Ἡ θαυμαστή ἱστορία ἑνός ἀντιγράφου τῆς εἰκόνας τοῦ »Ἄξιον Ἐστί»

Στα χρόνια της Ελληνικής Επαναστάσεως του 1821, λίγο πριν τη μεγάλη καταστροφή της Χίου, το νησί λεηλατήθηκε από τους Τούρκους που ερήμωσαν τα πλούσια μοναστήρια του.

Προσπαθώντας να γλυτώσουν δύο Έλληνες συνάντησαν ένα Τούρκο, που τους πρόσφερε μια  εικόνα, λέγοντας :
-Πάρετε αυτή τη Μεριέμ» (οι Τούρκοι αποκαλούν τη Παναγία Μεριέμ, δηλαδή Μαρία).

Φοβισμένοι οι Έλληνες έμειναν διστακτικοί, για ν΄ ακούσουν απ΄ τον Τούρκο :
-Προσπάθησα μ΄ ένα τσεκούρι να κομματιάσω την εικόνα για να βάλλω τα σανίδια στη φωτιά.Το τσεκούρι έπεσε πολλές φορές πάνω στην εικόνα, αλλά η εικόνα δεν έπαθε τίποτε. Κοίταξα καλά την εικόνα και είδα το εικονιζόμενο πρόσωπο να μου χαμογελά.Κατάλαβα ότι η πίστη σας είναι μεγάλη και ότι η εικόνα αυτή δεν πρέπει να καταστραφεί. Πάρετε την εικόνα και να την βάλετε στην Εκκλησία σας».

Συγκινημένοι οι Έλληνες σταυροκοπήθηκαν, ασπάσθηκαν την εικόνα της Ελεούσας, την έκρυψαν σ΄ ένα σακκί και ξεκίνησαν για την πατρίδα τους, το Ρεϊζδερέ Μικράς Ασίας.
Η εικόνα τοποθετήθηκε στο ναό της μονής του Αγίου Νικολάου, όπου «γρήγορα έγινε η παρηγοριά των δυστυχισμένων, ο γιατρός των ασθενών και η σκέπη των κατατρεγμένων».
Από τότε «ο γιατρός και τα φάρμακα για τους Ρεϊζδεριανούς ήταν η Ελεούσα.
Κάθε μεγάλη ανάγκη τους εύρισκε γονατισμένους μπροστά στην εικόνα Της να ζητούν βάλσαμο για τον πόνο τους και δύναμη για τις συμφορές τους…
Η πίστη η βαθιά και η απέραντή στη δύναμή Της, έδωσε υγεία σε πολλούς».
Σύντομα η φήμη της θαυματουργής εικόνα ξεπέρασε τα όρια του Ρεϊζδερέ και «από παντού έτρεχαν να ζητήσουν το έλεος και την προστασία Της».
Το μοναστήρι και η εικόνα είχαν γεμίσει από πλούσια αφιερώματα και «χιλιάδες πιστών συνέρρεαν κάθε χρόνο στις 11 Ιουνίου, ημέρα εορτής», για να τιμήσουν τη μνήμη της. Τότε γίνονταν πολλά θαύματα σε αρρώστους. Μεταξύ των πολλών θαυμάτων, μεταφέρουμε ένα :
«Κάποια γυναίκα άρρωστη που είχε ακούσει για τα θαύματα της Ελεούσας, παρακάλεσε την Παναγία να γίνει καλά και να προσφέρει αφιέρωμα τα βραχιόλια της. Πράγματι έγινε καλά.
Η μεγάλη όμως απόσταση του τόπου της από το Ρεϊζδερέ και η δυσκολία μετακινήσεως εκείνη την εποχή την εμπόδισαν να πραγματοποιήσει την υπόσχεσή της. Δεν έπαυε όμως να σκέφτεται την υποχρέωσή της απέναντι της Παναγίας.
Με μεγάλη κατάπληξη όμως είδε κάποια μέρα ότι τα βραχιόλια της έλειπαν. Υπέθεσε ότι της τα έκλεψαν. Αποφάσισε όμως να πάει στο Μοναστήρι και ν΄ αναπληρώσει με χρήματα την αξία των αφιερωθέντων.
Όταν έφθασε, ανέφερε το γεγονός στην ηγουμένη και εκείνη την οδήγησε μπροστά στην εικόνα να δει δύο βραχιόλια που, κατά μυστηριώδη τρόπο, είχαν βρεθεί πριν από μερικές μέρες μαζί με τ΄ άλλα αφιερώματα. Μ΄ έκπληξη είδε ότι ήταν τα δικά της.
Η Παναγία είχε εκπληρώσει την επιθυμία της πιστής γυναίκας.
Οι πιστοί κάτοικοι του Ρεϊζδερέ δεν αποχωρίστηκαν την «Παναγία τους», ούτε στον πρώτο διωγμό, του 1914, όπου πήγαν στη Χίο και επέστρεψαν, ούτε στο φοβερό του 1922. Μέσα στη σφαγή έκρυψαν την εικόνα στο φούρνο ενός Μπαρούμα, ο οποίος, με κίνδυνο της ζωής του. την έσωσε. Ο Μπαρούμας έγινε κατόπιν μοναχός στο Άγιον Όρος, όπου και εκοιμήθη.
Η εικόνα ύστερα από πολλές περιπέτειες έφθασε στη Χίο και κατόπιν στη Λήμνο. Μεταφέροντας το πλοίο την εικόνα, με κατεύθυνση την Κρήτη, πέρασε από τα παράλια του Αγίου Όρους.
Μαθαίνοντας οι μοναχοί για την εικόνα, εξήλθαν προς προϋπάντηση και θέλησαν να τη κρατήσουν, αλλά η μεγάλη ευλάβεια των Ρεϊζδεριανών την ήθελε κοντά τους, στην Ιεράπετρα της Κρήτης.
Έγινε κι εδώ παρηγοριά και σκέπη των προσφύγων αλλά σύντομα και των ντόπιων κατοίκων.
«Λατρεύτηκε με θέρμη και πάθος. Αγαπήθηκε απ΄ όλους τους ανθρώπους της Ιεράπετρας. Όλοι όσοι την παρακάλεσαν, δέχτηκαν πλούσια τη χάρη της. Πολλά θαύματα έκανε». Η αγάπη των πιστών έκτισε προς τιμήν της Ελεούσας περικαλλή ναό.

 πηγή :ΠΡΩΤΑΤΟΝ, αρ. 5, Έτος 1, Ιούνιος-Ιούλιος 1983, σ. 100 κ.ε.

 

http://omothimadon.gr/?p=39206