Τὸ δαιμόνιον τῆς αὐτοκτονίας

ΠΑΤΕΡΙΚΑΙ ΔΙΔΑΧΑΙ

Τὸ δαιμόνιον τῆς αὐτοκτονίας

«Καὶ ρίψας τὰ ἀργύρια ἐν τῷ ναῷ ἀνεχώρησε, καὶ ἀπελθὼν ἀπήγξατο». (Δηλ.: Καὶ ἀφοῦ ἔρριψε τὰ ἀργυρὰ νοµίσµατα εἰς τὸν περίβολον τοῦ ναοῦ, ἀνεχώρησε καὶ ἐπῆγε καὶ ἐπνίγη µὲ σχοινίον).

Ἡ ἔσχατη λύση τῶν προβλημάτων τῶν ἀπίστων-ὀλιγοπίστων εἶναι ἡ ἀπόγνωση καὶ ἡ ἀπελπισία. Αὐτὸ ἔπαθε καὶ ὁ Ἰούδας. Δὲν μετενόησε, ἀλλὰ ἀπελπίσθηκε.

Ὁ ἱερὸς Χρυσόστομος διευκρινίζει:

«Τὸ νὰ μεταμεληθῆ ὁ Ἰούδας καὶ νὰ ρίψη τὰ ἀργύρια καὶ τὸ νὰ μὴ ντραπῆ τὸν Ἰουδαϊκὸ ὄχλο, ὅλα εἶναι παραδεκτά. Τὸ νὰ ἀπαγχνονισθῆ ὅμως, αὐτὸ εἶναι ἀσυγχώρητο κι ἐνέργεια τοῦ πονηροῦ δαίμονα. Γιατὶ τὸν ἀπομάκρυνε πρῶτα ἀπ’ τὴ μετάνοια, γιὰ νὰ μὴ ὠφεληθῆ ἀπ’ αὐτήν. Ἔπειτα τὸν φονεύει μὲ θάνατο ἄτιμο καὶ καταφανῆ σὲ ὅλους, ἀφοῦ τὸν ἔπεισε νὰ αὐτοκτονήση».Στὸν βίο τοῦ Ἁγίου Μαρτίνου (12 Νοεμβρίου), Ἐκδ. «Ὀρθοδόξου Τύπου», διαβάζουμε γιὰ τὸ δαιμόνιο τῆς αὐτοκτονίας:

«Κάποια φορὰ ὁ Ἅγιος ἐνῶ περνοῦσε μέσα ἀπὸ τὴν πόλη, βρῆκε σὲ ἕνα μέρος κάποιον νέο ἀπαγχονισμένο καὶ εἶπε στοὺς ἐκεῖ παρευρισκομένους.

“Τοῦτο τὸ κακὸ ἔγινε συνεργείᾳ τοῦ διαβόλου”. Καὶ ἀφοῦ στάθηκε πρὸς τὴν ἀνατολή, ἔκανε προσευχὴ στὸν Θεὸ ἀρκετὴ ὥρα. Ἔπειτα εἶπε: “Τὸ πνεῦμα τὸ ἀκάθαρτο καὶ πονηρό, ποὺ παρεκίνησε τοῦτον τὸν νέο νὰ κρεμασθῆ στὴν ἀγχόνη, ἐν ὀνόματι τοῦ Κυρίου μας Ἰησοῦ Χριστοῦ, φανερώσου μπροστὰ σὲ ὅλους, γιὰ νὰ σὲ δοῦμε”. Ἀμέσως μὲ τὰ λόγια αὐτὰ φανερώθηκε τὸ δαιμόνιο σὰν ἀραπόπουλο, κρατῶντας στὰ χέρια του σχοινί, τὰ μάτια του ἦσαν σὰν φωτιά, τὰ χείλη του μαῦρα, τὸ δόντια του λευκά, τὰ χέρια του μακριά, τὰ πόδια του στραβὰ καὶ ἡ γλῶσσα του κρεμασμένη ἔξω ἀπὸ τὸ στόμα του, σὰν τοῦ λυσσασμένου σκυλιοῦ. Τότε τοῦ λέγει ὁ Ἅγιος: “Πνεῦμα ἀκάθαρτο καὶ πονηρό, ποιὰ εἶναι ἡ ἐργασία σου;”. Ἐκεῖνο ἀπάντησε: “Ἡ ἐργασία μου εἶναι νὰ παρακινῶ τοὺς ἀνθρώπους σὲ αὐτοκτονία, διότι σὲ αὐτὸ μὲ διώρισε ὁ ἀρχηγός μου ὁ σατανᾶς”. Λέγει ὁ Ἅγιος: “Καὶ γιὰ ποιὰ αἰτία παρεκίνησες τοῦτον τὸν νέον νὰ κρεμασθῆ;”.

Τότε τὸ δαιμόνιο ἄρχισε νὰ κατηγορῆ τὸν αὐτόχειρα, λέγοντας: “Αὐτὸς ὁ ἄνθρωπος ἦταν πρῶτα εἰδωλολάτρης καὶ ὕστερα ἔγινε Χριστιανός, ὅμως δὲν ζοῦσε σύμφωνα μὲ τὶς ἐντολὲς ποὺ παρέλαβε, ἀλλὰ ἔκανε τὰ κακά του θελήματα, καὶ δὲν σκεπτόταν τὴν αἰώνια κόλαση. Εἶχε δοθῆ ὅλως διόλου στὶς κακίες, βάζοντας μὲ τὴν θέλησή του τὸν λαιμό του κάτω ἀπὸ τὸν ζυγὸ τῆς ἁμαρτίας καὶ ἀφοῦ πληγώθηκε ὁλόκληρος ἀπὸ τὸ κεφάλι ἕως τὰ πόδια ἔχασε τὴν ἐλπίδα τῆς σωτηρίας του. Ἔτσι βρῆκα καὶ ἐγὼ τὴν εὐκαιρία καὶ τὸν παρεκίνησα νὰ κρεμασθῆ, γιὰ νὰ τὸν ἔχω μαζί μου στὴν κόλαση. Διότι αὐτὸς εἶναι ὁ δικός μου μεγάλος ἀγώνας”.

Τότε ὁ Ἅγιος εἶπε στὸν δαίμονα:

“Δόλιε καὶ φονιά, σὺ εἶσαι ἐχθρὸς καὶ κατήγορος καὶ σὺ παρεκίνησες τοῦτον τὸν δυστυχῆ νὰ παραδοθῆ στὸ σκοτάδι καὶ στὴν ἀπώλεια, καὶ τὸν κατήντησες σὲ ἀθλία κατάσταση, τώρα δὲ τὸν κατηγορεῖς ὅτι αὐτὸς ἔγινε αἴτιος νὰ κρεσμασθῆ καὶ ὄχι σύ; Γι’ αὐτὸ σὲ προστάζει ὁ Ἰησοῦς Χριστός, δι’ ἐμοῦ τοῦ ταπεινοῦ, νὰ πᾶς νὰ κατοικήσης στὴν ἄκρη τῆς οἰκουμένης ἕως ὅτου ἔλθη ἡ συντέλεια τοῦ κόσμου καὶ νὰ κατεβῆς μὲ τοὺς συντρόφους σου στὸν Ἅδη, ὁ ὁποῖος εἶναι ἑτοιμασμένος γιὰ σᾶς”. Καὶ ἀμέσως ὁ δαίμονας χάθηκε.

Ἀνασταίνει τὸν αὐτόχειρα

Μετὰ ἀπὸ αὐτὰ πλησίασε ὁ Ἅγιος τὸν νεκρὸ καὶ εἶπε αὐτὴν τὴν προσευχή:

“Κύριε ὁ Θεός μου, ὁ ἔχων ἄμετρον συμπάθειαν καὶ πέλαγος εὐσπλαγχνίας ἀνεκδιήγητον, μὴ παρίδης τὸ πλάσμα τῶν χειρῶν Σου, ἀλλὰ ὡς ἀγαθὸς καὶ φιλάνθρωπος ἐπίβλεψον ἐξ ὕψους ἁγίου Σου, καὶ ἀνάστησον τὸν νεκρὸν τοῦτον, ἵνα δοξάζηται τὸ παν­άγιον ὄνομά Σου εἰς τοὺς αἰῶνας τῶν αἰώνων. Ἀμήν”. Καὶ ἀμέσως ἀναστήθηκε ὁ νεκρὸς καὶ πέφτοντας στὰ πόδια τοῦ Ἁγίου εἶπε:

“Σὲ εὐχαριστῶ, Ἅγιε τοῦ Θεοῦ, διότι δὲν μὲ ἄφησες τὸν ἁμαρτωλὸ στὸν φρικτὸ καὶ πικρὸ ἐκεῖνο τόπο τοῦ Ἅδου, ἀλλὰ σὲ παρακαλῶ ὁδήγησέ με, γιὰ νὰ τύχω τῆς σωτηρίας μου”. Τότε ὁ Ἅγιος εἶπε: “Ἐπειδή, παιδί μου δοκίμασες καὶ εἶδες τὸ μεγάλο κακό, ποὺ προξενοῦν στὸν ἄνθρωπο οἱ ἁμαρτίες, γι’ αὐτὸ ἄξια μετανόησες, κλάψε γιὰ τὶς ἁμαρτίες σου, μίσησε αὐτὲς καὶ πάρε ἀπόφαση ἀπὸ σήμερα νὰ ἀπέχης ἀπὸ κάθε κακό”. Ἀφοῦ κατόπιν τοῦ ἔδωσε τὸν πρέποντα κανόνα καὶ ἀφοῦ τὸν καθοδήγησε πῶς πρέπει νὰ περνᾶ τὴν ζωή του καὶ νὰ κάνη ἔργα τῆς μετανοίας τὸν ἄφησε νὰ φύγη».

Ἡ ἐμπιστοσύνη στὸν Θεὸ εἶναι ἔργο θεάρεστο, ἐνῶ ἡ ἀπόγνωση καὶ ἡ ἀπελπισία εἶναι ἔργο τοῦ διαβόλου. Ἔργο δικό μας εἶναι ἡ μετάνοια τοῦ Πέτρου, ὄχι ἡ ἀπελπισία τοῦ Ἰούδα.

orthodoxostypos

https://aktines.blogspot.com/2025/05/blog-post_53.html#more