Ἀπὸ τὸν Μικρὸ Εὐργετινό
Ἀπὸ τὸ Γεροντικό:
Κάποιος ἀδελφὸς ρώτησε ἕναν γέροντα:
– Συμβαίνει νὰ πάω κάπου μαζὶ μὲ ἄλλους μοναχούς, καὶ νὰ μᾶς προσφέρουν φαγητό. Οἱ ἀδελφοί, εἴτε ἀπὸ ἐγκράτεια εἴτε γιατὶ εἶναι ἴσως χορτάτοι, δὲν θέλουν νὰ φᾶνε. Ἐγώ ὅμως πεινάω. Τὶ πρέπει νὰ κάνω;
– Ἂν ἐσὺ πεινᾶς, ἀποκρίθηκε ὁ γέροντας, παρατήρησε πόσοι εἶναι αὐτοὶ ποὺ κάθονται (στὸ τραπέζι). Συνάμα μέτρησε καὶ τὶς μερίδες ποὺ ἔχουν βάλει. Ἂν μετὰ ἀπὸ αὐτὸ διαπιστώσεις ὅτι ὑπάρχει καὶ γιὰ σένα μερίδα, μπορεῖς νὰ τὴν φᾶς χωρὶς δυσκολία, μιὰς καὶ ἱκανοποιεῖς ἔτσι τὴν (φυσική) ἀνάγκη σου. Ἂν ὅμως νικηθεῖς (ἀπὸ τὴν λαιμαργία) καὶ φᾶς παραπάνω, τότε ἁμαρτάνεις.
Τοῦ ἁγίου Διαδόχου:
Τὸ νὰ τρώει καὶ νὰ πίνει κανεὶς ἀπ’ ὅλα ὅσα τοῦ παραθέτουν ἢ τὸν κερνοῦν, εὐχαριστώντας τὸν Θεό, δὲν εἶναι καθόλου ἀντίθετο μὲ τὴν πνευματικὴ γνώση· γιατὶ ὅλα (τὰ δημιουργήματα) εἶναι «καλὰ λίαν» (Γεν.1:13). Ἡ ἀποχὴ ὅμως μὲ εὐχαρίστηση ἀπὸ τὰ πολλὰ καὶ ἡδονικὰ (φαγητὰ) εἶναι γνώρισμα τῶν πολὺ διακριτικῶν καὶ πολὺ προχωρημένων στὴν πνευματικὴ γνώση. Δὲν μποροῦμε πάντως νὰ καταφρονήσουμε μὲ εὐχαρίστηση τὰ εὐχάριστα τοῦ κόσμου τούτου, ἂν δὲν γευθοῦμε τὴν γλυκύτητα τοῦ Θεοῦ μὲ ὅλη μας τὴν πνευματικὴ αἴσθηση καὶ μὲ (ἐσωτερικὴ) πληροφορία.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου