Ὁ ἄνθρωπος δέν ἀντέχει πάνω ἀπό ἕνα μήνα - σαράντα μέρες νά μείνει χωρίς Θεία Κοινωνία, ἐκτός ἄν ἔχει κανόνα ἀπ’ τόν πνευματικό

❈ Ὑπάρχει μιά ἱστορία στόν βίο τοῦ Ἁγίου Μακαρίου τοῦ Αἰγυπτίου, γιά νά καταλάβουμε τήν σημασία τῶν Μυστηρίων τῆς Ἐκκλησίας καί εἰδικά της Θείας Κοινωνίας.

Ἦταν μία γυναίκα καί ἔπεσε θύμα μαγείας. Ἦταν παντρεμένη, κάποιος τήν εἶχε ἐπιθυμήσει καί γιά νά τήν χωρίσει ἀπό τόν ἄντρα της πῆγε σ’ ἕναν μάγο, τῆς ἔκανε μάγια καί ἔπιασαν. Ἔτσι ἡ γυναίκα φαινόταν στούς ἄλλους σάν μία φοράδα καί ὄχι ὅπως ἦταν. Καί ὁ ἄντρας της ὁ καημένος τρελάθηκε, λέει:

- Τί γίνεται τώρα; Ἐγώ γυναίκα εἶχα...

Ὁπότε στήν ἀπελπισία του σκέφτηκε νά τήν πάει σέ ἕναν ἅγιο. Ἤξερε γιά τόν Ἅγιο Μακάριο πού ἦταν στήν ἔρημο. Τῆς ἔβαλε λοιπόν χαλινάρι, καπίστρι, ὅπως βάζουμε στά ζῶα, στά ἄλογα, καί τήν πῆρε νά τήν πάει στόν Ἅγιο. Τόν συνάντησαν στόν δρόμο κάποιοι ὑποτακτικοί του καί τόν ρωτᾶνε:

- Ποῦ πᾶς;

- Πάω, λέει, στόν Ἅγιο Μακάριο. Καί τοῦ λένε:

- Καί τό ἄλογο τί τό πῆρες μαζί σου;

- Δέν εἶναι ἄλογο, λέει, ἡ γυναίκα μου εἶναι!

- Ἔ, λένε αὐτοί μᾶλλον χαζός εἶναι αὐτός. Πᾶνε στόν Γέροντα καί τοῦ λένε:

- Γέροντα εἶναι κάποιος ἀπ’ ἔξω καί ἔχει καί τό ἄλογό του καί λέει ὅτι εἶναι ἡ γυναίκα του. Μᾶλλον παλαβός εἶναι...

- Ἐσεῖς εἶστε παλαβοί, λέει. Φέρτε τόν ἄνθρωπο ἐδῶ.

Τῆς ἔβαλε ἁγιασμό καί φάνηκε κανονικά σάν γυναίκα, ὅπως ἦταν. Καί τό σημαντικό εἶναι ὅτι τῆς εἶπε:

- Γιατί τό ἔπαθες αὐτό; Γιατί ἔχεις πέντε ἑβδομάδες νά Κοινωνήσεις.

Εἶχε ἀμελήσει τήν Θεία Κοινωνία. Αὐτό σημαίνει ὅτι ὁ ἄνθρωπος δέν ἀντέχει πάνω ἀπό ἕνα μήνα - σαράντα μέρες νά μείνει χωρίς Θεία Κοινωνία, ἐκτός ἄν ἔχει κανόνα ἀπ’ τόν πνευματικό, ὁπότε εἶναι καλυμμένος. Τότε τόν καλύπτει ἡ εὐχή τοῦ πνευματικοῦ. Ἄν ὅμως μόνος του «κανονίζει» τόν ἑαυτό του καί ἀπέχει, εἶναι πολύ ἐπικίνδυνο, γιατί τόν πιάνουν οἱ δαιμονικές ἐνέργειες, οἱ ὁποῖες δυστυχῶς εἶναι πάρα πολλές καί στήν ἐποχή μας. Εἶναι εὐάλωτος. Ὅπως καί στά σωματικά, ὅταν ἕνας ἄνθρωπος δέν τρώει. Καί βλέπετε εἶναι τά ἴδια χρονικά ὅρια καί σωματικά, ἄν δέν φᾶς, σαράντα μέρες εἶναι τά ὅρια τοῦ ἀνθρώπου. Μέχρι σαράντα μέρες κανείς ἀντέχει, μετά εἶναι γιά τό νοσοκομεῖο ἤ γιά τό κοιμητήριο... Βλέπετε καί στήν ψυχή τό ἴδιο εἶναι, περίπου σαράντα μέρες εἶναι οἱ ἀντοχές μας. Καί ὅπως τό φαγητό εἶναι τροφή γιά τό σῶμα μά ἔτσι καί ἡ Θεία Κοινωνία εἶναι τροφή γιά τήν ψυχή μας.

Γι’ αὐτό κανείς αὐτά πρέπει νά τά ἔχει ὑπόψιν του καί νά φροντίζει τήν μυστηριακή ζωή.

Ἱερομ. Σάββα Ἁγιορείτου (Ὁμιλία 8 – 12 – 2013