Τεχνασμάτων δικαιωματισμός

Τεχνασμάτων δικαιωματισμός

Εὐδοξία Αὐγουστίνου, Φιλόλογος - Θεολόγος

Εἰκονομαχία διεξάγεται σέ κάθε ἐπο­χή μέ διαφοροποιημένο κυριολεκτικά καί μεταφορικά τρόπο. Ἔτσι, φέτος, ἀπό τήν ἀρχή τοῦ Τριωδίου, ὁπότε καί κα­λού­μαστε νά πλησιάσουμε περισσότερο τόν Θεό, στήν Ἐθνική Πινακοθήκη τῆς Ἀθήνας φιλοξενεῖται ἔκθεση μέχρι τόν Σε­πτέμ­βριο(;) μέ τίτλο «Ἡ σαγήνη τοῦ ἀλ­λόκοτου». Σέ αὐτήν ἐκτίθενται «ἔργα τέχνης» διαστροφικά γιά τό πρόσωπο τοῦ θεανθρώπου Κυρίου, τῆς ὑπεραγίας Θε­οτόκου καί τῶν ἁγίων μας.

Γνωρίζουμε ὅτι στήν ὀρθόδοξη χριστιανική πίστη καί λατρεία οἱ εἰκόνες θεωροῦνται μέσα ἀναγωγῆς στά εἰ­κονιζό­με­να πρόσωπα.

Δυστυχῶς, τά ἐκτιθέμενα ἔργα στήν Ἐθνική Πινακοθήκη μέ τήν προσωνυμία «Ἁγιογραφία 1», «Ἁγιογραφία 2» ὄχι μό­νο δέν ἐκπληροῦν αὐτό τόν σκοπό, ἀλ­λά εἶναι καί βλάσφημα. Ἐπιπλέον, ἡ βλα­­σ­φημία αὐτή, ἡ εἰκονομαχία τῶν ἡ­με­ρῶν μας, συνιστᾶ ὄχι ἁπλῶς ἐξύβριση τῶν θείων προσώπων καί αἰσχρή ἀλλοίωση τῆς ἱ­στορικῆς ἀλήθειας, ἀλλά προσβάλλει βάναυσα καί ἄμεσα τήν πίστη καί τή ζωή ἑκατομμυρίων ἑλλήνων ὀρ­θοδόξων χριστιανῶν. Μέ αὐτή τή δικαιωματιστική «τέ­χνη» θίγεται τόσο ἡ Ὀρ­θοδοξία ὅσο καί ἡ Ἑλλάδα. Προφα­νῶς δέν ὑπηρετεῖται ἡ τέχνη, ἀλλά τό... τέχνασμα μέ συγκεκριμένη στόχευση.

Στό ἔργο τοῦ εἰ­δωλολάτρη Λουκιανοῦ «Θεῶν ἐκκλησία» (9-11) πρίν 1.800 χρόνια κατακρίνεται ἡ ἐμφάνιση ἀλ­λο­­πρόσαλλων θεῶν μέ μορφή ζώων. Τί νά ποῦμε γιά τήν αὐθαιρεσία καί τό θράσος πού παρατηρεῖται σήμερα, σέ μιά χώρα ὅπου τό μεγαλύτερο ποσοστό τῶν πολι­τῶν δηλώνουν χριστιανοί ὀρθόδοξοι;

Οἱ ἀντίθεες δυνάμεις βυσσοδομοῦν ἀδιάκοπα γιά τή συστηματική ἐξαφάνιση τῶν εἰκόνων. Ἐπειδή γνωρίζουν τή μεγά­λη τους ἀξία, τή βαθιά ἐπίδραση πού ἀ­σκοῦν στήν ἀνθρώπινη ψυχή, τίς παραποιοῦν βάναυσα καί τίς ἀπογυμνώνουν ἀπό τήν ἱερότητά τους. Ὀχυρωμένοι πί­σω ἀπό τήν καλλιτεχνική δῆθεν ἀσυλία καί τή χωρίς ὅρια τέχνη οἱ ἀποδομητές τῶν εἰκόνων, ἀδίστακτοι, δημιουργοῦν φρικαλέα τερατουργήματα, παραμορφώνοντας ἄκρως προσβλητικά τά ἱερά πρόσωπα τοῦ Χριστοῦ, τῆς Παναγίας, τῶν ἁ­γίων μας.

Στήν ἐπίσημη, ὅμως, ἱστοσελίδα τῆς Ἐθνικῆς Πινακοθήκης-Μουσεῖο Ἀλε­ξάν­δρου Σούτσου ἀναφέρεται χαρακτηριστικά ὅτι «ὁ θεσμικός ρόλος τῆς Ἐ­θνικῆς Πινακοθήκης εἶναι ἡ συλλογή, διαφύλαξη, συντήρηση, μελέτη καί ἔκθεση ἔρ­γων τέχνης, μέ σκοπό τήν αἰσθητική καλ­λιέργεια τοῦ κοινοῦ, τή διά βίου ἐκ­παίδευση μέσα ἀπό τήν τέχνη καί τήν ψυχαγωγία πού αὐτή προσφέρει, ἀλλά καί τήν αὐτογνωσία τῶν Ἑλλήνων μέ τή βοήθεια τῆς ἱστορίας τῆς τέχνης, ἡ ὁ­ποία ἐκφράζει σέ συμβολικό ἐπίπεδο τόν ἐθνικό βίο».

Αὐτά γιατί δέν ἐφαρμόζονται καί ἐ­πα­φίενται στήν προαίρεση τῆς διοίκησης καί στίς ὅποιες ἰδεολογικές καί φι­λοσοφικές ἀπόψεις ἐνστερνίζονται τά μέλη της; Καί ἀποροῦμε: Πῶς τό Ὑ­πουργεῖο Πολιτισμοῦ δέν ἀπέτρεψε τήν ἔκθεση τῶν συγκεκριμένων ἔργων σέ ἐθνικό-δημόσιο χῶρο;

Εἶναι πασιφανές ὅτι ἡ εἰκόνα ἀσκεῖ δυναμική ἐπίδραση, ἰδιαίτερα στίς μικρές ἡλικίες, πού κατά μεγάλο ποσοστό ἡ πνευματική καί αἰσθητική τους τρο­φο­δοσία συντε­λεῖ­ται μέσῳ αὐτῶν. Τά ἔ­μπρακτα ἀπο­τελέ­σματα τῆς ἐξουσίας τῆς εἰκόνας, τά ψη­λα­φοῦμε στήν ψυ­χο­παθολογία τῆς κα­θη­μερινῆς ζωῆς καί κυρίως σέ ἡλικίες σχη­ματισμοῦ τῆς προ­σωπικότητας, κα­θώς ἡ εἰκόνα τροφο­δο­τεῖ ἄκριτα τή φα­ντασία τῶν παιδιῶν. Καί τήν Ἐθνική Πινακο­θήκη τήν ἐπισκέπτε­ται πλῆθος μαθητῶν.

Ἐπιπλέον, εὔλογο εἶναι καί τό ἐ­­ρώ­τη­μα: Οἱ φορολογούμενοι πολίτες πλη­ρώ­νουν ἀπό τό ὑστέρημά τους -σέ 50.000 περίπου εὐρώ ἀνέρχεται τό κόστος τῆς «σαγήνης»- τόν παχυλό μισθό καί τά προνόμια τῶν ὑπευθύνων, γιά νά παραβι­ά­ζουν τά δικαιώματα τῆς πλειοψηφίας τοῦ ἑλληνικοῦ λαοῦ καί νά προσβάλλουν ἀ­σύστολα τά τιμαλφῆ τῆς Φυλῆς μας; Πρέπει κάποτε καί οἱ ὑπεύθυνοι στόν πολιτισμό καί στήν Ἐθνική Πινακοθήκη νά κατανοήσουν ποιά εἶναι τά ὅρια τῆς τέχνης, ἀλλά καί οἱ δικές τους εὐθύνες.

Ἡ σημερινή κατάσταση στόν ἑλλαδι­κό χῶρο ὡς πρός τούς θεσμούς καί ἐν προκειμένῳ ὡς πρός τήν τέχνη εἶναι ἀ­παράδεκτη. Ἡ τέχνη πλέον ὑπάρχει γιά τήν τέχνη καί ὄχι γιά τόν ἴδιο τόν ἄν­θρω­πο καί τήν ἀλήθεια. Ἡ θεά τέχνη τίθεται πάντοτε στό ἀπυρόβλητο! Κοντολογίς, τό «δόγμα» ὅτι ἡ τέχνη δέν ἔχει ὅρια, μή­πως σημαίνει ὅτι ἡ τέχνη δέν ἔχει ἦθος; Δυστυχῶς, κατάντησε προαγωγός στή βλασφημία καί στήν ἀνηθικότητα.

Ἐπιτέλους, θά ἀσχοληθεῖ κανείς ἐκ τῶν ἁρμοδίων μέ τό θέμα τοῦ θρησκευτικοῦ ρατσισμοῦ καί τοῦ πνευματικοῦ μπού­λινγκ, πού ὑφίσταται ἐδῶ καί χρόνια στόν τόπο μας μόνον ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκ­κλησία; Ποικιλοτρόπως καθυβρίζο­νται τά ἱε­ρά σύμβολα, ὅπως ὁ τίμιος Σταυρός, τά ἱερά πρόσωπα τῆς Θεοτόκου καί τῶν ἁ­γίων μέ διάφορους χαρα­κτη­ρισμούς καί προσβλητικά ὑπονο­ού­­- μενα. Εὐκαιριακά σημειώνουμε ὅτι «σύμφωνα μέ τήν ἐτήσια ἔκθεση τοῦ ὑπουργείου Ἐθνικῆς Παιδεί­ας καί Θρησκευ­μάτων, πού εἶδε τό φῶς τῆς δημοσιότητας, καί ἀφορᾶ στό 2021, οἱ βεβηλώσεις θρη­­­σκευ­τικῶν χώ­ρων στήν Ἑλ­λά­δα ἀφοροῦν στό 97,89% σέ Ὀρθόδοξους ναούς». Συ­νε­πῶς ὑπάρχει πρό­­­γραμ­μα, προ­κειμένου νά ἀλ­λοιωθεῖ καί νά περιορισθεῖ ὁ ρό­λος καί ἡ πα­­ρουσία τῆς Ὀρθόδοξης Ἐκκλησίας στήν πα­τρί­δα μας. Γιατί δέν παρατηροῦνται ἀ­νά­λο­γα ἔκ­τρο­πα ἀπέναντι στή μου­­σουλ­μανική ἤ τήν ἑ­βρα­ϊκή θρησκεία;

Ἄς μήν ἐφησυχά­ζου­με! Τίποτα πιά δέν εἶναι ἀθῶο. Οὔτε καί αὐ­­­­τή ἡ τέχνη. Ἀλλά, ἄν ἐν­διαφερόμαστε γιά τήν προστασία τῶν ἀξιῶν, ἀ­πό τίς ὁποῖες ὁ λαός μας ἐπί αἰῶνες ἐμπνέεται καί οἱ ὁποῖες τόν κρά­τησαν ζωντανό κά­τω ἀπό φοβερές συν­θῆκες ζωῆς, ἄς εἴμαστε προσεκτικοί καί ἐν ἐ­γρη­­γόρ­σει, σεβόμενοι ὡς λαός τήν παράδοσή μας, τίς ἀρ­χές, τίς ἀξίες καί τήν πατροπαράδοτη πίστη μας, πού ἀνέδειξε ἀγωνιστές καί μάρτυρες, οἱ ὁποῖοι ἀγάπησαν καί σεβάστηκαν τόν κάθε ἄν­θρωπο, ὅ­ποι­ος κι ἄν ἦ­ταν.

………………………………………………………

https://aktines.blogspot.com/2025/05/blog-post_22.html#more