Εὐλογίες καί δοκιμασίες. (μέρος β΄)

Ὁσίου Ἀμβροσίου

Ἡ διακονία στό μαγειρεῖο ἐξασκήθηκε ἀπό τόν Ἀλέξανδρο ἐπί ἕνα ἔτος. Κατ᾿ αὐτόν τόν τρόπο ἡ μοναχική ζωή τοῦ ἔδωσε τήν εὐκαιρία νά γίνη τέλειος μάγειρος. Καί ὄχι μόνο αὐτό, ἀλλά καί σέ ποικίλες ἄλλες πρακτικές καί χρήσιμες γνώσεις τόν ἐνημέρωσε.

Ἔμαθε νά ψήνη ὡραῖα πρόσφορα, παρ᾿ ὅλο πού ποτέ του δέν ἐχρημέτισε προσφοράρης. Οἱ προσφοράρηδες, πού τίς πιό πολλές φορές εἶχαν ἀποτυχίες στό ψήσιμο, κατέφευγαν στίς γνώσεις τοῦ Ἀλεξάνδρου.

• Νά παίρνετε ἕνα δαδί, (ξυλράκι) τούς συμβούλευε ἐκεῖνος, καί καθώς ψήνεται τό πρόσφορο νά τό τρυπᾶτε. Καί προσέξτε: Ἄν κολλήση ἐπάνω του ζυμάρι, θέλει ἀκόμη ψήσιμο, εἰδεμή μπορεῖτε νά τό βγάλετε.

Διέθετε μεγάλη εὐφυΐα καί κατώρθωνε νά κατέχη μέ τήν δεξιοτεχνία του πολλές καί διάφορες τέχνες. Ἔτσι ἀργότερα ἐπέδειξε σπουδαία πρόοδο στά οἰκοδομικά. Κατάφερνε καί ἔκανε θαυμάσια σχέδια γιά τήν οἰκοδομή νέων κελλιῶν καί ὅπως ἀποδεικνυόταν ἀπό τά πράγματα, τά δικά του σχέδια ἦταν τά πιό ἐξυπηρετικά.

Στήν Ρωσία ὁ χειμώνας εἶναι ἕνας σημαντικά ὑπολογίσιμος ἐχθρός, καί γι᾿ αὐτό ἡ θέρμανσις θεωρεῖται ἀπό τίς σπουδαιότερες ὑποθέσεις. Καί στό θέμα αὐτό σημείωσε μεγάλες ἐπιτυχίες. Οἱ γνώσεις του καί οἱ παρατηρήσεις του στήν τεχνική τῆς θερμάνσεως ἐντυπωσίαζαν καί τούς ἐξ ἐπαγγέλματος εἰδικούς τεχνῖτες.

Τροπάριον. ἮχοςΑ΄

«Τόν ἄρτον τῆς ζωῆς τό οὐράνιον μάννα,

Σωτήρ μου ἀγαθέ, ὁ πιστοῖς ἐδωρήσω,

τό σῶμα Σου τό ἅγιον τό δεξάμενον σταύρωσιν,

καί τό αἶμα Σου τό τῆς καινῆς διαθήκης,

τό εἰς ἄφεσιν ἁμαρτιῶν ἀναβλῦσαν,

λαβεῖν καταξίωσον».

Βεβαίως οἱ πρόοδοί του στά σημεῖα αὐτά δέν εἶχαν καί σπουδαία σημασία. Ἐκεῖνο πού τόν ἀνέδειξε μεγάλο ὑπῆρξε ἡ πνευματική του ἀνύψωσις, στήν ὁποία συνέβαλε ὄχι λίγο τό δεύτερο διακόνημά του στήν Σκήτη.

Τό Φθινόπωρο τοῦ 1841, οἱ Γέροντες ἀπεφάσισαν νά ἀφήση τό μαγειρεῖο καί νά προσληφθῆ διακονητής στό κελλί τοῦ στάρετς Μακαρίου. Τότε συνέπεσε καί ὁ θάνατος τοῦ στάρετς Λέοντος καί διάδοχός του στό στάρτσεστβο ὑπῆρξε ὁ π. Μακάριος. Ζῶντας τώρα κοντά στόν Πνευματικό του Πατέρα θά εἶχε πολλά ψυχικά ὀφέλη. Θ᾿ ἀφιερώσουμε γι᾿ αὐτά εἰδικό κεφάλαιο.

Παρακολουθῶντας ἀπό πλησίον ὁ στάρετς Μακάριος τήν πρόοδο τοῦ νέου διακονητοῦ, τόν ἔκρινε κατάλληλο νά φορέση τόν «μανδύα». Σ᾿ αὐτό βρῆκε σύμφωνο καί τόν Ἡγούμενο Μωϋσῆ. Σέ τρία χρόνια νά καρῆ μικρόσχημος μοναχός – αὐτό σημαίνει τό νά φορέση τόν «μανδύα» – ἦταν κάτι τό σπάνιο στά χρονικά τῆς Ὄπτινα. Ἄλλοι ἀδελφοί δέν μπόρεσαν οὔτε σέ δώδεκα χρόνια νά τόν φορέσουν.

Πρίν ἀπό τήν κουρά προηγήθηκαν πέντε ἡμέρες ἐντατικῆς πνευματικῆς προετοιμασίας μέ νηστεία, προσευχή, συνεχῆ παρακολούθησι τῶν Ἀκολουθιῶν καί γενική ἐξομολόγησι. Καί μετά τήν κουρά, σύμφωνα μέ τό τυπικό τῆς Ὄπτινα, ἀκολούθησαν πέντε ἡμέρες συνεχοῦς παραμονῆς στόν Ναό μέ Θεία Κοινωνία τήν τελευταία ἡμέρα. Τήν θέσι τοῦ ρασοφόρου Ἀλεξάνδρου τήν κατέλαβε τώρα ὁ μοναχός π. Ἀ μ β ρ ό σ ι ο ς . Στό ἑξῆς ὁ Ἅγιος Ἀμβρόσιος, ὁ διαπρεπής Ἱεράρχης τῶν Μεδιολάνων θά εἶναι γι᾿ αὐτόν ὁ φίλος, ὁ ἀδελφός, ὁ προστάτης, «ὁ ἄγγελός του» κατά τήν ρωσική ἔκφρασι. Καί ἡ ἡμέρα τῆς ἑορτῆς του, ἡ 7η Δεκεμβίου, ἡμέρα πνευματικῆς ἀγαλλιάσεως.

Γιά τόν νέο μοναχό πού βρισκόταν στά τριάντα του χρόνια μία καινούργια ἐποχή ἀνέτειλε. Τί τοῦ ἐπιφύλασσε; Μεγάλες εὐλογίες, ἀλλά καί ὀδυνηρές δοκιμασίες, ὅπως θά μᾶς τό δείξη ἡ συνέχεια τοῦ λόγου.

Τῷ Θεῷ δόξα!

Ἀμήν!

Συνεχίζεται...

Ἀπό τό βιβλίο: “Ο ΟΣΙΟΣ ΑΜΒΡΟΣΙΟΣ ΤΗΣ ΟΠΤΙΝΑ”

ΙΕΡΑ ΜΟΝΗ ΠΑΡΑΚΛΗΤΟΥ ΩΡΩΠΟΣ ΑΤΤΙΚΗ.