Τήν ἱκανότητα νά διατρέχουν τόν χῶρο μέ ἀστραπιαῖα ταχύτητα τήν ἔχουν ὄχι μόνο οἱ ἄγγελοι ἀλλά καί οἱ δαίμονες, οἱ ὁποίοι, μάλιστα, μποροῦν νά μεταφέρουν ἀπό τόπο σέ τόπο τόσο τήν παχιά καί ἄψυχη γήινη ὕλη ὅσο καί τούς ἀνθρώπους, ὅπως δείχνει τό ἀκόλουθο παράδειγμα ἀπό τόν βίο τοῦ ἁγίου Ἰωάννου, ἀρχιεπισκόπου Νόβγκοροντ.

Την ικανότητα να διατρέχουν τον χώρο με αστραπιαία ταχύτητα την έχουν όχι μόνο οι άγγελοι αλλά καί οι δαίμονες, οι οποίοι, μάλιστα, μπορούν να μεταφέρουν από τόπο σε τόπο τόσο την παχιά καί άψυχη γήινη ύλη όσο καί τους ανθρώπους, όπως δείχνει το ακόλουθο παράδειγμα από τον βίο του αγίου Ιωάννου, αρχιεπισκόπου Νόβγκοροντ.

Μια νύχτα ο άγιος Ιωάννης, όπως πάντα, προσευχόταν. Τά μεσάνυχτα ήρθε ένας δαίμονας γιά να τον τρομάξει καί να τον αποσπάσει από την προσευχή. Ο άγιος είχε ένα μεγάλο δοχείο μέ καπάκι, που το χρησιμοποιούσε ως νιπτήρα. Εκεί μέσα, λοιπόν, μπήκε ο δαίμονας καί άρχισε να πλατσουρίζει στο νερό. Ο άγιος τον έδεσε με το σημείο του σταυρού καί τον έκλεισε στο δοχείο, βάζοντας από πάνω το καπάκι. Ο δαίμονας άρχισε να κραυγάζει μέ ανθρώπινη φωνή, ικετεύοντας τόν άγιο να τον λύσει καί να τον βγάλει από το δοχείο. Κι εκείνος τού είπε:

— Θα σε βγάλω, αλλά, γιά να σε τιμωρήσω, σε προστάζω να με πας αυτή τη νύχτα στα Ιεροσόλυμα, στον πανάγιο Τάφο του Κυρίου, καί να μέ φέρεις πίσω, στο Νόβγκοροντ, πριν ξημερώσει.

—      Θα το κάνω! υποσχέθηκε ο δαίμονας.

Τότε ο άγιος, με την επίκληση του ονόματος του Χριστού, τον έλυσε, λέγοντας συνάμα:

—      Να μεταμορφωθείς σε άλογο καί να σταθείς μπροστά στην πόρτα του κελιού μου.

Το πονηρό πνεύμα βγήκε από το δοχείο σάν μαύρος καπνός καί, παίρνοντας τη μορφή αλόγου, στάθηκε στην είσοδο του κελιού του αγίου. Μόλις εκείνος κάθισε πάνω του, τον μετέφερε αστραπιαία στα Ιεροσόλυμα. Οι θύρες του ναού του παναγίου Τάφου άνοιξαν θαυματουργικά, μόλις πλησίασε ο μακάριος "Ιωάννης, ο οποίος, μπαίνοντας με βαθιά ευλάβεια, γονάτισε καί προσευχήθηκε μέ δάκρυα. Ύστερα σηκώθηκε καί προσκύνησε το Θεοδόχο Μνημείο, καθώς καί όλες τίς εικόνες του ναού. Όταν βγήκε, οι θύρες έκλεισαν μόνες τους πίσω του. "Ο αλογόμορφος δαίμονας, που τον περίμενε απ’ έξω, τόν έφερε πίσω στο Νόβγκοροντ πριν χαράξει.

Από το παραπάνω περιστατικό αποκτούμε κάποια γνώση γιά την ταχύτητα μέ την οποία κινούνται τά πνεύματα. Η εναέρια μεταφορά του προφήτου Αβακούμ από την Ιουδαία στη Βαβυλώνα καί αντίστροφα έγινε πολύ γρήγορα, όπως αναφέρει η Γραφή, η οποία όμως δεν προσδιορίζει τον ακριβή χρόνο της. Η μεταφορά του αγίου Ιωάννου, πάντως, από το Νόβγκοροντ στα "Ιεροσόλυμα καί αντίστροφα πρέπει να έγινε μέσα σε δύο μέ τρεις ώρες, αφού ο δαίμονας τον επισκέφτηκε τά μεσάνυχτα καί πριν ξημερώσει τον είχε φέρει πίσω.

Στη Σκήτη του Όσιου Νείλου Σόρσκι ζούσε ένας ιερομόναχος, πού λεγόταν Αδάμ. Μαζί του είχε καί τον γιο του, τον Μιχαήλ. Ο ιερομόναχος αυτός έστειλε μια μέρα το παιδί στον προσμονάριο γιά κάποιαν ανάγκη της εκκλησίας. Μόλις, όμως, ο Μιχαήλ βγήκε από τό κελί, παρουσιάστηκε μπροστά του ένας άγριος άνθρωπος, πού τον άρπαξε καί σαν άνεμος τόν μετέφερε σε κάποιον αδιάβατο Λόγγο. Εκεί υπήρχε ένα σπίτι. Έβαλε τον Μιχαήλ μέσα στο σπίτι, όπου έμεναν καί άλλοι άγριοι άνθρωποι, καθώς καί μια γυναίκα.

— Ταΐστε το παιδί! τούς είπε.

’Έφεραν κάθε Λογής βότανα καί πίεζαν τόν μικρό να τά φάει. Αυτός, όμως, δεν γεύθηκε τίποτα. Στεκόταν ακίνητος στο σημείο όπου τον είχε αφήσει ο αγριάνθρωπος, κι έκλαιγε πικρά.

Στο μεταξύ, ο ιερομόναχος, βλέποντας ότι ο γιός του αργούσε να επιστρέψει, άρχισε να τον αναζητεί σ’ όλη την περιοχή γύρω από τή σκήτη. Καί καθώς δεν τον βρήκε πουθενά, κάλεσε όλους τούς πατέρες καί πήγε μαζί τους σ’ ένα παρεκκλήσι, πού βρισκόταν κοντά στη σκήτη, μέσα στο δάσος. Στο παρεκκλήσι αυτό υπήρχε μια θαυματουργή εικόνα της Παναγίας της Οδηγήτριας. Μπροστά της έψαλαν την Παράκληση καί μέ δάκρυα επικαλέστηκαν τη βοήθεια του οσίου Νείλου.

Την ώρα εκείνη το παιδί είδε τον όσιο Νείλο να έρχεται καί να στέκεται μπροστά σ’ ένα παράθυρο του σπιτιού, όπου ήταν φυλακισμένο. Ο όσιος σήκωσε τό ραβδί του καί χτύπησε τό παράθυρο τόσο δυνατά, που σείστηκε ολόκληρο τό σπίτι. Τότε όλα τα ακάθαρτα πνεύματα, που κατοικούσαν εκεί, έπεσαν καταγής. Ό Μιχαήλ, όμως, συνέχισε να στέκεται ακίνητος καί να κλαίει, κοιτάζοντας τον όσιο, πού είπε με δυνατή φωνή:

 — Πώς τολμήσατε, άθλιοι, να επιτεθείτε στη σκήτη μου καί ν’ αρπάξετε αυτό τό παιδί; Να το πάτε αμέσως εκεί απ’ όπου το πήρατε!

Την ίδια στιγμή ο όσιος έγινε άφαντος, ενώ ο αγριάνθρωπος, πού είχε αρπάξει τό παιδί, τό πήρε καί το μετέφερε πάλι σαν άνεμος στον μύλο της σκήτης. Τό άφησε πάνω σε μιαν αχυροθημωνιά καί μετά χάθηκε. Ο Μιχαήλ έβαλε τις φωνές. Ο πατέρας του και οι αδελφοί, πού έβγαιναν εκείνη την ώρα από το παρεκκλήσι, τόν άκουσαν κι έτρεξαν στον μύλο. Βρίσκοντάς τον πάνω στη θημωνιά, δόξασαν τον Θεό καί τον θαυματουργό δούλο Του Νείλο. Ύστερα ρώτησαν το παιδί πώς είχε βρεθεί εκεί. Εκείνο τούς διηγήθηκε ότι τού είχε συμβεί.

ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ. ΑΓΙΟΥ ΙΓΝΑΤΙΟΥ ΜΠΡΙΑΝΤΣΑΝΙΝΩΦ. ΛΟΓΟΣ ΓΙΑ ΤΑ ΠΝΕΥΜΑΡΑ ΤΟΝ ΠΑΡΑΔΕΙΣΟ ΤΟΝ ΑΔΗ.

ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΙΕΡΑ ΜΟΝΗ ΠΑΡΑΚΛΗΤΟΥ. 

http://apantaortodoxias.blogspot.gr/2016/11/blog-post_734.html