«Ἀνάθεμα στὴν Ὑποκρισία: Ἡ μνημόνευση τοῦ ψευτο-Κιέβου στὸ Βουκουρέστι».

Όταν η Θεία Λειτουργία μετατρέπεται σε σκηνή θεατρικής διπλωματίας, συμβαίνουν ακριβώς αυτά: μνημονεύεται ο «μητροπολίτης Κιέβου» σε μία πόλη που ούτε τον αναγνωρίζει ούτε τον θέλει. Στο Βουκουρέστι λοιπόν, εκεί όπου η Ορθοδοξία γιόρταζε την εκατονταετή παρουσία ενός Πατριαρχείου με αγιοπατερικές ρίζες, εισήλθε βίαια το φτιασίδωμα της Ουκρανικής Εκκλησιαστικής σχιζοφρένειας. Ο Πατριάρχης Βαρθολομαίος μνημόνευσε τον Επιφάνιο Ντουμένκο. Κι ένας πιστός, με περισσότερη ευσέβεια στα στήθη του από όσους συλλειτουργούσαν, είπε αυτό που κανείς άλλος δεν τόλμησε: «Ανάθεμα!».

Δεν έγινε δήθεν αντιληπτό. Τα άμφια κοιτούσαν αλλού, τα μικρόφωνα βούιζαν επιλεκτικά, και οι κάμερες είχαν διαταγή να βλέπουν μόνο ό,τι εγκρίνει το Φανάρι. Έτσι λειτουργεί η σύγχρονη εκκλησιαστική διπλωματία: η αλήθεια πνίγεται μέσα στα θυμιάματα, αρκεί το Παγκόσμιο Κέντρο Οικουμενικής Εθιμοτυπίας να μην θυμώσει.

Κι όμως, η πραγματικότητα έσπασε το προσωπείο. Γιατί όσο και να μας εξηγούν ότι ο Ντουμένκο είναι «Μητροπολίτης Κιέβου», τόσο περισσότερο φωνάζει η Ιστορία ότι ο κανονικός Μητροπολίτης Κιέβου είναι άλλος. Υπάρχουν κανόνες. Υπάρχουν Πατέρες. Υπάρχουν αποφάσεις Συνόδων. Υπάρχει εκκλησιαστική συνέχεια που δεν επιδέχεται μοντέρνα «copy-paste» αυτοκεφαλίες. Δεν μπορεί κανείς να κόβει και να ράβει ποιμαντορίες επειδή χρειάζεται να θυμηθεί ποιος τον στηρίζει γεωπολιτικά.

Η φωνή «Ανάθεμα!» δεν ήταν μια απείθαρχη διακοπή. Ήταν η παραδοσιακή, θεσμική φωνή του Πληρώματος της Εκκλησίας απέναντι στον εμπαιγμό. Ήταν η φυσική αντίδραση απέναντι στην παραποίηση του ιερού. Ήταν η φωνή του πιστού που δεν ανέχεται να τον σερβίρουν «συλλείτουργο» με τη σχισματική αυταπάτη.

Ας δούμε λίγο την ουσία. Ο Επιφάνιος δεν προήλθε από κανονική εκλογή. Δεν έχει πίσω του αποστολική διαδοχή που να στέκει στα εκκλησιολογικά μέτρα. Έλαβε τον «τίτλο» κατόπιν κονδυλοφόρου, όχι κατόπιν Συνοδικού εκκλησιαστικού τρόπου. Αυτό συνιστά νοθεία. Και κάθε νοθεία, όταν προσφέρεται μέσα στο Άγιο Ποτήριο, ονομάζεται βλασφημία.

Η Ρουμανική Εκκλησία δεν έχει αναγνωρίσει την ΟCU. Η Σερβία, η Αντιόχεια, η Γεωργία, η Πολωνία, η Αλβανία, η Τσεχία και Σλοβακία επίσης. Δηλαδή η πλειοψηφία της Ορθοδοξίας. Όλοι αυτοί είναι ξαφνικά «κακοί»; Ή μήπως κακός είναι όποιος επιμένει να αντικαθιστά την Εκκλησία με υπουργείο εξωτερικών;

Αυτό το «Ανάθεμα» ήταν υπενθύμιση: η Εκκλησία δεν είναι πειραματικό εργαστήριο κανενός. Δεν αφορά τα χειροκροτήματα των διπλωματών. Δεν μετριέται σε φωτογραφίες με πρόεδρους και επιτροπές. Η Εκκλησία είναι Σώμα Χριστού. Και στο Σώμα Χριστού δεν «κολλάς» πρόσθετο κεφάλι που δεν ανήκει εκεί.

Ο αναστεναγμός του πιστού στο Βουκουρέστι έγινε η μοναδική αλήθεια εκείνης της στιγμής. Όσο οι «άρχοντες» της πίστης παριστάνουν πως δεν άκουσαν, τόσο θα δυναμώνει. Γιατί το ανάθεμα δεν ήταν κατάρα. Ήταν διάγγελμα: η Ορθόδοξη Κανονικότητα δεν παραδίδεται.

Χανιά Παρών

https://tasthyras.wordpress.com/2025/10/29/ανάθεμα-στην-υποκρισία-η-μνημόνευση/#more-124182