Λόγοι Β΄
ΙΕΡΟΝ ΗΣΥΧΑΣΤΗΡΙΟΝ
"ΕΥΑΓΓΕΛΙΣΤΗΣ ΙΩΑΝΝΗΣ Ο ΘΕΟΛΟΓΟΣ"
ΣΟΥΡΩΤΗ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ
Ή προσευχή, όπλο ισχυρό
«Βοήθεια με την προσευχή»"ΕΥΑΓΓΕΛΙΣΤΗΣ ΙΩΑΝΝΗΣ Ο ΘΕΟΛΟΓΟΣ"
ΣΟΥΡΩΤΗ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ
Ή προσευχή, όπλο ισχυρό
- Νά θέλη καί αυτός πού ζητά τήν προσευχή νά βοηθηθή, νά σωθή, και να αγωνίζεται. Γιά νά βοηθηθή δηλαδή κανείς άπό την προσευχή «δικαίου» ανθρώπου, χρειάζεται νά εχη καλή διάθεση.
Ή ευχή πού γίνεται μέ τήν καρδιά εισακούεται· πρέπει όμως και δ άλλος νά είναι δεκτικός. Αλλιώς, εκείνος πού προσεύχεται πρέπει νά εχη τήν αγιότητα τού Μεγάλου Παϊσίου, γιά νά μπόρεση νά τον βγάλη άπό τήν κόλαση[2].
Γι' αυτό κάνετε προσευχή πρώτα γι' αυτούς πού έχουν διάθεση νά σωθούν.
Έγώ, όταν παρακαλώ τον Θεό γιά διάφορες περιπτώσεις, λέω: «Θεέ μου, νά είναι αισθητή ή βοήθεια Σου, γιά νά βοηθηθούν οι άνθρωποι και πνευματικά· άν δεν είναι αισθητή, μή μας βοηθάς». Πολλοί ούτε καν καταλαβαίνουν άπό τί μπόρες μας γλυτώνει ό Θεός και ούτε καν το σκέφτονται, γιά νά δοξολογήσουν τον Θεό.
Γι' αυτό νά ζητάμε νά βοηθάνε ό Χριστός, ή Παναγία, οι Άγιοι τον κόσμο, άλλα νά είναι και αισθητή ή βοήθεια Τους, γιά νά ωφελούνται οι άνθρωποι.
Ας υποθέσουμε ότι κινδυνεύει κάποιος νά πέση άπό τήν σκαλωσιά και οικονομάει ό Θεός νά σκαλώση κάπου, πού δεν ήταν νά σκαλώση, καί γλυτώνει. Ή πέφτει κάπου και δεν σακατεύεται. Ή τρακάρει καί γλυτώνει.
Νά ευχηθούμε νά καταλάβη ότι ό Θεός τον βοήθησε καί σώθηκε, γιά νά βοηθηθή πνευματικά. Κάποιος έπεσε άπό ένα γεφύρι κάτω καί σώθηκε. «Κατέβηκες νά μέτρησης το βάθος;», τού λέω. Στά
χέρια μάς κρατούν οι Άγιοι.
Ένα παιδί πού του είχα δώσει ένα σταυρουδάκι, καθώς έτρεχε μέ το μοτοσακό, πέρασε πάνω από ένα ταξί, έκανε μιά τούμπα και συνέχισε να τρέχη στον δρόμο, χωρίς να πάθη τίποτε. Πολλοί γλυτώνουν, άλλα λίγοι καταλαβαίνουν καί διορθώνονται.
- Αν κάνω προσευχή γιά κάποιον, αλλά εκείνος δέν ζητά βοήθεια, θά βοηθηθή;
- Θά έξαρτηθή από πολλά. Κατ’ αρχάς, αν εκείνος είχε καλή διάθεση, άλλα δέν βοηθήθηκε, δικαιούται τήν θεία βοήθεια. Καί νά μήν προσευχηθούν οι άλλοι, θά οίκονομήση ό Θεός αργότερα νά βοηθηθή. 'Αλλά, αν ό ίδιος ζήτηση εξ αρχής βοήθεια, θά έπέμβη ό Θεός νωρίτερα καί θά βοηθηθή νωρίτερα· αλλιώς θά βοηθηθή αργότερα.
Μέ τήν προσευχή δίνουμε δικαίωμα στον Θεό νά επέμβη. Κανονικά, ένας άνθρωπος, αν ζητάη βοήθεια μέ τήν καρδιά του καί λέη ταπεινά «εΰχου, Πάτερ, καί γιά μένα», σου ραγίζει τήν καρδιά καί δέν μπορείς νά τον ξεχάσης. Ένώ, άν λέη τελείως επιπόλαια «εΰχου, εΰχου, τράβα κανέναν κόμπο», σάν νά λέη «γεια χαρά!», πώς νά τον θυμηθής;
Οταν γίνεται προσευχή καρδιακή, μέ πόνο, γιά τά προβλήματα τοϋ κόσμου, όσοι άνθρωποι ζητοϋν εκείνη τήν ώρα βοήθεια άπό τον Θεό, λαμβάνουν αμέσως βοήθεια. Έχω πολλά χειροπιαστά παραδείγματα.
Πριν άπό χρόνια, ένας άνθρωπος βαθιά απελπισμένος πέρασε μέσα στην σκοτοδίνη του τά σύνορα καί βρέθηκε στο Παραπέτασμα. Εκεί τον πέρασαν γιά κατάσκοπο, τόν συνέλαβαν, τόν ταλαιπώρησαν καί τον φυλάκισαν.
Μέσα στην φυλακή προσευχόταν. Ένας γνωστός μου μοναχός έμαθε γιά το κατάντημα του καί προσευχήθηκε. «Θεέ μου, είπε, Σέ παρακαλώ, ελευθέρωσε τον. Γιά Σένα είναι εύκολο αυτό νά το κάνης».
Μετά τήν φυλάκιση του τόν κάλεσαν σέ απολογία. Μετά τήν απολογία ό άνθρωπος αυτός βρέθηκε σέ ελληνικό έδαφος. Οταν οι Έλληνες τοϋ έκαναν ανακρίσεις, είπε: «Μέ έδειραν, μέ φυλάκισαν, μου ζήτησαν απολογία. Από 'κεί και πέρα δεν θυμάμαι τίποτε. Δεν ξέρω, οΰτε κατάλαβα πώς βρέθηκα στο ελληνικό φυλάκιο». Αύτη είναι ή δύναμη της προσευχής. Ή προσευχή κάμπτει τόν Θεό.
Καλά είναι ό... ασύρματος μας να δουλεύη συνέχεια, γιά νά προλαβαίνη όλους τους ανθρώπους πού ζητούν βοήθεια.
Στον στρατό, στις Διαβιβάσεις, παρακολουθούσαμε τους ξένους σταθμούς, αλλά καί βοηθούσαμε τους δικούς μας. Κάναμε τόν ενδιάμεσο στους δικούς μας σταθμούς πού ήταν μακριά από το κέντρο καί δέν ακούγονταν παίρναμε τά σήματα τους καί τά διαβιβάζαμε.
Ήμασταν πάντοτε δύο άτομα καί κάναμε δύο βάρδιες. Γιατί, αν ήταν μόνον ένας, θά διέκοπτε καί δέν θά μπορούσε νά βοηθηθή ο άλλος πού ζητούσε βοήθεια, καί τά σήματα του δέν θά έφθαναν στον προορισμό τους.
Ένας τέτοιος σταθμός, όταν δουλεύη συνέχεια, μπορεί νά βοηθάη αυτούς πού τά σήματα τους δέν φθάνουν στην μονάδα τους. Έτσι καί αυτός πού έχει παρρησία στον θεό καί προσεύχεται γιά τόν άλλον κάνει τόν ενδιάμεσο στον άνθρωπο πού ζητά βοήθεια καί στον Θεό. Αν ό ένας όμως ζητά βοήθεια, καί ό άλλος εχη κλειστό τόν σταθμό του, δέν προσεύχεται, τί γίνεται;
«Ή ποιότητα της προσευχής μετράει»
- Γέροντα, όταν έχουμε ένα αίτημα γιά κάποιο σοβαρό θέμα, μήπως πρέπει ή προσευχή νά συνοδεύεται μέ νηστεία;
- Αυτό δέν χρειάζεται συζήτηση· είναι κάτι το όποιο επιβάλλεται. Ή νηστεία, ή άσκηση, είναι προϋποθέσεις. 'Αλλά γιά νά γίνη σωστή προσευχή, πρέπει νά πονάη κανείς γιά τους άλλους. Γιατί είναι καί τυπικό πολλών Χριστιανών της εποχής μας νά μή θέλουν νά στενοχωρηθούν.
Και συνταξιούχοι ακόμη πού όλη μέρα κάθονται, δεν πάνε νά πλησιάσουν ένα παιδί εγκαταλε-λειμμένο, γιατί αυτό έχει φασαρία.
Θά φάνε, θά πιουν τον καφέ τους και θά κάνουν έναν περίπατο, θά πάνε σέ ένα νοσοκομείο πού έχει νοσοκόμους, σέ κάτι οργανωμένο, γιά νά δουν έναν άρρωστο, γιατί αυτό είναι πιο εύκολο. Πάλι δηλαδή γιά νά ευχαριστηθούν, οπότε αναπαύουν και τον λογισμό τους ότι έκαναν τό καθήκον τους. Πόσους έχω στριμώξει νά βοηθήσουν κάτι παιδάκια εγκαταλελειμμένα! Αυτοί τίποτε.
Στο Αγιον Όρος έκαναν κάπου Λιτανεία γιά τήν ανομβρία καί, αντί νά βρέξη, έπιασε πυρκαγιά! Δέν γίνεται ή Λιτανεία σάν νά κάνουμε περίπατο. Θέλει νά πονέσουμε.
Μπορεί νά παραμείνη πειρασμός ή μιά δύσκολη κατάσταση, αν κάνουν καρδιακή προσευχή οι καλόγεροι; Παρ’ όλα τά δύσκολα χρόνια βλέπω στά μοναστήρια νά έπικρατή ένα πνεύμα...
Νά είμαστε χαρούμενοι! Έδώ καίγεται ό κόσμος! Μάς ζητούν νά κάνουμε μιά αγρυπνία, ας υποθέσουμε, γιά έναν άρρωστο, καί ψάλλουμε «Ανοίξαντός Σου τήν χείρα» καί χαιρόμαστε. Έμεΐς περνάμε ευχάριστα τήν ώρα μας καί ό άλλος έν τω μεταξύ πεθαίνει. «Κάνουμε, λέει, αγρυπνία γιά τον άρρωστο». Τί αγρυπνία; Εσείς κάνετε διασκέδαση. Αυτό είναι πνευματική διασκέδαση. Μερικές φορές, ούτε όταν ό ιερέας λέη «Υπέρ των έν άσθενείαις κατακειμένων», προσευχόμαστε γιά τόν άρρωστο.
Θά βοηθούσαμε πιο θετικά, αν κάναμε καί λίγη ευχή μέ κομποσχοίνι. Δέν λέω νά καταργήσουμε τις πανηγυρικές αγρυπνίες πού προβλέπει τό τυπικό, άλλα σέ τέτοιες περιπτώσεις νά διαθέτουμε καί λίγη ώρα, γιά νά κάνουμε τουλάχιστον ένα-δύο κομποσχοίνια λέγοντας «Κύριε Ίησοϋ Χριστέ, έλέησον τόν δουλόν σον».
Όλη ή βάση είναι ή ποιότητα τής προσευχής. Ή προσευχή πρέπει νά είναι καρδιακή, νά γίνεται από πόνο. Για τον Θεό δεν μετράει τόσο ή ποσότητα της προσευχής όσο ή ποιότητα. Ή προσευχή πού γίνεται στα μοναστήρια έχει ποσότητα, άλλα δεν φθάνει αυτό· πρέπει να εχη και ποιότητα.
Τόσες ώρες προσευχή πού γίνεται από τόσα άτομα, άν ήταν καρδιακή, θά είχε αλλάξει ό κόσμος. Γι' αυτό σκοπός είναι οί Ακολουθίες νά γίνωνται άπό τήν καρδιά.
Ή καρδιακή προσευχή βοηθάει όχι μόνον τους άλλους αλλά και τον ϊδιο τον εαυτό μας, γιατί βοηθάει νά ερθη ή εσωτερική καλωσύνη. Οταν έρχώμαστε στην θέση τοϋ άλλου, έρχεται φυσιολογικά ή αγάπη, ό πόνος, ή ταπείνωση, ή ευγνωμοσύνη μας στον Θεό με τήν συνεχή δοξολογία, καί τότε ή προσευχή γιά τον συνάνθρωπο μας γίνεται ευπρόσδεκτη άπό τον Θεό καί τον βοηθάει.
1. Ίακ. 5, 16.
2. Στον βίο του Όσίου Παϊσίου του Μεγάλου αναφέρεται τό έξης γεγονός: Ένας αμελής υποτακτικός έπεσε άπό παρακοή σέ κάποια αμαρτία καί πέθανε, χωρίς νά μετανοήση. Ό Θεός αποκάλυψε στον Γέροντα του μετά άπό τις επίμονες δεήσεις του ότι ή ψυχή του υποτακτικού του θά βασανίζεται στον Αδη μέχρι τήν ημέρα της Κρίσεως, οπότε θά λάβη τήν πρέπουσα ανταπόδοση. Ό Γέροντας τότε κατέφυγε στον Όσιο Πάΐσιο καί τόν παρακάλεσε νά δεηθή καί εκείνος στον θεό γιά τήν σωτηρία του υποτακτικού του. Μετά άπό τήν θερμή προσευχή του Όσίου, ό Χριστός ελευθέρωσε τήν ψυχή του αμετανόητου υποτακτικού άπό τόν Αδη.
Απόσπασμα από τις σελίδες 302 -307 του βιβλίου:
ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΠΑΪΣΙΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ
ΛΟΓΟΙ Β΄
ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΗ ΑΦΥΠΝΙΣΗ
ΙΕΡΟΝ ΗΣΥΧΑΣΤΗΡΙΟΝ
«ΕΥΑΓΓΕΛΙΣΤΗΣ ΙΩΑΝΝΗΣ Ο ΘΕΟΛΟΓΟΣ»
ΣΟΥΡΩΤΗ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ
anavaseis.blogspot.com
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου