[Ματθ. 11, 27:30]
«Μάθετε ἀπ᾿ ἐμοῦ, ὅτι πρᾷός εἰμι καί ταπεινός τῇ καρδίᾳ καί εὑρήσετε ἀνάπαυσιν ταῖς ψυχαῖς ὑμῶν»[1], μᾶς διδάσκει ὁ Κύριος ἡμῶν Ἰησοῦς Χριστός. Ἄν ἐγκολπωθοῦμε τόν Κύριο καί γνωρίσουμε ἐμπειρικά τή ζωή Του -αὐτό σημαίνει τό μάθετε- τότε ἀλλάζουμε, ἀλλοιωνόμαστε καί ἀναπαυόμαστε.
«Ὅταν βρεῖς τόν Χριστό», λέει ὁ Ἅγιος Πορφύριος, «σοῦ ἀρκεῖ. Δέν θέλεις τίποτε ἄλλο, ἡσυχάζεις. Γίνεσαι ἄλλος ἄνθρωπος. Ζεῖς παντοῦ, ὅπου ὑπάρχει ὁ Χριστός. Γίνεσαι ἄλλος ἄνθρωπος. Ζεῖς στά ἄστρα, στό ἄπειρο, στόν οὐρανό μέ τούς ἀγγέλους, μέ τούς ἁγίους, στή γῆ μέ τούς ἀνθρώπους, μέ τά φυτά, μέ τά ζῶα, μέ ὅλους, μέ ὅλα». Γίνεσαι δηλαδή, λέει ὁ Ὅσιος, οἰκουμενικός καί συμπαντικός καί παγκόσμιος ἄνθρωπος καί μέσα στήν καρδιά σου ἔχεις ὅλους τούς ἀνθρώπους, ὅλο τόν κόσμο, καί ἑνώνεσαι μέ τόν Κύριο, πού εἶναι ὁ Ἰησοῦς Χριστός, ὁ Δημιουργός τῶν πάντων. «Ὅπου ὑπάρχει ἡ ἀγάπη στόν Χριστό, ἐξαφανίζεται ἡ μοναξιά. Εἶσαι εἰρηνικός, χαρούμενος, γεμάτος. Οὔτε μελαγχολία, οὔτε ἀρρώστια, οὔτε πίεση, οὔτε ἄγχος, οὔτε κατήφεια, οὔτε κόλαση. Γιατί ὁ Χριστός εἶναι ἡ πηγή τῆς ζωῆς, ἡ πηγή τῆς χαρᾶς, τό φῶς τό ἀληθινό. Ὁ Χριστός εἶναι σέ ὅλες σου τίς σκέψεις, σέ ὅλα σου τά ἔργα. Ἔχεις τήν Χάρη καί μπορεῖς ὅλα νά τά ὑποφέρεις γιά τόν Χριστό. Ἀκόμη μπορεῖς νά πάσχεις καί ἀδίκως μέ τήν δύναμη τοῦ Χριστοῦ. Μπορεῖς νά σηκώσεις κάθε δυσκολία, κάθε ἐχθρότητα, κάθε διωγμό, κάθε συκοφαντία. Μπορεῖς», λέει ὁ Ὅσιος, «νά ὑποφέρεις ἀδικίες γιά τόν Χριστό καί μάλιστα μέ χαρά. Ὅπως ἔπαθε Ἐκεῖνος, τό ἴδιο κι ἐσύ μπορεῖς νά πάσχεις ἀδίκως. Διάλεξες τόν Χριστό, γιά νά μήν πάθεις; Τί λέει ὁ Ἀπόστολος Παῦλος; «Χαίρω ἐν τοῖς παθήμασί μου»[2]»[3]. Ὁ Κύριος δέν ὑπόσχεται μιά ζωή χωρίς παθήματα, χωρίς δυσκολίες, ἀλλά μᾶς ὑπόσχεται τήν ἄρση τῶν δυσκολιῶν καί τήν μέ ὑπομονή καί δύναμη ἀντιμετώπισή τους.
«Αὐτή ἡ θρησκεία μας», λέει ὁ Ὅσιος. «Νά ξυπνήσει ἡ ψυχή καί νά ἀγαπήσει τόν Χριστό, νά γίνει ἁγία. Νά ἐπιδοθεῖ μόνο στόν θεῖο ἔρωτα. Ἔτσι θά τήν ἀγαπήσει καί Ἐκεῖνος. Ὁ Χριστός ἀγαπάει ὅλους τούς ἀνθρώπους καί θέλει ὅλοι νά σωθοῦν, ἀλλά δέν αἰσθανόμαστε αὐτή τήν ἀγάπη ὅσο ἐμεῖς δέν Τόν ἀγαπᾶμε, ὅσο ἐμεῖς δέν τηροῦμε τίς ἐντολές Του. Ὅταν ἀρχίσουμε νά τηροῦμε τίς ἐντολές Του, αἰσθανόμαστε καί τήν δική του τήν ἀγάπη.
Ὅταν ἔλθει ὁ Χριστός στήν καρδιά, ἡ ζωή ἀλλάζει. Ὁ Χριστός εἶναι τό πᾶν. Ὅποιος ζεῖ μέσα του τόν Χριστό, ζεῖ πράγματα πού δέν λέγονται, ἅγια καί ἱερά. Ζεῖ ἐν ἀγαλλιάσει. Αὐτά εἶναι ἀλήθεια. Τά ἔχουνε ζήσει ἄνθρωποι, ἀσκητές στό Ἅγιον Ὄρος. Συνεχῶς μέ λαχτάρα ψιθυρίζουν τήν εὐχή: «Κύριε Ἰησοῦ Χριστέ...».
Ὅταν μπεῖ ὁ Χριστός στήν καρδιά, τά πάθη ἐξαφανίζονται. Δέν μπορεῖς οὔτε νά βρίσεις, οὔτε νά μισήσεις, οὔτε νά ἐκδικηθεῖς. Ποῦ νά βρεθοῦν τά μίση, οἱ ἀντιπάθειες, οἱ κατακρίσεις, οἱ ἐγωισμοί, τά ἄγχη, οἱ καταθλίψεις; Κυριαρχεῖ ὁ Χριστός καί ἡ λαχτάρα τοῦ ἀνέσπερου φωτός. Αὐτή ἡ λαχτάρα σέ κάνει νά αἰσθάνεσαι ὅτι ὁ θάνατος εἶναι ἡ γέφυρα, πού θά τήν περάσεις σέ μιά στιγμή, γιά νά συνεχίσεις τή ζωή τοῦ Χριστοῦ. Ἐδῶ στή γῆ ἔχεις ἕνα ἐμπόδιο, γι' αὐτό χρειάζεται ἡ πίστη. Αὐτό τό ἐμπόδιο εἶναι τό σῶμα. Ἐνῶ μετά τόν θάνατο ἡ πίστη καταργεῖται καί βλέπεις τόν Χριστό, ὅπως βλέπεις τόν ἥλιο. Στήν αἰωνιότητα, βέβαια, θά τά ζεῖς ὅλα πιό ἔντονα»[4]. Ὅταν κατά τήν Δευτέρα Παρουσία ξαναπάρουμε τό σῶμα, ἐφόσον θά ἔχουμε ζήσει ἐδῶ ἐν μετανοίᾳ, θά μετέχουμε στή δόξα τοῦ Χριστοῦ, καί ἡ ψυχή μας καί τό σῶμα μας.
«Ὅταν, δέν ζεῖς τόν Χριστό», λέει ὁ Ὅσιος, «ζεῖς μές στή μελαγχολία, στή θλίψη, στό ἄγχος, στή στενοχώρια». Αὐτό πού βλέπουμε νά κυριαρχεῖ σήμερα στούς ἀνθρώπους, καί μάλιστα στούς ἀνθρώπους τοῦ λεγόμενου πολιτισμένου Δυτικοῦ κόσμου, γιατί αὐτοί οἱ ἄνθρωποι κατεξοχήν ἔχουν ἀφήσει τή ζωή τοῦ Χριστοῦ, τήν πίστη στόν Χριστό. Ὅταν εἶσαι μέσα σέ αὐτά, φυσικά καί δέν ζεῖς σωστά, ὅταν εἶσαι μέσα στήν ἀπιστία, μές στή μελαγχολία, στή θλίψη, στό ἄγχος καί στή στενοχώρια. Τότε, λέει ὁ Ὅσιος, «παρουσιάζονται πολλές ἀνωμαλίες καί στόν ὀργανισμό. Ἐπηρεάζεται τό σῶμα, οἱ ἐνδοκρινεῖς ἀδένες, τό συκώτι, ἡ χολή, τό πάγκρεας, τό στομάχι»[5]. Γιατί ὁπωσδήποτε ὁ ἄνθρωπος εἶναι ἑνότητα ψυχοσωματική, καί ὅταν ἡ ψυχή εἶναι στερημένη τῆς Χάριτος τοῦ Θεοῦ, ἑπομένως δέν ἔχει τήν σωστή τροφή καί δέν ἔχει ζωή σύμφωνη μέ τήν φυσιολογία της, ἀρρωσταίνει καί τό σῶμα τό ὁποῖο ἐξαρτᾶται ἀπό τή ζωή τῆς ψυχῆς.
«Σοῦ λένε: «Γιά νά εἶσαι ὑγιής, πάρε τό πρωί τό γάλα σου, τό αὐγουλάκι σου, τό βουτυράκι σου μέ δύο-τρία παξιμάδια». Κι ὅμως ἄν ζεῖς σωστά», λέει ὁ Ὅσιος, «ἄν ἀγαπήσεις τόν Χριστό, μ' ἕνα πορτοκάλι κι ἕνα μῆλο εἶσαι ἐντάξει. Τό μεγάλο φάρμακο εἶναι νά ἐπιδοθεῖ κανείς στή λατρεία τοῦ Χριστοῦ. Καί τότε ἔρχεται ἡ Χάρις τοῦ Θεοῦ ἡ ὁποία τρέφει τήν ψυχή καί ἡ ψυχή ζωογονεῖ καί τό σῶμα. Ὅλα θεραπεύονται. Ὅλα λειτουργοῦν κανονικά. Ἡ ἀγάπη τοῦ Θεοῦ ὅλα τά μεταβάλλει, τά μεταποιεῖ, τά ἁγιάζει, τά διορθώνει, τά ἀλλάζει, τά μεταστοιχειώνει. Καί ὁ ἄνθρωπος σιγά-σιγά γίνεται κατά χάριν θεάνθρωπος καί ἀφθαρτίζεται. Ἀπόδειξη εἶναι τά ἅγια λείψανα πού ἔχουμε ἄφθονα στήν ὀρθόδοξη Ἐκκλησία μας. Πολύ θά παρηγορηθεῖ ἡ ψυχούλα μας», λέει ὁ Ὅσιος, «ὅταν λαχταρήσομε τόν Κύριο. Δέν θ' ἀσχολούμαστε τότε μέ τά καθημερινά καί τά χαμερπῆ»[6].
Αὐτό ἀκριβῶς ζοῦσαν ὅλοι οἱ ὅσιοι καί οἱ ἅγιοι, ὅπως ὁ Ὅσιος Θεοδόσιος πού γιορτάζουμε σήμερα. Εἶχαν τήν λαχτάρα τοῦ Χριστοῦ καί γι' αὐτό ἔζησαν ζωή θεάρεστη καί καταξιώθηκαν τῆς αἰώνιας ζωῆς καί ἀφθαρσίας. «Θ' ἀσχολούμαστε μέ τά πνευματικά καί τά ἀνώτερα», ὅταν ἀγαπήσουμε τόν Κύριο. «Θά ζοῦμε στόν κόσμο τόν πνευματικό. Ὅταν ζεῖς στόν κόσμο τόν πνευματικό, ζεῖς σέ ἄλλον κόσμο, σ' αὐτόν πού ἀρέσκεται καί λαχταράει ἡ ψυχή σου. Δέν ἀδιαφορεῖς ὅμως καί γιά τόν ἄνθρωπο∙ θέλεις κι αὐτός νά βρεῖ τή σωτηρία, τό φῶς, τόν ἁγιασμό. Νοιάζεσαι γιά κάθε συνάνθρωπο καί θέλεις ὅλοι νά μποῦν μέσα στήν Ἐκκλησία»[7]. Αὐτό ἤτανε τό βίωμα ὅλων τῶν ὁσίων καί ἁγίων, ὅπως καί τοῦ Ἁγίου Πορφυρίου καί τοῦ Ὁσίου Θεοδοσίου.
Γι' αὐτό καί ὁ Ὅσιος Θεοδόσιος ἔκανε καί μεγάλους ἀγῶνες γιά νά διαφυλάξει τήν ὀρθόδοξη πίστη, καί μάλιστα ἐναντίον τῶν αἱρετικῶν, τῶν μονοφυσιτῶν, καί ἐπίσης ἔκανε καί μεγάλους ἀγῶνες καί κόπους γιά νά ἁπαλύνει τόν ἀνθρώπινο πόνο. Τό μοναστήρι του, πού εἶχε φτάσει νά ἔχει ἐπτακόσιους μοναχούς, ἤτανε ἕνα κέντρο προσευχῆς ἀλλά καί φιλανθρωπίας, προσφορᾶς σέ ὅλους τούς ἀνθρώπους πού ὑπέφεραν, εἴτε ἀπό τήν πνευματική στέρηση, δηλαδή τήν ἔλλειψη πίστεως καί κατηχήσεως, εἴτε ἀπό σωματικές στερήσεις, ἀπό φτώχεια καί ὁποιαδήποτε ἄλλη δυσκολία.
Ὁ Κύριος ὅταν ἔρθει στόν ἄνθρωπο τόν ἀλλάζει, τόν ἀλλοιώνει, τόν εἰρηνεύει, τόν ἡσυχάζει. «Χωρίς ἐμοῦ», μᾶς λέγει ὁ Κύριος, «οὐ δύνασθε ποιεῖν οὐδέν»[8]. Μέ τόν Κύριο μποροῦμε τά πάντα, γιατί Αὐτός εἶναι τό Α καί τό Ω, καί ἔχει ὑποσχεθεῖ ὁ Κύριος, «ἐγώ τῷ διψῶντι δώσω ἐκ τῆς πηγῆς τοῦ ὕδατος τῆς ζωῆς δωρεάν»[9]. Τό λέγει αὐτό εἰς τήν Ἀποκάλυψη. Σέ αὐτόν ὁ ὁποῖος διψάει, Ἐγώ θά τόν ξεδιψάσω, γιατί θά τοῦ δώσω νά πιεῖ ἀπό τήν πηγή τοῦ νεροῦ τῆς ζωῆς. «Ἐν αὐτῷ κατοικεῖ πᾶν τό πλήρωμα τῆς θεότητος σωματικῶς»[10]. Στόν Χριστό κατοικεῖ ὅλη ἡ Θεότητα καί αὐτός πού ἑνώνεται μέ τόν Χριστό, ἑνώνεται μέ τόν Θεό καί παίρνει τήν δύναμη τοῦ Θεοῦ.
«Ἐγώ πατέρας σου», λέγει ὁ Ἱερός Χρυσόστομος, ὁμιλώντας ἐξ ὀνόματος τοῦ Χριστοῦ, «ἐγώ ἀδελφός σου, ἐγώ νυμφίος τῆς ψυχῆς σου, ἐγώ τό σπίτι πού μπορεῖς νά καταφύγεις, ἐγώ ἡ τροφή σου, ἐγώ ἡ ρίζα σου, ἐγώ τό στήριγμά σου, ἐγώ εἶμαι καθετί πού ἐπιθυμεῖς. Κοντά Μου καμία ἀνάγκη δέν θά ἔχεις. Ἐγώ θά σέ ὑπηρετήσω, γιατί ἦρθα νά ὑπηρετήσω καί ὄχι γιά νά Μέ ὑπηρετήσουν. Ἐγώ εἶμαι καί φίλος σου καί μέλος τοῦ σώματός σου καί κεφαλή καί ἀδελφός καί μητέρα, ὅλα Ἐγώ γιά σένα. Ἀρκεῖ νά στέκεις μαζί Μου. Ἐγώ ἔγινα φτωχός γιά σένα μέ τήν ἐνανθρώπησή Μου. Ἔγινα καί ζητιάνος γιά σένα. Γιά σένα ἀνέβηκα στόν Σταυρό, γιά σένα κατέβηκα στόν τάφο. Στόν Οὐρανό παρακαλῶ γιά σένα τόν Πατέρα Μου. Τί περισσότερο θέλεις; Γιατί ἀποστρέφεσαι Αὐτόν πού σέ ἀγαπᾶ;»[11]. Ἡ ἀγάπη τοῦ Θεοῦ δέν ἔχει ὅρια!
«Ὅταν ἔχουμε τόν Χριστό στήν καρδιά μας», λέει καί ὁ Ἅγιος Ἰωάννης τῆς Κροστάνδης, «εἴμαστε εὐχαριστημένοι μέ τό καθετί∙ οἱ θλίψεις μας γίνονται γλυκές, ἡ φτώχεια δέν μᾶς πειράζει, οἱ στενοχώριες μεταβάλλονται σέ χαρά. Ὅταν ὅμως ὁ Χριστός εἶναι ἔξω ἀπό τήν καρδιά μας, τίποτε δέν μᾶς ἱκανοποιεῖ καί σέ τίποτε δέν μποροῦμε νά βροῦμε ἀνάπαυση καί παρηγοριά, οὔτε στήν ὑγεία τοῦ σώματος, οὔτε στίς ὑλικές ἀνέσεις, οὔτε στά κοινωνικά ἀξιώματα, οὔτε στίς διασκεδάσεις, οὔτε στά πολυτελῆ σπίτια, οὔτε στά πλούσια τραπέζια, οὔτε σέ τίποτε ἄλλο. Ὦ πόσο ἀπαραίτητος εἶναι στόν καθένα ὁ Χριστός!»[12].
Ἄς παρακαλοῦμε καί τόν ὅσιο Πορφύριο καί τόν ὅσιο Θεοδόσιο καί ὅλους τούς Ἁγίους μας νά μᾶς δώσουν αὐτή τήν λαχτάρα γιά τόν Κύριο, ὥστε νά Τόν ἀγαπήσουμε καί νά ἀλλοιωθοῦμε τήν καλή ἀλλοίωση. Νά βροῦμε τήν ἀνάπαυση στίς ψυχές μας καί τήν αἰώνια δόξα καί μακαριότητα.
Τῷ δέ Θεῷ ἡμῶν δόξα πάντοτε νῦν καί ἀεί καί εἰς τούς αἰῶνας τῶν αἰώνων. Ἀμήν.
Ἀρχ. Σάββας Ἁγιορείτης
[1] Ματθ. 11, 29.
[2] Κολ. 1, 24.
[3] Βίος καί Λόγοι, Γέροντος Πορφυρίου Καυσοκαλυβίτου, Β΄ ἔκδοση, Ἱ.Μ. Χρυσοπηγῆς (στό ἑξῆς: Βίος καί Λόγοι, Ἁγίου Πορφυρίου).
[4] Βίος καί Λόγοι, Ἁγίου Πορφυρίου.
[5] Ὅ.π.
[6] Ὅ.π.
[7] Ὅ.π.
[8] Ἰωάν. 15, 5.
[9] Ἀποκ. 21, 6.
[10] Κολ. 2, 9.
[11] Ὁμιλία εἰς τό κατά Ματθαῖον Εὐαγγέλιο, Ἁγίου Ἰωάννου τοῦ Χρυσοστόμου, Ε.Π.Ε. τόμος 12.
[12] Ἡ ἐν Χριστῷ ζωή μου, Ἁγίου Ἰωάννου τῆς Κροστάνδης, ἐκδ. Παπαδημητρίου.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου