Η ΘΕΡΑΠΕΙΑ ΤΗΣ ΨΥΧΗΣ
ΚΑΤΑ ΤΟΝ ΓΕΡΟΝΤΑ ΠΟΡΦΥΡΙΟ
ΚΕΦΑΛΑΙΟ Β΄
3)ΕΚΚΛΗΣΙΟΛΟΓΙΑ
Μέσα στήν Ἐκκλησία γινόμαστε ὅλοι «ἕνα».
Ἡ
πρώτη Ἐκκλησία,
ἡ
Ἁγία
Τριάδα, τά Τρία Πανάγια Πρόσωπα, πού
εἶναι
ὁ
Ἕνας
Θεός, ἔχουν
μεταξύ Τους μια τέλεια κοινωνία ἀγάπης.
Οἱ
ἄνθρωποι,
μέλη τῆς
«ἐπίγειας
ἄκτιστης
Ἐκκλησίας»,
καλούμαστε, παρατηροῦσε ὁ π. Πορφύριος,
νά γίνουμε καί ἐμεῖς
ἕνα,
ὁμοιάζοντες
στόν Ἕνα
Τριαδικό Θεό.
Αὐτή
ἄλλωστε
εἶναι
ἡ
ἔσχατη
προσδοκία καί τό πλέον εὐάρεστο
(κατ’ εὐδοκίαν)
θέλημα τοῦ
Χριστοῦ
μας, ὅπως
τό ἐξέφρασε
στήν ἀρχιερατική
Του προσευχή: «Ἵνα
ὦσιν
ἕν»1.
Μέσα
στήν Ἐκκλησία
, τόνιζε ὁ
π. Πορφύριος, γινόμαστε ὅλοι
ἕνα.
Ἀλλοίμονο
ἐάν
νιώθουμε μόνοι μας. Αὐτό
σημαίνει ὅτι
δεν ζοῦμε
τό μυστήριο τῆς
Ἐκκλησίας,
που εἶναι
τό μυστήριο τῆς
ἑνότητας.
Δέν
εἴμαστε
ἐνταγμένοι
σωστά μέσα στό σῶμα
τοῦ
Χριστοῦ,
ἐάν
ξεχωρίζουμε τόν ἑαυτό
μας ἀπό
τούς ἄλλους.
Εἴμαστε
«ἀλλήλων
μέλη»2,
ὁ
καθένας εἶναι
«σάρκα ἀπό
τήν σάρκα μας». Ἡ
πρόοδος τοῦ
ἑνός
εἶναι
πρόοδος ὅλων
καί ἡ
πτώση τοῦ
ἑνός
εἶναι
πτώση ὅλων.
Τήν
αἴσθηση,
ὅτι
εἴμαστε
ὅλοι
ἕνα
σῶμα
μέ κεφαλή τόν Χριστό, τή θεωροῦσε
ὁ
Γέροντας ἀπαραίτητο
στοιχεῖο
τῆς
ταυτότητάς μας ὡς
χριστιανῶν.
Ἔλεγε,
ὅτι
θά πρέπει νά κάνουμε δικές μας, τίς χαρές
καί τίς λύπες ὅλων
τῶν
ἀνθρώπων.
Προπάντων θά πρέπει νά πονᾶμε
καί νά ποθοῦμε
τή σωτηρία ὅλων.
Ὁ
πόθος μας θά πρέπει νά εἶναι
ὁ ἑξῆς: ὅλοι
οἱ
ἄνθρωποι
νά σωθοῦν,
νά μποῦν στόν Παράδεισο. Δέν θά πρέπει
νά ἐνδιαφερόμαστε
μόνον γιά τήν προσωπική μας αἰώνια
ἀποκατάσταση. Ἡ
σωτηρία μας, εἶναι
στά χέρια τῶν
ἀδελφῶν
μας. Σωζόμαστε ὅλοι
μαζί, ὡς
ἐκκλησιαστική
κοινότητα, ὡς
Σῶμα
Χριστοῦ,
ὡς
Ἐκκλησία·
ὄχι
ἀτομικά,
ἰδιωτικά.
Ἡ σωτηρία τῶν ἄλλων εἶναι ἡ σωτηρία μας.
Εἶναι
λάθος, δίδασκε ὁ π. Πορφύριος, νά
προσευχόμαστε γιά τόν ἑαυτό
μας. Πρέπει νά προσευχόμαστε γιά τούς
ἄλλους,
γιά νά σωθοῦν
οἱ
ἄλλοι.
Ἐμεῖς
πρέπει νά γινόμαστε συνεχῶς
«ἕνα»
μέ τούς ἄλλους,
ὁπότε
ὅταν
σώζονται οἱ
ἄλλοι,
σωζόμαστε καί ἐμεῖς.
Ὁ
ἀληθινός
χριστιανός μεριμνᾶ
ἀγαπητικά
γιά τήν σωτηρία ὅλου
τοῦ
κόσμου. Προσλαμβάνοντας συγκαταβατικά,
κατά μίμηση τοῦ
Χριστοῦ,
τούς πάντες καί τά πάντα -ἐκτός
ἁμαρτίας-
γίνεται «τοῖς
πᾶσι
τά πάντα».
Ὁ
μοναχός, πού ἐγκαταλείπει
τά ἐγκόσμια,
δέν πρέπει, νά τό κάνει ξεχωρίζοντας
τόν ἑαυτό
του ἀπό
τούς ἄλλους.
Ἀντίθετα
πρέπει νά φεύγει ἀπό
τό πολυθόρυβο πέλαγος τοῦ
κόσμου, γιά τόν ἑξῆς λόγο: γιά νά μπορεῖ
πλέον, ἀπερίσπαστα,
στήν ἡσυχία,
νά εἶναι
ἑνωμένος
μέ τόν Θεό καί μέ ὅλους,
διά τῆς
συνεχοῦς
προσευχῆς.
Φεύγει
ἀπό
ἀγάπη
γιά τόν κόσμο, ὥστε νά μπορεῖ
νά εὔχεται
συνεχῶς,
ὥστε, εἰ δυνατόν, νά μήν χαθεῖ
κανείς.
Βγαίνει ἔξω
ἀπό
τήν μικρή του οἰκογένεια,
γιά νά ἐνταχθεῖ
στή μεγάλη οἰκογένεια
τοῦ
Θεοῦ.
Ἡ
ἀγάπη
τοῦ
Θεοῦ
ἀγκαλιάζει
ὅλους,
ὄχι
μόνο τή μικρή μας οἰκογένεια.
Τό θέλημά Του εἶναι νά ἐνεργεῖ κατά
ὅμοιο τρόπο καί ὁ κάθε ἄνθρωπος, ὥστε
νά γίνουμε ὅλοι μία μεγάλη οἰκουμενική,
παγκόσμια οἰκογένεια.
Αὐτός
εἶναι
ὁ
σκοπός τῆς
Ἐκκλησίας
δίδασκε ὁ
π. Πορφύριος: Νά μᾶς
κάνει ὅλους
τούς ἀνθρώπους
«ἕνα»,
κατά μίμησιν τῆς Ἁγίας Τριάδος.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου