Τοῦ Ἀρχιμ. Σαράντη Σαράντου, ἐφημερίου Ι. Ν. Κοιμήσεως Θεοτόκου Ἁμαρουσίου
Ἕνα πολὺ βασικὸ ἐρώτημα τίθεται ἀπὸ τὴν ἐπιτροπὴ ἐπὶ τῶν αἱρέσεων τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως Πειραιῶς, ἀπὸ τὴν ἀπάντηση τοῦ ὁποίου ἀναδεικνύεται ἡ χαρισματικότητα καὶ ἡ μοναδικότητα τῆς Μίας, Ἁγίας, Καθολικῆς καὶ Ἀποστολικῆς Ἐκκλησίας.
Προκαταβολικὰ ἐπιτρέψτε μου νὰ παραθέσω τὸν πρόλογο ἀπὸ τὸν Α Θεολογικὸ Λόγο τοῦ Ἁγίου Συμεὼν τοῦ Νέου Θεολόγου (τόμος 19Β ἐκδόσεις ΕΠΕ σὲλ 24-26).
«Τὸ περὶ Θεοῦ λέγειν ἡ φθέγγεσθαι καὶ τὰ κατ αὐτὸν ἐρευνᾶν καὶ τὰ ἀνέκφορα ποιεῖν ἔκφορα καὶ τὰ πάσιν ἀκατάληπτα ὡς καταληπτὰ ὑπεμφαίνειν, τολμηρᾶς ἂν εἴη καὶ αὐθαδοῦς ψυχῆς ἔνδειγμα. Καὶ τοῦτο πάσχουσιν οὒχ ὅσοι ἀφ ἑαυτῶν τί λέγειν τολμῶσι μόνον περὶ Θεοῦ, ἀλλὰ καὶ ὅσοι τὰ πρὸς αἱρετικοὺς πάλαι λαληθέντα παρὰ τῶν θεσπεσίων θεολόγων καὶ γραφὴ παραδοθέντα ἀποστηθίζουσι τὲ καὶ πολυπραγμονούσιν, οὒχ ἴνα πνευματικὴν τινὰ...
ὠφέλειαν καρπώσωνται, ἀλλ ἴνα θαυμάζωνται παρὰ τῶν ἀκουόντων ἐν πότοις καὶ συνεδρίοις καὶ θεολόγοι ἐπιφημίζωνται• ὁ καὶ μᾶλλον λυπεῖ μὲ καὶ ἐν ἀδημονία ποιεῖ, ἐννοοῦντα τὸ φρικτόν τοῦ ἐγχειρήματος καὶ τὸ τοῖς τολμητίαις ἀποκείμενον κρίμα. Οἴα δὲ φάσι τῶν θείων κατατολμῶντες! Κατὰ τοῦτο, φησί, μόνον μείζων ὁ Πατὴρ τοῦ Υἱοῦ, καθ ὃ αἴτιός ἐστι τῆς ὑπάρξεως τοῦ Υἱοῦ. Καὶ ἡ ἀνθυποφορὰ• μείζονά του Υἱοῦ τὸν Πατέρα πῶς (14) φής; Ὅτι δή, φησί, μείζων ὁ Πατὴρ τοῦ Υἱοῦ – λέγω δὲ ἀντὶ τοῦ πρῶτος -• ἐκ τοῦ Πατρὸς γάρ. Ταῦτα τῆς καινῆς κενοφωνίας αὐτῶν καὶ ἀσυνέτου θεολογίας, τὴν αἰτίαν δὶ ἢν ταῦτα πρὸς τῶν θεολόγων ἐλέχθησαν πρὸς αἱρετικοὺς ἁγνοούντων• τὴν γὰρ δύναμιν τῶν γεγραμμένων νοῆσαι μὴ ἱκανῶς ἔχοντες, κενεμβατούσιν καὶ ἃ λέγουσιν ὡς βέβαια καὶ ἀληθῆ καὶ οὕτως ἔχοντα διαβεβαιοῦνται. Πρὸς οὖς εἰκότως οὐκ ἀφ ἑαυτῶν, ἀλλ ἐκ τοῦ διδάσκοντος ἄνθρωπον γνῶσιν μυσταγωγούμενοι, τῷ ὑπηχούντι ἄνωθεν πειθόμενοι Πνεύματι, εἴπωμεν ὧδε…».
Θεωρῶ τὸν ἑαυτό μου ἀνάξιο νὰ ἀσχολοῦμαι μὲ τόσο σοβαρὰ θεολογικὰ θέματα, σὰν τὸ παραπάνω. Βασιζόμενος ὅμως στὶς εὐχές του ὡς ἄνω ἀναφερθέντος ἁγίου, τολμῶ μετὰ φόβου Θεοῦ νὰ ἐγγίζω τὸ παρὸν θέμα.
Στοὺς πρώτους χριστιανικοὺς χρόνους δὲν ἐτίθετο καθόλου ἕνα τέτοιο ἐρώτημα, οὔτε καν ρητορικά. Οἱ πρῶτοι χριστιανοὶ πεπληρωμένοι μὲ τὴν ἄκτιστη χάρη τῶν μυστηρίων, Βαπτίσματος, Χρίσματος καὶ Θείας Εὐχαριστίας ζοῦσαν ἀρχετυπικὰ τὴ χριστιανικὴ πίστη. Τὸ Ἅγιο Βάπτισμα προσφέρει τὴν εἴσοδο στὴν ὑπέρλαμπρη Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ καὶ τὸ Ἅγιο Χρίσμα δωρίζει τὰ ἐκλεκτὰ χαρίσματα τοῦ Ἁγίου Πνεύματος. Τὸ ἱερὸ μυστήριο τῆς Μετανοίας καὶ Ἱερᾶς Ἐξομολογήσεως ζωντανεύει τὰ ἐννέα χαρίσματα τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, ἀγάπη, χαρά, εἰρήνη, μακροθυμία, χρηστότητα, ἀγαθωσύνη, πίστη, πραότητα, ἐγκράτεια, τὰ ὁποία διαχρονικὰ ἑδραιώνει στὴν ψυχή, στὴ συμπεριφορὰ καὶ σὲ ὅλες τὶς δραστηριότητες τοῦ ἀνθρώπου. Μὲ τὴ θεία Εὐχαριστία, κοινωνοῦντες τοῦ Σώματος καὶ Αἵματος τοῦ Κυρίου ἠμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ, πραγματοποιεῖται καὶ ἐμπεδώνεται ἡ ζωὴ τοῦ Χριστοῦ μέσα μας καὶ γύρω μας. Ὁ κόσμος, τὸ δημιούργημα τοῦ Θεοῦ, μὲ τὴν Χάρη τοῦ ἐν Τριάδι Θεοῦ καθαγιάζεται καὶ χριστοποιεῖται.
Ὅπως ὅμως σήμερα ἔχει διαμορφωθεῖ ἡ κατάσταση στὶς κοινωνίες τῶν ἀνθρώπων, ἀκόμα καὶ στὴν ἑλληνορθόδοξη πατρίδα μας, χρειαζόμαστε ἐνημέρωση καὶ γιὰ τὰ αὐτονόητα.
Ἀκόμα καὶ μὲ τὴ θεωρούμενη πλησιέστερη «ἀδελφὴ παπικὴ ἐκκλησία», ὅπως τὴν ἀποκαλοῦν ἀκόμα καὶ μεγαλόσχημοι, ὑπάρχουν τριάντα τρεῖς διαφορὲς σύμφωνα μὲ τὴν ἐπιστολὴ ποὺ ἀπεστάλη ἀπὸ τὸ Σεβασμιώτατο Μητροπολίτη Πειραιῶς κ. Σεραφεὶμ καὶ τὸ Σεβασμιώτατο Μητροπολίτη Κονίτσης κ. Ἀνδρέα πρὸς τὸν ἐκλαμπρότατο κ. Φραγκίσκο, ἀρχηγὸ τοῦ κράτους τοῦ Βατικανοῦ. Ἂν ἐπίσης θυμηθοῦμε τὶς ἑκατοντάδες πλέον αἱρετικὲς ὁμάδες, ἀσυμβίβαστες μὲ τὴν ὀρθόδοξη πίστη, ποὺ διατείνονται ὅτι πιστεύουν στὸ Χριστὸ καὶ ὅτι ἐργάζονται στὸ ὄνομά Του παραπλανώντας τοὺς πιστούς, ἀντιλαμβανόμαστε ὅτι εἶναι πλέον ἀπαραίτητη ἡ τοποθέτησή μας μὲ βάση τὴ διδασκαλία τῶν ἁγίων Πατέρων, ἀρχίζοντας ἀπὸ τὸν κοντινότερό μας ἅγιο. Στὸ βιβλίο «Βίος καὶ Λόγοι» τοῦ ἁγίου Πορφυρίου διαβάζουμε:
«Ἡ Ἐκκλησία εἶναι ἄναρχη, ἀτελεύτητη, αἰώνια, ὅπως ὁ ἱδρυτής της, ὁ Τριαδικὸς Θεός, εἶναι ἄναρχος, ἀτελεύτητος, αἰώνιος. Ἡ Ἐκκλησία εἶναι ἄκτιστη, ὅπως καὶ ὁ Θεὸς εἶναι ἄκτιστος. Ὑπῆρχε πρὸ τῶν αἰώνων, πρὸ τῶν ἀγγέλων, πρὸ τῆς δημιουργίας τοῦ κόσμου. Εἶναι θεῖο καθίδρυμα καὶ σ’ αὐτὴν «κατοικεῖ πᾶν τὸ πλήρωμα τῆς θεότητος». Εἶναι τὸ μυστήριο τῶν μυστηρίων. Ὑπῆρξε ἀφανέρωτο καὶ ἐφανερώθη «ἐπ’ ἐσχάτων τῶν χρόνων». Ἡ Ἐκκλησία παραμένει ἀπαρασάλευτη, γιατί εἶναι ριζωμένη στὴν ἀγάπη καὶ στὴ σοφὴ πρόνοια τοῦ Θεοῦ. Τὴν αἰώνια Ἐκκλησία ἀποτελοῦν τὰ τρία πρόσωπα τῆς Ἁγίας Τριάδος…
Ἡ ἀγάπη τοῦ Θεοῦ μᾶς ἔπλασε κατ’ εἰκόνα καὶ καθ’ ὁμοίωσίν Του. Μᾶς συμπεριέλαβε στὴν Ἐκκλησία παρ’ ὅτι ἐγνώριζε τὴν ἀποστασία μας. Μᾶς ἔδωσε τὰ πάντα, γιὰ νὰ μᾶς κάνει κι ἐμᾶς θεοὺς κατὰ χάριν καὶ δωρεάν. Ἐν τούτοις ἐμεῖς, κάνοντας κακὴ χρήση τῆς ἐλευθερίας μας, ἐχάσαμε τὸ ἀρχέγονον κάλλος, τὴν ἀρχέγονη δικαιοσύνη καὶ ἀποκοπήκαμε ἀπ’ τὴν Ἐκκλησία. Ἔξω ἀπ’ τὴν Ἐκκλησία, μακριὰ ἀπ’ τὴν Ἁγία Τριάδα, ἐχάσαμε τὸν Παράδεισο, τὸ πᾶν. Ἔξω, ὅμως, ἀπ’ τὴν Ἐκκλησία δὲν ὑπάρχει σωτηρία, δὲν ὑπάρχει ζωή. Γι’ αὐτὸ ἡ σπλαγχνικὴ καρδιὰ τοῦ Θεοῦ-Πατέρα μας δὲν μᾶς ἄφησε ἔξω ἀπ’ τὴν ἀγάπη Του. Ἄνοιξε γιὰ μᾶς πάλι τὶς πύλες τοῦ Παραδείσου, ἐπ’ ἐσχάτων τῶν χρόνων καὶ ἐφανερώθη ἐν σαρκί.
Μὲ τὴ θεία σάρκωση τοῦ μονογενοῦς Υἱοῦ τοῦ Θεοῦ φανερώθηκε πάλι στοὺς ἀνθρώπους τὸ προαιώνιο σχέδιο τοῦ Θεοῦ γιὰ τὴ σωτηρία τοῦ ἀνθρώπου…
Ὁ Θεὸς ἐν τὴ ἀπείρω ἀγάπη Τοῦ μᾶς ἕνωσε πάλι μὲ τὴν Ἐκκλησία Του στὸ πρόσωπο τοῦ Χριστοῦ. Μπαίνοντας στὴν ἄκτιστη Ἐκκλησία, ἐρχόμαστε στὸν Χριστό, μπαίνομε στὸ ἄκτιστον. Καλούμαστε δηλαδὴ κι ἐμεῖς οἱ πιστοὶ νὰ γίνομε ἄκτιστοι κατὰ χάριν, νὰ γίνομε μέτοχοι τῶν θείων ἐνεργειῶν τοῦ Θεοῦ, νὰ μποῦμε μέσα στὸ μυστήριο τῆς θεότητος, νὰ ξεπεράσομε τὸ κοσμικό μας φρόνημα, νὰ ἀποθάνομε κατὰ «τὸν παλαιὸ ἄνθρωπο» καὶ νὰ γίνομε ἔνθεοι. Ὅταν ζοῦμε στὴν Ἐκκλησία, ζοῦμε τὸν Χριστό. Αὐτὸ εἶναι πολὺ λεπτὸ θέμα, δὲν μποροῦμε νὰ τὸ καταλάβομε. Μόνο τὸ Ἅγιον Πνεῦμα μπορεῖ νὰ μᾶς τὸ διδάξει…»
Ὁ ἅγιος Πορφύριος ὅπως παρατηροῦμε κορυφώνει καὶ συμπυκνώνει τὴ διαχρονικὴ διδασκαλία ὅλων τῶν πρὸ αὐτοῦ ἁγίων πατέρων. Ἤδη ἀπὸ τὸν τρίτο αἰώνα ὁ ἅγιος Κυπριανὸς λέει χαρακτηριστικὰ ὅτι «οὐδεὶς δύναται νὰ ἔχει τὸν Θεὸ Πατέρα, ὅστις δὲν ἔχει τὴν Ἐκκλησία μητέρα». Ἐφ’ ὅσον δὲ ἡ Ἐκκλησία ἔχει ὡς κεφαλὴν αὐτῆς τὸν Σωτήρα Χριστόν, ἑπόμενον εἶναι ὅτι φέρει τὴν αὐθεντία καὶ τὸ θεῖο κύρος τοῦ ἀρχηγοῦ της, ἐπειδὴ εἶναι κιβωτὸς τῆς ἁγιαζούσης ἀληθείας καὶ ἀσφαλὲς ἐργαστήριον τῆς σωτηρίας. Τὴ θεία ἀλήθεια, τὴν ὁποία ὁ Χριστὸς ἐκήρυξε στοὺς ἀνθρώπους καὶ ἐμπιστεύτηκε στοὺς ἁγίους μαθητὲς Του διαφυλάττει ἀλώβητη καὶ διδάσκει ἀλαθήτως στὸ χριστεπώνυμο πλήρωμά της ἡ Ἐκκλησία Του. Γιαυτὸ καὶ ἐπιμένει ὁ ἱερὸς πατὴρ ἅγιος Κυπριανός: «extra Ecclesiam nulla salus», δηλαδὴ ἐκτός τῆς ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας οὐδεμία ἀσφαλὴς ὑπάρχει σωτηρία.
Κατὰ τὸν ἅγιο Ἰγνάτιο τὸ θεοφόρο, ἐπίσκοπο Ἀντιοχείας, ἡ Ἐκκλησία δημιουργεῖ «θεοφόρους, χριστοφόρους καὶ πνευματοφόρους» ἁγίους. Ὁ ἅγιος Κύριλλος Ἱεροσολύμων παρατηρεῖ ὅτι ἡ Ἐκκλησία καλεῖται καθολικὴ διὰ τὸ κατὰ πάσης εἶναι τῆς οἰκουμένης ἀπὸ περάτων ἕως περάτων τῆς γής. Ὁ δὲ μέγας Ἀθανάσιος τὴν ὀνομάζει καθολικὴ «διότι καθ’ ὅλου τοῦ κόσμου κεχυμένη ὑπάρχει».
Ἐξ ἄλλου ἑρμηνεύοντας ὁ μέγας Βασίλειος τὸν Λ ψαλμὸ λέει τὰ ἑξῆς: «…τῆς χάριτος ἄνωθεν ἐξ οὐρανοῦ παρὰ τοῦ Σωτῆρος ἐπὶ τὴν Ἐκκλησίαν ἐκχεομένης, εἰκότως μεταλαμβάνουσιν τῆς ἀσωμάτου καὶ πνευματικῆς χορηγίας αἳ τῶν ἁγίων ψυχαί…».
Ὁ γνωστὸς ὀρθόδοξος καθηγητὴς Θεολογίας π. Δημήτριος Στανιλοάε ἐρωτηθεῖς, γιατί μόνο ἡ ὀρθόδοξη Ἐκκλησία κατέχει τὴν ἀποκλειστικότητα τῆς Σωτηρίας ἀπήντησε: «ἡ χάρις τῆς σωτηρίας δὲν λαμβάνεται ἀλλοῦ παρὰ μόνο στὴν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία, διότι εἶναι ἐνέργεια τοῦ Χριστοῦ, ποὺ παραμένει χθὲς καὶ σήμερα ἡ ἴδια μέσα στὴν Ἐκκλησία. Ἡ θεολογία τῶν καθολικῶν θεωρεῖ τὴν χάρη κτιστή, ὅποτε δὲν εἶναι ἐνέργεια ποὺ πηγάζει ἀπὸ τὸ Χριστό. Ἡ σωτηρία εἶναι ζωὴ ἐν Χριστῷ, ἡ ζωὴ τοῦ Χριστοῦ στοὺς πιστοὺς μέσω τῶν ἀκτίστων ἐνεργειῶν Του. Αὐτὴ ἐπιτυγχάνεται, ὅταν ὁ ἄνθρωπος προάγεται στὴν ἀρετὴ μὲ τὴν βοήθεια τῆς θείας χάριτος». Ὁ ἴδιος ὀρθόδοξος θεολόγος ἑρμηνεύοντας τὴν ἀρχαία ρήση, ὅτι ἐκτός της Ἐκκλησίας δὲν ὑπάρχει σωτηρία, συμπληρώνει: «μόνο αὐτὸς ποὺ ζεῖ στὴν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία, διαφυλάττει ὁλόκληρη τὴν πρὸς τὸν Χριστὸ πίστη, μὲ τὴν ὁποία διὰ μέσου τῶν μυστηρίων λαμβάνει ὁλόκληρο τὸ Χριστὸ μέσα του καὶ σώζεται… Καὶ ὅταν ἀκόμη ἐξ ἀδυναμιῶν τοῦ ἁμαρτάνει, μπορεῖ πάλι νὰ ἀποκτήσει τὴ συγχώρηση, ὅταν τὴν ζητήσει. Ἐφ’ ὅσον ὅλα αὐτὰ δὲν ὑπάρχουν στὶς προτεσταντικὲς καὶ νεοπροτεσταντικὲς παραφυάδες, πῶς θὰ μπορέσει ἡ «Ἐκκλησία τους» νὰ σώσει τὰ μέλη της; Αὐτοὶ ἀκούουν μόνο λόγο γιὰ τὸν Χριστό, ὡς νὰ εἶναι κάτι τὸ ἐξωτερικὸ καὶ δὲν Τὸν κοινωνοῦν μὲ τὶς ἐνέργειές Του, ὅπως ἐνεργοῦνται ἀπὸ τὰ μυστήριά Του. Ἀλλὰ καὶ αὐτὴ ἡ διδασκαλία τῶν παρουσιάζεται διαστρεβλωμένη καὶ πολὺ συνεσκιασμένη γιὰ τὸ πρόσωπο τοῦ Χριστοῦ».
Ἀπὸ τοὺς πρώτους χριστιανικοὺς χρόνους τὰ πιστὰ μέλη τῆς Ἐκκλησίας τοῦ Χριστοῦ θερμαίνονταν μὲ τὴν πίστη, φωτίζονταν καὶ ἔσπευδαν νὰ ὁμολογήσουν εἰς πάντα τὰ ἔθνη τὸ Χριστὸ καὶ τὰ ἱερά Του Μυστήρια. Πληθύνονταν οἱ χριστιανοί, γιατί καταλάβαιναν τὴν πνευματικὴ ἀξία τῆς νέας πίστης, τὴν ὁποία μὲ θερμὸ ἐνθουσιασμὸ ἀσπάζονταν.
Οἱ Ρωμαῖοι αὐτοκράτορες προσκολλημένοι στὴν «παντοδύναμη» κοσμικὴ ἐξουσία τους, ἀντιτάχθηκαν μὲ σφοδρὸ μίσος στὴ νέα πίστη φοβούμενοι τὴν ἔκπτωσή τους καὶ τὸν ἀφανισμό τους. Ἑκατομμύρια μαρτύρων ἀναδεικνύονται στὸ στερέωμα τῆς οἰκουμένης. Κατὰ κόσμον ἄδοξα χάνονται, ἐνῶ ὑμνοῦν καὶ δοξολογοῦν τὸν ἐν Τριάδι Θεό. Ἡ ἐν οὐρανοῖς Ἐκκλησία φαιδρύνεται καὶ κραταιώνεται μὲ γενναίους ἀθλητὲς καὶ ὁμολογητὲς τῆς πίστεως. Τὰ αἵματα τῶν ἀμέτρητων ἐπὶ γὴς μαρτύρων ποτίζουν τὴ γῆ, τὴ θάλασσα, τὸν ἀέρα. Οἱ ἠρωϊκὲς πανάγιες ψυχὲς τοὺς ἐγκαθιστοῦν τὸ νέο ἐπὶ γὴς Παράδεισο, τὴν Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ καὶ μὲ τὶς φλόγες τῆς ἀδιάλειπτης προσευχῆς τους καὶ μὲ τὰ πάμπολλα θαύματα ποὺ πραγματοποιεῖ ὁ Χριστὸς μέσω αὐτῶν ἁπλώνεται ἡ Ἐκκλησία Τοῦ ἐπὶ γὴς μὲ ἄμεση προοπτική τῆς αἰωνίου ζωῆς. Οἱ ὀσιακοί, ἀσκητικοὶ καὶ μαρτυρικοὶ ἀγῶνες τοὺς ἀνοίγουν δρόμους πρὸς τὸν οὐρανὸ καὶ τὴ θριαμβεύουσα Ἐκκλησία Του.
Γιατί ἐξεπλάγη ὁ αὐτοκράτωρ Διοκλητιανός, ὅταν ὁ ἐπώνυμος ἀξιωματικός του Ἅγιος Γεώργιος δήλωσε τὴ χριστιανική του ταυτότητα; Γιατί κατέλαβε τὴν ψυχὴ του ἀπίστευτο μίσος; Γιατί δοκίμασε ὅλα τὰ φρικτὰ εἴδη τῶν μαρτυρίων, γιὰ νὰ τὸν μεταπείσει; Διότι δὲν ἄντεχε νὰ διαπιστώνει τὴ μοναδικότητα τῆς ἀξίας τῆς χριστιανικῆς πίστεως καὶ ἴσως ἀμυδρῶς καὶ τὴν ἀποκλειστικότητα τῆς σωτηρίας ποὺ παρέχει στοὺς πιστούς. Θεραπευόταν πλήρως ὁ Ἅγιος Γεώργιος μετὰ ἀπὸ τὰ φρικτὰ βασανιστήρια. Ἀποροῦσε ὁ Αὐτοκράτωρ ἀλλὰ καὶ συνέχιζε μὲ ὑπέρμετρη ὑπεροψία τὰ μαρτύρια. Ἐπέτρεπε ὁ Κύριος σ’ αὐτὸν τὸ γενναῖο τὰ βασανιστήρια. Μετὰ ἔστελνε ἀκεραία τὴ θεραπεία του. Ὁ Διοκλητιανὸς δὲν κατόρθωσε νὰ πείσει τὴ σύζυγό του Ἀλεξάνδρα νὰ μὴν ἀκολουθήσει ἐκεῖνον τὸν «πλάνο» καὶ τὴν ἀποκεφάλισε. Τὸ μαρτύριο καὶ τὴ θαρραλέα τους ὁμολογία ἀκολούθησαν καὶ ἄλλοι, ἀκριβῶς ἐπειδὴ ἀπέκτησαν βαθεία καρδία, στὴν ὁποία ἀπεκαλύφθη ἄνωθεν ἡ ἀποκλειστικότητα τῆς σωτηρίας, ὡς ἀποκλειστικὰ παρεχομένης ἐκ τῆς Ὀρθοδόξου Χριστιανικῆς Ἐκκλησίας.
Τὰ μαρτύρια τῶν χριστιανῶν δὲν περιορίζονται μόνο στοὺς πρώτους αἰῶνες. Σὲ κάθε ἐποχὴ καὶ σὲ κάθε τοπικὴ Ἐκκλησία ἐπιτρέπει ὁ Κύριος ὅλο καὶ νέες ἀναδείξεις μαρτύρων καὶ νεομαρτύρων.
Στὴν περίοδο τῆς τουρκοκρατίας ἔχουμε πολλοὺς ἐνδόξους ἱερομάρτυρες Πατριάρχες, ἱερεῖς, μοναχούς, ἄνδρες, γυναῖκες καὶ παιδιά. Χιλιάδες εἶναι οἱ νεομάρτυρες ἐκείνης τῆς ἐποχῆς ποὺ ἀποδεικνύουν τὴ στενὴ σχέση τους μὲ τὴ διωκόμενη καὶ μαρτυρικὴ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία.
Ἀργότερα ἡ μπολσεβικικὴ θηριωδία ὑπῆρξε παροιμιώδης ἐναντίον τῶν ὀρθοδόξων ἐπισκόπων, ἱερέων καὶ τῶν οἰκογενειῶν τους, ἱερομονάχων, μοναχῶν καὶ ἀναρίθμητων πιστῶν, γιατί ὑπέπεσαν στὸ σοβαρὸ ἀδίκημα νὰ εἶναι χριστιανοὶ καὶ νὰ μὴ φοβοῦνται νὰ ὁμολογήσουν τὴν ἐγκληματικὴ προσχώρησή τους στὴ μόνη ἀληθινὴ πίστη, στὸ μόνο ἀληθινὸ Θεὸ καὶ ἄνθρωπο, τὸν Κύριο Ἰησοῦ Χριστό.
Πρὸ εἰκοσαετίας στὸν πόλεμο κατὰ τῆς Σερβίας, ἀνήμερα τὸ Πάσχα μετὰ τὴν Ἀνάσταση, ἔπεσαν βόμβες ποὺ πάνω τους ἦταν γραμμένο, εἰρωνικὰ φυσικά, τὸ Χριστὸς Ἀνέστη! Ὁ πόλεμος αὐτὸς κατὰ τῶν Ὀρθοδόξων Σέρβων ἦταν ἀποτέλεσμα συνεργασίας τῶν ἡγετῶν τῆς Νέας Ἐποχῆς καὶ ἡγετῶν τῆς «ἀδελφῆς Ἐκκλησίας», γιατί οἱ Σέρβοι πιστεύουν στὸ μόνο ἀληθινὸ Θεό, τὸν Ἴησου Χριστὸ καὶ ὄχι στὸν «Vicarius Christi». Τί κακὸ ἔκαναν οἱ ἀδελφοὶ ὁμόδοξοι Σέρβοι; Πιστεύουν στὴν ὀρθόδοξη Ἐκκλησία ποὺ ἔχει τὴν ἀποκλειστικότητα τῆς σωτηρίας.
Γιατί σήμερα λυσσωδῶς πολεμοῦνται οἱ ἀδελφοί της Συρίας; Ἀκριβῶς ἐπειδὴ πιστεύουν καὶ ὁμολογοῦν Ἰησοῦν Χριστόν, τὴν κεφαλὴν τῆς Ἐκκλησίας ποὺ μόνη αὐτὴ ἔχει ἐκ τοῦ Σταυρωθέντος δὶ’ Αὐτὴν τὴν ἀποκλειστικότητα τῆς σωτηρίας.
Τί εἶναι αὐτὸ ποὺ παρακίνησε πολλοὺς ἀμερικανούς, ἑλληνοαμερικανοὺς καὶ ἄλλων ἐθνοτήτων νὰ γίνουν μοναχοὶ στὴν Ἀριζόνα κοντὰ στὸ Γέροντα Ἐφραίμ; Οἱ προσερχόμενοι στὸν ἐπίγειο παράδεισο τῆς Ἱερᾶς Μονῆς Ἁγίου Ἀντωνίου στὴν Ἀριζόνα συναντώντας τὸν ἅγιο γέροντα, τὸν πατέρα Ἐφραὶμ καὶ ἐξομολογούμενοι σ’ αὐτὸν ἀνακουφίζονται, ἀνανεώνονται.
Τί εἶναι αὐτὸ ποὺ ἑλκύει χιλιάδες, ἄνδρες γυναῖκες καὶ παιδιὰ νὰ τρέχουν στὶς ἀγρυπνίες καὶ στὶς λειτουργίες τῶν εἴκοσι μοναστηριῶν τοῦ π. Ἐφραίμ; Ποιὸς παρασύρει νέους καὶ νέες νὰ παρακολουθοῦν στὰ ἑλληνικὰ καὶ στὸ κατανυκτικὸ ἁγιορείτικο κλίμα τῶν Ἱερῶν Μονῶν τὶς ἱερὲς ἀκολουθίες καὶ τὴ Θεία Λειτουργία ποῦ σὲ ὅλες τὶς Ἐκκλησίες τῆς ὑφηλίου τελεῖται κατὰ τὸν ἴδιο τρόπο; Παρακολουθώντας τὶς ἱερὲς ἀκολουθίες εὐφραίνονται ἀπὸ τὴ Θεία Χάρη. Μολονότι δὲν γνωρίζουν τὰ ἀρχαία Ἑλληνικὰ τῶν τροπαρίων καὶ τῶν εὐχῶν, εἶναι τόσο πλούσια ἡ θεία Χάρη, ὥστε ἀρχίζουν νὰ κατανοοῦν χαρισματικὰ τὶς λέξεις, τὶς φράσεις καὶ τὰ νοήματα. Ἑξαιρέτως γλυκαίνονται ἀπὸ τὸ μέλος καὶ ἀπὸ τὴν ὡραιότητα τῆς ἱερᾶς ἀκολουθίας, ὥστε ἐπιδιώκουν νὰ μάθουν καὶ τὴ νέα Ἑλληνική. Καὶ τὴν μαθαίνουν πολὺ γρήγορα. Ἑλκύονται στὸν παραδοσιακὸ καὶ ἀνεπιτήδευτο τρόπο τελέσεως τῶν ἱερῶν ἀκολουθιῶν καὶ εἰσέρχεται στὶς ψυχές τους ἡ ἄνωθεν κατερχομένη πληροφορία τῆς ἀποκλειστικότητας τῆς σωτηρίας στὴν ἁπλὴ καὶ κατανυκτικὴ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία.
Ὡστόσο ἡ Νέα Τάξη πραγμάτων εἶναι ἑτοιμοπόλεμη καὶ πασχίζει μὲ νόμιμα καὶ μὴ μέσα, νὰ συκοφαντήσει καὶ νὰ παραπλανήσει τοὺς ἐπισκέπτες καὶ προσκυνητές. Δημοσιεύματα ποὺ μοιάζουν μὲ πανάρχαια βέλη καὶ τόξα παιδαριώδη. Ἡ πολεμική τους βοηθάει τοὺς καλοπροαίρετους νὰ γίνουν πιὸ συνειδητοί, νὰ γίνουν πιὸ πιστοὶ καὶ τοὺς κακοπροαίρετους νὰ ταλαιπωροῦνται χαζεύοντας στὰ ἀδιέξοδα καὶ λαβυρινθώδη σπήλαια τοῦ πονηροῦ. Ἡ ἱερὰ Μονὴ Ἁγίου Ἀντωνίου παραμένει τὸ δεύτερο μέρος σὲ ἐπισκεψιμότητα μετὰ ἀπὸ τὸ Grand Canyon στὴν Ἀριζόνα.
Ἡ Ἑλληνορθόδοξη Παράδοσή μας ἀποδέχεται καὶ θεωρητικὰ καὶ πρακτικὰ αὐτὴν τὴν ἀποκλειστικότητα τῆς σωτηρίας μόνο στὴν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία μας. Ὅλα τὰ Συντάγματα τοῦ νεοσύστατου Ἑλληνικοῦ Κράτους ἔχουν ὡς προμετωπίδα τὴ δοξολογία τῆς Ἁγίας Τριάδος, ἀπὸ τὴν ὁποία ἀπορρέουν καὶ τὰ λοιπὰ ἄρθρα ποὺ ὁρίζουν τὶς σχέσεις τῶν Ἑλλήνων καὶ ρυθμίζουν τὰ ἔργα τους καὶ τὰ δικαιώματά τους.
Ἡ ἑλληνικὴ ὀρθόδοξη κοινωνία ξέρει νὰ ἀναγνωρίζει τοὺς ἀνθρώπους, ξεχωρίζει τοὺς ὀρθοδόξους ἀπὸ τοὺς μή, συνεργάζεται ὅμως μὲ ὅλους. Δὲν εἶναι κραυγαλέα ἡ περίπτωση διασώσεως τῆς ζωῆς πολλῶν ἀνθρώπων στὸν Β Παγκόσμιο πόλεμο; Ὁ ἀρχιεπίσκοπος Ἀθηνῶν δὲν ἐγγυήθηκε γιὰ πλῆθος ἑβραϊκῶν οἰκογενειῶν ὅτι ἔχουν βαπτισθεῖ; Δὲν εἶναι ἱστορικὰ καταγεγραμμένο ὅτι γλύτωσαν οἰκογένειες καὶ οἰκογένειες ἀπὸ τὴ ναζιστικὴ μανία;
Πόσους ἐπίσης Ἰταλοὺς στρατιῶτες δὲν ἔκρυψαν στὰ σπίτια τοὺς οἱ πρόγονοί μας Ἕλληνες, γιὰ νὰ μὴ γίνουν βορὰ τῶν ἀγγλικῶν πολεμικῶν ἐπιχειρήσεων; Ἡ Ὀρθόδοξη Ἑλληνικὴ Ἐκκλησία μᾶς κράτησε τὴν ἀποκλειστικότητα γιὰ τὴ σωτηρία μας. Ὅμως ξέρει ἑκάστοτε ἀναλόγως νὰ οἰκονομεῖ τοὺς ἐκτὸς τῶν τειχῶν της.
Ἂς μᾶς ἐπιτραπεῖ ἀκροθιγῶς καὶ μετὰ φόβου Θεοῦ πίστεως καὶ ἀγάπης νὰ κάνουμε μία σύντομη ἀναφορὰ στὸ πολυσυζητούμενο ἀκανθῶδες θέμα τῆς ὁμοφυλοφιλίας. Ὁ ἀπόστολος Παῦλος θεοπτης καὶ θεωμένος Ἀπόστολος δὲν διστάζει νὰ γράψει στὴν πρὸς Ρωμαίους Ἐπιστολή του ὅτι ἔδωκε ὁ Θεὸς σ’ αὐτοὺς τοὺς ἀνθρώπους ἀδόκιμον νοῦν, λόγω τῆς ἀσύλληπτης ὑπεροψίας τους καὶ ἔπεσαν στὸ πιὸ αἰσχρὸ πάθος, , «διὰ τοῦτο παρέδωκεν αὐτοὺς ὁ Θεὸς εἰς πάθη ἀτιμίας. αἳ τὲ γὰρ θήλειαι αὐτῶν μετήλλαξαν τὴν φυσικὴν χρῆσιν εἰς τὴν παρὰ φύσιν, ὁμοίως δὲ καὶ οἱ ἄρσενες ἀφέντες τὴν φυσικὴν χρῆσιν τῆς θηλείας ἐξεκαύθησαν ἐν τὴ ὀρέξει αὐτῶν εἰς ἀλλήλους, ἄρσενες ἐν ἄρσεσι τὴν ἀσχημοσύνην κατεργαζόμενοι καὶ τὴν ἀντιμισθίαν ἢν ἔδει τῆς πλάνης αὐτῶν ἐν ἐαυτοῖς ἀπολαμβάνοντες», μήπως ἔλθουν σὲ ἐπίγνωση τῆς καταστάσεώς τους, μετανοήσουν καὶ σωθοῦν.
Ὁ ἅγιος Ἰωάννης ὁ Χρυσόστομος, τὸ χρυσὸ στόμα τοῦ Παύλου, ὑποστηρίζει ὅτι ἡ ὁμοφυλοφιλία εἶναι ἀσυγχώρητο πάθος, ὅσο βέβαια κοχλάζει καὶ οἱ ἄνθρωποι δὲν μετανοοῦν. Ἡ μητέρα ὅμως Ἐκκλησία μπορεῖ νὰ τοὺς θεραπεύσει, γιατί ἀκριβῶς κατέχει τὴν ἀποκλειστικότητα τῆς σωτηρίας καὶ ἀφειδῶς τὴν προσφέρει γιὰ τὴ θεραπεία ὅλων τῶν ἀσθενειῶν καὶ ὅλων τῶν παθῶν. Ἐνεργοποιεῖται ἡ θεραπεία μὲ τὴν εἰλικρινῆ μετάνοια (ταπεινὸ φρόνημα ζητάει ἀπὸ ὅλους) καὶ ἡ κάθαρση καὶ ἡ ἐξυγίανση εἶναι ἀναμενόμενη καὶ ραγδαία.
Καλωσύνη, κατανόηση καὶ ἀνοχὴ διακριτικὴ πρὸς τοὺς ἀπίστους, ἑτεροδόξους καὶ περιθωριακοὺς ὑπάρχει φυσιολογικὰ στὴν ἑλληνικὴ κοινωνία. Δὲν περιθωριοποιοῦνται, ἀλλὰ ἀπολαμβάνουν τὴν ἰσονομία ποὺ πηγάζει ἀπὸ τὰ παραγγέλματα τοῦ Κυρίου, ὅπως «ἀγαπᾶτε ἀλλήλους» καὶ παραπλήσιες παραβολὲς τοῦ Χριστοῦ. Μόνο καλὸ-κακοστημένα πάνελ φροντίζουν νὰ βροῦν ἀκραῖες περιπτώσεις ἀναξιοπαθούντων ἀνθρώπων, γιὰ νὰ ἀποδείξουν τὴ δυσκολία ἀποδοχῆς τους ἀπὸ τὴν «ρατσιστικὴ» ἑλληνικὴ κοινωνία. Θυμᾶμαι χαρακτηριστικὰ ὅτι σὲ ἕνα στρογγυλὸ τραπέζι εἶχαν καλέσει ἕναν τραβεστὶ καὶ προσπαθοῦσαν διὰ τῆς βίας νὰ προκαλέσουν τὸν ταλαίπωρο νὰ ξεστομίσει παράπονα ρατσισμοῦ γιὰ τὴ μὴ ἀποδοχή του καὶ διάφορες περιπτώσεις σκληρῆς συμπεριφορᾶς ἐναντίον τοῦ ἀπὸ τὴ γειτονιά του καὶ τὸ χωριό του. Δὲν ἔβγαινε μὲ τίποτα ὅμως παράπονο. Δὲν εἶχαν προλάβει οἱ ἐπιτήδειες βοηθοὶ νὰ δασκαλέψουν τὸ θύμά τους ὥσπου ἀναγκάστηκε ἡ δημοσιογράφος νὰ βγάλει αὐθαίρετο τὸ συμπέρασμα.
Μόνο ἡ ὀρθόδοξη Ἐκκλησία μᾶς ἔχει τὴν ἀποκλειστικότητα τῆς σωτηρίας μας. Οἱ πονηρὲς δυνάμεις τοῦ σκότους τὸ ὑποψιάζονται αὐτὸ καὶ προσπαθοῦν νὰ στήσουν τὴν ἀντίδρασή τους καὶ τὴν πολεμική τους.
Ὅλα ὅσα ὑφίσταται ὁ ἑλληνικὸς ὀρθόδοξος λαός μας δὲν εἶναι ἕνας φρικτὸς πόλεμος ἀκήρυκτος; Ἀπὸ τὸ 2010 ἐκποιεῖται ὁλόκληρη ἡ πατρίδα μας, κόβονται μισθοί, συντάξεις καὶ ἐπιδόματα τῶν πολυτέκνων καὶ ὑλοποιοῦνται πολλὲς ἄλλες ἐξοντωτικὲς πολιτικὲς ἐναντίον τοῦ λαοῦ μας. Δημοσιογραφικὲς πληροφορίες ἔφεραν στὸ φῶς ὑπογραφὴ τῆς κυβερνήσεώς μας γιὰ μείωση τῶν συντάξεων κατὰ 40%. Θὰ ὑπάρχουν δηλαδὴ συνταξιοῦχοι ποὺ δὲν θὰ παίρνουν οὔτε 100 Εὐρὼ τὸ μήνα. Ἡ μισοθεΐα καὶ ἡ μισανθρωπία σὲ ὅλο τὸ μεγαλεῖο της! Οἱ Ἕλληνες χριστιανοὶ ὀρθόδοξοι συνταξιοῦχοι ἔχουν ἔμπρακτα ἀποδείξει τὶς ἀντοχές τους, τὶς ὑπομονές τους καὶ τὶς φροντίδες τους γιὰ τὰ ἄνεργα παιδιά τους καὶ γιὰ τὰ κακόμοιρα ἐγγόνια τους. Σβήνω τὴ λέξη κακόμοιρα. Γράφω οἱ Ἕλληνες Χριστιανοὶ παπποῦδες καὶ γιαγιὲς κόβουν, στεροῦνται τὶς γλίσχρες συνταξοῦλες τους. Τὸ βαρὺ πυροβολικὸ τῆς Νέας Ἐποχῆς βροντοφωνάζει νὰ μὴ ζήσουν οἱ Ἕλληνες παπποῦδες καὶ γιαγιές… Νὰ μὴ ζήσουν τὰ παιδιὰ καὶ τὰ ἐγγόνια τους. Ἔλεος πιὰ κύριοι, τάχα κυβερνῆτες τῆς Ἑλλάδος! Ἔλεος Ἔλεος!
Ὅμως ὁ ἑλληνικὸς λαὸς ἔχει μέσα τοῦ Χριστὸ καὶ Ἑλλάδα, ἔχει ὑπομονὴ καὶ ἀνθίσταται μὲ ἀξιοπρέπεια.
Ἤδη ἀπὸ καιρὸ ἔχει ξεσηκωθεῖ μεγάλο μέρος τοῦ ὀρθοδόξου λαοῦ μας, γιὰ νὰ ἀποσυρθοῦν οἱ «Φακέλοι» τῶν θρησκευτικῶν. Ὁ σέβ. Μητροπολίτης Πειραιῶς κ. Σεραφείμ, ὁ δικηγόρος τῆς Ἑστίας Πατερικῶν Μελετῶν καὶ κάποιοι γονεῖς ὑπέβαλαν προσφυγὴ στὸ ΣτῈ κατὰ τῶν «Φακέλων» τοῦ Δημοτικοῦ καὶ τοῦ Γυμνασίου. Τὸ ΣτῈ ἐξέδωσε μία ἐξαιρετικὴ ἀπόφαση τοῦ ὕψους καὶ τοῦ ἐπιπέδου της ἑλληνοθοδόξου κοινωνίας μας καὶ τοῦ ἐπιπέδου του ἑλληνικοῦ μας Συντάγματος. Ἤδη χθὲς ἐξεδόθη ἀντίστοιχη ἀπόφαση κατὰ τῶν «Φακέλων» τῶν θρησκευτικῶν του Λυκείου. Δικαιοῦται μετὰ ἀπὸ μία τέτοιου ἐπιπέδου ἀπόφαση τοῦ ΣτῈ νὰ ἰσχυρίζεται ὁ ἕνας τουλάχιστον τῶν Σεβασμιωτάτων τῆς Ἐπιτροπῆς ὅτι συνεχίζονται οἱ συνεδριάσεις τῆς Ἐπιτροπῆς γιὰ τὰ βιβλία τῶν θρηκευτικῶν; Δὲν παρανομεῖ ὁ Σεβασμιώτατος νὰ ἐπιμένει σὲ μία τόσο χαμένη ὑπόθεση;
Ταπεινῶς φρονοῦμε ὅτι ἀπὸ τὴν ἑπόμενη ἑβδομάδα θὰ εἴμαστε σὲ θέση νὰ ἀνακοινώσουμε μεγάλη ἐκδήλωση πρὸς ἐνημέρωση ὅλων τῶν γονέων καὶ ὅτι καὶ ἐμεῖς πιὸ ἠχηρὰ θὰ ζητήσουμε νὰ ἐφαρμοσθεῖ ἡ ἀπόφαση τοῦ ΣτῈ ἐνάντια στὸ πολυθρησκευτικὸ μάθημα ποὺ εἶναι ἐντελῶς παράνομο.
Ἀγαπητοὶ ἐν Χριστῷ ἀδερφοί.
Δὲν εἶναι πολὺς καιρὸς ποὺ διαβάσαμε καὶ φέτος, τὸ βράδυ τῆς Μεγάλης Πέμπτης, στὰ δώδεκα εὐαγγέλια τὸ πρῶτο κατὰ Ἰωάννη, τὸ Εὐαγγέλιο τῆς Διαθήκης. Ὅλη ἡ δογματικὴ διδασκαλία τῆς ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας μᾶς χωρεῖται καὶ ἐκφράζεται ἀναλυτικότατα μέσα στὸ πρῶτο ἐκτενέστατο αὐτὸ Εὐαγγέλιο. Τριαδολογία, Χριστολογία, Ἐκκλησιολογία, Ἁγιολογία, Κοσμολογία, Ἐσχατολογία, τὰ πάντα ἐξηγεῖ ὁ ἴδιος ὁ Κύριος ἠμῶν Ἰησοῦς Χριστός. Ἐξηγεῖ τὴ σχέση Του μὲ τὸ Θεὸ Πατέρα, τοῦ Πατρὸς μὲ τὸν Υἱό, τοῦ Ἁγίου Πνεύματος μὲ τὸν Πατέρα καὶ τὸν Υἱό. Σχέση τῆς Παναγίας Τριάδος μὲ τὴ δημιουργία, μὲ τὸν κόσμο, μὲ τὴ Βασιλεία τῶν Οὐρανῶν, τὴν ἐπίγεια καὶ οὐράνια Ἐκκλησία. Τὰ ὑπόλοιπα ἕνδεκα Εὐαγγέλια τῆς Μεγάλης Πέμπτης ἐξηγοῦν ὅλο τὸ θεῖο δράμα, τὸ ὁποῖο ἑκουσίως διῆλθε ὁ Χριστός, καλώντας καὶ ἠμᾶς σὲ συμμετοχὴ μαζί Του, γιὰ νὰ ἀξιωθοῦμε καὶ τῆς χαρᾶς τῆς Ἀναστάσεως τοῦ Κυρίου καὶ τῆς δικῆς μας. Ὅλη αὐτὴ ἡ ὀρθόδοξη θεολογία, ἡ εὐαγγελικὴ περιγραφὴ τῶν παθῶν τοῦ Κυρίου καὶ τῆς Ἀναστάσεως μόνο μέσα στὴ δεδομένη ἀποκλειστικότητα τῆς σωτηρίας κατανοεῖται.
Ἡ ἀρχὴ καὶ τὸ τέλος τῆς Δημιουργίας βρίσκονται στὰ παντοδύναμα χέρια τοῦ μεγαλοδύναμου ἐν Τριάδι Θεοῦ. Θέλει καὶ σιωπᾶ… Ὁ δὲ Ἰησοῦς ἐσιώπα, γράφουν ὅλοι οἱ ἱεροὶ Εὐαγγελιστὲς ἔμπροσθέν του πανίσχυρου Πιλάτου. Ἐσιώπα, ἐνῶ μποροῦσε νὰ ἐπιστρατεύσει τὰ πιὸ δυνατὰ μέσα πρὸς ὑπεράσπισίν Του. Καὶ ὅμως ὁ Ἰησοῦς ἐσιώπα, ἀκριβῶς ἐπειδὴ σεβόταν ὁ Κύριος τὸ θέλημα τοῦ δούλου Του. Ὁ Κύριος ἂν ἤθελε, θὰ μποροῦσε πάραυτα νὰ ξεράνει τὸν Πιλάτο… νὰ πέσει λιπόθυμος, νὰ σωριασθεῖ νεκρὸς πρὸς παραδειγματισμὸ καὶ πρὸς συμμόρφωση ὅλων τῶν ἀντιτιθεμένων ἡ ἐχθρῶν Του. Ὅμως ὁ Κύριος δὲν ἦλθε, ἴνα κρίνη ἀλλ’ ἴνα σώση τὸν κόσμον. Ἂν βίαια ἐπενέβαινε στὴ βούληση τοῦ Πιλάτου καὶ ὅλων ἠμῶν τῶν ἁμαρτωλῶν, θὰ κατέστρεφε τὸ αὐτεξούσιο ἡ τὴν ἐλευθερία τῆς βουλήσεώς μας, ἀφοῦ Αὐτὸς ὁ ἴδιος μας τὴν ἔδωσε. Δὲν θέλησε ὁ Ἰησοῦς καὶ τὴν ὕστατη ἐπὶ Σταυροῦ στιγμή Του νὰ τὴν ἀναμείξει μὲ ἀπειλὲς ἐναντίον μᾶς ἡ ἀλλοτριώσεις. Λίγο πρὶν ξεψυχήσει φώναξε: «Θεέ μου, Θεέ μου ἴνα τί μὲ ἐγκατέλιπες;». Σηκώνοντας ὁ Κύριος ἑκουσίως, μὲ τὴ θέλησή Του, ὅλες τὶς ἁμαρτίες ὅλων τῶν δισεκατομμυρίων ἀνθρώπων, ἀπὸ τῶν πρώτων ἕως τῶν ἐσχάτων, ὑφίστατο τὸ ὀδυνηρότερο μαρτύριο. Ἐπέτρεπε ἡ θεία Φύση Του, ἡ ὁποία ἀπαθὴς διέμεινε, ὡς θεία, στὴν ἀνθρώπινη νὰ αἰσθάνεται ὅλους τους φρικτούς της ἁμαρτίας πόνους. Οὐδεὶς ἄλλος ἐκ τῶν ἀνθρώπων δὲν θὰ μποροῦσε νὰ προσλάβει, νὰ σηκώσει ὁλόκληρη τὴν πεπτωκυία φύση μὲ ὅλα τὰ βάρη της καὶ νὰ λυτρώσει ὅλο τὸ ἀνθρώπινο γένος ἀπὸ τὴν γενικευμένη φθορά, καταστροφὴ καὶ τὸ θάνατο ποὺ ἐπέφερε ἡ ἁμαρτία. Μόνο ὁ θεάνθρωπος Κύριος ἠθέλησε, μὲ τὴ συμφωνία τοῦ Θεοῦ Πατέρα Του καὶ τοῦ Θείου καὶ Τελεταρχικοὺ Ἁγίου Πνεύματος, νὰ σηκώσει, νὰ ἄρει τὶς ἁμαρτίες ὅλου του κόσμου καὶ θανάτω θάνατον πατήσας νὰ μᾶς λυτρώσει καὶ νὰ μᾶς ἀξιώσει τῆς Ἀναστάσεώς Του. Λίγο πρὶν ἐκπνεύσει ὁ Κύριος, τὸν πλησίαζε ὁ διάβολος καὶ σιγανά του ἔλεγε: Ἐπὶ τέλους, σὲ νίκησα Υἱὲ τοῦ Θεοῦ, μαρτυρεῖ ὁ Ἅγιος Νικόδημος ὁ Ἁγιορείτης. Δὲν καταλάβαινε ὅμως, ὁ ἀνόητος, ὅτι ἡ δική του δύναμη παρέλυε καὶ ὅλη του ἡ ἐξουσία στοὺς ἀπ’ αἰῶνος νεκροὺς ἔσβηνε.
Ἡ ὀρθόδοξη μητέρα Ἐκκλησία μᾶς κατέχει τὴν ἀποκλειστικότητα τῆς σωτηρίας τοῦ ἀνθρώπου. Ὅ,τι γράφεται στὴν Π.Δ. καὶ στὴν Κ.Δ. καθὼς καὶ στὶς περίπου 60000 σελίδες τῶν Πατερικῶν κειμένων, τῶν πατερικῶν θησαυρῶν, ἐπιβεβαιώνουν ἀκατάπαυστα ὅτι ὁ Σωτὴρ ἠμῶν Κύριος Ἰησοῦς Χριστὸς εἶναι ἡ Κεφαλὴ τοῦ Σώματος ὅλης της Ἐκκλησίας, εἶναι ὁ Σωτὴρ τοῦ ὅλου Σώματος, ὅλων τῶν ἀνθρώπων, καλῶν, μεσαίων, ἁγίων, κακῶν.
Διαβάζουμε ξανὰ στὸν ἅγιο Πορφύριο:
«Ἡ Ἐκκλησία καὶ ὁ Χριστὸς εἶναι ἕνα. Τὸ σῶμα τῆς Ἐκκλησίας τρέφεται, ἁγιάζεται, ζεῖ μὲ τὸν Χριστό. Αὐτὸς εἶναι ὁ Κύριος, ὁ παντοδύναμος, ὁ παντογνώστης, ὁ πανταχοῦ παρὼν καὶ τὰ πάντα πληρῶν, ὁ στηριγμός μας, ὁ φίλος μας, ὁ ἀδελφός μας. Αὐτὸς εἶναι τὸ Α καὶ τὸ Ὤ, ἡ ἀρχὴ καὶ τὸ τέλος, ἡ βάσις, τὸ πᾶν. Χωρὶς Χριστό, Ἐκκλησία δὲν ὑπάρχει. Νυμφίος ὁ Χριστός• νύμφη ἡ καθεμία ψυχή.
Ὁ Χριστὸς ἕνωσε τὸ σῶμα τῆς Ἐκκλησίας μὲ τὸν οὐρανὸ καὶ τὴ γῆ. Μὲ τοὺς ἀγγέλους, τοὺς ἀνθρώπους καὶ ὅλα τὰ δημιουργήματα, μὲ ὅλη τὴν κτίση τοῦ Θεοῦ, μὲ τὰ ζῶα καὶ τὰ πουλιά, μὲ κάθε μικρὸ ἀγριολούλουδο, μὲ κάθε μικρὸ ἔντομο. Ἔγινε ἔτσι ἡ Ἐκκλησία «πλήρωμα τοῦ τὰ πάντα ἐν πάσι πληρουμένου», δηλαδὴ τοῦ Χριστοῦ. Ὅλα ἐν Χριστῷ καὶ σὺν Χριστῷ, μέσα καὶ μαζὶ μὲ τὸν Χριστό. Αὐτὸ εἶναι τὸ μυστήριο τῆς Ἐκκλησίας.
Ὁ Χριστὸς φανερώνεται μέσα στὴν ἑνότητα τὴ μεταξύ μας καὶ στὴν ἀγάπη Του, τὴν Ἐκκλησία. Ἐκκλησία δὲν εἶμαι μόνος ἐγώ, ἀλλὰ μαζὶ κι ἐσεῖς. Ἐκκλησία εἴμαστε ὅλοι. Μέσα στὴν Ἐκκλησία ὅλοι ἐνσωματώνονται. Εἴμαστε ὅλοι ἕνα καὶ ὁ Χριστὸς κεφαλή.… Εἴμαστε ὅλοι ἕνα, γιατί ὁ Θεὸς εἶναι Πατέρας μας κι εἶναι παντοῦ. Ὅταν τὸ ζήσομε αὐτό, εἴμαστε μέσα στὴν Ἐκκλησία.… Ε, αὐτὸ μόνο διὰ τῆς χάριτος τὸ καταλαβαίνει κανείς. Ζοῦμε τὴ χαρὰ τῆς ἑνότητος, τῆς ἀγάπης. Καὶ γινόμαστε ἕνα μ’ ὅλους. Δὲν ὑπάρχει πιὸ ὡραῖο πράγμα!
Τὸ σπουδαῖο εἶναι νὰ μποῦμε στὴν Ἐκκλησία. Νὰ ἑνωθοῦμε μὲ τοὺς συνανθρώπους μας, μὲ τὶς χαρὲς καὶ τὶς λύπες ὅλων. Νὰ τοὺς νοιώθουμε δικούς μας, νὰ προσευχόμαστε γιὰ ὅλους, νὰ πονᾶμε γιὰ τὴ σωτηρία τους, νὰ ξεχνᾶμε τοὺς ἑαυτούς μας. Νὰ κάνομε τὸ πᾶν γι’ αὐτούς, ὅπως ὁ Χριστὸς γιά μας. Μέσα στὴν Ἐκκλησία γινόμαστε ἕνα μὲ κάθε δυστυχισμένο καὶ πονεμένο κι ἁμαρτωλό».
Μετὰ ἀπὸ ὅσα ἀναφέραμε μέχρι τώρα νομίζουμε ὅτι ἔχει ἀπαντηθεῖ τὸ ἐρώτημα ποῦ ἔθεσε ἡ ἐπιτροπὴ ἐπὶ τῶν αἱρέσεων τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως Πειραιῶς: «Ἔχει ἡ Ἐκκλησία τὴν ἀποκλειστικότητα τῆς Σωτηρίας»; Καὶ βέβαια ταπεινῶς ὑποστηρίζουμε πὼς ὅλα τὰ παραπάνω προβλήματα καὶ οἱ δυσχέρειες τῆς ζωῆς μποροῦν νὰ γίνουν ἐφαλτήρια γιὰ μεγαλύτερες πνευματικὲς ἐν Χριστῷ ἐπιδόσεις καὶ σκληρότερους ἀγῶνες πίστεως γιὰ τὴν καθημερινὴ ἐπιβίωση, γιὰ ἀλληλοβοήθεια καὶ γιὰ θερμοτερη ἀναφορὰ τῆς εὐχῆς «Κύριε Ἰησοῦ Χριστέ, ἐλέησον μέ». Νὰ μὴ καταποθοῦμε ἀπὸ τὴν ἀπιστία καὶ τὴν κατάθλιψη, ἀλλὰ νὰ εἴμαστε κατὰ τὸ δυνατὸν ἀνθεκτικοὶ καὶ ὑπομονετικοί, γιὰ νὰ ἀποκτήσουμε καθαρὴ καὶ βαθεία καρδία, ἐπὶ τῆς ὁποίας μπορεῖ νὰ ἀναπαυθεῖ ἡ θεία παρηγορία γιὰ ἀπόκτηση τῆς Σωτηρίας.
Τὴν ἀποκλειστικότητα τῆς σωτηρίας ποὺ ἀφθονοπάροχα κατέχει ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία μᾶς ἐπικυρώνει καὶ ἕνα ἐξαίρετο κείμενο τοῦ ἁγίου Συμεὼν τοῦ Νέου Θεολόγου, τὸ ὁποῖο καταθέτουμε πρὸς μείζονα ὠφέλεια ὅλων τῶν ἐν Χριστῷ ἀδελφῶν μας:
«… Ἴνα δὲ εἰδῆς καὶ τὰ τῆς θείας φύσεως ἴδια, πὼς ὁ Θεὸς καὶ τὰ περὶ Θεὸν καὶ τὰ ἀπὸ Θεοῦ καὶ τὰ ἐν τῷ Θεῶ πάντα ἐν φῶς ἐστιν, ἐν ἑκάστη τῶν ὑποστάσεων προσκυνούμενον καὶ ἐν πάσι τοῖς ἰδιώμασιν αὐτοῦ καὶ χαρίσμασι καθορώμενον, καὶ οὕτω σὲ ταῦτα μυσταγωγήσομεν. “Ο Θεὸς φῶς ἐστι” καὶ φῶς ἄπειρον τὲ καὶ ἀκατάληπτον• τὰ γὰρ περὶ αὐτὸν φῶς εἰσιν ἐνούμενα τὲ καὶ διαιρούμενα τοῖς προσώποις ἀδιαιρέτως καὶ – ἴνα καθ ἓν σοὶ τὰ ἀδιαίρετα διαιρῶν εἴπω – ὁ Πατὴρ φῶς ἐστιν, ὁ Υἱὸς φῶς ἐστι, τὸ Πνεῦμα τὸ Ἅγιον φως• ἐν ταῦτα φῶς ἁπλοῦν, ἀσύνθετον, ἄχρονον, συναΐδιον, ὁμότιμον καὶ ὁμόδοξον. Πρὸς τούτοις καὶ τὰ ἐξ αὐτοῦ πάντα φῶς εἰσιν ὡς ἐκ φωτὸς ἠμὶν χορηγούμενα• ἡ ζωὴ φῶς, ἡ ἀθανασία φῶς, ἡ πηγὴ τῆς ζωῆς φῶς, τὸ ὕδωρ τὸ ζῶν φῶς, ἡ ἀγάπη, ἡ εἰρήνη, ἡ ἀλήθεια, ἡ θύρα τῆς βασιλείας τῶν οὐρανῶν, αὐτὴ φῶς ἡ βασιλεία τῶν οὐρανών• ὁ νυμφὼν φῶς, ἡ παστάς, ὁ παράδεισος, ἡ τοῦ παραδείσου τρυφή, ἡ γῆ τῶν πραέων, οἱ στέφανοι τῆς ζωῆς, αὐτὰ τὰ τῶν ἁγίων ἐνδύματα φως• ὁ Χριστὸς ὁ Ἰησοῦς, ὁ σωτὴρ καὶ βασιλεὺς τοῦ παντός, φως• ὁ ἄρτος τῆς ἀχράντου σαρκὸς αὐτοῦ φῶς, τὸ ποτήριον τοῦ τιμίου αὐτοῦ αἵματος φῶς, ἡ ἀνάστασις αὐτοῦ φῶς, τὸ πρόσωπον αὐτοῦ φως• ἡ χείρ, ὁ δάκτυλος, τὸ στόμα αὐτοῦ φῶς, οἱ ὀφθαλμοὶ αὐτοῦ φως• ὁ Κύριος φῶς, ἡ φωνὴ αὐτοῦ ὡς ἐκ φωτὸς φῶς, ὁ Παράκλητος φως• ὁ μαργαρίτης, ὁ κόκκος τοῦ σινάπεως, ἡ ἄμπελος ἡ ἀληθινή, ἡ ζύμη, ἡ ἐλπίς, ἡ πίστις φῶς». (ΕΠΕ 19Β σέλ. 92-94).
* Εἰσήγησις εἰς τὴν ἀντιαιρετικὴν ἡμερίδα τῆς Ι. Μ. Πειραιῶς (26.05.2018) μὲ θέμα: «Πτυχὲς τοῦ ἀποκρυφισμοῦ τῆς Νέας Ἐποχῆς».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου