Ἔρχεται ὁ Πρoσωπικὸς Ἀριθμός - Παν. Ἡγούμενος Ι.Μ. Καρακάλλου Φιλόθεος - ΝΟΥΘΕΣΙΕΣ κ ΣΥΜΒΟΥΛΕΣ

Έρχεται ο Προσωπικός Αριθμός - Παν. Ηγούμενος Ι.Μ. Καρακάλλου Φιλόθεος - ΝΟΥΘΕΣΙΕΣ κ ΣΥΜΒΟΥΛΕΣ ΙΟΥΛΙΟΣ 2024

«...καί ἐνεφύσησεν εἰς τό πρόσωπον αὐτοῦ πνοήν ζωῆς, καί ἐγένετο ὁ ἄνθρωπος εἰς ψυχήν ζῶσαν»(Γεν. β΄ 7) , Ἀρχιμ. Σάββα Ἁγιορείτου

«...καί ἐνεφύσησεν εἰς τό πρόσωπον αὐτοῦ πνοήν ζωῆς, καί ἐγένετο ὁ ἄνθρωπος εἰς ψυχήν ζῶσαν»(Γεν. β΄ 7) , Ἀρχιμ. Σάββα Ἁγιορείτου Ἱ.Μ. Ἁγίας Τριάδος Ἐδέσσης

 http://hristospanagia3.blogspot.com

 

Τά πάθη πρέπει τό συντομότερο νά τά κόβουμε ὅσο εἶναι μικρά, Ἀρχιμ. Σάββα Ἁγιορείτου

 

Παρρησία στόν Θεό ἔχει ὁ ἐνάρετος ἄνθρωπος, Ἀρχιμ. Σάββα Ἁγιορείτου

 

Γιατί, πάτερ, ἐνοχλεῖτε τὸν Κύριο, μὲ τὶς καθημερινὲς προσευχές σας, γιὰ τὸν ἀδελφὸ Συνέσιο;

ΠΗΓΗ:ΕΔΩ

Στο Γεροντικό του Αγίου Όρους διαβάζουμε:

Από το χωριό «Αγία Παρασκευή» της Χαλκιδικής, πριν από πολλά χρόνια (το 1860) στην ιερά Μονή Δοχειαρίου, μόναζε, ένας περίφημος και πολύ καλλίφωνος ψάλτης με το όνομα Συνέσιος.

Ο Μοναχός αυτός ιδιαίτερη ευλάβεια είχε στην Αγία Παρασκευή και πάντοτε μετά από τον καθορισμένο κανόνα της προσευχής του -μετάνοιες και κομβοσχοίνια- που ήταν υποχρεωμένος να κάνει, απαραίτητα έκανε και ιδιαίτερη προσευχή στην Αγία Παρασκευή. Στην προσευχή του αυτή παρακαλούσε την Αγία να τον βοηθήσει, για να σώσει την ψυχή του, κι αν σαν άνθρωπος έχει επάνω του κάτι που είναι εμπόδιο για την ψυχική του σωτηρία, να του το αφαιρέσει με όποιο τρόπο γνωρίζει εκείνη.

Πολλά χρόνια συνέχιζε να λέει αυτή την προσευχή και ένα πρωί, μετά την πανηγυρική ιερή Ακολουθία και τη θεία Λειτουργία, στην μνήμη του μαρτυρίου της Αγίας Παρασκευής [26 Ιουλίου] αισθάνθηκε λίγο μία μικρή ενόχληση στο λαρύγγι του, κι από την ενόχληση αυτή λίγο λίγο άρχισε η φωνή του να γίνεται βραχνή.

Ἡ Ἁγία Ἀμαλία τοῦ Μομπέζ.

10 Ιουλίου

ΟΣΙΑ ΑΜΑΛΙΑ του Μομπέζ

πηγή :εδώ

ΚΑΝΩΝ ΠΑΡΑΚΛΗΤΙΚΟΣ (εδώ)

ΕΙΣ ΤΗΝ ΟΣΙΑΝ ΚΑΙ ΘΕΟΦΟΡΟΝ ΜΗΤΕΡΑ ΗΜΩΝ ΑΜΑΛΙΑΝ ΤΩΝ ΒΡΥΞΕΛΛΩΝ

Καταγόταν από αριστοκρατική οικογένεια και ήταν συγγενής (αδελφή ή ανεψιά) του Πιπίνου του Λάντεν (Δούκα της Βραβάνδης και Κόμη του Λάντεν, αυλικού των Φράγκων βασιλέων της δυναστείας των Καρολιδών). Παντρεύτηκε τον Κόμη Βιτγέρον (Δόυκα της Λωρραίνης και Κόμη της Βραβάνδης).

Ήταν μητέρα τουλάχιστον τριών και κατά άλλους πέντε αγίων, συγκεκριμένα του Αγίου Εμβέρτου (St. Emebert, που συγχέεται και με τον επίσκοπο Καμπραί), της Οσιομάρτυρος Ραϊνέλδης (St. Reineldis), της Οσίας Γουδούλης (St. Gudula), της Οσίας Φαραΐλδης (St. Pharaildis) και της Οσίας Ερμιλένδης (St. Ermelindis).

Υπάρχουν αναφορές ότι ίσως παντρεύτηκε για δεύτερη φορά με τον Thoderic τον 3ο με τον οποίο απέκτησε τις Οσίες Φαραΐλδη και Ερμιλένδη και για αυτό οι βιογραφίες των τριών πρώτων τέκνων τις δεν αναφέρουν τα δύο τελευταία.

Αυτό το ενδεχόμενο είναι λιγότερο πιθανό και είναι αναγκαία περεταίρω έρευνα για να εξακριβωθεί η πραγματικότητα.

Ἀγία Ὁσιομάρτυς Ἐλἐσα

ΠΗΓΗ:ΕΔΩ

ΑΓΙΑ ΟΣΙΟΜΑΡΤΥΣ ΕΛΕΣΑ

 Παρακλητικός Κανών εις την Αγίαν Οσιομάρτυρα Ελέσα ΕΔΩ

 Στιχ. Ἔλεος σὺ δέδοσαι παρὰ Κυρίου,

Τῇ σῇ μητρί, παρθένε Μάρτυς Ἐλέσα.

Θυγατέρα ενός ισχυρού ειδωλολάτρη άρχοντα της Πελοποννήσου, η αγία Ελέσα ανατράφηκε από τη μητέρα της στη θεοσέβεια. Η τελευταία πέθανε όταν η Ελέσα ήταν δεκατεσσάρων ετών και ο πατέρας της θέλησε να την παντρέψει· εκείνη όμως αρνήθηκε, γιατί είχε λάβει την απόφαση να αφιερώσει όλη τη ζωή της στον Χριστό. Επωφελούμενη από την απουσία του πατέρα της, μοίρασε γενναιόδωρα ελεημοσύνες και πήρε μαζί δύο θεραπαινίδες της το καράβι για το νησί των Κυθήρων, που τα χρόνια εκείνα ήταν έρημο και γεμάτο άγρια θηρία. Φθάνοντας η αγία ανέστησε με την προσευχή της έναν από τους ναύτες που είχε πεθάνει από δάγκωμα φιδιού και προχώρησε μέσα στο παρθένο νησί.

Όταν επιστρέφοντας ο πατέρας της Ελέσης ανακάλυψε τη φυγή της, εξοργίστηκε και άρχισε να την αναζητά με σκοπό να τη σκοτώσει. Βρήκε τον ναυτικό και τον εξανάγκασε να τον οδηγήσει στο μέρος που είχε αφήσει τη θυγατέρα του. Μετά από πυρετώδεις αναζητήσεις τη βρήκε κοντά σε ένα ψηλό βουνό στη νότια πλευρά των Κυθήρων και προσπάθησε στην αρχή να την πείσει με τα δάκρυα και τους οδυρμούς. Εκείνη όμως αρνιόταν να τον ακολουθήσει βεβαιώνοντάς τον ότι προτιμούσε να μείνει με τα αγρίμια παρά να συμβιώνει με ειδωλολάτρες.

Ὁμιλία εἰς τήν Λιτανείαν τοῦ Σταυροῦ κατά τήν 1η Αὐγούστου (Ἅγ. Γρηγόριος Παλαμᾶς)

Ομιλία εις την Λιτανείαν του Σταυρού: Θάνατο του σώματος ούτε έδωσε ο Θεός ούτε έκαμε, ούτε παρήγγειλε να συμβαίνει. Από πού λοιπόν προξενήθηκε; Τον εισηγήθηκε με δόλο ο Σατανάς και τον δέχθηκαν οι προπάτορές μας και απογυμνωθήκαμε από την ουράνια αίγλη των φωτεινών και ζωτικών ενδυμάτων.Άρα εμείς οι ίδιοι γίναμε γεννήτορες του θανάτου μας, γιατί εγκαταλείψαμε εκούσια τον κτίστη και ζωοποιό Δεσπότη. Κέντρο του θανάτου, σωματικού και ψυχικού, είναι η αμαρτία. Έτσι η φιλανθρωπία των Πατέρων όρισε τη νο­σηρή αυτή εποχή του έτους να τελείται ο αγιασμός του ραντισμού την πρώτη Αυγούστου, ώστε να μένομε απρόσβλητοι από τα προερχόμενα από την αμαρτία νοσήματα.

ΟΜΙΛΙΑ 31η: ΕΚΦΩΝΗΘΗΚΕ ΣΤΗ ΛΙΤΑΝΕΙΑ ΚΑΤΑ ΤΗΝ 1η ΑΥΓΟΥΣΤΟΥ

1. Ο Θεός δεν έκαμε τον θάνατο, ούτε ευχαριστείται με την απώλεια των ανθρώπων». Εάν όμως δεν έκαμε ο Θεός τον θάνατο, ούτε και είναι αυτός αίτιος των φοβέρων δεινών που επακολούθησαν τον θάνατο, από που λοιπόν συμβαίνουν σε μας οι αρρώστιες και τα νοσήματα και τα άλλα δυσάρεστα, από τότε που υπάρχει ο θάνατος; Από που προέρχεται και ο θάνατος;

Από την στην αρχή παρακοή μας προς τον Θεό, από την παράβαση της εντολής που μας δόθηκε από τον Θεό, από την προγονική μας αμαρτία στον παράδεισο. Ώστε και οι νόσοι και οι αρρώστιες και όλο το ποικίλο βάρος των πειρασμών προέρχονται από την αμαρτία· γιατί εξαιτίας αυτής ντυθήκαμε το τους δερμάτινους χυτώνες, το νοσηρό αυτό και θνητό και πάρα πολύ οδυνηρό σώμα, και μετοικισθήκαμε στον πρόσκαιρο και φθαρτό αυτό κόσμο και καταδικασθήκαμε να ζούμε βίο γεμάτο από πολλά πάθη και πολλές συμφορές.

Είναι λοιπόν οδός κατά κάποιο τρόπο η νόσος, τραχεία και ανηφορική, στην οποία οδό εισήγαγε η αμαρτία το γένος των ανθρώπων, και της οδού αυτής ο τελευταίος σταθμός και το έσχατο καταγώγιο είναι ο θάνατος.

2. Και όχι μόνο δεν έκαμε ο Θεός τον θάνατο, αλλά και τον εμπόδισε να γίνει, αν και βέβαια, αφού έπλασε τον άνθρωπο αυτεξούσιο ζώο, δεν έπρεπε να τον εμποδίζει, για να μη αφανίσει το δικό του έργο, αφαιρώντας την από αυτόν δοσμένη σ’ εμάς αυτεξουσιότητα.

Αλλά με τη σοφία και την αγαθότητά του βρήκε πώς να εμποδίσει από τον θάνατο τον άνθρωπο και να του συντηρήσει το αυτεξούσιο. Πώς λοιπόν το κατόρθωσε αυτό; Ευθύς αμέσως μόλις τον έπλασε και τον ζωοποίησε, έβαλε μέσα του συμβουλή που θα τον καθιστούσε αθάνατο, και ασφαλίζοντας από την αρχή πολύ δυνατά την ζωοποιό συμβουλή έδωσε εντολή και διακήρυξε φανερά, ότι η αθέτεση της ζωοποιού εντολής είναι θάνατος, και μάλιστα θάνατος όχι στην αρχή σωματικός, αλλά της ψυχής, λέγοντας προς εκείνο το ζεύγος των προπατόρων μας· «την ώρα που θα φάγετε από το δένδρο της γνώσεως του καλού και του κακού, θα πεθάνετε».

Ἀκόμα καὶ ἂν ἡ Ἐκκλησία δὲν εἶχε κανέναν ἄλλον ἅγιο, ἕνας Παΐσιος θὰ ἀρκοῦσε γιὰ νὰ μᾶς τραβήξει στὸν Παράδεισο

Συμπληρώθηκαν 30 χρόνια ἀπὸ τὴν κοίμηση τοῦ πνευματικοῦ ἀστέρα ποὺ λέγεται Ἅγιος Παΐσιος - Ἕνα ἄστρο ποὺ ἄλλους τοὺς φωτίζει καὶ ἄλλους τοὺς «καίει»!

Γράφει ὁ Ἐλευθέριος Ἀνδρώνης

Καὶ ἂν ἀκόμα ὑποθέταμε ὅτι ἡ Ὀρθοδοξία δὲν εἶχε γεννήσει κανέναν ἅγιο στοὺς αἰῶνες, θὰ ἔφτανε μόνο ἕνας Ἅγιος Παΐσιος νὰ ἀποδείξει ὅτι ὁ Θεός μας εἶναι ὁλοζώντανος. Τόσο μεγάλο εἶναι τὸ ἁγιασμένο ἀποτύπωμα ποὺ ἄφησε ὁ ἀσυρματιστὴς τοῦ Θεοῦ, γιὰ τὸν ὁποῖο σήμερα συμπληρώνονται 30 χρόνια ἀπὸ τὴν ὁσιακὴ κοίμησή του καὶ ἕνας αἰῶνας ἀπὸ τὴ γέννησή του.

Παρὰ τὴν παλιανθρωπιά μας, ὁ Θεός μᾶς καταθέτει ἀκόμα ἀμύθητους θησαυροὺς στὸ ταμεῖο τῆς ζωῆς. Κάνει ἐπενδύσεις σωτηρίας καὶ δρέπει ἄφθονους καρποὺς ἀκόμα καὶ στὴν ἐσχατολογικὴ ἐποχή μας. Καὶ τὸ μεγαλύτερο δῶρο τοῦ Θεοῦ δὲν εἶναι οὔτε ἡ εἰρήνη, οὔτε ἡ οἰκονομικὴ εὐημερία, οὔτε ἡ θεραπεία κάποιας ἀσθένειας. Μεγάλες εὐλογίες καὶ αὐτές, ἀλλὰ ὁ κόσμος τὶς χρησιμοποιεῖ... κυρίως γιὰ νὰ γίνεται ἀκόμα πιὸ ἀναίσθητος καὶ ἀχάριστος ἀπέναντι στὸν Θεό. Καὶ ὠφελοῦν μόνο στὴν παροῦσα ζωή, ὄχι στὴ μέλλουσα.

Τὸ μεγαλύτερο δῶρο τοῦ Θεοῦ πρὸς τοὺς ἀνθρώπους εἶναι ὁ κάθε ἕνας ἅγιος ποὺ θὰ ζωντανέψει τὶς ἀλήθειες τοῦ Εὐαγγελίου, μπροστὰ στὰ μάτια μας. Ὁ κάθε χαριτωμένος χριστιανὸς ποὺ λειτουργεῖ ὡς μαγνήτης ψυχῶν γιὰ νὰ τὶς κατευθύνει πρὸς τὴν Ἄνω Ἱερουσαλήμ. Ὁ Ἅγιος Παΐσιος μὲ τὸ ἔργο του ἔχει γεμίσει τὸν παράδεισο μὲ ψυχὲς ποὺ ἠλέκτρισε γιὰ νὰ πλησιάσουν τὸν Χριστό. Καὶ τὸ καταφέρνει ἀκόμα πιὸ πολὺ ὡς κεκοιμημένος, παρὰ ὡς ζωντανός.

Σὲ μιὰ ἐποχὴ ποὺ μοιάζει ὅλο καὶ περισσότερο μὲ ἐπίγεια κόλαση ἀνασφάλειας καὶ κακοῦ, γιατί ἡ ἁμαρτία ἔχει φτάσει σὲ προκατακλυσμιαῖα μέτρα, ὁ Ἅγιος Παΐσιος φαντάζει σὰν μιὰ ἀβύθιστη κιβωτὸς τοῦ Θεοῦ ποὺ κλείνει μέσα του ὅλες τὶς ψυχὲς ποὺ θέλουν νὰ σωθοῦν ἀπὸ τὸν κατακλυσμὸ τῆς φαυλότητας ποὺ ἔχει ἁπλωθεῖ στὰ πάντα.

1 Αὐγούστου. Ἡ πρόοδος (ἤ τοι ἔξοδος καὶ προσκύνησις) τοῦ τιμίου Σταυροῦ· τῶν ἁγίων ἑπτὰ Μακκαβαίων, Σολομονῆς τῆς μητρὸς αὐτῶν καὶ Ἐλεαζάρου τοῦ διδασκάλου αὐτῶν (166 π.Χ.). Ἐλέσης ὁσιομάρτυρος. Ἁγιογραφικό ανάγνωσμα.

Ἀποστολικό ἀνάγνωσμα. Τῶν ἁγίων, Κυριακής α΄ ἐπιστολῶν (Ἑβρ. ια΄ 33 - ιβ΄ 2).

Εβρ. 11,33         οἳ διὰ πίστεως κατηγωνίσαντο βασιλείας, εἰργάσαντο δικαιοσύνην, ἐπέτυχον ἐπαγγελιῶν, ἔφραξαν στόματα λεόντων,

Εβρ. 11,33                 Αυρτοί, χάρις εις την πίστιν των, ηγωνίσθησαν και κατενίκησαν βασίλεια, ήσκησαν δικαιοσύνην, επέτυχαν την πραγματοποίησιν των υποσχέσεων του Θεού, έφραξαν τα στόματα των αγρίων λεόντων, όπως ο Δανιήλ,

Εβρ. 11,34         ἔσβεσαν δύναμιν πυρός, ἔφυγον στόματα μαχαίρας, ἐνεδυναμώθησαν ἀπὸ ἀσθενείας, ἐγενήθησαν ἰσχυροὶ ἐν πολέμῳ, παρεμβολὰς ἔκλιναν ἀλλοτρίων·

Εβρ. 11,34                 έσβησαν την φοβεράν δύναμιν της φωτιάς, όπως οι τρεις παίδες, διέφυγαν τον κίνδυνον να σφαγούν με μαχαίρια, όπως ο Ηλίας, εδυναμώθησαν και έγιναν καλά από αρρώστιες, ανεδείχθησαν κραταιοί και δυνατοί στον πόλεμον, έκαμψαν και έτρεψαν εις φυγήν πολυάριθμα στρατεύματα ξένων εχθρών.

Ἐγκαταλείποντας τὴ πνευματικὴ ἐργασία, ὑποτάχθηκα στὰ πάθη....

Εγκαταλείποντας τη πνευματική εργασία, υποτάχθηκα στα πάθη.

Να διδαχθώ δεν θέλω και όμως θέλω να διδάξω.

Να υποταχθώ δεν θέλω, να έχω υποτακτικούς θέλω.

Να κοπιάσω δεν θέλω, όμως θέλω να βάλω άλλους σε κόπο.

Να εργασθώ δεν θέλω, όμως θέλω να είμαι επιστάτης σε έργα.

Να τιμήσω δεν θέλω, όμως θέλω να με τιμούν.

Να υπομείνω ονειδισμούς δεν θέλω, όμως θέλω να ονειδίζω.

Να εξευτελιστώ δεν θέλω, όμως θέλω να εξευτελίζω.

Να υπερηφανευτούν άλλοι δεν θέλω, όμως θέλω να υπερηφανεύομαι.

Να ελεγχθώ δεν θέλω, όμως θέλω να ελέγχω.

Να ελεώ δεν θέλω, όμως θέλω να με ελεήσουν.

1η Αυγούστου : Ἀνάμνησις τῆς Προόδου τοῦ Τιμίου καὶ Ζωοποιοῦ Σταυροῦ ἐν Κωνσταντινουπόλει.

Τὴν ἥμερα αὐτὴ ὑπῆρχε ἡ συνήθεια στὴν Κωνσταντινούπολη νὰ βγάζουν τὸν Τίμιο Σταυρὸ ἀπὸ τὸ παλάτι καὶ νὰ τὸν φέρνουν στὴν Ἁγία Σοφία μὲ συνοδεία πλήθους ἱερέων καὶ διακόνων, ποῦ καθ’ ὁδὸν τὸν θυμιαζαν. Ἔκαναν πρῶτα μία στάσῃ στὸ μικρὸ βαπτιστήριο, ὅπου τελούνταν ἡ ἀκολουθία τοῦ ἁγιασμοῦ τῶν ὑδάτων, καὶ κατόπιν ὁ Σταυρὸς κατετίθετο στὸ ἱερὸ βῆμα τῆς Ἁγίας Σοφίας. Ἀπὸ τὴν Μεγάλη Ἐκκλησία γινόταν τις ἐπόμενες ἡμέρες ἡ περιφορὰ τοῦ ἀνὰ τὴν πόλη, ἀπὸ συνοικία σὲ συνοικία, μέχρι τὴν παραμονὴ τῆς Κοιμήσεως τῆς Θεοτόκου (14 Αὔγ.), γιὰ νὰ ἑξαγνιστεῖ ὁ ἀέρας καὶ νὰ προστατευθεῖ ἡ Βασιλεύουσα ἀπὸ ἐπιδημίες ποῦ μεταδίδονταν πιὸ εὔκολά τις ἡμέρες ἐκεῖνες, λόγῳ τῆς ζεστῆς. Ἀφοῦ χάριζε ἔτσι ὑγεία καὶ παραμυθία σὲ ὅσους τὸν τιμούσαν μὲ πιστή, ὁ Τίμιος Σταυρὸς ἐπέστρεφε πάλι στὸ παλάτι.