Lectura Evangélica Domingo de carnaval – Mateo 25,31-46 Κυριακή τῶν Ἀπόκρεω Εὐαγγέλιον-Ματθ. κε΄, 31-46

ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΩΝ ΑΠΟΚΡΕΩ ΕΥΑΓΓΕΛΙΟΝ -Ματθ. κε΄ 31-46

Lectura Evangélica Domingo de carnaval – Mateo 25,31-46

(El texto evangélico está en Helénico antiguo y en moderno y en castellano)

31Cuando el Hijo del Hombre venga en su doxa (gloria increada), y todos los santos ángeles con él, entonces se sentará en su trono de doxa, gloria,

Ματθ. 25,31 Ὅταν δὲ ἔλθῃ ὁ υἱὸς τοῦ ἀνθρώπου ἐν τῇ δόξῃ αὐτοῦ καὶ πάντες οἱ ἅγιοι ἄγγελοι μετ᾿ αὐτοῦ, τότε καθίσει ἐπὶ θρόνου δόξης αὐτοῦ,

Ματθ. 25,31 Οταν δε έλθη ο υιός του ανθρώπου με όλην την δόξαν αυτού και μαζή με αυτόν όλοι οι άγγελοί του, τότε θα καθίση στον θρόνον του, τον λαμπρόν και ένδοξον.

32 y serán reunidas delante de él todas las naciones (desde la creación del Adán hasta el final); y apartará los unos de los otros, como aparta el pastor las ovejas de los cabritos.

32 καὶ συναχθήσεται ἔμπροσθεν αὐτοῦ πάντα τὰ ἔθνη, καὶ ἀφοριεῖ αὐτοὺς ἀπ᾿ ἀλλήλων ὥσπερ ὁ ποιμὴν ἀφορίζει τὰ πρόβατα ἀπὸ τῶν ἐρίφων,

32 Και θα συναχθούν εμπρός του όλα τα έθνη της γης από της δημιουργίας του Αδάμ μέχρι της συντελείας του κόσμου και θα χωρίση αυτούς μεταξύ των με όσην ευκολίαν χωρίζει ο ποιμήν τα πρόβατα από τα ερίφια.

33 Y pondrá las ovejas a su derecha, y los cabritos a su izquierda.

33 καὶ στήσει τὰ μὲν πρόβατα ἐκ δεξιῶν αὐτοῦ, τὰ δὲ ἐρίφια ἐξ εὐωνύμων.

33 Και θα θέση τα μεν πρόβατα εις τα δεξιά του τα δε ερίφια εις τα αριστερά.

34 Entonces el Rey dirá a los de su derecha: Venid, benditos de mi Padre, heredad la realeza (increada) preparada para vosotros desde la fundación del mundo.

34 τότε ἐρεῖ ὁ βασιλεὺς τοῖς ἐκ δεξιῶν αὐτοῦ· δεῦτε οἱ εὐλογημένοι τοῦ πατρός μου, κληρονομήσατε τὴν ἡτοιμασμένην ὑμῖν βασιλείαν ἀπὸ καταβολῆς κόσμου.

34 Τοτε θα στραφή ο βασιλεύς εις εκείνους που θα ευρίσκωνται εις τα δεξιά του και θα πη· “ελάτε σεις οι ευλογημένοι του Πατρός μου και κληρονομήσατε την βασιλείαν των ουρανών, η οποία έχει ετοιμασθή για σας από τότε που εθεμελιώνετο ο κόσμος.

35 Porque tuve hambre, y me disteis de comer; tuve sed, y me disteis de beber; fui emigrante, y me recogisteis;

35 ἐπείνασα γάρ, καὶ ἐδώκατέ μοι φαγεῖν, ἐδίψησα, καὶ ἐποτίσατέ με, ξένος ἤμην, καὶ συνηγάγετέ με,

35 Διότι επείνασα και μου εδώσατε να φάγω, εδίψασα και με εποτίσατε, ήμουν ξένος που δεν είχα τόπον να μείνω, και με επήρατε στο σπίτι σας.

36 estuve desnudo, y me vestisteis; enfermo, y me visitasteis; en la cárcel, y vinisteis a verme.

36 γυμνός, καὶ περιεβάλετέ με, ἠσθένησα, καὶ ἐπεσκέψασθέ με, ἐν φυλακῇ ἤμην, καὶ ἤλθετε πρός με.

36 Ημουν γυμνός και με ενεδύσατε, αρρώστησα και με επισκεφθήκατε, εις την φυλακήν ήμουν και ήλθατε να με ιδήτε”.

37 Entonces los justos le responderán diciendo: Señor, ¿cuándo te vimos hambriento, y te alimentamos, o sediento, y te dimos de beber?

37 τότε ἀποκριθήσονται αὐτῷ οἱ δίκαιοι λέγοντες· κύριε, πότε σε εἴδομεν πεινῶντα καὶ ἐθρέψαμεν, ἢ διψῶντα καὶ ἐποτίσαμεν;

37 Τοτε θα αποκριθούν προς αυτόν οι δίκαιοι και θα πουν· “Κυριε, πότε σε είδαμε πεινασμένον και σε εθρέψαμε η διψασμένον και σου εδώσαμε νερό;

38 ¿Y cuándo te vimos emigrante, y te recogimos, o desnudo, y te vestimos?

38 πότε δέ σε εἴδομεν ξένον καὶ συνηγάγομεν, ἢ γυμνὸν καὶ περιεβάλομεν;

38 Ποτε δε σε είδαμεν ξένον και σε περιμαζέψαμε η γυμνόν και σε ενεδύσαμεν;

39 ¿O cuándo te vimos enfermo, o en la cárcel, y vinimos a verte?

39 πότε δέ σε εἴδομεν ἀσθενῆ ἢ ἐν φυλακῇ, καὶ ἤλθομεν πρός σε;

39 Ποτε δε σε είδαμε ασθενή η φυλακισμένον και ήλθαμε εις επίσκεψίν σου;”

40 Y respondiendo el Rey, les dirá: De cierto os digo que en cuanto lo hicisteis a uno de estos mis hermanos insignificantes, a mí lo hicisteis. (El Cristo, el rey, que es Hijo de Dios y también hijo del hombre, a los padecientes, los pobres y desnudos, aquellos que los vanagloriosos y orgullosos desprecian, los considera sus hermanos, hijos del Padre celeste y los cubre con toda su agapi increada. Por eso también toda ayuda que se ofrece a ellos, es ofrecida a Él mismo).

40 καὶ ἀποκριθεὶς ὁ βασιλεὺς ἐρεῖ αὐτοῖς· ἀμὴν λέγω ὑμῖν, ἐφ᾿ ὅσον ἐποιήσατε ἑνὶ τούτων τῶν ἀδελφῶν μου τῶν ἐλαχίστων, ἐμοὶ ἐποιήσατε.

40 Και θα αποκριθή εις αυτούς ο βασιλεύς· “Αληθινά σας λέγω, κάθε τι που εκάματε, δια να εξυπηρετήσετε ένα από τους αδελφούς μου, που φαίνονται άσημοι και ελάχιστοι μέσα εις την κοινωνίαν, το εκάματε εις εμέ” (Ο Χριστός, ο βασιλεύς, που είναι ο Υιός του Θεού αλλά και υιός του ανθρώπου, τους πάσχοντας, τους πτωχούς και γυμνούς, αυτούς τους οποίους οι ματαιόδοξοι και υπερήφανοι περιφρονούν, τους θεωρεί αδελφούς του, τέκνα του ουρανίου Πατρός και τους περιβάλλει με όλην του την αγάπην. Δι'αυτό και κάθε βοήθειαν που τους προσφέρεται την θεωρεί ως προσφερομένην εις αυτόν τον ίδιον).

41Entonces dirá también a los de la izquierda: Apartaos de mí, malditos, al fuego eterno preparado para el diablo y sus ángeles.

41 τότε ἐρεῖ καὶ τοῖς ἐξ εὐωνύμων· πορεύεσθε ἀπ᾿ ἐμοῦ οἱ κατηραμένοι εἰς τὸ πῦρ τὸ αἰώνιον τὸ ἡτοιμασμένον τῷ διαβόλῳ καὶ τοῖς ἀγγέλοις αὐτοῦ.

41 Τοτε θα πη και εις εκείνους, που στέκονται εις τα αριστερά του· “φύγετε μακρυά από εμέ σεις οι καταράμενοι και πηγαίνετε στο αιώνιον πυρ, που έχει ετοιμασθή δια τον διάβολον και τους πονηρούς αγγέλους του.

42 Porque tuve hambre, y no me disteis de comer; tuve sed, y no me disteis de beber;

42 ἐπείνασα γάρ, καὶ οὐκ ἐδώκατέ μοι φαγεῖν, ἐδίψησα, καὶ οὐκ ἐποτίσατέ με,

42 Διότι επείνασα και δεν μου εδώσατε να φάγω, εδίψασα και δεν με εποτίσατε.

43 fui emigrante, y no me recogisteis; estuve desnudo, y no me vestisteis; enfermo, y en la cárcel, y no me visitasteis.

43 ξένος ἤμην, καὶ οὐ συνηγάγετέ με, γυμνός, καὶ οὐ περιεβάλετέ με, ἀσθενὴς καὶ ἐν φυλακῇ, καὶ οὐκ ἐπεσκέψασθέ με.

43 Ξενος ήμουν και δεν με επήρατε στο σπίτι σας, γυμνός και δεν με ενεδύσατε, άρρωστος και φυλακισμένος και δεν με επισκεφθήκατε”.

44 Entonces también ellos le responderán diciendo: Señor, ¿cuándo te vimos hambriento, sediento, emigrante, desnudo, enfermo, o en la cárcel, y no te servimos?

44 τότε ἀποκριθήσονται αὐτῷ καὶ αὐτοὶ λέγοντες· κύριε, πότε σε εἴδομεν πεινῶντα ἢ διψῶντα ἢ ξένον ἢ γυμνὸν ἢ ἀσθενῆ ἢ ἐν φυλακῇ, καὶ οὐ διηκονήσαμέν σοι;

44 Τοτε θα αποκριθούν και αυτοί λέγοντες, “Κυριε, πότε σε είδαμε πεινασμένο η διψασμένον η ξένον η γυμνόν η ασθενή η φυλακισμένον και δεν σε υπηρετήσαμεν;”

45 Entonces les responderá diciendo: De cierto os digo que en cuanto no lo hicisteis a uno de estos insignificantes y despreciados, tampoco a mí lo hicisteis.

45 τότε ἀποκριθήσεται αὐτοῖς λέγων· ἀμὴν λέγω ὑμῖν, ἐφ᾿ ὅσον οὐκ ἐποιήσατε ἑνὶ τούτων τῶν ἐλαχίστων, οὐδὲ ἐμοὶ ἐποιήσατε.

45 Τοτε θα αποκριθή εις αυτούς και θα είπη· “αλήθεια σας λέγω· εφ' όσον δεν εκάματε τα καλά αυτά εις ένα από αυτούς, που ο κόσμος θεωρεί πολύ μικρούς, ούτε εις εμέ εκάματε”.

46 E irán éstos al castigo, infierno eterno, y los justos a la vida eterna. (Así que el juicio justo se hará, y la justicia se dará y la apocatástasis o restablecimiento firme se realizará).

46 καὶ ἀπελεύσονται οὗτοι εἰς κόλασιν αἰώνιον, οἱ δὲ δίκαιοι εἰς ζωὴν αἰώνιον.

46 Και θα απέλθουν αυτοί μεν εις την αιωνίαν κόλασιν μαζή με τον διάβολον, οι δε δίκαιοι εις την αιωνίαν ζωήν μαζή με τον Θεόν. (Ετσι η δικαία κρίσις θα έχη γίνει, το δίκαιον θα αποδοθή και η ασάλευτος αποκατάστασις θα πραγματοποιηθή).

(Por el traductor: Las palabras clave aquí son Κρίσις (krisis) y Παρουσία (Parusía, Presencia). Κρίσις (krisis) en Helénico significa juicio, sinónima también de la crítica, tienen la misma raiz y el verbo es κριτικάρω kritikaro, es decir hago crítica. Παρουσία (Parusía, Presencia) no es advenimiento. Advenimiento en helénico es ερχομός (erxomós), presencia porque Cristo Dios es omnipresente, no está escondido en alguna parte del cielo como dicen muchos herejes).

«Απελεύσονται ούτοι εις κόλασιν αιώνιον, οι δε δίκαιοι εις ζωήν αιώνιον

E irán éstos al castigo, infierno eterno, y los justos a la vida eterna.»

(Por el Padre Yeoryios Dorbarakis)

α. El Evangelio del juicio que se escucha en nuestra Iglesia este Domingo del carnaval, es una respuesta a nuestro impulso de saber por el mañana: el Dios no nos ha dejado sin testimonio para el futuro; nos ha abierto los ojos, pero no en lo que consiste en una simple curiosidad sobre nuestro camino en este mundo, sino a lo que es íntegro y esencial; es decir, lo que es sanador, salvador y eterno. Él volverá a venir, clama la Iglesia, basada en Sus mismas palabras. Y volverá gloriosamente esta vez “para juzgar los vivos y los difuntos”, el momento que nadie conoce. “Vendrá “como el ladrón por la noche” (1ªTes 5,2), y “en día que el hombre no espera” (Mt 24,50). Y vamos a estar todos los hombres de todos los tiempos delante de Él para hacer la evaluación final. Los que serán encontrados que han cumplido Su voluntad, por lo tanto habrán amado a sus semejantes, se encontrarán bendecidos de Su Padre. Aquellos que se encuentren sin metania, discapacitados de las alas de la fe y la agapi, se encontrarán en los maldecidos. Y el resultado final: “E irán éstos (los sin agapi) al castigo eterno, y los justos a la vida eterna” (Mt 25,46).

Το Ευαγγέλιο της κρίσεως που ακούγεται στην Εκκλησία μας την Κυριακή των Απόκρεω, αποτελεί την απάντηση στην ορμή μας για γνώση του αύριο: ο Θεός δεν μας άφησε αμάρτυρο το μέλλον∙ μας άνοιξε τα μάτια,  όχι όμως σε ό,τι συνιστά απλή περιέργεια ως προς την πορεία μας σ’ αυτόν τον κόσμο, αλλά σε ό,τι είναι καίριο και ουσιώδες, σε ό,τι δηλαδή είναι σωτηριώδες και αιώνιο. Ο Κύριος θα ξανάλθει, φωνάζει η Εκκλησία βασισμένη στα ίδια Του τα λόγια. Και θα ξανάλθει ένδοξα αυτή τη φορά «κρίναι ζώντας και νεκρούς», σε ώρα που κανείς δεν γνωρίζει. Θα έλθει «ως κλέπτης εν νυκτί» (Α΄Θεσ. 5, 2), «εν ημέρα η ου προσδοκά» ο άνθρωπος (Ματθ. 24. 50). Και θα σταθούμε όλοι οι άνθρωποι όλων των εποχών ενώπιόν Του για να γίνει η τελική αποτίμηση. Όσοι θα βρεθούν να έχουν τηρήσει το θέλημά Του, άρα να έχουν αγαπήσει τον συνάνθρωπό τους, θα βρεθούν στους ευλογημένους του Πατρός Του.

Όσοι θα βρεθούν αμετανόητοι, ανάπηροι από τα φτερά της πίστεως και της αγάπης, θα βρεθούν στους καταραμένους. Και η οριστική κατάληξη: «Απελεύσονται ούτοι (οι χωρίς αγάπη) εις κόλασιν αιώνιον, οι δε δίκαιοι εις ζωήν αιώνιον» (Ματθ. 25, 46).

β. 1. La entonación del carácter eterno tanto del uno como del otro estado, es lo primero que uno se fija. El Señor no ha dejado ninguna duda sobre Su Juicio definitivo e irrevocable. La eternidad con su camino interminable es la perspectiva que se abre después de Su segunda venida. “Y su realeza (increada) no tiene fin”, tal como lo confesamos continuamente también en el Símbolo de Fe. Ya no hay interrupción y revocación. Y esta eternidad es el castigo, en principio de la herejía de los testigos de Jehová; los cuales entre otras cosas recalcan que la Segunda Presencia del Señor será el principio de un nuevo milenio de Su reinado, para después seguir algo distinto. Por otra parte el carácter eterno del juicio de Dios, condena también a los que en el pasado o más tarde creyeron engañosamente de que finalmente serán restablecidos todos dentro de los brazos de la agapi de Dios.

β. 1. Ο τονισμός του αιώνιου χαρακτήρα της μιας και της άλλης καταστάσεως είναι το πρώτο στο οποίο κοντοστέκεται κανείς. Ο Κύριος δεν άφησε καμία αμφιβολία περί του οριστικού και αμετάκλητου της κρίσεώς Του. Η αιωνιότητα με την ατέρμονη πορεία της είναι η προοπτική που ανοίγεται μετά τον ερχομό Του για δεύτερη φορά. «Της βασιλείας Αυτού ουκ έσται τέλος», όπως το ομολογούμε διαρκώς και στο Σύμβολο της Πίστεως. Δεν υπάρχει πια ανακοπή και ανάκληση. Κι είναι η αιωνιότητα αυτή καταδίκη καταρχάς της παναίρεσης των Γιεχωβάδων, οι οποίοι μεταξύ των άλλων πλανών τους τονίζουν ότι η Δευτέρα Παρουσία του Κυρίου θα σημάνει την απαρχή μιας χιλιετούς βασιλείας Του, για να ακολουθήσει έπειτα κάτι διαφορετικό. Από την άλλη ο αιώνιος χαρακτήρας της κρίσεως του Θεού καταδικάζει και όσους στο παρελθόν ή και πιο μετά πίστεψαν πλανεμένα ότι τελικώς όλοι θα αποκατασταθούν μέσα στην αγκαλιά της αγάπης του Θεού.

La “apocatástasis, restablecimiento de todos”, por lo que habló el grande, pero condenado por la Iglesia, teólogo Orígenes, es una provocación y una tentación para la Iglesia; la cual rechazó el engaño, precisamente porque presupone una teología equivocada, sobre la imagen que reveló sobre el Dios el mismo Cristo. No es el Dios el problema para el restablecimiento de todos. Esta apocatástasis es la voluntad continua de Dios para todos, aún hasta para los demonios. Porque “el Dios quiere que todos se sanen y salven y reconozcan la verdad” (1ªTim 2,4). El problema somos nosotros mismos, quienes negamos la agapi (amor, energía increada) de Dios y las invitaciones y llamamientos para nuestra μετάνοια (metania, introspección, conversión, arrepentimiento y confesión). La “apocatástasis de todos” altera también sobre la imagen del hombre por la Iglesia, presentando al hombre con la libertad truncada y mutilada.

«Η αποκατάσταση των πάντων», για την οποία μίλησε και ο μεγάλος αλλά καταδικασμένος για τις πλάνες του από την Εκκλησία θεολόγος Ωριγένης, αποτελεί μία πρόκληση και έναν πειρασμό για την Εκκλησία, η οποία όμως απέρριψε την πλάνη, διότι ακριβώς προϋποθέτει εσφαλμένη θεολογία ως προς την εικόνα που απεκάλυψε για τον Θεό ο ίδιος ο Χριστός. Δεν είναι ο Θεός το πρόβλημα για να αποκαταστήσει τους πάντες. Η αποκατάσταση αυτή είναι η διαρκής βούληση του Θεού για όλους, ακόμη και για τους δαίμονες. Διότι «ο Θεός πάντας ανθρώπους θέλει σωθήναι και εις επίγνωσιν αληθείας ελθείν» (Α΄Τιμ. 2,4). Το πρόβλημα είμαστε εμείς οι ίδιοι, οι οποίοι αρνούμαστε την αγάπη του Θεού και τις προκλήσεις και προσκλήσεις για μετάνοιά μας. Η «αποκατάσταση των πάντων» αλλοιώνει και την περί ανθρώπου εικόνα της Εκκλησίας, παρουσιάζοντας αυτόν  με κολοβωμένη ελευθερία.

2. La eternidad que se abrirá después de la Segunda Presencia del Señor – más allá por supuesto de la eternidad como situación presente, del mundo de aquí que vive el Cristiano dentro de la Iglesia: “Y esta es la vida eterna, para que te conozcan a ti y al que has enviado Jesús Cristo” (san Juan el Evangelista), -no traerá algo distinto de esto que vive el hombre inmediatamente después de su muerte. Es decir, en el estado que nos marchamos de esta vida, sea por metania o sin ella, en esta situación nos encontrará también la Segunda Presencia. Y eso quiere decir: que el final definitivo e irrevocable para cada uno de nosotros, a nivel de la eternidad, en esencia viene durante el momento de nuestra muerte. Η αιωνιότητα που θα ανοιχτεί μετά τη Δευτέρα Παρουσία του Κυρίου – πέρα βεβαίως από την αιωνιότητα ως παρούσα κατάσταση του εδώ κόσμου που ζει ο Χριστιανός μέσα στην Εκκλησία: «αύτη εστίν η αιώνιος ζωή, ίνα γινώσκωσί Σε τον μόνον αληθινόν Θεόν και ον απέστειλας Ιησούν Χριστόν» (ευαγγελιστής Ιωάννης) - δεν θα φέρει κάτι διαφορετικό από αυτό που ζει ο άνθρωπος αμέσως μετά τον θάνατό του. Σε όποια κατάσταση δηλαδή  φεύγουμε από τη ζωή αυτή, είτε εν μετανοία είτε εν αμετανοησία, σε αυτήν την κατάσταση θα μας βρει και η Δευτέρα Παρουσία. Κι αυτό θα πει: το οριστικό και αμετάκλητο τέλος για τον καθένα μας, σε επίπεδο αιωνιότητας, έρχεται στην ουσία την ώρα του θανάτου μας.

La única diferencia entre el juicio parcial que se somete el hombre cuando muere y el juicio general que será sometido durante el día del Juicio, será en el grado de tensión: en el juicio parcial se juzga sólo la psique; en el juicio general será juzgado junto con el cuerpo que lo resucitará el Cristo. Bajo este prisma la inquietud y la agonía de algunos en cuándo será la Segunda Presencia es sin sentido: el momento de nuestra muerte en realidad es también el momento de nuestro juicio definitivo, puesto que después de la muerte no hay perspectiva de metania. “En el Hades no hay metania”, según la conocida versión clásica.

Η μόνη διαφορά μεταξύ της μερικής κρίσεως που υφίσταται ο άνθρωπος όταν πεθάνει, και της γενικής κρίσεως που θα υποστεί την ημέρα της Κρίσεως, θα είναι στον βαθμό της έντασης: στη μερική κρίση κρίνεται με μόνη την ψυχή∙ στη γενική κρίση θα κριθεί μαζί με το σώμα, που θα αναστήσει ο Χριστός. Υπό το πρίσμα αυτό ο προβληματισμός και η αγωνία ορισμένων για το πότε θα γίνει η Δευτέρα Παρουσία είναι χωρίς νόημα: η ώρα του θανάτου μας στην πραγματικότητα αποτελεί και την ώρα της τελικής κρίσεώς μας, αφού δεν υπάρχει προοπτική μετάνοιας μετά τον θάνατό μας. «Εν τω Άδη ουκ έστι μετάνοια» κατά τη γνωστή και κλασική διατύπωση.

3. Hablando sobre el carácter eterno de la vida y del infierno, según el discernimiento del Señor, debemos tener la imagen correcta de estas situaciones. Es decir, verlas con las presuposiciones del Evangelio, la Apostólica y la Patrística Tradición. Porque desgraciadamente existe mucha y gran desviación sobre estas cosas. Unos rechazan las situaciones de Paraíso e Infierno, otros las consideran sólo de este mundo y otros las consideran como imágenes medievales: como lugares donde los hombres se cuecen y se asan (infierno) o se alivian en jardines de flores y tumbonas (paraíso).

Μιλώντας όμως για τον αιώνιο χαρακτήρα είτε της κόλασης είτε της ζωής, κατά τη διάκριση του Κυρίου, πρέπει να έχουμε την ορθή εικόνα των καταστάσεων αυτών. Να τις βλέπουμε δηλαδή με τις προϋποθέσεις του Ευαγγελίου, της Αποστολικής και της Πατερικής Παραδόσεως. Διότι δυστυχώς υπάρχει πολλή και μεγάλη διαστρέβλωση επ’ αυτών. Άλλοι απορρίπτουν τις καταστάσεις του Παραδείσου και της Κολάσεως, άλλοι τις θεωρούν ως καταστάσεις μόνον του κόσμου τούτου, άλλοι τις κατανοούν με μεσαιωνικές εικόνες: ως τόπους που είτε βράζουν και ψήνονται οι άνθρωποι (η κόλαση) είτε αναπαύονται σε κήπους και ανάκλιντρα (ο παράδεισος).

Nuestra Iglesia, pues, enseña lo que llamamos infierno y paraíso, de parte de Dios no vale no existe. Porque “el Dios es agapi (amor, energía increada)” (1ªJn 4,16), y así lo único que puede hacer es amar. Por consecuencia todos los hombres de todos los colores y de todas las situaciones, sean creyentes, sean incrédulos, como hijos de Dios reciben la misma agapi (amor, energía increada) de Él. El Dios no hace distinciones, ni discrimina. Distinciones hacemos nosotros hombres con pazos. Si un padre llega hasta el punto a amar igual a sus hijos, sea que esté en casa o fuera de ella, ¿cuanto más el Padre celeste, Quien es totalmente liberado de cualquier pazos y cualquier maldad?

Η Εκκλησία μας λοιπόν διδάσκει πως ό,τι ονομάζουμε κόλαση και παράδεισος δεν υφίσταται από πλευράς του Θεού. Διότι «ο Θεός αγάπη εστί» (Α΄Ιωάν. 4, 16), και έτσι το μόνο που δύναται είναι να αγαπά. Κατά συνέπεια  όλοι οι άνθρωποι όλων των αποχρώσεων και όλων των καταστάσεων, είτε πιστοί είτε άπιστοι, ως παιδιά του Θεού δέχονται την ίδια αγάπη από Εκείνον. Ο Θεός δεν κάνει διακρίσεις. Διακρίσεις κάνουμε εμείς οι εμπαθείς άνθρωποι. Αν ένας γονιός φτάνει στο σημείο να αγαπά όλα τα παιδιά του το ίδιο, είτε είναι μέσα στο σπίτι είτε εκτός, πόσο περισσότερο ο ουράνιος Πατέρας, ο Οποίος είναι παντελώς απαλλαγμένος από οποιαδήποτε εμπάθεια και οποιαδήποτε κακία.

Pero de parte de Dios no tiene vigencia el infierno y el paraíso, en cambio de parte de los hombres si que tiene vigencia, existe. Nosotros la una, increada e indisoluble agapi desgraciadamente la vivimos de dos maneras, es decir, positiva y negativamente. Porque nuestras condiciones de vida cambian y alteran la divina agapi. Así que el creyente arrepentido (con metania) que en esta vida ha luchado a liberarse del egoísmo y el pecado que es lo que anula y mata la agapi: recibe la energía increada de la agapi de Dios y la vive como luz increada y bendición. Pero el impenitente (sin metania), que ha congelado en su interior el egoísmo y ha convertido su corazón duro como la piedra, éste la misma agapi increada de Dios la recibe ya negativamente: como fuego que quema y le duele. Como el sol que con los mismos rayos por un lado el cadáver lo descompone y por otro lado al organismo vivo lo vivifica y lo revitaliza.

Αν όμως δεν υφίσταται κόλαση και παράδεισος από πλευράς του Θεού, υφίσταται από πλευράς των ανθρώπων. Εμείς τη μία και ενιαία αγάπη του Θεού δυστυχώς την ζούμε έτσι και αλλιώς: είτε δηλαδή θετικά είτε αρνητικά. Διότι οι δικές μας προϋποθέσεις ζωής μεταποιούν και αλλοιώνουν τη θεϊκή αγάπη. Έτσι ο μετανοημένος πιστός που αγωνίστηκε σε αυτήν τη ζωή να απαλλαγεί από τον εγωισμό και την αμαρτία: ό,τι καταργεί και σκοτώνει την αγάπη, δέχεται την ενέργεια της αγάπης του Θεού και την βιώνει ως φως και ευλογία. Ο αμετανόητος όμως, που παγίωσε τον εγωισμό μέσα του κι έκανε πέτρα την καρδιά του, αυτός την ίδια αγάπη του Θεού την δέχεται πια αρνητικά: ως φωτιά που τον κατακαίει και τον πονάει. Σαν τον ήλιο που οι ίδιες ακτίνες του το μεν πτώμα το αποσυνθέτουν, τον δε ζωντανό οργανισμό τον ζωοποιούν και τον αναζωογονούν.

 Así que si nos vamos ha encontrar al infierno o al paraíso, tal como decimos, responsables exclusivamente somos nosotros y no el Dios. El Dios nos ama. Nosotros no podemos saborear Su agapi increada, porque a medida que se nos ha dado el tiempo de trabajo y metania en esta vida, nosotros nos hemos ocupado a paralizar nuestros sentidos. Por eso no deben sorprendernos los logos de algunos Padres de la Iglesia, aún en este supuesto caso del paraíso, nosotros lo viviremos como infierno. Porque el hombre egoísta en el paraíso también será egoísta, por lo tanto infernado (condenado).

Έτσι για το αν βρεθούμε στην κόλαση ή στον παράδεισο, όπως λέμε, αποκλειστικά υπεύθυνοι είμαστε εμείς και όχι ο Θεός. Ο Θεός μας αγαπά. Εμείς δεν μπορούμε να γευτούμε την αγάπη Του, γιατί όσο μας δόθηκε ο χρόνος εργασίας και μετανοίας, αυτή η ζωή, εμείς φροντίσαμε να παραλύσουμε τις αισθήσεις μας. Γι’ αυτό και δεν πρέπει να μας παραξενεύουν τα λόγια μερικών Πατέρων της Εκκλησίας που μιλώντας για τα θέματα αυτά είπαν: ακόμη και στην περίπτωση που ο Θεός διά της βίας μας έβαζε στον Παράδεισο, ακόμη και στην υποτιθέμενη αυτή περίπτωση τον παράδεισο εμείς θα τον ζούσαμε ως κόλαση. Διότι ο εγωιστής άνθρωπος και στον παράδεισο θα είναι εγωιστής, άρα κολασμένος.

4. Con qué criterio seremos introducidos en una u otra condición o estado es conocido y lo hemos aludido anteriormente: es el esfuerzo que hemos hecho por mantener la agapi en esta vida ante el Dios y ante los semejantes. Principalmente ante los semejantes, porque esta agapi juzga también la calidad de nuestra agapi hacia Dios. Nos dice san Juan el Evangelista: “Si no amamos a nuestro prójimo que lo estamos viendo, ¿cómo vamos a amar a Dios que no vemos? (1ªJn 4,20)”. Nuestra agapi, pues, hacia nuestro prójimo consiste también el ésjato (último) criterio sobre el cual seremos juzgados.

4. Τι θα κρίνει βεβαίως την ένταξή μας στη μία ή στην άλλη κατάσταση είναι γνωστό και το αναφέραμε ακροθιγώς παραπάνω: η αγάπη που φροντίσαμε να κρατήσουμε στη ζωή αυτή και απέναντι στον Θεό και απέναντι στον συνάνθρωπο. Και κυρίως απέναντι στον συνάνθρωπο, διότι αυτή κρίνει την ποιότητα και της αγάπης μας προς τον Θεό. «Αν δεν αγαπάμε τον συνάνθρωπό μας που βλέπουμε – επισημαίνει ο άγιος Ιωάννης – πώς θα αγαπάμε τον Θεό που δεν βλέπουμε;» (Πρβλ. Α΄ Ιωάν. 4, 20). Η αγάπη μας λοιπόν προς τον συνάνθρωπο συνιστά και το έσχατο κριτήριο, πάνω στο οποίο θα κριθούμε.

Realmente la parábola del Juicio esto señala: “Puesto que habéis hecho el bien a uno de estos insignificantes y despreciados hermanos míos, a mí lo habéis hecho”. Y “puesto que no habéis hecho nada para estos insignificantes y despreciados hermanos míos, tampoco lo habéis hecho para mí”. Los logos del Señor son impactantes. El otro, el prójimo, el semejante, cualquiera que este sea, no es simplemente el otro. Mucho más no es ajeno y extranjero, que puede llegar a considerarse como mi infierno –una consideración que consiste en el mismo ateísmo. Porque realmente sin el Dios en mi vida, mi prójimo es una amenaza y molestia para mí. Pero el otro según el Señor, es hermano del Señor y aún mucho más: el mismo Señor.

Και πράγματι η παραβολή της Κρίσεως αυτό επισημαίνει: «Εφ’ όσον εποιήσατε ενί τούτων των αδελφών μου των ελαχίστων, εμοί εποιήσατε». Και «εφ’ όσον ουκ εποιήσατε ενί τούτων των αδελφών μου των ελαχίστων, ουδέ εμοί εποιήσατε». Τα λόγια του Κυρίου είναι συγκλονιστικά. Ο άλλος, ο πλησίον, ο συνάνθρωπος, όποιος κι αν είναι αυτός, δεν είναι απλώς ο άλλος. Πολύ περισσότερο δεν είναι ο ξένος και ο εχθρός, που μπορεί να φτάσει να θεωρηθεί και ως η κόλασή μου – μία θεώρηση που συνιστά την ίδια την αθεΐα. Διότι πράγματι χωρίς Θεό στη ζωή μου, ο συνάνθρωπος αποτελεί για μένα μόνο απειλή και ενόχληση. Ο άλλος όμως, κατά τον Κύριο, είναι ο αδελφός του Κυρίου, κι ακόμη πιο πολύ: ο ίδιος ο Κύριος.

5. No son imágenes simbólicas estas cosas que dice el Cristo. Son versiones definitivas que revelan esta realidad. El Cristo quita nuestra ceguera y nos da los ojos para ver la cubierta realidad. Su fondo ésjato (último, extremo). Y nos dice: No me busquéis aquí o allá. Miradme en los rostros de vuestros semejantes. Incluso en vosotros mismos. Cada uno de nosotros es en una presencia escondida de Cristo. Constituimos una llamada de diálogo con Cristo y una vivencia de Su Segunda Presencia antes que ella venga. Así que el infierno y el paraíso no pertenecen como estados o situaciones al futuro lejano y extremo. Están muy cerca de nosotros, literalmente delante de nuestros ojos, tanto cuanto estamos nosotros delante de nosotros mismos y delante de cada semejante nuestro.

Δεν αποτελούν συμβολικές εικόνες αυτά που λέγει ο Χριστός. Είναι οριστικές διατυπώσεις που αποκαλύπτουν την πραγματικότητα. Ο Χριστός αίρει την τύφλωσή μας και μας δίνει τα μάτια για να δούμε την κρυμμένη πραγματικότητα. Το έσχατο βάθος της. Και μας λέει: μη με ψάχνετε εδώ κι εκεί. Δείτε με στα πρόσωπα των συνανθρώπων σας. Ακόμη και σε εσάς τους ίδιους. Ο καθένας λοιπόν από εμάς συνιστά μία κρυμμένη παρουσία Χριστού. Αποτελούμε μία πρόκληση διαλόγου με τον Χριστό και μία βίωση της Δευτέρας Παρουσίας του πριν ακόμη εκείνη έρθει. Έτσι η κόλαση και ο παράδεισος δεν ανήκουν ως καταστάσεις στο μακρινό και απώτατο μέλλον. Είναι πολύ κοντά μας, μπροστά κυριολεκτικά στα μάτια μας, όσο είμαστε εμείς οι ίδιοι μπροστά στον εαυτό μας και μπροστά στον κάθε συνάνθρωπό μας.

El infierno y el paraíso lo ganamos en cada momento de nuestra vida. Y esto que vivimos ahora, lo mismo con mayor intensidad lo viviremos también después de nuestra muerte, y lo mismo con la absoluta potencia e intensidad después de la Segunda venida de Cristo en Su Segunda Presencia. En los oídos del cristiano están muy familiarizados y conocidos los logos de los Padres: “De nuestro prójimo depende la vida y la muerte (espiritual). Porque si ganamos a nuestro hermano, hemos ganado a Cristo. Y si lo atacamos o despreciamos, hemos atacado y despreciado a Cristo”.

Την κόλαση και τον παράδεισο τα κερδίζουμε την κάθε στιγμή της ζωής μας. Κι αυτό που τώρα ζούμε, το ίδιο με μεγαλύτερη ένταση θα ζήσουμε και μετά τον θάνατό μας, και με την απόλυτη δυνατή ένταση μετά τον ερχομό του Χριστού στη Δευτέρα Του Παρουσία. Πόσο οικεία και γνώριμα λοιπόν ακούει στα αυτιά του ο Χριστιανός τα λόγια των Πατέρων του: «Από τον πλησίον μας εξαρτάται η ζωή και ο θάνατος. Γιατί αν κερδίσουμε τον αδελφό μας, τον Χριστό κερδίσαμε. Κι αν τον προσβάλουμε, Εκείνον χάσαμε».

c. La parábola del juicio se escucha una vez al año en nuestra Iglesia, el Domingo del carnaval y esto es un paso a la entrada del Cuaresma. Huelga decir, que a causa de su importancia, debemos tener nuestra lectura diaria y el estudio de nuestra vida siempre. Porque nuestra atención se centra en lo más esencial que tenemos que hacer en esta vida, de lo cual depende también nuestro futuro eterno: amar a todos y a todo. Para la gracia y bien de Cristo y la gracia y el bien nuestro. γ. Η παραβολή της κρίσεως ακούγεται μία φορά τον χρόνο στην Εκκλησία μας, την Κυριακή των Απόκρεω – σκαλοπάτι κι αυτή για την είσοδό μας στη Σαρακοστή. Περιττό να πούμε ότι λόγω της σπουδαιότητάς της θα πρέπει να την έχουμε μόνιμο και καθημερινό ανάγνωσμά μας και μελέτη του βίου μας διαπαντός. Διότι επικεντρώνει την προσοχή μας σε ό,τι πιο ουσιαστικό έχουμε να κάνουμε στη ζωή αυτή, από το οποίο εξαρτάται και το αιώνιο μέλλον μας: να αγαπάμε τους πάντες και τα πάντα. Για χάρη του Χριστού. Για χάρη δική μας.

παπα Γιώργης Δορμπαράκης Sacerdote Yeoryios Dorbarakis

Traducido por: χΧ jJ

Πηγή:http://logosortodoxo.wordpress.com/ (Ἱσπανικά)