Ἡρακλῆς Ρεράκης, Καθηγητής ΑΠΘ,
Πρόεδρος τῆς Πανελληνίου Ἑνώσεως Θεολόγων
Θεαματική αὔξηση τῶν φόνων καταγράφεται τά τελευταῖα χρόνια. Ἡ ἀφαίρεση τῆς ἀνθρώπινης ζωῆς πραγματοποιεῖται πολύ εὔκολα, ἀκόμη καί γιά ἀσήμαντους λόγους, ἐνῶ προξενεῖ ἰσχυρό προβληματισμό ἡ ἐφεύρεση νομικίστικων τρόπων καί μεθόδων γιά τή δικαιολόγησή της.
Τά αἴτια πολλῶν φόνων συγκαλύπτονται πίσω ἀπό τούς ὅρους «ἐγκλήματα πάθους ἤ τιμῆς» καί ἀποδίδονται, συνήθως, σέ «βρασμό ψυχικῆς ὁρμῆς».
Ὡστόσο, στόν κατάλογο τῶν φόνων, δέν συμπεριλαμβάνονται καί οἱ χιλιάδες ἀμβλώσεις, πού... πραγματοποιοῦνται, νόμιμα, ἐτησίως. Ἐπισημαίνεται ὅτι αὐτοί οἱ φόνοι ἐκτελοῦνται μέ πλήρη ψυχική ἠρεμία, ἀφοῦ γίνονται μετά ἀπό περίσκεψη καί αἴτημα τῆς ἴδιας τῆς μητέρας ἤ ἀπό κοινοῦ καί τῶν 2 γονέων.
Μέ τήν ἀπόφαση τῆς μητέρας ἤ καί τοῦ πατέρα ζητεῖται ἡ ἰατρική συνέργεια στή βίαιη διακοπή τῆς ἀνθρώπινης ζωῆς (φόνος διά ἐκτρώσεως) καί, περιφρονητικά, τό Ἅγιο θέλημα τοῦ Θεοῦ Δημιουργοῦ τῶν πάντων, πού εὐλογεῖ καί ἐπιτρέπει τήν ἔναρξη τῆς ζωῆς γιά κάθε ἀνθρώπινη ὕπαρξη.
Ἡ διακοπή τῆς ἀνθρώπινης ζωῆς δέν ἀποτελεῖ μόνον μιά βαριά ἐγκληματική πράξη καί ἀσέβεια ἔναντι τῆς ὕπαρξης ἑνός ζωντανοῦ ἀνθρώπου, σέ ὁποιαδήποτε φάση τῆς ζωῆς του καί ἄν βρίσκεται, ἀλλά, προπαντός, ἀποτελεῖ ἕνα βαρύτατο ἁμάρτημα, μέσῳ τοῦ ὁποίου ἐκφράζεται καί δηλώνεται ἡ διακοπή τῶν σχέσεων μέ τόν Θεό - Δημιουργό καί ἡ ἀνυπακοή καί παραβίαση τῶν θείων ἐντολῶν Του.
Ὁ ἄνθρωπος εἶναι τό τελειότερο δημιούργημα τοῦ Θεοῦ, τό ὁποῖο εἶναι καί τό μοναδικό ὅν στόν κόσμο, πού ἔχει προικιστεῖ μέ τή θεία εἰκόνα του Δημιουργοῦ καί μέ τά θεῖα δῶρα τῆς λογικῆς καί τῆς ἐλευθερίας, μέ τά ὁποῖα μπορεῖ νά φτάσει, κατά χάριν, ἕως καί στή θέωση.
Ἡ ἀρχή καί τό τέλος κάθε ἀνθρώπινης ζωῆς, συνεπῶς, ἀνήκουν, ἀποκλειστικά, στήν κυριότητα καί στό ἔλεος τοῦ Θεοῦ.
Ἡ ἀξία τῆς ἀνθρώπινης ζωῆς δέν προκύπτει μόνον ἀπό τό γεγονός τῆς δημιουργίας τοῦ ἀνθρώπου ἀπό τόν Θεό «κατ' εἰκόνα καί καθ' ὁμοίωσιν Αὐτοῦ» ἀλλά καί ἀπό τό γεγονός τῆς ἀναδημιουργίας τοῦ ἀπό τόν Υἱό τοῦ Θεοῦ, ὁ ὁποῖος ἀποκαλυπτόμενος στόν κόσμο διά τῆς σαρκώσεώς Τοῦ, προσέλαβε τήν ἀνθρώπινη φύση καί ἄνοιξε τόν δρόμο γιά νά μπορεῖ ὁ κάθε ἄνθρωπος νά γίνει, ἐν Χριστῷ, κληρονόμος τῆς αἰώνιας ζωῆς.
Ἔτσι, τόσο ἡ «ἐκ τοῦ μή ὄντος εἰς τό εἶναι» ὕπαρξη τοῦ κάθε ἀνθρώπου καί ὁ σκοπός τῆς δημιουργίας του ὅσο καί ἡ σωτηριακή προοπτική, πού τοῦ ἔδωσε ὁ Ἰησοῦς Χριστός διά τῆς Ἁγίας Σαρκώσεως, Σταυρώσεως καί Ἀναστάσεώς Τοῦ, ἀναδεικνύουν, ἀφενός, τή μεγάλη ἀξία τῆς ἀνθρώπινης ζωῆς καί, ἀφετέρου, τήν ἀπαξία καί τή βαρύτητα πού λαμβάνει ἡ ἀφαίρεσή της.
Ὅσο καί ἄν ἡ συνεχιζόμενη ἀμαρτωλότητα τῆς ἀνθρωπότητας, ἐπηρεαζόμενη ἀπό τόν ἀρχέκακο διάβολο, ἐφευρίσκει κοινωνικούς ἤ νομικούς τρόπους γιά νά ἀπαλλάσσει τούς ἀνθρώπους ἀπό τίς συνέπειες τοῦ ἐγκλήματος τοῦ φόνου (νομιμοποίηση τῶν ἀμβλώσεων ἤ τῆς εὐθανασίας, μείωση τῶν ποινῶν κ.ά), ὁ δίκαιος Θεός - Κριτής, πού εἶναι Παντογνώστης καί «πανταχοῦ παρών», θά κρίνει ἕκαστον, μέ ἀγάπη καί δικαιοσύνη, «κατά τά ἔργα αὐτοῦ».
Ὡστόσο, Ἐκεῖνος προστατεύει, προληπτικά, ἀπό τό ὁποιοδήποτε κακό, ὅλους τούς ἀνθρώπους πού ὑπακούν στίς θεῖες του ἐντολές, ἐπισημαίνοντας ὅτι τό ἁμάρτημα τοῦ φόνου εἶναι δεῖγμα πτωτικῆς καί πνευματικῆς ἐξαθλίωσης τοῦ ἀνθρώπου καί φανέρωση ἀπιστίας, ἀσέβειας, ψυχικῆς ἀνομίας καί ἀκαταστασίας.
Διότι, κάθε τί πού πράττουμε καί πού δέν προάγει δημιουργικά τήν ἀνθρώπινη ζωή καί δέν τήν ὁδηγεῖ ἀπό τόν θάνατο στή ζωή, ἀλλά ἀπό τή ζωή στόν θάνατο, θεωρεῖται ὡς ἀνυπακοή καί ἀποστασία ἀπό τό θέλημα τοῦ Θεοῦ.
Γιά τό μέγεθος τοῦ κακοῦ πού λέγεται θάνατος, εἶναι χαρακτηριστικό αὐτό πού ὁ ἴδιος ὁ Θεός παραγγέλλει στόν Νῶε καί στήν οἰκογένειά του, ὅταν τούς δίνει τήν ὁδηγία νά αὐξάνουν τό ἀνθρώπινο γένος, ἀλλά νά ἀποφεύγουν τόν φόνο: «ὁ ἐκχέων αἷμα ἀνθρώπου, ἀντί αἵματος αὐτοῦ ἐκχυθήσεται, ὅτι ἐν εἰκόνι Θεοῦ ἐποίησα τόν ἄνθρωπον» (Ἐκεῖνος, δηλαδή, ὁ ὁποῖος χύνει αἷμα ἀνθρώπου, θά φονευθεῖ καί θά χυθεῖ ἔτσι καί τό δικό του αἷμα, διότι Ἐγώ, ὁ Θεός, δημιούργησα, κατ' εἰκόνα δική μου, τόν ἄνθρωπο καί κανείς δέν ἔχει τό δικαίωμα νά τοῦ ἀφαιρέσει τή ζωή). (Γεν. 9. 1-7).
Ἐπιπλέον, ὅμως, ὁ Ἰησοῦς Χριστός καί Υἱός τοῦ Θεοῦ, προχωρᾶ στήν Καινή Διαθήκη, ἀκόμη βαθύτερα σέ ὁδηγίες, πού, ἄν τίς ἀκολουθεῖ ὁ ἄνθρωπος, ἀποφεύγει τό δαιμονικό καί ἀδιόρθωτο κακό τοῦ φόνου.
Ἀναφέρεται, δηλαδή, στά αἴτια καί τίς ἀφορμές τοῦ φόνου, ἐπισημαίνοντας ὅτι δέν ἀρκεῖ μόνον νά μήν ἀφαιρεῖ κάποιος τή ζωή τοῦ ἄλλου ἀλλά καί νά μήν ὀργίζεται ἐναντίον τοῦ: «Ἠκούσατε ὅτι ἐρρέθη τοῖς ἀρχαίοις, οὐ,οὗ φονεύσεις. Ὅς δ' ἄν φονεύση, ἔνοχος ἔσται τη κρίσει. Ἐγώ δέ λέγω ὑμῖν ὅτι πᾶς ὁ ὀργιζόμενος τῷ ἀδελφῷ αὐτοῦ εἰκῇ ἔνοχος ἔσται τη κρίσει· ὅς δ᾿ ἄν εἴπη τῷ ἀδελφῷ αὐτοῦ ρακά, ἔνοχος ἔσται τῷ συνεδρίῳ· ὅς δ᾿ ἄν εἴπη μωρέ, ἔνοχος ἔσται εἰς τήν γέενναν τοῦ πυρός» (Ἔχετε ἀκούσει τήν ἐντολή πού δόθηκε παλιά στούς προγόνους σᾶς: "νά μήν κάνεις φόνο, κι ὅποιος φονεύσει εἶναι ἔνοχος καί πρέπει νά καταδικαστεῖ ἀπό τό τοπικό δικαστήριο". Ἐγώ ὅμως σᾶς λέω πώς ἀκόμα κι ὅποιος ὀργίζεται, ἄδικα καί χωρίς σοβαρό πνευματικό λόγο, ἐναντίον τοῦ ἀδελφοῦ του, ἔχει τήν ἴδια ἐνοχή, μέ ἐκεῖνον πού δικάζεται γιά φόνο, στό τοπικό δικαστήριο. Κι ἐκεῖνος πού θά ὑβρίσει τόν ἀδελφό του καί τοῦ πεῖ περιφρονητικά "ρακά", δηλαδή "ἀνόητε, τιποτένιε", εἶναι ἔνοχος βαρύτερου ἁμαρτήματος ἀπό ἐκεῖνα πού δικάζει τό μεγάλο συνέδριο καί ἐκεῖνος πού θά τοῦ πεῖ μέ μῖσος «μωρέ», δηλαδή (ἄμυαλε, τρελέ) εἶναι βαριά ἔνοχος καί ἄξιος νά τιμωρηθεῖ μέ τή φωτιά τῆς κόλασης) (Ματθ. 5, 21-22).
Ἐπιπλέον, ὅμως, ὁ Ἰωάννης ὁ Θεολόγος χαρακτηρίζει ἀνθρωποκτόνο, ἐκεῖνον πού δέν ἀγαπᾶ, ἀλλά μισεῖ τόν ἀδελφόν του: «πᾶς ὁ μισῶν των ἀδελφόν αὐτοῦ, ἀνθρωποκτόνος ἐστίν καί εἴδατε ὅτι πᾶς ἀνθρωποκτόνος οὐκ ἔχει ζωήν αἰώνιον ἐν αὐτῷ μένουσαν» (Καθένας πού μισεῖ τόν ἀδελφόν του, εἶναι φονιᾶς. Καί γνωρίζετε καλά, ὅτι κάθε φονιᾶς δέν ἔχει ζωήν αἰώνια, πού νά μένει μέσα του, ὡς μόνιμη κατάσταση). (Ἀ΄ Ἰω. 3, 15).
Ὁ Ἰωάννης ὁ Χρυσόστομος, ἐπίσης, τόνιζε ὅτι ὁ ἄνθρωπος, ἐντός τῆς χριστιανικῆς ζωῆς, ἔχει τή δυνατότητα νά προλαμβάνει τόν φόνο, καθώς διδάσκεται ὅτι ὀφείλει νά ἀγαπᾶ τόν συνάνθρωπο, ὅπως τόν ἑαυτό του ἐνῶ ἡ μετάπτωση τῆς ἀγάπης σέ ὀργή, ποτίζει τή ρίζα τοῦ φόνου. Αὐτός πού χαλιναγωγεῖ τήν ὀργή καί τήν ἀντικαθιστᾶ μέ τίς ἐνάρετες ἐνέργειες τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, ὅπως εἶναι ἡ ἀγάπη, ἡ εἰρήνη, ἡ μακροθυμία, ἡ ὑπομονή, ἡ πραότητα, ἡ ταπείνωση κ.ά, δέν ἀφήνει νά φυτρώσει μέσα του ἡ ὀργή καί τό μῖσος, πού μερικές φορές δέν ἐλέγχονται καί καταλήγουν στόν παραλογισμό τῆς ἀφαίρεσης τῆς ἀνθρώπινης ζωῆς.
Σύμφωνα μέ τά παραπάνω, τό «οὐ,οὗ φονεύσεις», ὡς θεία ἐντολή, εἶναι ἐξαιρετικά ἐπίκαιρη στή σύγχρονη ζωή, καθώς ἐπισημαίνει στόν ἔνθεο ἄνθρωπο ὅτι ἡ ἀφαίρεση τῆς ζωῆς τοῦ ἄλλου -ὅποιος καί ἄν εἶναι καί σέ ὁποιαδήποτε ἡλικιακή φάση τῆς ζωῆς του, ἀπό τή στιγμή τῆς σύλληψης καί μετά- εἶναι θανάσιμο ἁμάρτημα, σύμφωνα μέ τόν νόμο τοῦ Θεοῦ Δημιουργοῦ καί ἀνεξάρτητα τῆς ὅποιας κοινωνικῆς ἤ νομικῆς ἀντιμετώπισή της.
Ἔτσι, τόσο οἱ ἐκ προμελέτης ἤ οἱ ἐν βρασμῷ φόνοι ὅσο καί οἱ κρυφοί ἤ φανεροί φόνοι τῶν ἀμβλώσεων καί τῶν εὐθανασιῶν, παρά τά νομικά συγχωροχάρτια πού λαμβάνουν ἀπό τήν κοσμική δικαιοσύνη, θεωροῦνται κανονικοί φόνοι γιά τόν Θεῖο Νόμο, οἱ δράστες τῶν ὁποίων θά κριθοῦν ἀπό τήν ἀγάπη ἀλλά καί τή δικαιοσύνη τοῦ Θεοῦ. Αὐτός εἶναι ὁ Λόγος τοῦ Θεοῦ καί «ὁ ἔχων ὦτα ἀκούειν ἀκουέτω» (Λουκ. 8, 8).
http://www.orthodoxia-ellhnismos.gr/2022/06/blog-post_44.html#more
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου