Περί Ἀκηδίας - Ἀμέλειας

❈ Ὁ Διάβολος ὅταν δεῖ ἕναν ν’ ἀγωνίζεται πνευματικά, δέν θά τοῦ πεῖ:

- Πήγαινε κλέψε, πήγαινε σκότωσε, πήγαινε πόρνευσε.. Θά τοῦ πεῖ:

- Ἔ, καλά… κουρασμένος εἶσαι σήμερα, ἄσε τήν προσευχή σου τώρα, θά τήν κάνεις αὔριο τό πρωί…

Αὔριο τό πρωί θά τοῦ πεῖ:

- Ἔ, τώρα.. ἄσε λίγο πιό μετά…

Θά περάσει τό πρωινό, θά ἀρχίσει τίς δουλειές, θά τοῦ πεῖ:

- Ἄντε τό βράδυ…

Τό βράδυ κάτι ἄλλο θά βρεῖ, θά περάσει καί ἡ ἄλλη μέρα καί σιγά - σιγά μέ αὐτή τήν ἀμέλεια σταματάει νά κοινωνεῖ μέ τόν Θεό, νά κάνει τόν κανόνα του τόν πνευματικό, ὁπότε μετά σιγά - σιγά ἔρχεται μία ἀδυναμία στήν ψυχή.

Ὁ Διάβολος λοιπόν προσπαθεῖ νά μᾶς ρίξει στήν ἀμέλεια, γιά νά ἔρθει μέσα μας ἡ ἀδυναμία, νά μή μποροῦμε πλέον νά ἔχουμε ἀντιστάσεις στό κακό. Ὅπως στά σωματικά, ὅταν κανείς δέν σιτίζεται σωστά, μᾶς λένε οἱ γιατροί, πέφτουν τά ἀντισώματα καί τά μικρόβια, πού ἐν τῷ μεταξύ ὑπάρχουν στό περιβάλλον καί εἰσβάλλουν στόν ὀργανισμό, δέν ἔχουνε πλέον ἀντιπάλους καί εὔκολα καταλαμβάνουν τόν ὀργανισμό, ἔτσι καί τά πνευματικά μικρόβια, οἱ Δαίμονες, καταλαμβάνουν τήν ψυχή τοῦ ἀνθρώπου πού δέν σιτίζεται πνευματικά, δέν κάνει τήν προσευχή του τήν καθημερινή, τόν κανόνα του, τίς μετάνοιές του, τό κομποσκοίνι του, δέν μελετᾶ τόν λόγο τοῦ Θεοῦ, δέν νηστεύει, ὁπότε οἱ Δαίμονες κερδίζουν ἔδαφος καί καταλαμβάνουν σιγά - σιγά τήν καρδιά τοῦ ἀνθρώπου.

Ἀπό τήν ἀμέλεια στή συνέχεια ὁ Διάβολος μᾶς ρίχνει στήν ἁμαρτία, λόγω τῆς ἀδυναμίας, χαλαρώνει ὁ ἄνθρωπος καί τό ἑπόμενο ὅπλο τοῦ Διαβόλου μετά εἶναι ἡ ἀπελπισία. Ἀφοῦ σέ σπρώξει στήν ἁμαρτία, μετά θά σοῦ πεῖ:

- Ἔ,... πλέον τώρα τελείωσες.. δέν ὑπάρχει ἐλπίδα σωτηρίας τώρα γιά σένα… τουλάχιστον νά χαρεῖς αὐτή τή ζωή ἐδῶ, κάνε ὅ,τι κάνουνε ὅλοι… καί δέν ὑπάρχει τίποτα ἄλλο, μετά πεθαίνεις καί ἐξαφανίζεσαι. Καί ἄν δεῖς τά σκοῦρα, αὐτοκτονεῖς καί ἡσυχάζεις καί νωρίτερα, χωρίς νά πονέσεις καί πολύ…

Αὐτή εἶναι ἡ τακτική τοῦ Διαβόλου.

Ἱερομ. Σάββα Ἁγιορείτου (Ὁμιλία 3 – 6 – 2018)