Ὁ Ἀββᾶς Ἰσαάκ ὁ Σύρος ταυτίζει τόν κόσμο μέ τά πάθη. Νά τί μᾶς διδάσκει: «Ὅταν θέλουμε νά ὀνομάσουμε ὅλα τά πάθη μαζί, τά λέμε «κόσμο». Καί ὅταν θέλουμε νά ξεχωρίσουμε καί νά δώσουμε στό καθένα τό ὄνομά του, τά ὀνομάζουμε «πάθη». Καί
τά πάθη, καθώς διαδέχονται τό ἕνα τό ἄλλο, σχηματίζουν τό δρόμο τοῦ
κόσμου, καί ὅπου τελειώνουν τά πάθη, ἐκεῖ παύει νά ὑπάρχει ὁ δρόμος τοῦ
κόσμου… Ὅπου πάψει ἡ ἐνέργεια τῶν παθῶν, ἐκεῖ πεθαίνει μαζί τους καί ὁ
κόσμος. Εἶπε κάποιος σοφός γιά τους ἁγίους, ὅτι ὅταν ζοῦσαν, ἦταν
ἤδη πεθαμένοι, διότι, ἐνῶ ζοῦσαν μέ τό σῶμα τους, δε ζοῦσαν ζωή σαρκική.
Καί σύ πρόσεξε νά δεῖς ποιά πάθη ζοῦνε μέσα σου, γιά νά καταλάβεις πόσο
ἀνήκεις στόν κόσμο καί ἐξ αἰτίας ποιῶν παθῶν εἶσαι δεμένος μαζί του καί
ἀπό ποιά ἐλευθερώθηκες…
Μέ δύο λόγια, κόσμος εἶναι ἡ ἐμπαθής ζωή καί τό σαρκικό φρόνημα. Ὅποιος ἀπαλλαγεῖ ἀπό τά πάθη του, ἔχει ἐξέλθει ἀπό τόν κόσμο»[8].
Ὁ χριστιανός καλεῖται νά «ἐξέλθει» τοῦ κόσμου τροπικά καί ὄχι τοπικά· δηλ. νά ἐλευθερωθεῖ ἀπό τά πάθη του. Ὅποιος θελήσει νά γίνει φίλος τοῦ κόσμου, «ἐχθρός τοῦ Θεοῦ καθίσταται»[9]… ἀλλά καί τοῦ ἑαυτοῦ του. Ζεῖ ὑποδουλωμένος σέ μία ἀβάσταχτη θλίψη…
Ὅσο δέν θέλει νά μετανοήσει, νά «ἐξέλθει τοῦ κόσμου»[10] καί νά ἀγαπήσει τόν Θεό, παραμένει δεμένος μέ τά «ἀγαπώμενα δεσμά τῶν παθῶν». Τό συμπέρασμα βγαίνει ἀβίαστα:
Τά πάθη μᾶς ὑποδουλώνουν, μᾶς καταθλίβουν, μᾶς γερνοῦν, μᾶς σκοτώνουν ψυχικά καί σωματικά
Ἀρχ. Σάββας Ἁγιορείτης
[8] Ἀββᾶ Ἰσαάκ τοῦ Σύρου, Ἀσκητικά, σελ.132
[9] Ἰακ. 4, 4
[10] Πρβλ. τό Β΄ Κορ. 6, 17-18.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου