Ὁ Θεός θέλει τήν αὐταπάρνησίν μας

Ὁ Θεός θέλει τήν αὐταπάρνησίν μας

τοῦ Πρωτοπρεσβυτέρου π. Διονυσίου Τάτση

Τὸ ποιμαντικὸ ἔργο τῆς Ἐκκλησίας προϋποθέτει ἀνθρώπους ποὺ νὰ διακρίνονται γιὰ τὴν αὐταπάρνησή τους, δηλαδὴ νὰ ἀρνοῦνται καὶ νὰ ὑπερβαίνουν τὰ συμφέροντά τους καὶ τὶς προσωπικές τους φιλοδοξίες χάριν τοῦ ὑψηλοῦ σκοποῦ ποὺ εἶναι ἡ διακονία τῶν πιστῶν. Οἱ ψυχροὶ ἐπαγγελματίες δὲν εἶναι κατάλληλοι γιὰ τὸ ἔργο αὐτό.

Τὸ μεγάλο παράδειγμα αὐταπάρνησης μᾶς τὸ ἔδωσε ὁ Ἰησοῦς Χριστός, «ὁ ὁποῖος, ἂν καὶ ἦταν Θεός, δὲν θεώρησε τὴν ἰσότητά του μὲ τὸ Θεὸ ἀποτέλεσμα ἁρπαγῆς, ἀλλὰ τὰ ἀπαρνήθηκε ὅλα, πῆρε μορφὴ δούλου κι ἔγινε ἄνθρωπος καὶ ὄντας πραγματικὸς ἄνθρωπος ταπεινώθηκε θεληματικὰ ὑπακούοντας μέχρι θανάτου, καὶ μάλιστα θανάτου σταυρικοῦ»[1].

Ἀκολούθησαν μετὰ οἱ Ἀπόστολοι, οἱ ὁποῖοι δέχτηκαν τὴν κλήση τοῦ Χριστοῦ καὶ ἀνταποκρίθηκαν πρόθυμα, ἀφοῦ ἐγκατέλειψαν συγγενεῖς κι ἐπαγγελματικὲς ἀπασχολήσεις. Σημειώνουμε ἐνδεικτικὰ μερικὲς περιπτώσεις.

Τὰ δύο ἀδέλφια, Ἀνδρέας καὶ Πέτρος, ἦταν ψαράδες καὶ ἔριχναν τὰ δίκτυα στὴ λίμνη τῆς Γαλιλαίας, ὅταν τοὺς κάλεσε ὁ Χριστὸς νὰ τὸν ἀκολουθήσουν, γιὰ νὰ τοὺς κάνει «ἁλιεῖς ἀνθρώπων». Ἐκεῖνοι «εὐθέως ἀφέντες τὰ δίκτυα ἠκολούθησαν αὐτῷ».

Ὁ Χριστὸς πιὸ πέρα εἶδε ἄλλα δύο ἀδέλφια, τὸν Ἰάκωβο καὶ τὸν Ἰωάννη, παιδιὰ τοῦ Ζεβεδαίου, νὰ τακτοποιοῦν τὰ δίκτυά τους. Τοὺς κάλεσε καὶ αὐτούς, οἱ ὁποῖοι «εὐθέως ἀφέντες τὸ πλοῖον καὶ τὸν πατέρα αὐτῶν ἠκολούθησαν αὐτῷ»[2].

Ἐπίσης ὁ τελώνης Ματθαῖος, μόλις τὸν κάλεσε ὁ Χριστὸς νὰ τὸν ἀκολουθήσει, ἄφησε τὸ τελωνεῖο «καταλιπών ἅπαντα ἀναστάς ἠκολούθησεν αὐτῷ»[3].

Οἱ Ἀπόστολοι, ἀσκώντας τὸ ἔργο ποὺ τοὺς ἀνέθεσε ὁ Χριστός, ἀντιμετώπιζαν πολλὰ προβλήματα ἀπὸ τοὺς συμπατριῶτες τους τοὺς Ἰουδαίους καὶ τοὺς εἰδωλολάτρες. Ὁ ἀπόστολος Παῦλος ἀναφέρεται συχνὰ στὶς περιπέτειες καὶ τοὺς κινδύνους ποὺ εἶχε ὁ ἴδιος καὶ οἱ συνεργάτες του. Γράφει στοὺς Κορινθίους: «Κανένα πρόσκομμα δὲν φέρνουμε σὲ κανένα, γιὰ νὰ μὴ δυσφημηθεῖ τὸ ἔργο. Ἀντίθετα, μὲ κάθε τρόπο συστήνουμε τὸν ἑαυτό μας σὰν ὑπηρέτες τοῦ Θεοῦ μὲ τὴ μεγάλη ὑπομονή, μὲ τὶς θλίψεις, μὲ τὶς δυσχέρειες, τὶς στενοχώριες, τὶς κακοποιήσεις, τὶς ἐξεγέρσεις ἐναντίον μας, τὶς ταλαιπωρίες, τὶς ἀγρυπνίες, τὴν πεῖνα»[4]

Αὐτὸς ποὺ θέλει νὰ ἐργαστεῖ στὸ ἀποστολικὸ ἔργο πρέπει νὰ ἀπαρνηθεῖ πολλὲς οἰκογενειακὲς ὑποχρεώσεις. Ὁ Χριστὸς σὲ ἀνθρώπους ποὺ ἐνθουσιάζονταν ἀπὸ τὴ διδασκαλία καὶ τὰ θαύματά του καὶ ἤθελαν νὰ τὸν ἀκολουθήσουν, τοὺς ἀπαντοῦσε ὅτι πρέπει νὰ ὑπάρχουν οἱ ἀναγκαῖες προϋποθέσεις. Εἰδικότερα ἔλεγε: «Οἱ ἀλεποῦδες ἔχουν καταφύγια καὶ τὰ πουλιὰ φωλιές, ὁ Υἱὸς τοῦ Ἀνθρώπου ὅμως δὲν ἔχει ποῦ νὰ γείρει τὸ κεφάλι». «Ἄφησε τοὺς νεκροὺς νὰ θάψουν τοὺς νεκρούς τους». «Ὅποιος βάζει τὸ χέρι του στὸ ἀλέτρι καὶ κοιτάζει πρὸς τὰ πίσω, δὲν εἶναι κατάλληλος γιὰ τὴ βασιλεία τοῦ Θεοῦ»[5].

Ὁ Χριστὸς μιλοῦσε καὶ γιὰ τὴν ἀπάρνηση τοῦ ἑαυτοῦ μας, ἂν θέλουμε νὰ τὸν ἀκολουθήσουμε: «Εἴ τις θέλει ὀπίσω μου ἔρχεσθαι, ἀπαρνησάσθω ἑαυτὸν καὶ ἀράτω τὸν σταυρὸν αὐτοῦ καθ’ ἡμέραν καὶ ἀκολουθείτω μοι»[6]. Ὁ Μέγας Βασίλειος σχολιάζει τὸ λόγο τοῦ Κυρίου μὲ πρακτικὲς ὑποδείξεις γιὰ τὴν τήρησή του. Λέει συγκεκριμένα: «Ἀπάρνηση τοῦ ἑαυτοῦ μας σημαίνει νὰ λησμονοῦμε τὶς κακὲς συνήθειες καὶ πράξεις τοῦ παρελθόντος καὶ νὰ ἀποξενωθοῦμε ἀπὸ τὰ δικά μας θελήματα, πρᾶγμα ποὺ εἶναι δυσκολότερο, γιὰ νὰ μὴ εἰπῶ ἐντελῶς ἀδύνατο, γιὰ κεῖνον ποὺ τηρεῖ στάση ἀδιάφορη ἀπέναντι τοῦ Χριστοῦ καὶ τῶν ἐντολῶν του. Ἀλλὰ ἡ ἀπορρόφηση ἀπὸ τὸν κοσμικὸ βίο ἀποτελεῖ ἐμπόδιο στὴν προσπάθεια νὰ σηκώσει κανεὶς τὸ σταυρό του καὶ νὰ ἀκολουθήσει τὸ Χριστὸ καὶ τὸ θέλημά του. Σηκώνω τὸ σταυρό μου σημαίνει εἶμαι ἕτοιμος νὰ πεθάνω γιὰ τὸ Χριστό, νεκρώνω τὰ μέλη τοῦ σώματός μου ποὺ μὲ σέρνουν πρὸς τὶς γήινες ἀπολαύσεις, ἔχω παραταχθεῖ γιὰ μάχη ἀπέναντι σὲ κάθε κίνδυνο ποὺ ἔρχεται ἐναντίον μου γιὰ τὸ ὄνομα τοῦ Χριστοῦ, καὶ ἀδιαφορῶ γιὰ τὶς τέρψεις τῆς παρούσης ζωῆς. Στὴν προσπάθεια αὐτὴ βλέπω νὰ παρεμβάλονται μεγάλα ἐμπόδια ἀπὸ τὶς συνήθειες τῆς κοινῆς ζωῆς»[7].

Δυστυχῶς, στὴ σκληρὴ ἐποχή μας, ὅπου οἱ ἄνθρωποι ἐπιλέγουν τὴν ἀκόρεστη ἱκανοποίηση τῶν παθῶν τους, ἡ αὐταπάρνηση, γιὰ τὴν ἐπιτυχία ὑψηλῶν στόχων, θεωρεῖται ἀναχρονισμὸς καὶ σχεδὸν κανεὶς δὲν τὴν ἐπιλέγει.

Σημειώσεις:

1. Φιλιπ. β΄ 6-8. 2. Ματθ. δ΄ 18-22. 3. Λουκ. ε΄ 27 – 23. 4. B Κορ. στ΄ 3-5. 5. Λουκ. θ΄ 57-62. 6. Λουκ. θ΄ 23. 7. Βασιλείου, Α, σελ. 432 – 433.

orthodoxostypos

https://aktines.blogspot.com/2025/09/blog-post_80.html#more