Μικρά περιστατικά Κεφ. 8 : (μέρος β΄)

Ὁσίου Ἀμβροσίου

Ὁπ. Ἀμβρόσιος ἦταν τό ἕκτο κατά σειράν τέκνο τῆς οἰκογενείας τοῦ Μιχαήλ Γρένκωφ. Ὁ μεγαλύτερος ἀδελφός του ὁ Νικόλαος εἶχε προόδους στά γράμματα καί ὅταν αὐτός χειροτονήθηκε Ἱερεύς, ἐκεῖνος βρισκόταν στό Κίεβο Διευθυντής Γυμνασίου. Εἶχε εἴκοσι χρόνια νά ἀλληλογραφήση μαζί του. Στό πρῶτο γράμμα πού τοῦ ἔστειλε εἶχε καί μερικές σειρές πού δέν εὐχαρίστησαν καθόλου τόν κύριο Διευθυντή.

• Ἀδελφέ μου, τοῦ ἔγραφε, πληροφορήθηκα καί κάτι πού μέ λύπησε· ὅτι δέν τηρεῖς τίς νηστεῖες τῆς Ἐκκλησίας μας. Γιατί αὐτή ἡ στάσις ἀπέναντι στούς θεσμούς πού ἡ οἰκογένειά μας πάντοτε ἐσέβετο; Φοβᾶσαι μήπως κλονισθῆ ἡ ὑγεία σου; Ἀλλά δέν νομίζω πώς ὑπάρχει τέτοιος κίνδυνος...

Τοῦ ἔγραψε πολλά καί τοῦ συνιστοῦσε νά ἀλλάξη τακτική σ᾿ αὐτό τό θέμα. Ἀπάντησι στήν ἐπιστολή αὐτή ἀργοῦσε νά λάβη. Πέρασε ἕνας ὁλόκληρος χρόνος καί «οὐκ ἦν φωνή». Ἀνησυχοῦσε μήπως καί συνέβαινε τίποτε δυσάρεστο, πρᾶγμα πού τόν ἔκανε νά ζητήση πληροφορίες ἀπό τόν μικρότερο του τόν Πέτρο.

• Καλά εἶναι ὁ Νικόλαος, τοῦ ἀπήντησε ἐκεῖνος. Μόνο πού δυσαρεστήθηκε λίγο ἀπό τό γράμμα σου. Σοῦ γράφω ἀκριβῶς τά λόγια του: «Ὁ ἐρημίτης μας μοῦ ἔγραψε κάποια ἠθική νουθεσία πού εὔκολα εἶναι νά τήν πῆς, ἀλλά δύσκολα νά τήν ἐφαρμόσης».

«ὁ δέ ερευνῶν τάς καρδίας οἶδε τί τό φρόνημα τοῦ

Πνεύματος, ὅτι κατά Θεόν ἐντυγχάνει ὑπέρ ἁγίων.

Οἴδαμεν δέ ὅτι τοῖς ἀγαπῶσι τόν Θεόν

πάντα συνεργεῖ εἰς ἀγαθόν, τοῖς κατά

πρόθεσιν κλητοῖς οὖσιν·»

Ρωμ. Η΄: 27 - 28

Ἡ μητέρα τοῦ π. Ἀμβροσίου, ἄνθρωπος μεγάλης εὐσεβείας, ἦταν ἀσθενικῆς κράσεως καί συχνά ἀρρώσταινε. Τήν ἔβλεπες χειμῶνα – καλοκαίρι πάνω στήν πέτσκα – τήν ἐντοιχισμένη σόμπα. Εἶχε δοκιμάσει καί θλίψεις πολλές, ἀφοῦ μεταξύ ἄλλων εἶχαν φύγει ἐν Κυρίῳ καί δύο θυγατέρες της. Παρά τόν ἀδύνατο σωματικό ὀργανισμό της, ἔφθασε ὥς τά ἑβδομηνταπέντε, ἐνῶ ὁ σύζυγός της δέν τά πέρασε τά ἑξῆντα χρόνια.

Ὁ π. Ἀμβρόσιος ποθοῦσε νά ἔβλεπε τήν μητέρα του ὡς μοναχή, προτοῦ τήν ἐπισκεφθῆ ὁ θάνατος. Σχεδίαζε νά ταξειδεύση μέχρι τό Κίεβο. Ἡ χαρά του θά ἦταν μεγάλη νά προσκυνοῦσε τά λείψανα τῶν Ὁσίων Πετσέρσκαγια Λαύρας. Ἐκεῖ βέβαια θά συναντοῦσε καί τόν μεγαλύτερο ἀδελφό. Ἐπιστρέφοντας ἀπό τό Κίεβο θά πεταγόταν μέχρι τήν πατρίδα του – ἔτσι ὑπελόγιζε – καί θά χάριζε στήν μητέρα του τό ἀγγελικό σχῆμα. Ἀπό τό καλοκαίρι τοῦ 1848, τότε πού εἶχε ἀναρρώσει ἀπό τήν μεγάλη του ἀρρώστια, μέχρι τό 1853, πέντε συνεχῆ ἔτη ὅλο καί ἑτοιμαζόταν γιά τό Κίεβο καί ὅλο ἐμπόδια παρουσιάζονταν.

• Περίεργο πρᾶγμα! μονολογοῦσε. Ποῦ βρέθηκαν τόσες ἀλλεπάλληλες δυσκολίες;

Τελικά ἡ μητέρα του κοιμήθηκε χωρίς τό σχῆμα. Ὁ ἱερός του πόθος δέν πραγματοποιήθηκε. Ἀργότερα πού ἡ σκέψις του ἦταν γεμάτη θεῖο φωτισμό παρατηροῦσε:

• Δέν ἦταν συμφέρον γιά τήν μητέρα μου νά γίνη μοναχή. Σάν λαϊκή ζοῦσε μέ εὐσέβεια καί τηροῦσε πάντοτε τίς ἐντολές τοῦ Θεοῦ καί τούς κανονισμούς τῆς Ἐκκλησίας. Σάν μοναχή ὑπῆρχε κίνδυνος νά μή προσαρμοσθῆ στίς αὐστηρές ὑποχρεώσεις τῆς νέας ζωῆς καί, καθώς ἦταν καί φιλάσθενη, νά δοκιμάση σύγχυσι καί θλῖψι. Εὐγνωμονῶ τόν Θεόν γιά τά ἐμπόδια πού μοῦ εἶχε στείλει.

Πράγματι. «Τοῖς ἀγαπῶσι τόν Θεόν πάντα συνεργεῖ εἰς ἀγαθόν» (Ρωμ. Η΄: 28). Ἀκόμη καί τά ἐμπόδια πού παρεμβάλλονται καί ἀκυρώνουν ἕνα ταξείδι.

Τῷ Θεῷ δόξα! Ἀμήν!

«Ὡσαύτως δέ καί τό Πνεῦμα συναντιλαμβάνεται ταῖς

ἀσθενείαις ἡμῶν·

τό γάρ τί προσευξόμεθα καθό δεῖ οὐκ οἴδαμεν,

ἀλλ᾿ αὐτό τό Πνεῦμα ὑπερεντυγχάνει

ὑπέρ ἡμῶν στεναγμοῖς ἀλαλήτοις·...

...ὅτι οὕς προέγνω, καί προώρισε συμμόρφους τῆς

εἰκόνος τοῦ υἱοῦ αὐτοῦ, εἰς τό εἶναι αὐτόν

πρωτότοκον ἐν πολλοῖς ἀδελφοῖς·

οὕς δέ προώρισε, τούτους καί ἐκάλεσε,

καί οὕς ἐκάλεσε, τούτους καί ἐδικαίωσεν,

οὕς δέ ἐδικαίωσε, τούτους καί ἐδόξασε.

Τί οὖν ἐροῦμεν πρός ταῦτα;

εἰ ὁ Θεός ὑπέρ ἡμῶν, τίς καθ᾿ ἡμῶν;»

Ρωμ. Η΄: 26, 29 – 31

Συνεχίζεται...

Ἀπό τό βιβλίο: “Ο ΟΣΙΟΣ ΑΜΒΡΟΣΙΟΣ ΤΗΣ ΟΠΤΙΝΑ”

ΙΕΡΑ ΜΟΝΗ ΠΑΡΑΚΛΗΤΟΥ ΩΡΩΠΟΣ ΑΤΤΙΚΗ.