Κατηλλάγημεν τῷ Θεῷ διὰ τοῦ θανάτου τοῦ Υἱοῦ αὐτοῦ

Γράφει ὁ πατὴρ Ἰωὴλ Κωνστάνταρος

Ἀποστολικὸ Ἀνάγνωσμα Γ΄ Κυριακῆς Ματθαίου (Ρωμ. ε' 1-11)

 

Πολλὲς εἶναι οἱ παγίδες τοῦ ἐχθροῦ μας, ἀλλὰ δύο εἶναι αὐτὲς ποὺ χρησιμοποιεῖ περισσότερο ὁ διάβολος γιὰ νὰ παρασύρει τὸν ἄνθρωπο στὸν ὄλεθρο. Ἡ πρώτη ὀνομάζεται ἀπελπισία καὶ ἡ δεύτερη ἀναισθησία. Μὲ τὴν ἀπελπισία εἰσηγεῖται ὅτι λόγω τῶν ἁμαρτιῶν του ὁ ἄνθρωπος εἶναι πλέον χαμένος. Ὅτι δὲν ὑπάρχει σωτηρία. Μὲ τὴν πνευματικὴ ἀναισθησία ἀφήνει τὸν ἄνθρωπο νὰ ζεῖ μέσα στὴν πλάνη καὶ στὴν αἵρεση καὶ νὰ πιστεύει ὅτι ἀπὸ ἐκεῖ ποὺ βρίσκεται θὰ σωθεῖ. Ἂν καὶ ἐντελῶς ἀντίθετη ἡ μία κατάσταση τῆς ἄλλης, ἔχουν ὅμως κοινὴ βάση καὶ κοινὰ τὰ ἀποτελέσματα, ἀφοῦ καὶ οἱ δύο ἀπορρίπτουν τὴν σώζουσα μετάνοια καὶ τὴν ἐκζήτηση τῆς σωτηρίας ποὺ ἀπέρρευσε ἀπὸ τὸν Σταυρικὸ θάνατο τοῦ Υἱοῦ τοῦ Θεοῦ.

Ἀλλὰ ὅσοι ἀποτελοῦμε συνειδητὰ μέλη τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας μας δὲν θὰ πρέπει οὔτε νὰ ἀπελπιζόμαστε, ἀλλὰ οὔτε καὶ νὰ ἐφησυχάζουμε, ἀφοῦ ἡ σωτηρία μας εἶναι ἀσφαλὴς καὶ ἐγγυημένη. Καὶ εἶναι ἐγγυημένη διότι τὴν ἐγγυῶνται ὁ θάνατος καὶ ἡ ζωὴ τοῦ Χριστοῦ.

Οὐδέποτε ὁ ἄνθρωπος θὰ μποροῦσε νὰ συλλάβει μὲ τὴν πεπερασμένη του διάνοια τὸ μοναδικὸ αὐτὸ γεγονός, τὸν σταυρικὸ δηλαδὴ θάνατο τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ. Τὸ δὲ συγκλονιστικὸ εἶναι ὅτι τὴν σταύρωση τὴν ἐνεργεῖ ὁ ἁμαρτωλὸς καὶ ἔνοχος ἄνθρωπος, χάριν τοῦ ὁποίου καὶ ἀντὶ τοῦ ὁποίου...

ἀποθνήσκει ὁ Χριστός. Τώρα πλέον ὁ ταλαίπωρος ἄνθρωπος σώζεται ἀπὸ τὸν πόνο, τὴν θλίψη καὶ τὸν αἰώνιον θάνατον ποὺ φέρει ὡς ἀποτέλεσμα ἡ ἁμαρτία.

Δὲν εἶναι καθόλου ἁπλὴ ὑπόθεσις ἡ ἁμαρτία ὅπως νομίζουν ἀρκετοὶ καὶ παίζουν μαζί της. Πρόκειται περὶ ἐπαναστάσεως καὶ ἔχθρας ἐναντίον τοῦ Δημιουργοῦ, γι' αὐτὸ καὶ πρέπει εὐκαίρως ἀκαίρως νὰ τονίζεται τὸ γεγονὸς ὅτι ἡ κατάρα αὐτὴ ἀποτελεῖ χωρισμὸ τοῦ ἀνθρώπου ἀπὸ τὸν Τριαδικὸ Θεό.

Ἀλλὰ σ' αὐτὸ ἀκριβῶς τὸ σημεῖο τῆς ἀποστασίας φανερώνεται ἡ ἀνέκφραστη ἀγάπη τοῦ Θεοῦ καὶ ἐκδηλώνεται τὸ προαιώνιο σχέδιο τῆς σωτηρίας.

Καὶ ὅπως θεοπνεύστως τονίζει στὸ Ἀπ. Ἀνάγνωσμα ὁ Ἀπ. Παῦλος “Ἐχθροὶ ὄντες κατηλλάγημεν τῷ Θεῷ διὰ τοῦ θανάτου τοῦ Υἱοῦ αὐτοῦ”. Ὁ θάνατος αὐτὸς τοῦ Χριστοῦ, ὄχι μόνο σταμάτησε τὸ κακὸ ἀλλὰ ἐξιλέωσε τὸν ἄνθρωπο ἐνώπιον τοῦ Θεοῦ καὶ ἐπῆλθε συμφιλίωσις τελεία καὶ ὁλοκληρωτική. Αὐτὸ σημαίνει πὼς ὁ ἄνθρωπος ἔχει τὴν δυνατότητα ἐὰν ὄντως θελήσει νὰ ἀνέλθει καὶ πάλιν στὸ “ἀρχαῖον κάλλος”!

Ἀλλὰ ἐνῶ ἔτσι ἔχει ἡ κατάστασις· ἐνῶ ἡ ἀγάπη τοῦ Θεοῦ Πατρὸς διὰ τῆς Θυσίας τοῦ Υἱοῦ Του καὶ τῆς ἐπελεύσεως τοῦ Ἁγίου Πνεύματος ἄνοιξε τὸν δρόμο γιὰ τὴν σωτηρία καὶ τὸν ἐξαγιασμὸ τοῦ ἀνθρώπου, βλέπουμε ὅτι ἐμεῖς οἱ ἴδιοι γινόμαστε τὸ ἐμπόδιο στὴν εὐλογημένη αὐτὴ πορεία πρὸς τὸν φωτισμὸ καὶ τὴν θέωση. Αἰσθανόμαστε ὄχι λίγες φορὲς τὴν ἁμαρτητικὴ ροπὴ μέσα μας ὡς μαγνήτη τοῦ διαβόλου νὰ μᾶς ἀποσπᾶ ἀπὸ τὰ ὕψη τῆς Χάριτος καὶ νὰ μᾶς προσκολλᾶ στὴν ὕλη τῆς φθορᾶς καὶ στὸν πνευματικὸ θάνατο μέσω τῶν αἰσθήσεων καὶ τῶν ποικίλων παθῶν καὶ ἀδυναμιῶν.

Καὶ τὸ ἀποτέλεσμα αὐτῆς τῆς καταστάσεως εἶναι ἡ ἐνοχή, οἱ τύψεις καὶ ἡ συναίσθηση ὅτι ἐλυπήσαμε τὴν σταυρωμένη ἀγάπη καὶ ἀθετήσαμε τὶς ἱερὲς ὑποσχέσεις τοῦ βαπτίσματος. Τότε ὅμως εἶναι ποὺ δὲν πρέπει νὰ παραιτούμαστε ἀπὸ τὸν ἀγώνα μας. Ὅσο κι ἂν τὰ κύματα μᾶς κτυποῦν, τόσο καὶ περισσότερο θὰ ἐλπίζουμε. Καὶ τοῦτο, διότι ὁ Χριστὸς παρεμβαίνει μεταξὺ ἠμῶν καὶ τοῦ Θεοῦ Πατρὸς ὡς αἰώνιος Λυτρωτής μας.

Ὁ θάνατός Του μᾶς συμφιλίωσε μὲ τὸν Θεὸ καὶ ἡ ζωὴ Του μᾶς ἐξασφαλίζει καὶ ἐγγυᾶται τὴν σωτηρία μας. Αὐτὸ ἀκριβῶς τονίζει καὶ ἡ ἀποστολικὴ φράσις “σωθησόμεθα ἐν τῇ ζωῇ αὐτοῦ”.

Καὶ αὐτὰ μὲν γιὰ ὅ,τι ἔκαμε ὁ Θεὸς γιὰ τὸν ἄνθρωπο. Ἐὰν ὅμως ἐμεῖς οἱ ἴδιοι δὲν πιστεύσουμε καὶ δὲν ἐργασθοῦμε τὴν σωτηρία μας διὰ τῆς μετανοίας καὶ τῆς ἐν γένει Ὀρθόδοξης Ἐκκλησιαστικῆς ζωῆς, ἡ θυσία τοῦ Χριστοῦ ἀπὸ μόνη της δὲν εἶναι δυνατὸν νὰ μᾶς σώσει. Ἀπαιτεῖται καὶ ἡ ἐκ μέρους τοῦ ἀνθρώπου πίστις καὶ ἀποδοχὴ τοῦ σωτηριώδους ἔργου τῆς Ἁγίας Τριάδος. Αὐτὸ ὅμως τὸ σχέδιον τῆς σωτηρίας δὲν ἐνεργοποιεῖται οὔτε ἐὰν ὁ ἄνθρωπος δὲν τὸ θέλει, οὔτε ἐὰν βρίσκεται ἐκτός τοῦ Σώματος τοῦ Χριστοῦ. Ἐκτός τῆς Ἁγίας μας Ὀρθοδοξίας. Ἔτσι λοιπὸν καταλήγουμε στὸ ὅτι ὄχι μόνο ὅσοι ζοῦνε μέσα σ' ἕνα πνεῦμα ἀναισθησίας δὲν σώζονται, ἀλλὰ ἐγκληματοῦν καὶ ὅσοι ὀρθόδοξοι καὶ μάλιστα “ποιμένες” Ὀρθόδοξοι διακηρύσσουν ὅτι ὑφίστανται καὶ ἄλλες σώζουσες “Ἐκκλησίες” ἐκτὸς αὐτῆς τῆς Ὀρθοδόξου. Πρόκειται δηλαδὴ εἴτε περὶ ἀφελῶν καὶ ἀγραμμάτων περὶ τὰ Θεολογικὰ καὶ τὴν Δογματικὴ – Πατερικὴ διδασκαλία, εἴτε περὶ συνειδητῶν προδοτῶν ποὺ ὡς ἄλλοι λύκοι ἐν δορὰ προβάτου κατεργάζονται τὴν φθορὰν τοῦ ποιμνίου.

Ὅσοι μάλιστα ἐκ τῶν πιστῶν παρακολουθοῦν τὰ οἰκουμενιστικᾶ τεκταινόμενα, διαπιστώνουν ὅτι ὁλονὲν καὶ περισσότερο ἡ λαίλαπα αὐτὴ ἰσοπεδώνει τὴν ὀρθόδοξον συνείδησιν, ἐνῶ ἀπὸ τὴν ἄλλην προσφέρει τὰ μαξιλαράκια τοῦ διαβόλου σὲ ὅσους ἐκτὸς Ἐκκλησίας θὰ ἤθελαν νὰ ἐνταχθοῦν στὸ Σῶμα τοῦ Χριστοῦ. Μὲ δύο λόγια οἱ Οἰκουμενιστὲς παίζοντας ρόλον διαβόλου, ἐπὶ τῆς οὐσίας καταστρατηγοῦν τὸ σχέδιον τῆς σωτηρίας. Καὶ ἐπειδὴ φθάσαμε στὸ σημεῖο νὰ ἀθετεῖται ἡ πίστις ὑπὸ τῶν ὑπευθύνων ταγῶν καὶ νὰ προδίδεται ἡ παρακαταθήκη, κρίνεται ἀναγκαῖον ὅσοι πιστοί, νὰ ἀπαιτοῦν καὶ νὰ ἐλέγχουν τὰ πιστεύω ὅσων αὐθαιρέτως μᾶς “ἐκπροσωπούν” στὶς οἰκουμενιστικὲς συνάξεις καὶ ὑπογράφουν ἀντὶ ἠμῶν κείμενα τὰ ὁποῖα εἶναι ὅλως ἀπαράδεκτα ἀπὸ δογματικῆς, νομοκανονικῆς καὶ Ὀρθοδόξου βιωματικῆς ἀπόψεως.

Αὐτὸ τὸ αἷμα τοῦ Χριστοῦ, μᾶς ἐξαγνίζει, μᾶς φωτίζει, μᾶς ἐνδυναμώνει, μᾶς ἐξαγιάζει καὶ μᾶς καθοδηγεῖ, διὰ τῶν Ἁγίων τῆς Ἐκκλησίας μας, στὸ νὰ ἀρνηθοῦμε τὴν τακτικὴ τῶν ριψάσπιδων οἰκουμενιστῶν καὶ ἐντὸς καὶ μόνο ἐντός τῆς Ἐκκλησίας μας (οὐδέποτε στὰ σχίσματα καὶ στὶς ποικίλες ἀντικανονικὲς καταστάσεις) νὰ ἀκολουθοῦμε τὴν Ἀποστολικὴ καὶ Πατερικὴ Παράδοση ποὺ αὐτὴ καὶ μόνο αὐτὴ ὁδηγεῖ στὴ σωτηρία.

Ἀμήν.

http://www.orthodoxia-ellhnismos.gr/2015/06/blog-post_94.html