Γλωσσικά ἄτοπα.

Τοῦ Πρωτοπρεσβυτέρου π. Ἰωάννου Κ. Διώτη, Θεολόγου – Δημοσιογράφου – Συγγραφέως – Ἐκδότου (ὅπως ἐτίμησεν αὐτὸν ἡ Ἀκαδημία Ἀθηνῶν)

Θεωρῶ σκόπιμον νὰ συμπληρώσω τὸ προηγούμενον πρόσ­φατον σχετικὸν κείμενόν μου ὑπὸ τὸν τίτλον «ΓΛΩΣΣΙΚΗ ΑΝΑΠΗΡΙΑ».

Σχεδὸν ἀπὸ ὅλους γράφεται ὅτι «φωνὴ λαοῦ, ὀργὴ Θεοῦ». Αὐτὸ εἶναι ἐσφαλμένον. Τὸ ὀρθὸν εἶναι «φωνὴ λαοῦ, φωνὴ Θεοῦ». Οὕτω μεταφράζεται τὸ λατινικὸν ρητὸν «vox populi, vox Dei». Δηλοῦται κοινὴ ἀποδοχὴ τινος. Λατινομαθῆς δὲν εἶμαι. Ἔχω συμβουλευθὴ λεξικόν.

Πολλάς φοράς συναντᾶται τὸ φαινόμενον ἀποξενώσεως παραπομπῆς ἀπὸ τὸ κείμενον εἰς τὸ ὁποῖον ἀναφέρεται. Ἰδού: «Ἀγαπᾶται τοὺς ἐχθροὺς ὑμῶν». (Μτθ. ε΄ 44). Ὅταν τίθεται τελεία εἰς τὸ κείμενον καὶ μετὰ ἡ παρενθετικὴ παραπομπή, ἀποξενοῦται ἐντελῶς ἡ παραπομπὴ ἀπὸ τὸ κείμενον. Ἡ παραπομπὴ τίθεται συνέχεια τοῦ κειμένου «…ὑμῶν» (Μτθ. ε΄ 44). Τοιαύτας ἐσφαλμένας περιπτώσεις ἔχω ἐπισημάνει πολλάς εἰς ἐπίσημον λειτουργικὸν βιβλίον.

Ἄτοπον καὶ ἐσφαλμένον εἶναι εἰς τὸ ἀρνητικὸν μὴ νὰ προστίθεται ν (μήν), ὅταν ἡ ἑπόμενη λέξις ἀρχίζη ἀπὸ φωνῆεν. Εἰς ὅλας τὰς ἄνω τῶν ἑκατὸν σχετικάς περιπτώσεις τῆς Καινῆς Διαθήκης τὸ μὴ παραμένει ἀσυμπλήρωτον. Ἐπίσης καὶ εἰς τὴν αἰτιατικὴν τῶν τριτοκλήτων ὀνομάτων δὲν προσ­τίθεται “ν” (τὴν μητέρα, τὸν ἱερέα, τὸν συγγραφέα, τὸν ἕνα, τὸν Ἀριστοτέλη κ.λπ.).

Συνεχῶς γράφεται «ἀφροαμερικανός». Τὸ ὀρθὸν εἶναι «ἀφρικοαμερικανός». Ὅπως ἐσφαλμένως γράφεται «αὐτοκινητιστικόν», ἀντὶ τοῦ ὀρθοῦ «αὐτοκινητικόν».

Ὅταν τὸ «οὔτε» ἐπαναλαμβάνεται εἰς μίαν φράσιν, δὲν μεσολαβοῦν κόμματα, διότι τὸ τὲ ἐκφράζει τὸ προσθετικὸν καί.

Τὰ γλωσσικὰ ἄτοπα εἶναι πολλά. Ἀναφέρομαι ἀκόμα εἰς ἕνα μεταξὺ τῶν ξενογλώσσων ἐπιγραφῶν. Τὸ «minimarket» εἶναι γνωστὸν (μικρὴ ἀγορά). Ὅμως, ἔχω ἐπισημάνει κάπου τὸ ἀμίμητον σχετικῶς: «Mini super market» (μικρὴ μεγάλη ἀγορά).

https://tasthyras.wordpress.com/2025/12/05/γλωσσικά-ἄτοπα/#more-126017