ο) κεφάλαιο του Βιβλίου του Δευτερονομίου.)

2. Δύο λαοί περιούσιοι και παράλληλοι στην ευλογία και στην αποστασία – π.Αθανάσιος Μυτιληναίος.

3. Ησαΐας β’ 5-12 .

4. Ησαΐας γ’ 1-20, 24-26.

5. Γράμμα στον αφορισμένο κυβερνήτη.

6. Γράμμα προς μια σύγχρονη Ιεζάβελ – Ανοικτή Επιστολή προς την πρώην Υπουργό Παιδείας Νίκη Κεραμέως

7. 28/4/1945 : Το τέλος του Μπενίτο Μουσολίνι

8. Η ΔΙΚΗ ΚΑΙ Η ΕΚΤΕΛΕΣΗ ΤΟΥ ΤΣΑΟΥΣΕΣΚΟΥ ΝΤΟΚΟΥΜΕΝΤΟ

9. Η βλασφημία κατά του Αγίου Πνεύματος συγχωρείται; – π. Αθανάσιος Μυτιληναίος

10. Λουκ. ιβ’ 32.

11. Πρωτόκολλα των Σοφών της Σιών, κεφ. δ΄.

Βλέπε και έκδοση σωζόμενη στο Πανεπιστήμιο Κρήτης.

12. Ό.π. κεφ. ι’.

_________________

Πηγή Σίτος Θεού

https://tasthyras.wordpress.com/2025/10/26/ποιος-φταίει-για-τους-κακούς-πάσης-φύσ/#more-123945