Στὶς παρειὲς τοῦ ‘'ἐγκεφαλικὰ νεκροῦ’' π. Πέτρου, κυλοῦσαν δάκρυα...!

Άνοιξη 2010… Ένας αδελφός της Μονής -ο μακαριστός πια π. Πέτρος- είχε υποστεί κατά τη διάρκεια της νύχτας βαρύ εγκεφαλικό, ώστε το πρωί τον βρήκαμε ‘χαμογελαστό’ σε κατάσταση κομματώδη. Διακομίστηκε σε μεγάλο Νοσοκομείο της Θεσσαλονίκης, όπου διασωληνώθηκε.

Ύστερα από ενάμισυ μήνα στην εντατική του εν λόγω Νοσοκομείου, χωρίς καμμία αλλαγή στην κατάστασή του, η διεύθυνση έλαβε και επέβαλε την αυθαίρετη απόφασή της για άμεση αποσύνδεση του π. Πέτρου, τον οποίο θεωρούσε ‘εγκεφαλικά νεκρό’ ήδη προ πολλού, «για να μη δεσμεύεται από… νεκρό, μια πολύτιμη κλίνη της Εντατικής» όπως μας έλεγαν. Έτσι, η αποσύνδεση του π. Πέτρου είχε αποφασιστεί για το μοιραίο εκείνο πρωί…

Ειδοποιημένος από τον Ηγούμενο της Μονής μας, έφτασα στο Νοσοκομείο κατά τις 8:00΄, με την εντολή να προλάβω να κάνω την κουρά του π..Πέτρου σε Μεγαλόσχημο μοναχό, πριν τον αποσυνδέσουν.

Συνάντησα τον Καθηγητή Εντατικολόγο, κι’ αφού του μετέφερα την επιθυμία του Ηγουμένου μας και του εξήγησα την σημασία της πράξης αυτής (ακολουθίας του Μεγάλου Σχήματος) για έναν μοναχό που φεύγει (αν και ο Καθηγητής ισχυριζόταν ότι ο π.Πέτρος είχε φύγει προ πολλού…), μας δόθηκε η άδεια, σε μένα και τους δύο συνοδούς μου, να εισέλθουμε στην Εντατική με κάποιες προϋποθέσεις.

Άρχισα την ακολουθία του Μεγάλου Σχήματος, με την συμμετοχή δύο αδελφών. Σε όλη τη διάρκεια της ακολουθίας, όπως επί ενάμισυ μήνα πριν… ο π. Πέτρος ήταν ‘εγκεφαλικά νεκρός’ και, άρα, ασάλευτος εντελώς. Καμιά ώρα μετά, τελειώνοντας την ιερή ακολουθία έσκυψα, όπως συνηθίζεται μετά την Μοναχική κουρά, να ασπαστώ τον ‘νεόκουρο’ Μεγαλόσχημο Μοναχό. Και τότε οι ψυχές μας (των συμμετεχόντων) συγκλονίστηκαν…

Στις παρειές του ‘εγκεφαλικά νεκρού’ π. Πέτρου, κυλούσαν δάκρυα…!

Τα μάτια του, βέβαια, παρέμεναν κλειστά… αλλ’ εξέβλυζαν δάκρυα… χωρίς άλλη ένδειξη ζωής! Θορυβήθηκε έντονα όλη η πτέρυγα, γιατροί και νοσοκόμες που ήταν παρόντες στον θάλαμο, αδυνατώντας να πιστέψουν αυτό που έβλεπαν!Επικοινωνήσαμε αμέσως με τον Ηγούμενό μας, για να τον ενημερώσουμε.

-«Και τώρα… Γέροντα;» ρώτησα.

– «Τώρα… ή θα τον πάρει η Παναγία, για να ξεκουραστεί… ή θ’ ανοίξει τα μάτια του και θα επιστρέψει στη ζωή…!».

Το μεσημέρι, ο ‘εγκεφαλικά νεκρός’ άνοιξε τα μάτια του, διαψεύδοντας κάθε ‘βεβαιότητα’ των ιατρών και του Εντατικολόγου Καθηγητή, ότι «είχε φύγει προ πολλού…» και αποστομώνοντας κάθε αρνητή της Ανάστασης του Χριστού, της Πνευματικής ζωής… και της Ευαγγελικής Αλήθειας: «Το πνεύμα εστί το ζωοποιούν…» (Ιωάν. 6, 63) [ Αυτό που ζωοποιεί τη νεκρή σάρκα, είναι το πνεύμα…]!

Έκτοτε, ο π. Πέτρος έζησε άλλα οκτώ χρόνια, πλήρως αυτάρκης, αυτοδύναμος και αυτοκίνητος…

ΠΗΓΗ

https://proskynitis.blogspot.com/2025/10/blog-post_997.html