Ἀπαγορευμέναι λέξεις

Ἀπαγορευμέναι λέξεις

Τοῦ Πρωτοπρεσβυτέρου π. Διονυσίου Τάτση

Στήν ἐποχὴ μας μερικὲς λέξεις εἶναι ἀπαγορευμένες τόσο ἀπὸ τοὺς πολιτικοὺς ὅσο καὶ ἀπὸ τοὺς ἄθρησκους ἀνθρώπους, ποὺ τὰ τελευταῖα χρόνια ἔχουν αὐξηθεῖ ἀνησυχητικὰ. Δὲν θέλουν νὰ τὶς ἀκοῦν οἱ ἀσύδοτοι τῆς δημοκρατίας, ποὺ στὸ βάθος τῆς ψυχῆς τους εἶναι αὐταρχικοὶ καὶ μὴ δημοκρατικοί.

Μιὰ τέτοια λέξη εἶναι καὶ ἡ «ἁμαρτία», τὴν ὁποία θεωροῦν παντελῶς ξεπερασμένη, γιατί τοὺς θυμίζει τὶς ἀθλιότητες τῆς ζωῆς τους, ἀλλὰ καὶ τὴν ἀδυναμία τους νὰ δεχθοῦν ὅτι αἰτία ὅλων τῶν κακῶν ποὺ συμβαίνουν στὴν κοινωνία καὶ στὴ χώρα γενικότερα, εἶναι ἡ ποικίλη ἁμαρτία, ποὺ θεωρεῖται ἀπὸ τοὺς προοδευτικοὺς ὀπισθοδρόμηση! Ἔχουν ὅμως τὴν ἐμπειρία τῶν ἀποτελεσμάτων της καὶ προσπαθοῦν νὰ τὰ ἀντιμετωπίσουν μὲ νέα μέτρα, ποὺ ὅμως ἀποδεικνύονται ἀνεπαρκῆ. Κλαδεύουν τὸ δέντρο τῆς ἁμαρτίας, ἀλλὰ ἀφήνουν ἀπείρακτη τὴ βαθιὰ ῥίζα του.

Ἀναφέρουμε ἕνα σύγχρονο παράδειγμα. Οἱ ὑπέρμαχοι τοῦ γάμου τῶν ὁμοφυλοφίλων ἔχουν χάσει κάθε ὅριο λογικῆς, καὶ ὅταν ἀκοῦν ὅτι ἡ ὁμοφυλοφιλία εἶναι μεγάλη ἁμαρτία, ἀντιδροῦν καὶ προσπαθοῦν νὰ τὴν ἐμφανίσουν προσωπικὸ δικαίωμα, ποὺ δὲν ἔχει καμιὰ σχέση μὲ τὸν χριστιανικὸ ἠθικὸ κώδικα! Ἀποδεικνύονται ἐν τῇ σοφίᾳ τους ἄνομοι, ἀλλὰ καὶ δόλιοι. Συμβαίνει αὐτὸ ποὺ ἔλεγε ὁ ἀπόστολος Παῦλος στὸν μαθητὴ του Τιμόθεο: «θὰ ἔλθει καιρὸς ποὺ οἱ ἄνθρωποι δὲν θὰ ἀνέχονται τὴ σωστὴ διδασκαλία, ἀλλὰ θὰ συγκεντρώνουν γύρω τους πλῆθος ἀπὸ δασκάλους, ποὺ θὰ ταιριάζουν μὲ τὶς ἐπιθυμίες τους, γιὰ νὰ ἀκοῦν αὐτὰ ποὺ τοὺς ἀρέσουν· θὰ κλείσουν τὰ αὐτιὰ τους στὴν ἀλήθεια καὶ θὰ στραφοῦν στὰ παραμύθια»¹.

Ἕνας συνειδητὸς χριστιανὸς θεωρεῖ τὶς πράξεις τῶν πολιτικῶν προσπάθειες μὲ μειωμένη ἀξία καὶ τὶς περιφρονεῖ, ὅταν ἐξυπηρετοῦν συμφέροντα λίγων ἀνθρώπων. Ὁ ποινικὸς κώδικας γι’ αὐτὸν εἶναι περιττός, γιατί πάντα τηρεῖ τὶς ἐντολὲς τοῦ Θεοῦ καὶ δὲν παρανομεῖ. Στίς περιπτώσεις ὅμως ὅπου οἱ νόμοι χαρακτηρίζουν ὡς «ἀνθρώπινα δικαιώματα» μεγάλες ἁμαρτίες, ὁ χριστιανὸς ἀρνεῖται αὐτὰ τὰ δικαιώματα, καὶ αὐτὸ δὲν τὸ θεωρεῖ παράβαση νόμου.

Ὁ Ἱερὸς Χρυσόστομος λέει ὅτι «οἱ αἰτίες ὅλων τῶν κακῶν εἶναι τὰ ἁμαρτήματα· στὰ ἁμαρτήματα ὀφείλονται οἱ λύπες, στὰ ἁμαρτήματα οἱ ταραχές, στὰ ἁμαρτήματα οἱ πόλεμοι, στὰ ἁμαρτήματα οἱ ἀρρώστιες καὶ ὅλα τὰ δυσκολοθεράπευτα πάθη, ποὺ μᾶς προσβάλλουν»².

Τὴν ἐξήγηση αὐτὴ τοῦ ἁγίου οἱ ἄνθρωποι ποὺ ἀσχολοῦνται μὲ τὰ κοινὰ δὲν τὴ δέχονται, γιατί ἁπλὰ οἱ ἴδιοι εἶναι βυθισμένοι στὴν ἁμαρτία, δὲν διορθώνουν τὸν ἑαυτό τους καὶ παραλογίζονται μὲ τὰ μέτρα ποὺ ἐφαρμόζουν, γιὰ νὰ ὁδηγήσουν τὸν λαὸ στὴν εὐημερία. Οἱ προσωπικὲς ἁμαρτωλὲς τους ἐμπειρίες σκοτίζουν τὸ νοῦ τους καὶ παράγουν ἀπίθανες θεωρίες καὶ ἰδέες, καὶ βοηθούμενοι καὶ ἀπὸ ἄλλους ὁμοϊδεάτες τους, διευρύνουν τὴν ὁδὸ τῆς ἀπωλείας, πνίγοντας τὴ φωνὴ τῆς συνειδήσεώς τους.

Οἱ ἄνθρωποι συνήθως δὲν ἔχουν ἦθος καὶ εἶναι ἀκατάλληλοι γιὰ οἱοδήποτε κοινωφελὲς ἔργο. Στὴν ἀρχὴ ἐμφανίζονται ὅτι θὰ πετύχουν σπουδαῖα ἔργα καὶ οἱ ὑποσχέσεις ποὺ δίνουν στὸν λαὸ γίνονται στὸ σκοτισμένο νοῦ τους «πραγματικότητα», κάτι ποὺ τοὺς δημιουργεῖ ψευδαισθήσεις, καὶ στὴν πορεία, μετὰ ἀπό ἀντιδράσεις, συνεχίζουν τὶς ὑποσχέσεις, γιὰ νὰ πείσουν ὅτι πέτυχαν αὐτὸ ποὺ δὲν πραγματοποίησαν.

«Ἡ ἁμαρτία, ὅσο χρόνο κυοφορεῖται, δημιουργεῖ κάποια ντροπὴ στὸν ἄνθρωπο· ὅταν ὅμως πραγματοποιηθεῖ, τότε κάνει περισσότερο ἀναίσθητους καὶ ἀναίσχυντους αὐτοὺς ποὺ τὴ διαπράττουν»³, λέει ὁ Χρυσόστομος.

Οἱ ἁμαρτωλοὶ πρέπει νὰ ὁδηγηθοῦν στὴ μετάνοια καὶ μετὰ μὲ καθαρὸ νοῦ καὶ γαληνεμένη συν­είδηση νὰ ἐπιδίδονται σὲ ἔργα προόδου καὶ εὐημερίας τοῦ λαοῦ. Καὶ νὰ στοχάζονται ὅτι ἡ φιλανθρωπία τοῦ Θεοῦ εἶναι πέλαγος καὶ τὸ Εὐαγγέλιο εἶναι ὁδηγός, πυξίδα, ἀλλὰ καὶ γεννήτρια δύναμης γιὰ τὴν ὁλοκλήρωση τῶν ἔργων.

Σημειώσεις:

1. Β΄ Τιμ. δ΄ 3-4.

2. Χρυσοστόμου, Α΄, σελ. 429.

3. Ὅπ. παρ., σελ. 438.

orthodoxostypos

https://aktines.blogspot.com/2025/07/blog-post_661.html#more