*Περί Προσευχῆς*

*Περί Προσευχῆς*

❈ Λέει ὁ Μέγας Βασίλειος ἡ προσευχή γιά νά εἶναι σωστή, θά πρέπει νά ἔχει καί δοξολογία καί ἐξομολόγηση καί εὐχαριστία καί νά ἔχει καί αἴτηση. Ἐμεῖς συνήθως ἔχουμε μόνο αἴτηση. Ξεχνᾶμε νά δοξολογήουμε τόν Θεό, ξεχνᾶμε νά Τόν εὐχαριστήσουμε, πολλές φορές ξεχνᾶμε καί νά ἐξομολογηθοῦμε.

Ἡ σωστή προσευχή ἀρχίζει μέ μία αὐτομεμψία, λένε οἱ Πατέρες, μέ μία αὐτοκατηγορία. Ὅταν πᾶς δηλαδή στόν Θεό, λένε οἱ Πατέρες, τό πρῶτο πού θά πεῖς νά εἶναι κάτι ἐναντίον τοῦ ἑαυτοῦ σου, νά κατηγορήσεις τόν ἑαυτό σου. Νά πεῖς:

«Θεέ μου, εἶμαι ἀνάξιος νά Σοῦ μιλήσω, συγχώρεσέ με, βοήθησέ με». Τό πρῶτο εἶναι αὐτό. Ἄν πᾶς ἔτσι, ἀμέσως αἰσθάνεσαι τήν ἀγάπη καί τήν Χάρη τοῦ Θεοῦ.

Μήν πᾶς μέ ὑπερηφάνεια, ὅπως πῆγε ὁ Φαρισαῖος, θεωρώντας, ὅτι εἶναι καλύτερος ὅλων: «Σέ εὐχαριστῶ Θεέ μου πού δέν εἶμαι ὅπως οἱ λοιποί τῶν ἀνθρώπων, οὔτε ὅπως αὐτός ὁ τελώνης...». Ὁ ταλαίπωρος νόμιζε ὅτι κάνει προσευχή καί ἔκανε ἁμαρτία. Πρόβαλλε τόν ἑαυτόν του, κατέκρινε τόν τελώνη καί κατέβηκε κατακεκριμένος. Ἐνῶ ὁ τελώνης ἔκανε αὐτομεμψία, κατηγοροῦσε τόν ἑαυτόν του: «Ὁ Θεός, ἱλάσθητί μοι, τῶ ἁμαρτωλῶ» (Λουκ. 18,13), οὔτε κοιτοῦσε πρός τόν Θεό γιατί θεωροῦσε τόν ἑαυτόν του γιά τήν κόλαση. Ἄν ἀρχίζουμε ἔτσι τήν προσευχή μας, ξεκινᾶμε σωστά.

Αὐτή ἡ προσευχή τό «Κύριε Ἰησοῦ Χριστέ ἐλέησέ με», τό ἔχει αὐτό, γιατί ζητᾶμε τό ἔλεος, τήν συγχώρεση, ἀναγνωρίζουμε ὅτι ἔχουμε ἀνάγκη τοῦ ἐλέους τοῦ Θεοῦ.

Λέμε «Κύριε» καί αὐτό εἶναι δοξολογία, γιατί ἀναγνωρίζουμε τόν Θεό ὡς Κύριο τοῦ σύμπαντος.

Μετά λέμε «Ἰησοῦ» πού θά πεῖ Σωτήρας. Αὐτός πού μᾶς ἔσωσε. Αὐτό ἔχει καί δοξολογία, ἔχει καί εὐχαριστία. Τόν εὐχαριστοῦμε γιατί μᾶς ἔδωσε τήν σωτηρία. Εἴπαμε ὅτι νίκησε τόν Διάβολο μέσα στό βασίλειό του. Κατέβηκε στόν Ἅδη καί συνέτριψε τό βασίλειο τοῦ Διαβόλου.

Λέμε «Χριστέ» πού θά πεῖ Θεάνθρωπε. Ὁ Χριστός εἶναι ὁ χρισμένος, Αὐτός πού ἔχει καί ὡς ἄνθρωπος χρισθεῖ μέ τό Ἅγιο Πνεῦμα. Ποιός ἔχρισε τόν Χριστό; Ὁ ἴδιος ἔχρισε τόν ἑαυτόν Του, τήν ἀνθρώπινη φύση δηλαδή μέ τό Ἅγιο Πνεῦμα. Ὡς Θεός εἶχε πάντα τό Ἅγιο Πνεῦμα, τήν Θεία χάρη καί μᾶς σώζει πλέον τώρα μέ τό σῶμα Του καί τό αἷμα Του, γιατί αὐτό τό σῶμα καί αἷμα δέν εἶναι ἀνθρώπινο, ἀλλά τοῦ Θεανθρώπου, ἔχει δηλαδή καί τήν Θεία Χάρη, τήν Θεότητα. Γι’ αὐτό ὅταν Κοινωνοῦμε ἑνωνόμαστε μέ τόν Θεό, μέ τήν Θεία Χάρη. Καί τό «Χριστέ» εἶναι εὐχαριστία, γιατί Τόν εὐχαριστοῦμε πού πῆρε τήν ἀνθρώπινη φύση καί εἶναι τέλειος Θεός καί τέλειος ἄνθρωπος.

Τέλος μέ τό «ἐλέησόν με» ζητᾶμε τό ἔλεος, τήν εὐσπλαχνία, τήν συγχώρεση καί τήν βοήθεια.

Αὐτή ἡ προσευχή λοιπόν εἶναι πολύ δυνατή, γιατί τά ἔχει ὅλα καί ὁ Χριστιανός θά πρέπει νά προσπαθεῖ νά τήν λέει συνέχεια.

Ἱερομ. Σάββα Ἁγιορείτου (Ὁμιλία 22 – 4 – 2015)