Η παλληκαριά γεννιέται άπό την εμπιστοσύνη στον Θεό

Γέροντος Παϊσίου του Αγιορείτου. Λόγοι Β΄ Μέρος Τρίτο Κεφάλαιο 3ον.1)«Νά αντιμετωπίζουμε πνευματικά τους κινδύνους »

Λόγοι Β΄

ΙΕΡΟΝ ΗΣΥΧΑΣΤΗΡΙΟΝ
"ΕΥΑΓΓΕΛΙΣΤΗΣ ΙΩΑΝΝΗΣ Ο ΘΕΟΛΟΓΟΣ"
ΣΟΥΡΩΤΗ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ

Ή παλληκαριά γεννιέται άπό την εμπιστοσύνη στον Θεό

«Νά αντιμετωπίζουμε πνευματικά τους κινδύνους »

Στις κρίσιμες στιγμές χρειάζεται πάντα ετοιμότητα καί παλληκαριά.
Στην Κατοχή οι Ιταλοί έπαιρναν πέντε-εξι ζώα καί έρχονταν στο χωράφι μας καί τά φόρτωναν πεπόνια. Μιά φορά τους λέω: «Αυτά τά πεπόνια τά έχουμε κρατήσει γιά σπόρο· εκείνα πάρτε τα». Σηκώνει τον βούρδουλα ό Ιταλός καί μου λέει: «Το βλέπεις αυτό;».
Έπιασα καί έγώ τον βούρδουλα καί τόν κοίταζα... «Μπόνε!», τοϋ λέω. Δηλαδή «καλός!». Τάχα ότι μοϋ το έδειξε νά τοϋ πώ αν είναι όμορφος! Έσπασε ό θυμός του· γέλασε καί έφυγε! Θυμάμαι καί ένα περιστατικό τότε μέ τόν ανταρτοπόλεμο.
Πήγαν μιά φορά δύο στρατιώτες σέ ένα μποστάνι νά ζητήσουν άπό τόν νοικοκύρη νά φάνε κανένα πεπόνι, καμμιά ντομάτα. Άφησαν τά ντουφέκια τους στην άκρη καί προχώρησαν. Ό νοικοκύρης, μόλις τους είδε άπό μακριά, πήρε τό ντουφέκι νά τους χτυπήση.
Αρπάζει τότε ό ένας στρατιώτης μιά ντομάτα κόκκινη καί φωνάζει: «'Ασ' το τό όπλο, γιατί θά σοϋ τήν φυσήξω τήν χειροβομβίδα!». Αφήνει εκείνος τό όπλο καί σηκώνεται καί φεύγει!
- Τί ετοιμότητα καί παλληκαριά!
- Ένας άλλος στρατιώτης είχε κρεμάσει τήν κάπα του κάπου μακριά σέ μιά γκορτσιά[1]. Σέ λίγο κατέβηκε ένας αντάρτης άπό τό βουνό καί θά τόν έπιανε. «Αρχηγέ, τί νά τόν κάνω αυτόν;», φώναξε εκείνος γυρίζοντας προς τήν κάπα.
Καί ύστερα, σάν νά τοϋ έκανε νόημα ό αρχηγός, είπε στον αντάρτη: «Φέρε τό ντουφέκι έδώ!». Τοϋ τό άρπαξε καί τόν αφόπλισε.
- Αρχηγός, Γέροντα, ήταν ή κάπα;

- Ναί, ή κάπα! Βλέπεις, ένας ήταν, μόνον τήν κάπα είχε, καί τόν άλλον τόν αφόπλισε! Μέ αυτόν τόν τρόπο είχε μαζέψει ένα σωρό ντουφέκια άπό τους αντάρτες. Θέλει παλληκαριά!
Θυμάμαι και έναν Ρώσο μοναχό στο Αγιον Όρος· όταν πήγαν νά τον ληστέψουν οι κλέφτες, τήν στιγμή πού ανέβαιναν στον τοίχο, βγήκε άπό πάνω και φώναξε: «Τί θέλετε, με το έξάσφαιρο ή με το δωδεκάσφαιρο νά σάς χτυπήσω;».
Το έβαλαν εκείνοι στά πόδια. Ενας άλλος, όταν πήγαν κλέφτες στο Κελλί του, πήρε το τηγάνι και
έκανε πώς τηλεφωνούσε: «Ναί, κλέφτες ήρθαν κ.λπ.!». Νόμιζαν ότι ειδοποιεί και έφυγαν.
Κάποτε πάλι ένας πολύ εύσωμος, σάν γίγαντας, άρπαξε έναν τσομπάνο άπό τον λαιμό, γιά νά τον πνίξη.
Ό τσομπάνος, ό καημένος, τέντωσε τά μάτια του άπό τόν φόβο, οπότε τοϋ λέει εκείνος: «Τί με κοιτάς άγρια;». «Σκέφτομαι σέ ποια κορυφή νά σέ πετάξω», τοϋ λέει ό τσομπάνος. Ό άλλος φοβήθηκε και τόν άφησε!
Γι' αυτό λέω νά μήν τά χάνη κανείς. Νά κρατάη τήν ψυχραιμία του και νά δουλεύη το μυαλό. Γιατί, άν δέν δουλεύη τό μυαλό, καί μόνον άπό χαζομάρα μπορεί ακόμη και νά προδώση. Ότιδήποτε συμβαίνει, πρέπει νά προσευχηθή, νά σκεφθή καί νά ένεργήση.
Τό καλύτερο είναι νά προσπαθή μέ πνευματικό τρόπο νά άντιμετωπίζη μιά δύσκολη κατάσταση. Σήμερα ομως λείπουν καί οι δυο παλληκαριές· ούτε πνευματική παλληκαριά υπάρχει, ή οποία γεννιέται άπό τήν αγιότητα καί τήν παρρησία στον Θεό, γιά νά άντιμετωπισθή μιά δυσκολία μέ πνευματικό τρόπο, ούτε φυσική παλληκαριά υπάρχει, ώστε νά μή δειλιάση κανείς σέ έναν κίνδυνο. Πρέπει νά έχη κανείς πολλή αγιότητα, γιά νά φρενάρη ένα μεγάλο κακό, αλλιώς πού νά στηριχθή;
Μιά ψυχή σέ ένα μοναστήρι άν έχη πνευματική παλληκαριά, νά δής, τόν άλλον πού έρχεται μέ κακό σκοπό θά τόν καθηλώνη μέ τό ένα πόδι μέσα άπό τήν μάνδρα καί μέ τό άλλο άπ' έξω[2]!
Θά τόν χτυπάη στό κεφάλι μέ πνευματικό τρόπο, μέ τό κομποσχοίνι, μέ την ευχή, και όχι μέ τό πιστόλι.
Λίγη προσευχή θά κάνη, και ό άλλος θά μένη εκεί έξω ακίνητος! Θά μένη γιά... σκοπός! Μιά ψυχή, άν εχη πνευματική κατάσταση, και τό κακό θά φρενάρη καί τον κόσμο θά βοηθήση, και γιά τό μοναστήρι θά είναι ασφάλεια.
Οί Μυροφόρες δέν υπολόγισαν τίποτε, γιατί είχαν πνευματική κατάσταση καί εμπιστεύθηκαν στον Χριστό. Αν δέν είχαν πνευματική κατάσταση, ποϋ θά εμπι- στεύονταν, γιά νά κάνουν αυτό πού έκαναν;
Στην πνευματική ζωή καί ό πιο δειλός μπορεί νά απόκτηση πολύ ανδρισμό, άν έμπιστευθή τον εαυτό του στον Χριστό, στην θεία βοήθεια. Μπορεί νά πάη στην πρώτη γραμμή νά πολεμήση καί νά νικήση. Ενώ οί καημένοι οί άνθρωποι πού θέλουν νά κάνουν τό κακό, καί παλληκαριά νά έχουν, φοβούνται, διότι αισθάνονται τήν ένοχη τους καί μόνο στην βαρβαρότητα τους στηρίζονται.
Ό άνθρωπος τού θεού έχει θεϊκές δυνάμεις, έχει καί τό δίκαιο μέ τό μέρος του. Βλέπεις, ένα κουταβάκι κάνει «γάβ-γάβ» καί φεύγει ό λύκος, γιατί αισθάνεται ένοχη.
Οικονόμησε ό Θεός καί ό λύκος νά φοβάται από ένα κουταβάκι, γιατί αυτό έχει δικαιώματα στό σπίτι τού νοικοκύρη του, - πόσο μάλλον ό άνθρωπος πού πάει νά κάνη κακό μπροστά στον άνθρωπο πού έχει Χριστό μέσα!
Γι' αυτό μόνον τόν Θεό νά φοβώμαστε, όχι τους ανθρώπους, όσο κακοί καί νά είναι. Ό φόβος τού Θεού καί τόν πιο δειλό τόν κάνει παλληκάρι. Όσο ενώνεται κανείς μέ τόν Θεό, τόσο δέν φοβάται τίποτε.

Ό Θεός θά βοηθήση στις δυσκολίες. Άλλα γιά νά δώση ό Θεός τήν θεϊκή δύναμη, πρέπει καί ό άνθρωπος νά δώση αυτό τό λίγο πού μπορεί

1. Άγρια αχλαδιά.
2. Βλ. Γέροντος Παϊσίου Άγιορείτου, Ό Άγιος Αρσένιος ό Καππαδόκης, Θεσσαλονίκη 1987, σ. 92-93

Απόσπασμα από τις σελίδες  224 -226 του βιβλίου:

            ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΠΑΪΣΙΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ
                              ΛΟΓΟΙ  Β΄   
                ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΗ ΑΦΥΠΝΙΣΗ
                  ΙΕΡΟΝ ΗΣΥΧΑΣΤΗΡΙΟΝ
       «ΕΥΑΓΓΕΛΙΣΤΗΣ ΙΩΑΝΝΗΣ Ο ΘΕΟΛΟΓΟΣ»
                ΣΟΥΡΩΤΗ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ 
http://anavaseis.blogspot.com/2010/11/31.html#more