Οἱ ἱερές εἰκόνες δέν εἶναι οὔτε εἴδωλα οὔτε ζωγραφικοί πίνακες.

Οἱ ἱερές εἰκόνες δέν εἶναι οὔτε εἴδωλα οὔτε ζωγραφικοί πίνακες. Ἡ ἀξία τους ἡ μεγάλη βρίσκεται στό θεολογικό τους περιεχόμενο καί στήν ἐξαγιαστική καί θαυματουργική ἐπίδρασι, πού ἐξασκοῦν πάνω στόν πιστό χριστιανό. Ὅπως κάθε σελίδα τοῦ Εὐαγγελίου μέ τόν γραπτό λόγο, ἔτσι καί κάθε εἰκόνα μέ τίς μορφές, τά σχήματα καί τίς εἰδικές στάσεις πού ἔχει, ἐκφράζει ἀλήθειες τῆς χριστιανικῆς πίστεως. Γι᾿ αὐτό πολύ πετυχημένα ἡ Ὀρθόδοξη Βυζαντινή τοιχογραφία καί φορητή εἰκόνα ὀνομάστικε "ἡ θεολογία τῶν ἀγραμμάτων" ἤ καλύτερα "ἡ Ἁγία Γραφή τῶν ἀγραμμάτων". Διότι κάθε εἰκόνα εἶναι ἕνα ζωντανό κήρυγμα, μιά ὀμολογία τῆς πίστεώς μας. Ταυτόχρονα κάθε εἰκόνα εἶναι καί ἕνα κάλεσμα πρός μίμησι τῆς ἁγιότητος....
Οἱ ἱερές εἰκόνες εἶναι τά βιβλία τοῦ λαοῦ μας. Ὁ ἄνθρωπος πού δέν ξέρει γράμματα, βλέπει καί διδάσκεται ἀπό αὐτές.
Ἡ Ἱστορία ἀναφέρει ὅτι ἡ ἀρχή τῆς μετανοίας καί τῆς ἐπιστροφῆς τοῦ Βουλγαρικοῦ λαοῦ στό Χριστιανισμό, ὀφείλεται σέ μιά εἰκόνα. Ἦταν ἡ εἰκόνα πού παρίστανε τή Μέλλουσα Κρίσι. Τήν ἔδειξε τότε στό βασιλιά Βόρι ὁ ἱεραπόστολος Ἅγιος Μεθόδιος, τοῦ τήν ἐξήγησε καί τήν ἀνέλυσε. Τοῦ ἔκανε τόση ἐντύπωσι, ὥστε ὁ Βόρις ἀμέσως πίστεψε στό Χριστό καί μαζί του καί ὅλος ὁ Βουλγαρικός λαός. (Θ.Η.Ε. τ.3, σελ. 995).

Γι᾿ αὐτό καί οἱ δύο Ἅγιοι, ὁ Κύριλλος καί ὁ Μεθόδιος, εἶναι οἱ μεγάλοι φωτιστές καί ἱεραπόστολοι τῶν Σλάβων.

Κάποτε ἕνας ἱεροκήρυκας ἔκανε μιά περιοδεία καί περνῶντας ἔξω ἀπό μία ἀγροικία, μιά στάνη λέει: "Δέν σταματάω καί σ᾿ αὐτόν ἐδῶ τόν χριστιανό; Κάτι θά βρῶ νά τοῦ πῶ."
Μπῆκε λοιπόν καί ἄρχισε νά τοῦ μιλάη γιά τόν Κύριο. Πρόσεξε ὅμως ὅτι μέσα στό σπίτι δέν ὑπῆρχαν εἰκόνες. Τοῦ μίλησε λοιπόν γιά τίς εἰκόνες.

-- Τί εἶναι αὐτό; ρώτησε ὁ χωρικός.

Ἔβγαλε μία ὁ ἱεροκήρυκας ἀπό τήν τσεπούλα του, τοῦ τήν ἔδωσε. Τοῦ εἶπε νά ἀνάβη τό καντηλάκι, νά κάνη προσευχή... Τόν δίδαξε ἀρκετά.

Ἐνθουσιάστηκε ὁ Χωρικός. Μέ τήν πρώτη εὐκαιρία κατεβαίνει στήν πόλι, παίρνει μιά εἰκόνα τῆς Παναγίας. Τοῦ ἄρεσε, ἔτσι ὅπως κρατοῦσε τό Βρέφος Ἰησοῦ. Βλέπει καί τόν Ἅγιο Δημήτριο, καβαλάρη, μέ τό ἀκόντιο. "Θά τόν πάρω, νά χτυπάη τόν ἐχθρό", σκέφθηκε. "Ἄς πάρω καί αὐτόν τόν μακρυγένη Ἅγιο...". Ἦταν ὁ Ἅγιος Νικόλαος.

Τούς ἔβαλε μέσα στό σπιτάκι του καί ἄρχισε νά κάνη τήν προσευχούλα του στήν Παναγία, στόν Ἅγιο Δημήτριο, στόν Ἅγιο Νικόλαο.
Δέν πέρασαν πολλές ἡμέρες καί κάποια φορά πού ἔλειψε, μπῆκαν μέσα στό σπίτι του κλέφτες καί τοῦ τά πῆραν ὅλα. Δέν τοῦ ἄφησαν τίποτα. Ἔμειναν μόνο οἱ τρεῖς εἰκόνες.
Μπαίνει μέσα ἔκπληκτος, βλέπει ὅτι ὅλα τοῦ τά εἶχαν κλέψει.
Πηγαίνει λοιπόν στήν εἰκόνα τῆς Παναγίας:

-- Καλά, ἐσύ εἶχες νά φροντίσης τό μωρό, νά τό πλύνης, νά τό ταΐσης, δέν προλάβαινες. Τί νά πρωτοκάνης; Τό μωρό νά κοιτάξης ἤ τούς κλέφτες...

Πάει στόν Ἅγιο Δημήτριο.

-- Κι ἐσύ, καβαλάρης, ὥσπου νά βγάλης τό ἄλογο ἀπό τό σταῦλο, νά τό σελώσης, νά τό ἑτοιμάσης, φύγανε οἱ κλέφτες.

-- Ἄμ, ἐσύ, (ἀπευθύνεται στόν Ἅγιο Νικόλαο), τί ἔκανες; Τίποτα δέν ἔκανες! Γιατί δέν φύλαγες τά πράγματα; Λοιπόν, γιά τιμωρία σέ βγάζω ἔξω!

Παίρνει τήν εἰκόνα τοῦ Ἁγίου Νικολάου καί τήν κρεμάει ἔξω.

-- Ἐδῶ θά καθίσης, μέχρι πού νά ἔρθουν τά πράγματα πίσω!

Τήν ἄλλη μέρα τό πρωΐ καταφθάνουν οἱ κλέφτες, φορτωμένοι μέ τά πράγματα.

Πᾶρ᾿ τα γρήγορα, γιατί ἕνας γέρος μᾶς τρέλλανε στό ξύλο...

Ὁ Ἅγιος Νικόλαος ἐπέστρεψε τά πράγματα πίσω κάνοντας τό θαῦμα!

Τέλος καί τῷ θεῷ δόξα!  

Πρωτ. Στεφάνου Κ. Ἀναγνωστόπουλου

Ἀπό τό βιβλίο: "ΕΜΠΕΙΡΙΕΣ ΚΑΤΑ ΤΗΝ ΘΕΙΑ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑ"