[Μαρκ. 1,9: 15]
«Μετανοεῖτε καί πιστεύετε τῷ εὐαγγελίῳ»[1]. «Ὁ Χριστός εἶναι ἡ χαρά, τό φῶς τό ἀληθινό, ἡ εὐτυχία», λέει ὁ Ἅγιος Πορφύριος, καί μακάριος ὁ ἄνθρωπος ὁ ὁποῖος μετανοεῖ καί πιστεύει στό Εὐαγγέλιο, γιατί ἐγκολπώνεται ἔτσι τόν Χριστό, ὁπότε τήν χαρά, τό φῶς τό ἀληθινό καί τήν εὐτυχία. «Ὁ Χριστός εἶναι ἡ ἐλπίδα μας», ἔλεγε πάλι ὁ Ὅσιος Γέροντας. «Ἡ σχέση μέ τόν Χριστό εἶναι ἀγάπη, εἶναι ἔρωτας, εἶναι ἐνθουσιασμός, εἶναι λαχτάρα τοῦ θείου. Ὁ Χριστός εἶναι τό πᾶν. Αὐτός εἶναι ἡ ἀγάπη μας, Αὐτός ὁ ἔρωτάς μας. Εἶναι ἔρωτας ἀναφαίρετος ὁ ἔρωτας τοῦ Χριστοῦ. Ἀπό ἐκεῖ πηγάζει ἡ χαρά»[2]. Ἡ χαρά εἶναι ἀποτέλεσμα τῆς ἀγάπης, τῆς ὕψιστης ἀγάπης πρός τόν Θεό, πού οἱ Ἅγιοί μας τό ὀνόμασαν αὐτό θεῖο ἔρωτα. Καί αὐτός ὁ θεῖος ἔρωτας δέν μπορεῖ νά ἀφαιρεθεῖ ἀπό τόν ἄνθρωπο, λέει ὁ Ἀπόστολος Παῦλος. «Τίς ἡμᾶς χωρίσει ἀπό τῆς ἀγάπης τοῦ Χριστοῦ;»[3]. Ὁ Χριστός πάντοτε μᾶς ἀγαπᾶ καί ἐμεῖς, ἐφόσον τηροῦμε τίς ἐντολές Του, παραμένουμε στήν ἀγάπη Του καί κανένας δέν μπορεῖ νά μᾶς ἀποσπάσει ἀπό αὐτή.
«Ἡ χαρά εἶναι ὁ ἴδιος ὁ Χριστός. Εἶναι μιά χαρά πού σέ κάνει ἄλλοn ἄνθρωπο, εἶναι μιά πνευματική τρέλα, ἀλλά ἐν Χριστῷ. Σέ μεθάει σάν τό κρασί τό ἀνόθευτο, αὐτό τό κρασί τό πνευματικό. Ὅπως λέγει ὁ Δαβίδ: «ἐλίπανας ἐν ἐλαίῳ τήν κεφαλήν μου, καί τό ποτήριόν σου μεθύσκον με ὡσεί κράτιστον»[4]», στόν 220 ψαλμό. «Ὁ πνευματικός οἶνος εἶναι ἄκρατος, ἀνόθευτος, πολύ δυνατός, καί ὅταν τόν πίνεις σέ μεθάει. Αὐτή ἡ θεία μέθη εἶναι δῶρο τοῦ Θεοῦ, πού δίδεται στούς «καθαρούς τή καρδίᾳ»[5].
Ὅσο μπορεῖτε νά νηστεύετε, ὅσες μετάνοιες μπορεῖτε νά κάνετε, ὅσες ἀγρυπνίες θέλετε ν' ἀπολαμβάνετε, ἀλλά νά εἶστε χαρούμενοι. Νά ἔχετε τή χαρά τοῦ Χριστοῦ. Εἶναι ἡ χαρά πού διαρκεῖ αἰώνια, πού ἔχει αἰώνια εὐφροσύνη. Εἶναι ἡ χαρά τοῦ Κυρίου μας, πού δίνει τήν ἀσφαλή γαλήνη, τή γαλήνια τερπνότητα καί τήν πάντερπνη εὐδαιμονία. Ἡ χαρά ἡ πασίχαρη, πού ξεπερνᾶ κάθε χαρά. Ὁ Χριστός θέλει κι εὐχαριστεῖται νά σκορπάει τή χαρά, νά πλουτίζει τούς πιστούς Του μέ χαρά. Εὔχομαι «ἵνα ἡ χαρά ὑμῶν ᾖ πεπληρωμένη»[6]»[7]. Ἡ χαρά εἶναι στοιχεῖο τοῦ καρποῦ τοῦ Ἁγίου Πνεύματος. «Ὁ καρπός τοῦ Ἁγίου Πνεύματος ἐστί ἀγάπη, χαρά, εἰρήνη..»[8]. Ὅταν ὁ χριστιανός εἶναι ἀληθινά χριστιανός, ἔχει τό Ἅγιο Πνεῦμα, ἔχει καί τόν καρπό Του, ἔχει καί τήν ἀληθινή χαρά.
«Αὐτή εἶναι ἡ θρησκεία μας», λέγει ὁ Ἅγιος Πορφύριος. «Ἐκεῖ πρέπει νά πᾶμε. Ὁ Χριστός εἶναι ὁ Παράδεισος, παιδιά μου. Τί εἶναι ὁ Παράδεισος; Ὁ Χριστός εἶναι! Ἀπό δῶ ἀρχίζει ὁ Παράδεισος. Εἶναι ἀκριβῶς τό ἴδιο∙ ὅσοι ἐδῶ στή γῆ ζοῦν τόν Χριστό, ζοῦν τόν Παράδεισο. Τόν προγεύονται. Ἔτσι εἶναι πού σᾶς τό λέγω. Ἔργο μας εἶναι νά προσπαθοῦμε νά βροῦμε ἕναν τρόπο νά μποῦμε μέσα στό φῶς τοῦ Χριστοῦ. Δέν εἶναι νά κάνει κανείς τά τυπικά. Ἡ οὐσία εἶναι νά εἴμαστε μαζί μέ τόν Χριστό. Νά ξυπνήσει ἡ ψυχή καί ν' ἀγαπήσει τόν Χριστό, νά γίνει ἁγία. Νά ἐπιδοθεῖ στόν θεῖο ἔρωτα. Ἔτσι θά μᾶς ἀγαπήσει κι Ἐκεῖνος. Θά εἶναι τότε ἡ χαρά ἀναφαίρετη. Αὐτό θέλει πιό πολύ ὁ Χριστός, νά μᾶς γεμίζει ἀπό χαρά∙ διότι εἶναι ἡ πηγή τῆς χαρᾶς. Αὐτή ἡ χαρά εἶναι δῶρο τοῦ Χριστοῦ. Μέσα σ' αὐτή τή χαρά θά γνωρίσομε τόν Χριστό. Δέν μποροῦμε νά Τόν γνωρίσομε, ἄν Ἐκεῖνος δέν μᾶς γνωρίσει. Πῶς τό λέγει ὁ Δαβίδ; «Ἐάν μή Κύριος οἰκοδομήσῃ οἶκον, εἰς μάτην ἐκοπίασαν οἱ οἰκοδομοῦντες∙ ἐάν μή Κύριος φυλάξῃ πόλιν, εἰς μάτην ἠγρύπνησεν ὁ φυλάσσων»[9].
Αὐτά ἡ ψυχή μας θέλει νά ἀποκτήσει. Ἄν προετοιμασθοῦμε ἀνάλογα, ἡ Xάρις θά μᾶς τά δώσει. Δέν εἶναι δύσκολο. Ἄν ἀποσπάσουμε τήν Χάρη, ὅλα εἶναι εὔκολα, χαρούμενα κι εὐλογία Θεοῦ. Ἡ Θεία Xάρις διαρκῶς κρούει τήν πόρτα τῆς ψυχῆς μας καί περιμένει ν' ἀνοίξουμε, γιά νά ἔλθει στήν διψῶσαν καρδίαν μας καί νά τήν πληρώσει. Τό πλήρωμα εἶναι ὁ Χριστός, ἡ Παναγία μας, ἡ Ἁγία Τριάς.
Ἅμα ἀγαπάεις, ζεῖς στήν Ὁμόνοια καί δέν ξέρεις ὅτι βρίσκεσαι στήν Ὁμόνοια. Οὔτε αὐτοκίνητα βλέπεις, οὔτε κόσμο βλέπεις, οὔτε τίποτα. Εἶσαι μέσα σου μέ τό πρόσωπο πού ἀγαπάεις. Τό ζεῖς, τό εὐχαριστιέσαι, σ' ἐμπνέει. Σκεφθεῖτε αὐτό τό πρόσωπο πού ἀγαπᾶτε νά εἶναι ὁ Χριστός. Ὁ Χριστός στόν νοῦ σου, ὁ Χριστός στήν καρδιά σου, ὁ Χριστός σ' ὅλο σου τό εἶναι, ὁ Χριστός παντοῦ.
Ὁ Χριστός εἶναι ἡ ζωή, ἡ πηγή τῆς ζωῆς, ἡ πηγή τῆς χαρᾶς, ἡ πηγή τοῦ φωτός τοῦ ἀληθινοῦ, τό πᾶν! Ὅποιος ἀγαπάει τόν Χριστό καί τούς ἄλλους, αὐτός ζεῖ τή ζωή. Ζωή χωρίς Χριστό εἶναι θάνατος, εἶναι κόλαση, δέν εἶναι ζωή. Αὐτή εἶναι ἡ κόλαση, ἡ μή ἀγάπη. Ζωή εἶναι ὁ Χριστός. Ἡ ἀγάπη εἶναι ἡ ζωή τοῦ Χριστοῦ. Ἤ θά εἶσαι στή ζωή ἤ στόν θάνατο. Ἀπό σένα ἐξαρτᾶται νά διαλέξεις»[10]. Ὅταν ὁ ἄνθρωπος ἀγαπήσει τόν Χριστό, τότε βρίσκεται στήν περιοχή τῆς ἀληθινῆς ζωῆς, μετέχει στήν ζωή τήν ἀληθινή. Ὅποιος εἶναι χωρίς τόν Χριστό εἶναι μέσα στή περιοχή τοῦ θανάτου.
«Ἕνας νά εἶναι ὁ στόχος μας», λέει ὁ Ὅσιος, «ἡ ἀγάπη στόν Χριστό, στήν Ἐκκλησία, στόν πλησίον. Ἡ ἀγάπη, ἡ λατρεία πρός τόν Θεό, ἡ λαχτάρα, ἡ ἕνωση μέ τόν Χριστό καί μέ τήν Ἐκκλησία εἶναι ὁ ἐπί γῆς Παράδεισος. Ἡ ἀγάπη στόν Χριστό εἶναι κι ἀγάπη στόν πλησίον, σέ ὅλους, καί στούς ἐχθρούς»[11].
Γιατί ὅποιος ἀγαπάει τόν Χριστό, ὁπωσδήποτε ἀγαπάει καί ὅλους ἐκείνους πού ἀγαπᾶ ὁ Χριστός. Καί ὁ Χριστός ἀγαπάει ὅλους τούς ἀνθρώπους, καί φίλους καί ἐχθρούς. «Ὁ χριστιανός πονάει γιά ὅλους, θέλει ὅλοι νά σωθοῦν, ὅλοι νά γευθοῦν τή Βασιλεία τοῦ Θεοῦ. Αὐτός εἶναι ὁ Χριστιανισμός. Μέσω τῆς ἀγάπης πρός τόν ἀδελφό, θά κατορθώσουμε ν' ἀγαπήσομε τόν Θεό. Ἐνῶ τό ἐπιθυμοῦμε, ἐνῶ τό θέλουμε, ἐνῶ εἴμαστε ἄξιοι, ἡ θεία Χάρις ἔρχεται μέσω τοῦ ἀδελφοῦ»[12]. Γι' αὐτό λέγει καί ὁ Ἅγιος Ἰωάννης ὁ Εὐαγγελιστής, ὅτι «αὐτός πού δέν ἀγαπάει τόν ἀδελφό του, δέν μπορεῖ νά ἀγαπάει τόν Θεό∙ καί ἄν λέει ὅτι ἀγαπάει τόν Θεό χωρίς νά ἀγαπάει τόν ἀδελφό του, λέει ψέματα»[13].
«Ὅταν ἀγαπᾶμε τόν ἀδελφό», λέει ὁ Ὅσιος, «ἀγαπᾶμε τήν Ἐκκλησία, ἄρα τόν Χριστό». Γιατί τό σῶμα τοῦ Χριστοῦ εἶναι ἡ Ἐκκλησία, εἶναι ὅλοι οἱ ἀδελφοί μας ἐν Χριστῷ. «Μέσα στήν Ἐκκλησία εἴμαστε κι ἐμεῖς. Ἄρα ὅταν ἀγαπᾶμε τήν Ἐκκλησία, ἀγαπᾶμε καί τόν ἑαυτό μας καί ἔτσι σωζόμαστε»[14].
Τῷ δέ Θεῷ ἡμῶν δόξα πάντοτε νῦν καί ἀεί καί εἰς τούς αἰῶνας τῶν αἰώνων. Ἀμήν.
Ἀρχ. Σάββας Ἁγιορείτης
[1] Μᾶρκ. 1, 15.
[2] Βίος καί Λόγοι, Γέροντος Πορφυρίου Καυσοκαλυβίτου, Β΄ ἔκδοση, Ἱ.Μ. Χρυσοπηγῆς (στό ἑξῆς: Βίος καί Λόγοι, Ἁγίου Πορφυρίου).
[3] Ρωμ. 8, 35.
[4] Ψαλμ. 22, 5.
[5] Ματθ. 5, 8.
[6] Α΄Ἰωάν. 1, 4.
[7] Βίος καί Λόγοι, Ἁγίου Πορφυρίου.
[8] Γαλ. 5, 22.
[9] Ψαλμ. 126, 1.
[10] Βίος καί Λόγοι, Ἁγίου Πορφυρίου.
[11] Ὅ.π.
[12] Ὅ.π.
[13] Α΄ Ἰωάν. 4, 20.
[14] Βίος καί Λόγοι, Ἁγίου Πορφυρίου.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου