Αὐτό εἶναι ταπείνωση...ν’ ἀδειάζεις ἀπό τό δικό σου θέλημα

❈ Εάν ἔχει μάθει ὁ ἄνδρας νά προσεύχεται, τά τακτοποιεῖ ὅλα στήν οἰκογένεια μέ τήν προσευχή, χωρίς νά γίνεται φορτικός στή σύζυγό του. Πρίν τῆς πεῖς κάτι, δηλαδή, κάνε μία προσευχή. Νά τό ποῦμε ἔτσι, πολύ ἁπλά καί πρακτικά, νά πεῖς:

- Θεέ μου ἄν αὐτό πού θά τῆς πῶ, τό θέλεις καί Εσύ; Κάνε νά γίνει, ἄν δέν εἶναι δικό Σου θέλημα, ἄς μή γίνει, ἄς μοῦ φέρει ἀντίρρηση.

Γιατί καί ἐμεῖς οἱ ἄνδρες τά βλέπουμε μέ τήν λογική, ἀλλά ξέρουμε, ἄν εἶναι πάντα ἡ λογική μας φωτισμένη καί σύμφωνη μέ τό θέλημα τοῦ Θεοῦ; Μπορεῖ νά φαίνεται ἔτσι, ἀλλά εἶναι; Ἤ μήπως ὑπάρχει καί κάποια ἄλλη λύση, ἀκόμα καλύτερη, πού δέν τήν βλέπω; Πόσες φορές συμβαίνει αὐτό; Συνεπῶς καί γιά τόν ἄνδρα ἰσχύει ἡ ὑπακοή, ὄχι μόνο γιά τή γυναίκα.

Σκέφτεται ὁ ἄνδρας κάτι καί λέει:

- Πῶς θά τῆς τό περάσω τώρα;

Δέν εἶναι τό πρόβλημα πῶς θά τῆς τό περάσεις, ἀλλά νά βροῦμε τό θέλημα τοῦ Θεοῦ, πού θά περάσει καί ἀπό τούς δύο. Ὁπότε, δέ λέω νά μήν τῆς τό πεῖς, ἀλλά νά τῆς τό πεῖς, ἀφοῦ κάνεις προσευχή καί πεῖς:

- Θεέ μου, ἄν αὐτό εἶναι δικό Σου θέλημα νά τό δεχτεῖ.

Δηλαδή προσέξτε, εἶναι καί ἕνα κριτήριο ἡ ἀποδοχή ἤ ἡ μή ἀποδοχή, τοῦ νά φανερωθεῖ τό θέλημα τοῦ Θεοῦ. Εἶναι ἕνα κριτήριο γιά νά δοῦμε, ἄν αὐτό πού σκεφτήκαμε, τό θέλει καί ὁ Θεός. Ἄν δηλαδή κάνεις αὐτήν τήν προσευχή καί σοῦ πεῖ ἡ γυναίκα σου «ὄχι», θά πεῖς «ἐντάξει νά ’ναι εὐλογημένο, δέν τό κάνω» καί ἄς σοῦ φαίνεται λογικό, πλῆρες, τέλειο καί σωστό. Γιατί; Γιατί ἀφοῦ ἔχει προηγηθεῖ προσευχή νά σοῦ πεῖ ἡ γυναίκα σου αὐτό πού θέλει ὁ Θεός, θά στό πεῖ.

❈ *Εάν ἔχει μάθει ὁ ἄνδρας νά προσεύχεται, τά τακτοποιεῖ ὅλα στήν οἰκογένεια μέ τήν προσευχή

Θά πεῖς «εἶναι δυνατόν ὁ Θεός νά μᾶς κάνει ἐμᾶς αὐτήν τήν χάρη»; Ναι, μᾶς τήν κάνει. Ὅταν ὑπάρχει ταπείνωση. Αὐτό εἶναι ταπείνωση. Δηλαδή ν’ ἀδειάζεις ἀπό τό δικό σου θέλημα καί νά πεῖς «θά κάνω τό θέλημα τῆς γυναίκας μου». Ὁπότε φανερώνεται μέσα ἀπό τήν γυναίκα σου, τό θέλημα τοῦ Θεοῦ. Αὐτό εἶναι μεγαλεῖο, γιατί ξέρετε, πολλές φορές θά σοῦ προτείνει ἡ γυναίκα σου κάτι ἄλλο ἐνδεχομένως, πού ἐσύ οὔτε κἄν τό ἔχεις σκεφτεῖ. Καί δέν θά τό πεῖ ἀπό μόνη της, θά τῆς τό βάλει ὁ Θεός νά τό πεῖ. Ἔτσι λειτουργεῖ τέλεια ἡ οἰκογένεια, καταλάβατε; Καί βρίσκουμε τήν τέλεια λύση… Ἀντίθετα, ὅταν καθένας κλειδώνεται στό δικό του, τσακώνεται γιά μηδαμινά πράγματα, γίνεται μία τεράστια ἀκαταστασία. Ὁ ἄνδρας νοιώθει ὅτι ἡ γυναίκα του τόν ὑποτιμάει, ἐπειδή δέν τόν ὑπακούει, ἡ γυναίκα εἶναι ἄνω κάτω μέσα της, νοιώθει μή ἀναπαυμένη, ἀφοῦ καί ὁ ἄνδρας της δέν νοιώθει ἀναπαυμένος, νοιώθει ἐνοχές, τά παιδιά εἶναι καί αὐτά ἀναστατωμένα, ἐπειδή βλέπουν τούς γονεῖς τους σέ τέτοια κατάσταση καί εἶναι μία κόλαση ἡ οἰκογένεια.

Ὁπότε, νά μάθουμε νά βρίσκουμε τό θέλημα τοῦ Θεοῦ, αὐτό εἶναι τό σημαντικό, ὄχι νά κάνουμε τό θέλημά μας.

Ἄν ἐπιτέλους δέν εἶναι δυνατόν νά βροῦνε τό θέλημα τοῦ Θεοῦ οἱ δυό τους, θά πᾶνε στόν Πνευματικό. Αὐτή εἶναι ἡ σωστή λύση. Ὄχι νά ἐπιμείνει ὁ ἄνδρας στό δικό του καί ἡ γυναίκα στό δικό της. Γι’ αὐτό, ἄν εἶναι δυνατό νά ἔχουνε καί τόν ἴδιο Πνευματικό, πού θά δώσει τή λύση.

Ἱερομ. Σάββα Ἁγιορείτου

(Ὁμιλία 22 – 8 – 2015)