Ἡ κάθαρση δέν γίνεται διά μιᾶς, ἀλλά σέ βάθος χρόνου

Ἕνας ἄνθρωπος εἶχε ἕναν ἀγρό. Ἀπό ἀμέλειά του ὁ ἀγρός αὐτός ἐχερσώθη καί ἐγέμισε ἀπό ἄγρια χόρτα καί ἀγκάθια. Μετά καιρόν ὁ ἄνθρωπος αὐτός σκέφθηκε νά περιποιηθεῖ τόν ἀγρό του καί νά τόν καλλιεργήσει. Διέταξε, λοιπόν, τόν υἱό του νά πάει νά καθαρίσει τόν ἀγρό.

Πράγματι μετέβη ὁ υἱός νά καθαρίσει τόν ἀγρό, μόλις ὅμως τόν εἶδε γεμάτο ἀγκάθια, ἀπογοητεύτηκε καί εἶπε μέσα του:

«Πότε θά μπορέσω νά τά ξεριζώσω ὅλα αὐτά καί νά τόν καθαρίσω;». Ξάπλωσε λοιπόν καί ἀποκοιμήθηκε.

Ἀφοῦ ξύπνησε γιά λίγο καί εἶδε πάλι τό πλῆθος τῶν ἀγκαθιῶν, ἐβαρύνθη καί ἔμεινε ξαπλωμένος κατά γῆς. Πέρασε ἀρκετές ἡμέρες ἔτσι χωρίς ἐργασία καί μέ ἀμέλεια.

Ἐν τῶ μεταξύ ἔρχεται καί ὁ πατέρας του, νά δεῖ τί ἔκανε στόν ἀγρό. Καθώς λοιπόν τόν βρῆκε ἀργό καί ἀναποφάσιστο, τοῦ λέει:

- Γιατί, παιδί μου, δέν ἔκανες τίποτα μέχρι τώρα;

- Πατέρα μου, ἀπήντησε τό παιδί, καθώς ἐρχόμουνα νά ἐργασθῶ, καί ἔβλεπα αὐτό τό πλῆθος ἀπό τά ἀγριόχορτα καί τά ἀγκάθια, ἔχανα τήν ὄρεξή μου πρός ἐργασία, καί ἀπό τήν στενοχώρια μου κοιμόμουνα. Γι’ αὐτό δέν ἔκαμα τίποτε.

- Παιδί μου, μή στενοχωρεῖσαι. Νά ξεχερσώνεις κάθε μέρα ἔκταση ἴση μέ τό πλάτος τοῦ στρώματός σου καί ἔτσι θά προχωρήσει ἡ ἐργασία σου καί δέν θά σέ καταπνίξει ἡ ἀμέλεια.

Πράγματι ὁ υἱός πραγματοποίησε τήν συμβουλή τοῦ πατρός καί ἐντός ὀλίγου χρόνου καθαρίσθηκε ὁ ἀγρός ἀπό τά ἀγκάθια καί τά ἀγριόχορτα.

Ἔτσι καί σύ, ἀδελφέ μου, ὀλίγο κατ’ ὀλίγο νά ἐργάζεσαι καί δέν κινδυνεύεις ἀπό ἀμέλεια. Ὀλίγον καί κατά μικρόν ἐάν ἀγωνίζεται ὁ ἄνθρωπος καθημερινά, ἄν ἀνεβαίνει ἕνα - ἕνα τά σκαλοπάτια τῆς ἀρετῆς, σιγά - σιγά θά φτάσει στήν κορυφή καί θά πετύχει τόν ποθούμενο σκοπό πού εἶναι ἡ κάθαρση. Ἡ κάθαρση δέν γίνεται διά μιᾶς, ἀλλά σέ βάθος χρόνου μέ μία σειρά βημάτων. Ἐκεῖνο πού ἔχει σημασία εἶναι νά μή σταματάει κανείς νά ἀνεβαίνει, νά καθαρίζεται, ἔστω καί λίγο καθημερινά.

Αὐτό λοιπόν θέλει νά μᾶς διδάξει αὐτή ἡ ὑπόθεσις, ὅτι οἱ ἀσθενεῖς πρέπει νά ὁδηγοῦνται σιγά - σιγά στά ἔργα τῆς μετανοίας. Νά μήν ἀπελπίζονται ἀπό τό μέγεθος τῶν ἁμαρτημάτων, ἀπό τόν ὄγκο καί τή δύναμη τῶν παθῶν πού ἔχουν, καί νά μή λένε ὅτι «δέν γίνεται πλέον τίποτε μέ ἐμένα, δέν μπορῶ πλέον νά κάνω τίποτε», ἀλλά νά ἀγωνίζονται λίγο

- λίγο καθημερινά καί σιγά - σιγά θά φτάσουν νά ἔχουν μιά ὁλοκληρωμένη μετάνοια. ➤Ἱερομ. Σάββα Ἁγιορείτου (Ὁμιλία 19 – 8 – 2017)