«Οἱ Χριστιανοί μέσα στόν κόσμο» μέρος δ΄

 

  ΟΜΙΛΙΑ 2η

π. Ἀθανασίου Μυτιληναίου

“Λόγοι Ἀφυπνίσεως”

 Ἄλλο κοινωνικός ἄνθρωπος καί ἄλλο κοσμικός.

 

Ἀπό μιά παρανόηση τῶν Κορινθίων, ὅταν τούς εἶχε πεῖ ὅτι δέν πρέπει νά μετέχουν θά λέγαμε στίς κοσμικές ἐκδηλώσεις, αὐτοί νόμισαν ὅτι θά ἔπρεπε νά φύγουν στά βουνά. Προσέξτε· ἄλλο πρᾶγμα ὁ Μοναχισμός. Δέν μιλῶ γι᾿ αὐτόν τώρα. Εἶναι ἄλλο πρᾶγμα ὁ Μοναχισμός, ἀπό τόν ὁποῖο λείπει τό κοινωνικό στοιχεῖο· λείπει μόνο τό κοσμικό στοιχεῖο. Ἐδῶ πρέπει νά κάνουμε σαφῆ διάκριση μεταξύ τοῦ κοινωνικοῦ καί τοῦ κοσμικοῦ στοιχείου. Κοινωνικό στοιχεῖο θά πεῖ τό «χαίρειν μετά χαιρόντων καί κλαίειν μετά κλαιώνων»¹. Εἶναι τό νά πάω σ᾿ ἕνα νοσοκομεῖο νά δῶ τούς ἀρρώστους· νά πάω στό σπίτι τοῦ πένθους, ὅπως λέει ὁ Ἐκκλησιαστής. «Εἶναι προτιμώτερο, λέει, νά πάει κανείς στό σπίτι τοῦ πένθους, παρά στό σπίτι τοῦ πότου, τῆς διασκεδάσεως.²» Αὐτό λέγεται κοινωνικό στοιχεῖο· ἄν πηγαίνω σέ χορούς καί διασκεδάσεις καί σέ κάθε κοσμική προβολή, αὐτό λέγεται κοσμικό στοιχεῖο.

  Ὁ κοινωνικός ἄνθρωπος, ἄν θέλετε, στό βάθος δέν εἶναι κοσμικός· καί ἄν θέλετε, ἀκόμα χειρότερα, ὁ κοσμικός δέν εἶναι κοινωνικός. Ὁ κοσμικός, πού γυρίζει στίς ποικίλες κοσμικές ἐκδηλώσεις τῆς ζωῆς γιά νά ἀπολαύσει, δέν πηγαίνει στούς τόπους τῆς θλίψεως, τοῦ πόνου καί τῆς ἀρρώστιας· λέει ὅτι ἔχει μία εὐαισθησία... ὅτι δέν ἀντέχει ἡ καρδιά του... ὅτι εἶναι...! Κι ἄν ἀκόμα ὑποτεθεῖ ὅτι θά δώσει κάποια χρήματα γιά φτωχούς, ὤ..., θά τά δώσει μόνο διά τοῦ λεγομένου φιλανθρωπικοῦ χοροῦ· θά χορέψει γιά νά δώσει τά χρήματά του! Αὐτός ὅμως δέν εἶναι κοινωνικός ἄνθρωπος. Ἀπατᾶ τόν ἑαυτό του, ἄν νομίζει ὅτι εἶναι κοινωνικός· εἶναι κοσμικός.

 Ὁ Χριστιανός τοπικά εἶναι μέσα στόν κόσμο,

ἐνῶ τροπικά ἔξω ἀπ᾿ αὐτόν.

 

Ἀπό μία λοιπόν τέτοια παρανόηση τῶν Κορινθίων, σημειώνει στήν πρώτη του ἐπιστολή ὁ ἀπόστολος Παῦλος: «Ἔγραψα ὑμῖν ἐν τῇ ἐπιστολῇ μή συναναμίγνυσθαι πόρνοις, καί οὐ πάντως τοῖς πόρνοις τοῦ κόσμου τούτου ἤ τοῖς πλεονέκταις ἤ ἅρπαξιν ἤ εἰδωλολάτραις· ἐπί ὀφείλεται ἄρα ἐκ τοῦ κόσμου ἐξελθεῖν· νῦν δέ ἔγραψα ὑμῖν μή συναναμίγνυσθαι ἐάν τις ἀδελφός ὀνομαζόμενος ᾖ πόρνος ἤ... ἤ... ἤ...»³.

 Δηλαδή: Ἔγραψα στήν ἐπιστολή νά μήν ἀνακατεύεστε μέ πόρνους καί μέ ἀνηθίκους ἀνθρώπους· ἀλλά δέν ἐννοῶ ὅλους γενικῶς τούς πόρνους τοῦ κόσμου. Διότι θά πάω στόν χασάπη, στόν μπακάλη, στόν φούρναρη. Οἱ ἄνθρωποι αὐτοί μπορεῖ νά ἀπατοῦν τή γυναῖκα τους, μπορεῖ νά εἶναι διεφθαρμένοι, μπορεῖ νά εἶναι κλέφτες, νά εἶναι ἅρπαγες, νά εἶναι εἰδωλολάτρες. Δέν μέ ἐνδιαφέρει αὐτό· ἐγώ θά πάω στόν φούρναρη νά πάρω τό ψωμί καί στόν λαχανοπώλη νά πάρω τά λαχανικά. Ἀλλά, λέει ὁ ἀπόστολος Παῦλος, ἄν ἔπρεπε νά μήν συναναστρέφεσθε κι αὐτούς πού εἶναι στόν κόσμο, θά ἐπρεπε νά ἐξέλθετε, νά φύγετε ἀπ᾿ τόν κόσμο, νά πάρετε τά βουνά. Δέν ἐννοῶ αὐτό, λέει ὁ ἀπόστολος Παῦλος, ἀλλά ἐννοῶ ὅτι ἄν κάποιος ἀδελφός ἔχει τή φήμη ὅτι εἶναι ἀνήθικος, ὅτι εἶναι πλεονέκτης ἤ ὅ,τι ἄλλο αὐτόν νά μήν τόν κάνετε παρέα. Καί τό λέει αὐτό, τόσο γιά νά προφυλάξει τούς Χριστιανούς του, γιά νά μήν μολυνθοῦν ἐννοεῖται, δηλαδή παρασυρθοῦν καί αὐτοί σέ ἴδιες ἁμαρτίες, ὅσο καί γιά νά παραδειγματίσουν τόν ἀδελφό αὐτό καί νά τόν κάνουν νά συνέλθει.

 

Ὥστε μπορῶ νά ζῶ μέσα στήν πόλη πού γεννήθηκα, ἡ ὁποία πόλη μου μπορεῖ νά εἶναι εἰδωλολατρική, ἀποστατημένη ἀπό τόν Θεό –δέν ἔχει καμιά σημασία. Οἱ τρεῖς Παῖδες καί ὁ Δανιήλ στήν Βαβυλῶνα πῶς ζοῦσαν, κάι μάλιστα μέσα στό παλάτι τοῦ Ναβουχοδονόσωρος παρακαλῶ; Θαυμάσια. Ὁ Τωβίτ μέ τήν οἰκογένειά του στήν ἁμαρτωλή Νινευή πῶς ζοῦσε; Καί πολλοί ἄλλοι –λέω μόνο ὀνόματα γνωστά ἀπό τήν Ἁγία Γραφή. Ἡ Ἐσθήρ, αὐτή ἡ ἰουδαία βασίλισσα –βασίλισσα!– πού τόν βασιλιά τόν Πέρση τόν εἶχε σύζυγο καί πού τό σπίτι του ἤτανε χαρέμι, πῶς ζοῦσε; Διατηροῦσε τήν πατρώα Πίστη· πρός τιμήν της ὑπάρχει στήν Παλαιά Διαθήκη καί ἕνα βιβλίο μέ τό ὄνομα Ἐσθήρ.

 

Τροπική, καί ὄχι τοπική ἔξοδος τοῦ Χριστιανοῦ.

 Βλέπετε; Βλέπετε ὅτι δέν φεύγουμε ἀπό τόν τόπο μας, ἀλλά κάτι γίνεται μέσα μας. Πρέπει νά ἀντιληφθοῦμε ὅτι πρέπει νά ξεχωρίσουμε τό κοσμικό μας φρόνημα ἀπό τό χριστιανικό μας φρόνημα· εἶναι δυό ξεχωριστά πράγματα. Ὁ κόσμος ἔτσι σκέπτεται· ἐγώ ὅμως σάν Χριστιανός ἀλλιῶς σκέπτομαί. Συνεπῶς ἡ ἔξοδός μου ἀπό τόν κόσμο δέν θά εἶναι τοπική –ἄλλο πρᾶγμα ὁ Μοναχισμός, σᾶς τό ξαναλέω– ἀλλά ἡ ἔξοδός μου θά εἶναι τροπική.

  Εἶναι ἐκεῖνο πού λέγει ὁ Θεός, τόσο στήν Παλαιά, ὅσο καί στήν Καινή Διαθήκη – εἶναι στή Β΄Κορινθίους, στ΄ : 17: «ἐξέλθετε ἐκ μέσου αὐτῶν καί ἀφορίσθητε», βγῆτε ἀπό ἀνάμεσά τους καί χωρισθεῖτε, «καί ἀκαθάρτου μή ἅπτεσθε, κἀγώ εἰσδέξομαι ὑμᾶς»⁴, μήν ἐγγίξετε τίποτα τό ἀκάθαρτο, καί ἐγώ θά σᾶς δεχθῶ.

  Τί σάν ὑπάρχουν κακόφημα σπίτια σέ μιά πόλη; Μά, ἐάν δέν πάω ποτέ, δέν ἅπτομαι ἀκαθάρτου.

Τί σάν ὑπάρχουν ταβερνεῖα, πού μεθοῦν οἱ ἄνθρωποι; Ἐάν δέν πάω ποτέ, δέν ἅπτομαι ἀκαθάρτου.

Τί σάν ὑπάρχουν συμμορίες καί παρέες βρώμικες; Ἐάν δέν πάω ποτέ, δέν ἅπτομαι ἀκαθάρτου.

Συνεπῶς εἶμαι στήν πόλη μου, ἀλλά ἔξω ἀπ᾿ αὐτή. Πῶς ἐξῆλθα; Τροπικῶς. Καί τότε μέ δέχεται ὁ Θεός· « κἀγώ εἰσδέξομαι ὑμᾶς», λέει, τότε θά σᾶς δεχθῶ.

 Ἀλλά αὐτά πού σᾶς εἶπα πολύ-πολύ γενικά, ἀγαπητοί μου, ἄς τά δοῦμε τώρα διαφοροποιημένα, ὅπως μᾶς τά παρουσιάζει ἡ ἐπιστολή Πρός Διόγνητον.

 Συνεχίζεται....

Τέλος καί τῇ Τρισηλίῳ Θεότητι

κράτος, αἶνος καί δόξα εἰς τούς αἰῶνας τῶν αἰώνων.

Ἀμήν.

 

Ἐκδόσεις:  «ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ  ΚΥΨΕΛΗ»

Ἱ. Μ. Κομνηνείου «Κοιμήσεως Θεοτόκου» καί «Ἁγίου Δημητρίου»
400.07 Στόμιον Λαρίσης.
Τηλ.&Fax.:24950.91220.

1Ρωμ. Ιβ΄ : 15. Πρβλ. Ψαλμ. 34 : 13-14. Σ. Σειρ. 7 : 32-36. Α΄ Κορ. ιβ΄ : 12-30. Α΄ Ἰωάν. Α΄ : 3-7.κ.ἀ.

2Ἐκκλ. 7 : 2-4.

3Α΄ Κορ. ε΄ : 9-11.

4Πρβλ. Ἡσ. 52 : 11. Ἰεζ. 20 : 34· 41. Σοφ. Γ΄ : 20. Ζαχ. Ι ΄: 3. Ἀποκ. Ιη΄ : 4.