Ὁ ἐπαναπροσανατολισμός τοῦ νοῦ μας κατεξοχήν γίνεται μέ τήν ἀδιάλειπτη προσευχή

❈ Ἀπό τήν στιγμή πού ἔγινε ἡ πτώση τῶν Πρωτόπλαστων, λένε οἱ Πατέρες, ἐσκοτίσθη ὁ νοῦς τοῦ ἀνθρώπου. Γιατί σκοτίστηκε; Γιατί χωρίστηκε ἡ ἐνέργεια τοῦ νοῦ ἀπό τήν οὐσία, διασκορπίστηκε ὁ νοῦς πρός τά ἔξω καί ἔχασε ὁ ἄνθρωπος τήν ὄραση τοῦ Θεοῦ, πού εἶναι φῶς.

Ὁ Θεός εἶναι φῶς καί ὁ νοῦς εἶναι ἕνα κάτοπτρο, ἕνας καθρέφτης. Ὁπότε, ὅταν ὁ καθρέφτης εἶναι πρός τό φῶς, εἶναι φωτεινός, ἀντανακλᾶ τό φῶς. Ὅταν, ὅμως, στρίψει ὁ καθρέφτης καί δεῖ πρός τή γῆ, σκοτεινιάζει.

Αὐτό ἀκριβῶς ἐχει πάθει ὁ ἄνθρωπος. Ἀντί νά βλέπει πρός τόν Θεό, παίρνει λανθασμένη κατεύθυνση ὁ νοῦς του καί βλέπει πρός τά κτίσματα καί μετά γίνεται εἰδωλολάτρης. Ἔτσι δημιουργήθηκαν τά εἴδωλα, λέει ὁ Μέγας Ἀθανάσιος.

Γιατί τό κάτοπτρο, ἀντί νά εἶναι στραμμένο πρός τόν Θεό, στράφηκε πρός τή γῆ καί ὁ ἄνθρωπος ἔκανε πλέον θεό τά κτίσματα. Ἔτσι ἔχουμε τά ποικίλα εἴδωλα.

Ὅταν τώρα ὁ ἄνθρωπος μετανοήσει, μετακινεῖ τόν νοῦ (μετά + νοῦς) καί τόν ἐπαναπροσανατολίζει πρός τό φῶς, πρός τόν Χριστό καί γίνεται πάλι φωτεινός καί ἔχει καί φωτεινές σκέψεις. Αὐτή εἶναι ἡ πραγματική ἔννοια τῆς μετάνοιας καί αὐτός εἶναι καί ὁ ρόλος τῆς Ἐκκλησίας. Αὐτός ὁ ἐπαναπροσανατολισμός τοῦ νοῦ μας κατεξοχήν γίνεται μέ τήν ἀδιάλειπτη προσευχή, τό «Κύριε Ἰησοῦ Χριστέ ἐλέησόν με», ἀλλά καί ὁποιαδήποτε ἄλλη προσευχή.

(Ὁμιλία 8 – 12 – 2013)