Ἐπιστροφή στήν Κωνσταντινούπολη, κεφ.δ μέρος γ'

ΕΝΑ ΑΣΤΕΡΙ ΤΗΣ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ *

ΙΕΡΟΜΑΡΤΥΣ ΠΑΥΛΟΣ

ΠΑΤΡΙΑΡΧΗΣ

ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥΠΟΛΕΩΣ

Ἐν τῷ μεταξύ ἄρχισε ἡ συμπλοκή. Οἱ Χριστιανοί δέν εἶχαν σιδηρές ἀσπίδες, ὅπως οἱ στρατιῶτες. Μοναδική ἀσπίδα εἶχαν τήν ἀγάπη καί τήν ἀνδρεία τῆς ψυχῆς τους.

Ὁ θεῖος Παῦλος, ὅταν εἶδε τή σκηνή, κινήθηκε πρός τό μέρος τῶν στρατιωτῶν, μέ σκοπό νά παραδοθῆ στά χέρια τους γιά νά προλάβη τήν αἱματοχυσία πού ἔβλεπε νά πλησιάζη. Τό ἀνθρώπινο τεῖχος ὅμως δέν τόν ἄφηνε νά προχωρήση.

Ἡ μανία τῶν στρατιωτῶν τοῦ Ἑρμογένους γρήγορα ξέσπασε. Χωρίς κανένα σεβασμό οὔτε πρός τόν ἱερό χῶρο, οὔτε πρός τό αἰδέσιμο πρόσωπο τοῦ Πατριάρχη, οὔτε πρός τήν θέληση τοῦ εὐσεβοῦς λαοῦ, ἄρχισαν νά σπρώχνουν καί νά χτυποῦν ἀδίστακτα. Ὁ λαός ὅμως μέ ἀτσάλινη ἀποφασιστικότητα ἀντιστεκόταν μέ μόνη δύναμη τή δύναμη τῆς ψυχῆς του. Γρήγορα τό αἷμα ἄρχισε νά βάφη τίς πλάκες τῆς Ἐκκλησίας!

Τελικά οἱ στρατιῶτες κατάφεραν νά πλησιάσουν τό θεῖο Παῦλο, ὁ ὁποῖος προσπαθοῦσε κι ἐκεῖνος συγχρόνως νά ἔρθη κοντά τους μέ τήν ἐλπίδα πώς θά σταματοῦσε ἔτσι ἡ αἱματοχυσία. Μπροστά του, ἀνάμεσα στούς τελευταίους πού ἀντιστέκονταν, ἦσαν οἱ δύο γενναῖοι Νοτάριοι Μαρκιανός καί Μαρτύριος.

Ἐκεῖνες τίς τραγικές στιγμές πῆραν μιά πρώτη ἐμπειρία τοῦ τί σημαίνει νά πάσχης γιά τό Χριστό. Ἐνῶ τό αἷμα ἔτρεχε στά πρόσωπα καί τῶν δύο, ἐκεῖνοι ἀπτόητοι προσπαθοῦσαν νά προστατεύσουν τόν πολυσέβαστο Πατριάρχη τους. Δύο τελευταῖα ὅμως χτυπήματα πού δέχτηκαν, ὑπῆρξαν ἀποφασιστικά. Οἱ δύο φλογεροί Νοτάριοι τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας κυλίστηκαν αἱμόφυρτοι μπροστά στήν Ὡραία Πύλη τοῦ Ναοῦ, εὐτυχῶς ὄχι θανάσιμα τραυματισμένοι.

Πόνος ὀξύς διαπέρασε τήν ψυχή τοῦ Παύλου βλέποντας τήν σκηνή.

• Χριστέ μου! σπεῦσον καί βοήθησον, σιγοφώναξε μέ τρεμάμενη φωνή.

Ἤδη ὅμως οἱ στρατιῶτες ἅπλωναν ἱερόσυλα τά χέρια τους κατεπάνω του. Ἀκόμη φοροῦσε τά πατριαρχικά ἄμφιά του. Τόν ἔσυραν βάρβαρα σάν κακοῦργο καί κρατώντας τον σκληρά ἀπό τούς βραχίονες ἄνοιγαν δρόμο πρός μία ἅμαξα, πού εἶχαν σταματημένη στό πλάϊ τῆς Ἐκκλησίας.

Ἐκείνη ὅμως ἀκριβῶς τήν ὥρα ἔφθασε δεύτερη ὁμάδα ἱππέων. Ὁ ἐπικεφαλῆς Ἀξιωματικός φώναζε:

• Κατάρα! Οἱ Ὀρθόδοξοι ἐφόνευσαν τό στρατηλάτη Ἑρμογένη καί ἔβαλαν φωτιά στό σπίτι του!

Οἱ στρατιῶτες, πού κρατοῦσαν αἰχμάλωτο τό θεῖο Παῦλο, ἀπολιθώθηκαν. Ἀλλά κι ἐκεῖνος ταράχτηκε.

• Τί εἶναι αὐτά πού λές, συνάδελφε; ρώτησε ὁ ἀξιωματικός τῆς Φρουρᾶς μή τολμώντας νά πιστέψη τό νέο. Πότε ἔγιναν αὐτά;
• Τώρα ἔγιναν, τώρα! Μή ρωτᾶς πολλά. Πήγαινε τόν παπά αὐτόν στό Διοικητήριο, εἶπε κοιτώντας περιφρονητικά τόν Πατριάρχη, καί τρέξε, ἀνάλαβε ὑπηρεσία στήν περιοχή τοῦ Ἱπποδρόμου.

Λέγοντας αὐτά ἔφυγε καλπάζοντας.

Ἔτσι εἰπώθηκε τότε, καί ἡ ἀλήθεια εἶναι ὅτι συνέφερε πολύ αὐτή ἡ κατηγορία τούς διῶκτες τῶν Ὀρθοδόξων. Τούς ἔδινε τή δυνατότητα νά παρουσιάσουν τά θύματά τους σάν ἐγκληματίες καί στασιαστές, γιά νά μπορέσουν νά τούς καταδικάσουν μέ “νόμιμες διαδικασίες”, ὅπως καί ἔγινε.

Ὅταν ἦρθε ὁ Κωνστάντιος, ἐλάττωσε κατά τό ἥμισυ ἀκόμη καί τό σιτηρέσιο, τό ὅποῖο ἔδινε δωρεάν ὁ φιλάνθρωπος Κωνσταντῖνος στούς πτωχούς. “Ἦν δέ τό ὅλον τῆς δωρεᾶς ἡμερήσιοι ἄρτοι μυριάδες ὀκτώ”.¹

Ὕστερα ἀπό τά γεγονότα αὐτά ὁ Μακεδόνιος καί οἱ περί αὐτόν θριαμβολογοῦσαν καί ἀπειλοῦσαν τό θεῖο Παῦλο ἀκόμη περισσότερο ἀπό πρίν. Φίλοι καί ἐχθροί τόν συμβούλευαν νά φύγη ἀπό τή Βασιλεύουσα, πρίν ἔρθη ὁ Κωνστάντιος, ὁ ὁποῖος, ὅταν ἔμαθε τά γεγονότα, πῆρε τό δρόμο τῆς ἐπιστροφῆς γιά τήν Κωνσταντινούπολη. Οἱ φίλοι ἀπό φόβο γιά τή ζωή του, οἱ ἐχθροί του γιά νά μπορέσουν νά τόν ἀπομακρύνουν ἀνώδυνα ἀπ᾿ τόν πατριαρχικό θρόνο καί νά δράσουν ἐλεύθερα. Ὅμως ὁ ἱερός Παῦλος παρέμεινε στή θέση του μέ τό θάρρος πού τοῦ ἔδινε ἡ αἴσθηση τοῦ καθήκοντος ἔναντι του ποιμνίου του καί τῆς Πίστη του στό Χριστό.

συνεχίζεται....

Τέλος καί τῇ Τρισηλίῳ Θεότητι

κράτος, αἶνος καί δόξα εἰς τούς αἰῶνας τῶν αἰώνων.

Ἀμήν.

Ἀπό τό βιβλίο: “ΕΝΑ ΑΣΤΕΡΙ ΤΗΣ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ ”

Διατίθεται εἰς τήν Ἱεράν Μονήν

Παναγίας Βαρνάκοβας Ἱερᾶς Μητροπόλεως Φωκίδος

Εὐπάλιον – Δωρίδος

1J.P. Migne Patrologia Graeca, Βιβλιοθ. Πατριαρχ. Φωτίου, τόμος 104, σελ. 120, Ἔκδοσις Κέντρον Πατερικῶν Ἐκδόσεων, Ἀθῆνα, 1991.