Οἱ φταῖχτες «ἀνακάλυψαν τόν φταίχτην»

Μετ᾽ οὐ πολύ, δι᾽ ὅσα δεινά ἐπακολουθήσουν, θά ἀκούωμε ἀπό τούς πταίοντας-ὑπευθύνους νά μεταθέτουν τάς εὐθύνας εἰς ἄλλους καί νά ὁμιλοῦν διά τό ποῖος καί διατί πταίει. Θά συντάσσωνται πλήθη ἀναφορῶν, κατηγορητηρίων, «καταδικῶν», «εἰσαγγελικῶν ἀποφάσεων», κλπ., δηλαδή «σέ κουβέντα νά βρισκόμαστε».

Οἱ ἴδιοι οἱ κατήγοροι, δηλαδή ὁ λαός, εἶναι κυρίως οἱ πταίοντες.  Πταίουν διά τήν ἀφροσύνην των, τήν ἀπερισκεψίαν των, τάς ἐπιλογάς των, διά τήν ἀσέβειαν πρός τήν Πατρίδα καί διά τήν ἀσυνέπειαν εἰς τά τῆς Πίστεως. Ἑκουσίως μέν, ἀφρόνως δέ, ἔσπευσαν ἆρον-ἆρον νά ἐκλέξουν καί νά παραδώσουν τά διαπιστευτήριά των εἰς χεῖρας νέων «Μεσσιῶν», ἐχθρῶν τῆς Πατρίδος καί τῆς Πίστεως.

Καί ἐνῷ οἱ ἴδιοι εἶναι κυρίως ὑπεύθυνοι, θά ἀρχίσουν νά ἀποδίδουν εὐθύνας εἰς ἄλλους, ὅπως πάντοτε. Εἰς ποίους; Δέν χρειάζεται νά καταναλώσωμε ἱκανήν ποσότητα φαιᾶς οὐσίας διά νά ἀντιληφθοῦμε ποῖοι εἶναι αὐτοί. Διά τόν λαόν πάντοτε πταίουν οἱ ἡγέτες, οἱ νόμοι, οἱ θεσμοί. Πταίουν ὅλοι οἱ ἄλλοι, καί ἰδίως θεσμικά πρόσωπα, ἐκτός ἀπό τούς κυρίως ὑπευθύνους καί τούς ἠθικούς αὐτουργούς, δηλαδή τόν ἴδιον τόν λαόν. Τά θεσμικά ὅμως πρόσωπα ὁ λαός δέν τά ἐκλέγει;

Ἀλλά καί ἄν πταίουν κάποια θεσμικά καί ὑψηλά ἱστάμενα πρόσωπα, ἀφοῦ ὁ λαός τά ἐκλέγῃ, διατί μεταθέτει τάς εὐθύνας μόνον εἰς αὐτούς; Ὅταν ὁ λαός, μέ πλήρη ἀπερισκεψίαν, δίχως φόβον Θεοῦ, δίχως σωφροσύνην, δίχως ὀρθήν ἀντικειμενικήν κρίσιν, δίχως ἀγάπην πρός τήν Πατρίδα καί σεβασμόν πρός τήν Πίστιν, ἐπίστευσε καί ἐδέχθη «δῶρα Δαναῶν», πού τοῦ ἔταξαν, καί ἐξέλεξε τούς Δαναούς, αὐτός ὁ λαός πρέπον εἶναι νά ἀποδίδῃ τάς εὐθύνας «εἰς τά τοῦ οἴκου του».

Ὁ δυστυχής λαός, ἀντί νά ἀγωνισθῇ ὑπέρ Πίστεως καί Πατρίδος, ὅπερ θά ἦτο καί διά τό ἰδικόν του καλόν, ἐδέχθη κάποια ὑποσχεθέντα ψιχία, δηλαδή τό εὐτελές δέλεαρ τῶν Δαναῶν, διά τό προσωπικόν του «συμφέρον», ἐνῷ εἰς τήν οὐσίαν αὐτό ἦτο δόλωμα διά τήν καταδίκην του καί ὄχι μόνον.

Ὀ ἄφρων λαός δέν ἐσυλλογίσθη πώς «παλαιοί ἐχθροί, φίλοι ποτέ δέν γίνονται» κατά τήν λαϊκήν ρῆσιν. Καί ἐνῷ «τόν λύκον ἔβλεπε», τώρα διατί «ψάχνει διά τόν ντορόν»; Ποῖος ἔφερε τόν λύκον - τούς λύκους;

Κατόπιν ὅλων αὐτῶν τῶν πεπραγμένων μας, ἄς περιμένωμε μόνον ἕνα θαῦμα.

Εἶπε Γέρων: «Οὐδέν ἀδύνατον παρά τῷ Θεῷ, προαπαιτεῖται ὅμως ὅ,τι δυνατόν παρά τῷ ἀνθρώπῳ». Καί εἶναι ὄντως δυνατόν, ἐάν πράγματι θέλωμε νά μετανοήσωμε καί νά ἀλλάξωμε τακτικήν.

Ἄς στραφοῦμε λοιπόν εἰς ἔμπρακτον μετάνοιαν καί ἄς ἐλπίσωμε εἰς τό ἔλεος τοῦ Θεοῦ καί εἰς τό θαῦμα Του.

ΧΡΙΣΤΟΫΦΑΝΤΟΣ

ΠΗΓΗ:http://hristoifantos.blogspot.gr/2015/01/blog-post_29.html