Ὁ θρόνος τῆς Χάριτος καί «οἱ ἀσυνείδητοι»
Κυριακή Γ΄των Νηστειών
Αποστολικό Ανάγνωσμα (Εβρ. Δ΄ 14 – Ε΄ 6)
Αρχ. Ιωήλ Κωνστάνταρος, Ιεροκήρυξ Ι. Μ. Δρ. Πωγ. & Κονίτσης
Μα πότε κι όλας φθάσαμε στο μέσον του Σταδίου; Κι όμως, αδελφοί μου, ο καιρός περνά, μάλλον εμείς περνούμε και δίχως να το αισθανόμαστε, φθάνουμε στην ευλογημένη Ανάσταση.
Να προσθέσουμε δε ότι και χωρίς να το κατανοούμε, βαδίζουμε προς τον ακύμαντο λιμένα της Βασιλείας των Ουρανών, με την χάρη πάντοτε του Θεού!
Κυριακή λοιπόν της Σταυροπροσκυνήσεως. Δηλαδή Κυριακή κατά την οποία προσκυνούμε ιδιαιτέρως τον Τίμιο του Κυρίου μας Σταυρό. Και γιατί αυτό; Διότι επόμενο είναι, στην πορεία την αγωνιστική μας, μέσα στην ευλογημένη Τεσσαρακοστή, κάπου, είτε να κουραστήκαμε, είτε και ενδεχομένως να αισθανθήκαμε αδυναμία στον αγώνα μας και αφορμή βρήκε ο εχθρός να μας δείξει ότι δεν παύει ποτέ να μας μισεί. Αλλά, και για άλλους ακόμα λόγους και αιτίες, αισθανόμαστε τώρα την ανάγκη κάπου να σταθούμε, ώστε ν' αντλήσουμε δυνάμεις για να συνεχίσουμε έως το τέλος.
Πράγματι, όπως οι οδοιπόροι στην μακρινή έρημο, με τα καραβάνια τους, στο μέσον της διαδρομής σταματούν σε κάποια όαση για να ξεκουραστούν κάτω από τον ίσκιο των δένδρων και ν' αντλήσουν δύναμη, έτσι τώρα κι εμείς, οδοιπόροι στον αγώνα τον πνευματικό, ζητούμε να ξεδιψάσουμε και να δροσιστούμε κάτω από τον ζείδωρο ίσκιο του Τιμίου και Ζωοποιού Σταυρού!
Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίον η Μητέρα μας Εκκλησία, όρισε αυτή την τρίτη Κυριακή των νηστειών, η οποία βρίσκεται ακριβώς στο μέσον της πορείας προς την Μεγάλη Εβδομάδα των Παθών, να υψώνεται εν μέσω των Ιερών μας Ναών, το σύμβολο της Νίκης.
Και είναι, όπως όλοι γνωρίζουμε, ο του Κυρίου Σταυρός, όπλον και σύμβολον νίκης κατά του εχθρού («ο Σταυρός Σου Κύριε, όπλον κατά του διαβόλου»), αλλά και σημείον αναφοράς όλων των πιστών. Όμως, ο προφητευμένος και προ καταβολής κόσμου προετοιμασμένος Τίμιος Σταυρός, είναι και κάτι άλλο ακόμα. Κάτι άλλο, πολύ σημαντικό και αποκαλυπτικό, το οποίο μας κάνει να στεκόμαστε μπροστά του με δέος και συγκίνηση. Ναι, ο Σταυρός αποτελεί τον θρόνο του Μεγάλου Αρχιερέως μας Κυρίου Ιησού Χριστού! Αυτός είναι ο βασιλικός Του θρόνος. Ο ίδιος του ο Σταυρός. Και επάνω σ' αυτόν τον αδιανόητο για τον άνθρωπο θρόνο, πρόσφερε ο Κύριος την θυσία του.
Θυσίασε όχι κάποιο σφάγιον, όχι κάποιο ζώο ο Θεός, όχι κάποιο άλλο κτίσμα και δημιούργημα, αλλά συγκλονιστικό και να το σκέπτεται κανείς, θυσίασε τον ίδιο τον εαυτόν Του. Και για ποιούς; Για δικαίους και αγαθούς; Όχι βεβαίως, αλλά για εμάς τους αμαρτωλούς ανθρώπους.
Γι' αυτό και είναι ο εύσπλαγχνος και ελεήμων Αρχιερεύς, όπως ακριβώς μας καταγράφει και ο θείος Απόστολος στο Ανάγνωσμα που θ΄ακούσουμε στην Θεία Λειτουργία την Κυριακή της Σταυροπροσκυνήσεως.
Αδελφοί μου, όσο κι αν προσπαθήσουμε να εμβαθύνουμε στα αποκαλυπτικά μηνύματα του λόγου του Θεού, ουδέποτε θα κατορθώσουμε να συλλάβουμε το ύψος, το βάθος, το πλάτος και το μήκος των συγκλονιστικών αυτών γεγονότων. Των γεγονότων δηλ. που πραγματοποίησε ο ίδιος ο Κύριός μας και Θεός μας για τη σωτηρία μας.
Αλλ' ας στρέψουμε και πάλι με αγάπη και κατάνυξη το βλέμμα μας στον ζωηφόρο Σταυρό, διά του οποίου συντρίβεται ο διάβολος και ξεπλένεται η αμαρτία, κι ας δούμε, όσο μας είναι βεβαίως δυνατόν τον Μέγα Αρχιερέα που θυσιάζεται για την «ημετέραν σωτηρίαν».
Για ποιον λόγο γίνονται όλ' αυτά και ποια είναι η ουσία της αρχιερωσύνης;
Ήδη τονίσαμε ότι το όλον σχέδιον του Τριαδικού Θεού, πραγματοποιείται για να σωθεί ο ταλαίπωρος και αιχμάλωτος στην αμαρτία άνθρωπος. Να σωθεί το αγαπημένο και αποστατημένο παιδί, τόσο από την αμαρτία και τον προσωπικό του εχθρό, όσο και από τον μεγαλύτερο εχθρό που είναι ο θάνατος.
Έτσι λοιπόν, ουσία της αρχιερωσύνης, δεν είναι παρά η μεσιτεία στον Θεό Πατέρα υπέρ των αμαρτωλών.
Αυτός ο Χριστός είναι ο Μέγας Αρχιερεύς, και επάνω στο θυσιαστήριο του Σταυρού και που πλέον αποτελεί τον θρόνο Του, προσφέρει με άπειρη αγάπη την μεγάλη εξιλαστήριο θυσία για ολόκληρο το Γένος των ανθρώπων.
Ο Κύριός μας είναι ο αναμάρτητος. Είναι ο συμπαθής και ελεήμων, αρκεί ο κάθε άνθρωπος με την θέλησή του να προσεγγίσει «τω θρόνω της χάριτος». Καθώς λοιπόν πλησιάζουμε με πίστη και με παρρησία τον Τίμιο Σταυρό, λαμβάνουμε «έλεον και χάριν εις εύκαιρον βοήθειαν».
Αναμφιβόλως αδελφοί μου, όταν ο άνθρωπος, ο πιστός άνθρωπος αρχίζει να βιώνει κάπως την δόξα του Σταυρού, δηλ. τον θρόνο της Χάριτος, αλλά και όταν συνειδητοποιεί και το παμμέγιστο αξίωμα της Αρχιερωσύνης, τότε δεν μπορεί παρά να συγκλονίζεται. Και όντως, ποίος άνθρωπος θα έχει την τόλμη μπροστά στο μεγάλο αυτό αξίωμα να θεωρήσει τον εαυτόν του ικανό και άξιο; Ουδείς. Ουδείς λογικός, εκτός κι αν είναι παράλογος ή η μανία της κοσμικοεκκλησιαστικής δόξας τον κάνει να μη συνειδητοποιεί το μέγεθος της Αρχιερωσύνης, αλλά και αυτόν τον φρικτό λόγο που θα δώσει εν ημέρα κρίσεως.
Δεν μπορεί λοιπόν κανείς από μόνος του, εάν βεβαίως πιστεύει, να «κινεί τα νήματα» για να λάβει την υψίστη αυτή τιμή. Θα λέγαμε δε πως αποτελεί ολοφάνερο δείγμα αναξιότητος για έναν άνθρωπο της εκκλησίας, το να επιδιώκει, προσπαθεί, παρακαλεί ποικιλοτρόπως, στοχεύει και εργάζεται στο να αναρριχηθεί στο ύψιστο της Αρχιερωσύνης αξίωμα. Και φυσικά η Αποστολική φράση «Πιστός ο λόγος, ει τις επισκοπής ορέγεται, καλού έργου επιθυμεί» (Α΄Τιμοθ.Γ΄1), Δηλ. αξιόπιστος είναι ο λόγος. Εάν κανείς επιθυμεί να είναι επίσκοπος, καλό έργο επιθυμεί, που όπως βλέπουμε κάνει λόγο για έργο και όχι για κοσμικές δόξες, δεν μπορεί σε καμμία των περιπτώσεων να προσαρμοστεί σ' όσους αυτοεξευτελίζονται και αποδεικνύουν ότι έχουν μεταλλαχθεί σε «ασπόνδυλα μαλάκια» λόγω του ότι τους «γυάλισε στο μάτι» η λάμψη των υψηλών αξιωμάτων.
Εάν όμως κρίνει ο Θεός και πρέπει, τότε θα τον καλέσει, όπως ακριβώς συνέβη με τον Ααρών, ώστε τελικώς και το ποίμνιο να διακονήσει και να σώσει ψυχές, και τελικώς μέσω της ορθής διακονίας – μαρτυρίας και ομολογίας να σώσει τον εαυτόν του.
Με τον ίδιο τρόπο δηλαδή που και ο Κύριος έγινε Αρχιερεύς. Δεν δόξασε δηλ. ως άνθρωπος μόνος του τον εαυτόν Του, γενόμενος Αρχιερεύς, αλλά τον δόξασε ο Θεός Πατέρας.
Και πάλι, ο Απ. Παύλος τονίζει την μεγάλη αλήθεια: «Εσύ είσαι ιερεύς αιώνιος, όχι όπως οι άλλοι αρχιερείς, που έλαβαν την Αρχιερωσύνη κατά κληρονομική διαδοχή από τον Ααρών, αλλά είσαι ιερεύς κατά την τάξιν Μελχισεδέκ». Σύμφωνα δηλ. με την ιερωσύνη του Μεχισεδέκ, ο οποίος δεν μεταβίβασε την ιερωσύνη του σε κάποιον άλλον απόγονό του!
Αδελφοί μου. Τα θεία νοήματα μάς τρέφουν, και ο ίσκιος του Τιμίου Σταυρού μάς δροσίζει και μάς γεμίζει δύναμη. Δύναμη ώστε να συνεχίσουμε τον ευλογημένο δρόμο προς την τελείωση. Αυτός άλλωστε δεν είναι και ο σκοπός της ζωής μας; Γι' αυτό ήρθαμε, μάλλον, μας έφερε η αγάπη του Θεού στην γη και μάς ενέταξε ως οργανικά και ζωντανά μέλη μέσα στο Σώμα Του που είναι η Αγία μας Ορθόδοξος Εκκλησία!
Δεν έχουμε λοιπόν παρά με ανανεωμένες τις ψυχοσωματικές μας δυνάμεις, και αφού προσκυνήσουμε το σύμβολο της Νίκης και τον θρόνο της Χάριτος, με ιερό ενθουσιασμό να συνεχίσουμε την πορεία μας προς το Θείον δράμα αλλά και την ένδοξη του Κυρίου μας Ανάσταση.
Αμήν.
Αρχ. Ιωήλ Κωνστάνταρος
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου