Διδασκαλία γιόγκα σέ ὀρθόδοξη ἐνορία τοῦ Λονδίνου !

ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ ΠΕΙΡΑΙΩΣ 

ΓΡΑΦΕΙΟ ΕΠΙ ΤΩΝ ΑΙΡΕΣΕΩΝ ΚΑΙ ΤΩΝ ΠΑΡΑΘΡΗΣΚΕΙΩΝ 

Ἐν Πειραιεῖ τή 10η Ἰουνίου 2019 

Ἔχουμε ἤδη κατ’ ἐπανάληψη ἀναφερθεῖ σέ παλαιότερες ἀνακοινώσεις καί μελέτες μας στά δύο μεγάλα σκοτεινά, δαιμονικά καί ἀντιχριστα κινήματα παγκοσμίων διαστάσεων, στή λεγόμενη Νέα Ἐποχή καί τόν Οἰκουμενισμό. Πρόκειται γιά δύο πολυκέφαλα θηρία, ὅμοια μ’ αὐτά πού περιγράφει ὁ ἅγιος Ἰωάννης στήν Ἀποκάλυψη, τά ὁποία ἀποτελοῦν τήν μεγαλύτερη ἀπειλή στή ζωή τῆς Ἐκκλησίας καί τά ὁποία καλεῖται σήμερα ἡ Ἐκκλησία μας πρωτίστως καί κυρίως νά ἀντιμετωπίσει. Καί τά δύο ἔχουν παράλληλη πορεία, συγκλίνουν μεταξύ τους καί τελικά ὑπηρετοῦν ἕνα κοινό στόχο, τήν σταδιακή ἐνοποίηση τῆς ἀνθρωπότητος, καί τήν πραγματοποίηση καί ἐγκαθίδρυση μίας νέας παγκόσμιας θρησκείας. 

Οἱ θιασῶτες τῆς Νέας Ἐποχῆς καί τοῦ Οἰκουμενισμοῦ διακηρύσσουν «ἐν παντί καιρῶ καί τόπω», καί προπαγανδίζουν σέ ὅλους τους τόνους, ὅτι ἡ νέα παγκοσμιοποιημένη κοινωνία στήν ὁποία ἔχει εἰσέλθει ἡ ἀνθρωπότητα, εἶναι μία σύγχρονη ἀναγκαιότητα. Ὅτι ἡ κατάσταση τοῦ...
κόσμου ἔχει ἀλλάξει πλέον, οἱ λαοί ἔχουν βγεῖ ἀπό τήν ἀπομόνωσή τους καί καλοῦνται νά ἀποκτήσουν μία νέα πλανητική συνείδηση. Ἡ ἀνθρωπότητα εἰσῆλθε σέ μία νέα ἐποχή εἰρήνης, συναδέλφωσης, ἀλληλεγγύης καί ἑνότητας, ἀφήνοντας πίσω της τίς ἀγκυλώσεις καί τίς ἔχθρες τοῦ παρελθόντος. Οἱ ἀντιπαραθέσεις μεταξύ χριστιανικῶν ὁμολογιῶν καί θρησκειῶν καλοῦνται νά γεφυρωθοῦν καί νά παραχωρήσουν τήν θέση τους στήν ἀγάπη, στήν ἀλληλεγγύη καί τήν συνεργασία. Τό «σπουδαῖο» αὐτό ἔργο καλοῦνται νά φέρουν εἰς πέρας τά δύο αὐτά σκοτεινά καί δαιμονικά κινήματα, ἀμβλύνοντας τίς δογματικές διαφορές καί προωθώντας ἕναν πρωτόγνωρο θρησκευτικό συγκρητισμό. Οἱ ἐπί μέρους δογματικές διδασκαλίες τῶν διαφόρων θρησκειῶν καλοῦνται νά ὑποχωρήσουν καί νά παραχωρήσουν τή θέση τούς σ’ ἕνα νέο κυρίαρχο δόγμα. Στό «πανδόγμα» τῆς Νέας Ἐποχῆς καί τοῦ Οἰκουμενισμοῦ, σύμφωνα μέ τό ὁποῖο ὅλες οἱ θρησκεῖες πιστεύουν στόν ἴδιο Θεό. Ὅλες προσφέρουν τή σωτηρία, διότι κατ’ οὐσίαν ὅλες δέν εἶναι τίποτε ἄλλο παρά «διαφορετικοί τρόποι καί δρόμοι ἀναγωγῆς στόν ἴδιο Θεό». 

Ἄν μελετήσει κανείς τίς ὁμιλίες αὐτῶν πού μετέχουν στούς Διαθρησκειακούς Διαλόγους καί συναντήσεις, στίς ὁποῖες δυστυχῶς συμμετέχουν καί ὑψηλόβαθμοι κληρικοί τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας μας, θά διαπιστώσει ὅτι ὅλες σχεδόν κινοῦνται πάνω στά ἰδεολογικά πλαίσια πού σκιαγραφήσαμε παρά πάνω. Ἐπειδή ὅμως ἀδυνατοῦν νά θεμελιώσουν τίς θέσεις καί ἀπόψεις τούς πάνω σέ βιβλικές, ἤ πατερικές μαρτυρίες, ἐπενόησαν μία ἀκόμη νέα οἰκουμενιστική θεωρία, καινοφανῆ καί κακόδοξη, τήν λεγόμενη «Οἰκονομία τοῦ Πνεύματος», σύμφωνα μέ τήν ὁποία ἡ ἐπιδημία τοῦ Ἁγίου Πνεύματος στόν κόσμο, τήν ἡμέρα τῆς Πεντηκοστῆς «ἐπεσκίασε» καί τίς θρησκεῖες, τίς ἐκτός του Χριστιανισμοῦ, καί «ἐνεργοποίησε» σ’ αὐτές τή δυνατότητα τῆς «σωτηρίας», ἀνατρέποντας ὅμως ἔτσι τόν θεόπνευστο βιβλικό λόγο ὅτι «οὐκ ἔστιν ἐν ἄλλω οὐδενί ἡ σωτηρία· οὐδέ γάρ ὄνομα ἐστιν ἕτερον ὑπό τόν οὐρανόν τό δεδομένον ἐν ἀνθρώποις ἐν ὤ δεῖ σωθῆναι ἠμᾶς», (Πράξ.4,12). 

Μία πρόσφατη εἴδηση στό ἰστολόγιο «Ρομφαία», ἦρθε νά ἐπιβεβαιώσει μέ τόν πλέον ἐπίσημο τρόπο τήν τραγική αὐτή καί ὀδυνηρή πραγματικότητα, ὅτι δηλαδή Νέα Ἐποχή καί ὁ Οἰκουμενισμός, ἀλληλοπεριχωροῦνται μεταξύ τους. Πρόκειται γιά δημοσίευμα τοῦ κ. Ἀλέξανδρου Ντελόπουλου καί ἀφορᾶ σέ «Ὀρθόδοξη» ἐνορία τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως Θυατείρων καί Μεγάλης Βρετανίας, (τοῦ κλίματος τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου). Σύμφωνα μέ τόν ἀρθρογράφο: «Ἕναν διαφορετικό σύγχρονο τρόπο προσέγγισης τῶν νέων ἔχει ἐπιλέξει μία ἐνορία στό Λονδίνο πού προσφέρει μαθήματα... γιόγκα! «Νιῶσε καλύτερα», «τό ἀξίζεις» λέει ἡ ἐνορία γιά νά διαφημίσει τά μαθήματα καί προσκαλεῖ τόν κόσμο νά συμμετέχει σέ πολύ... προνομιακές τιμές. Μπορεῖ ἄλλες Ἱερές Μητροπόλεις νά καταδικάζουν τή γιόγκα ὡς μυστικιστική πρακτική της ἄπω Ἀνατολῆς, ὅμως ἡ συγκεκριμένη ἐνορία τῆς Ἁγίας Αἰκατερίνης τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως Θυατείρων δέν κάνει κατηχητικά σχολεῖα, ἤ ἀθλητικές δραστηριότητες, ἀλλά προσφέρει «ἐναλλακτικές» στιγμές στούς ἐνορίτες. Στό διαφημιστικό της φυλλάδιο ἡ ἐνορία προσκαλεῖ τούς νέους νά φέρουν μαζί καί ἕναν φίλο τους καί διαφημίζει πώς ἄν κλείσουν ἕνα σέτ πολλῶν ὡρῶν κερδίζουν μία ὥρα δωρεάν...»! Μάλιστα! Μαθήματα γιόγκα σέ «Ὀρθόδοξη» ἐνορία! Καλά τό διάβασαν οἱ ἀναγνῶστες μας! Ἀπίστευτο, καί ὅμως πραγματικότητα! 

Ἄς σημειωθεῖ ἐδῶ ὅτι ἡ γιόγκα σήμερα ἔχει κατακλύσει κυριολεκτικά τόν δυτικό κόσμο, μαζί καί τήν Ἑλλάδα. Τοῦτο ὀφείλεται ἐν πολλοῖς στό ὅτι ὁ σύγχρονος εὐρωπαῖος ἄνθρωπος, ἀπογοητευμένος ἀπό τόν χρεοκοπημένο, στεῖρο καί ἄμοιρο γνησίας πνευματικότητος Παπισμό καί Προτεσταντισμό, ἔστρεψε τήν προσοχή του στήν ἀνατολική «πνευματικότητα», στά πολυθεϊστικά θρησκεύματα τῆς Ἀνατολῆς στόν Ἰνδουισμό καί τό Βουδισμό, ἀναζητώντας σ’ αὐτά, λύτρωση, αὐτοπραγμάτωση, σωτηρία, τό «ὕδωρ τό ζῶν». Ἐπειδή λοιπόν τά θρησκεύματα αὐτά καί ἰδιαιτέρως οἱ ἰνδουϊστικές πρακτικές της γιόγκα ἔχουν βρεῖ μεγάλη ἀπήχηση καί ἀποδοχή στίς εὐρωπαϊκές κοινωνίες καί ἐπειδή πολλοί Ὀρθόδοξοι χριστιανοί ἀγνοοῦν, τί κατ’ οὐσίαν εἶναι ἡ γιόγκα καί ποιούς κινδύνους ἐγκυμονεῖ γιά τήν σωτηρία τους, θά προσπαθήσουμε στίς γραμμές πού ἀκολουθοῦν νά παραθέσουμε μέ πολλή συντομία, μερικά βασικά στοιχεῖα, γύρω ἀπό τή γιόγκα, πρός ἐνημέρωση καί προφύλαξη. 

Κατ’ ἀρχήν ἡ λέξη γιόγκα σημαίνει «ἕνωση» μέ τήν ὑπερβατική πραγματικότητα, πού συντελεῖται μετά τήν «διάλυση τῆς δυαδικότητας τοῦ νοῦ καί τῆς ὕλης μέσα στήν ὑπέρτατη πραγματικότητα», (Βλ. Ἄντ. Ἀλεβιζοπούλου, «Ἀποκρυφισμός, Γκουρουϊσμός, Νέα Ἐποχή», Πρέβεζα 1990, σέλ. 169). Στό χῶρο τοῦ ἐσωτερισμοῦ, ὁ διαλογισμός καί κατ’ ἐπέκταση ἡ γιόγκα, εἶναι ἡ τεχνική της δημιουργικῆς δύναμης τῆς σκέψης καί χαρακτηρίζεται ὡς «μονοπάτι πρός τήν ἀπελευθέρωση» ἀπό τήν ξεχωριστότητα καί «ἐπιστροφή» στήν ἀπρόσωπη θεότητα, στήν ὑπέρτατη συμπαντική Ὑπερσυνειδητότητα. Τό «μονοπάτι» αὐτό, ἤ μ’ ἄλλα λόγια οἱ χρησιμοποιούμενες μέθοδοι καί τεχνικές της γιόγκα καί τοῦ διαλογισμοῦ, συνίστανται σέ ψυχοσωματικές ἀσκήσεις οἱ ὁποῖες ἔχουν βαθμίδες καί στάδια, ὀκτώ τόν ἀριθμό. Οἱ τέσσερις πρῶτες βαθμίδες ἀναφέρονται στήν ἠθική συμπεριφορά καί σέ σωματικές ἀσκήσεις καί τεχνικές ἀναπνοῆς. Στήν πέμπτη βαθμίδα οἱ σχέσεις πρός τόν ἔξω κόσμο διακόπτονται καί οἱ αἰσθήσεις στρέφονται «πρός τά ἔσω». Ὕστερα ἀκολουθεῖ ἡ κυριαρχία τοῦ πνεύματος κατά τίς τρεῖς τελευταῖες βαθμίδες. Ἐδῶ ἔχουμε τόν διαλογισμό στήν κύρια σημασία του. Εἶναι ἡ συγκέντρωση τοῦ νοῦ σ’ ἕνα ἀντικείμενο, ὁ διαλογισμός σ’ αὐτό καί τελικά ἡ κατάσταση τῆς λεγόμενης καθαρῆς συνείδησης. Σ’ αὐτή τήν τελευταία βαθμίδα τά σύνορα ἀνάμεσα στό ἐγώ καί στό ἀντικείμενο ἐξαφανίζονται καί τό ἕνα διαλύεται μέσα στό ἄλλο, ἤ ἀπορροφᾶται ἀπό αὐτό. Στή διαδικασία τοῦ διαλογισμοῦ χρησιμοποιοῦνται διαλογιστικές συλλαβές τά λεγόμενα μάντρα, πού εἶναι τίς περισσότερες φορές ὀνόματα θεοτήτων. (Βλ. Ἄντ. Ἀλεβιζοπούλου, «Διαλογισμός ἤ προσευχή;», Ἀθῆναι 1997, σέλ. 58-59). 

Ἀπό τά παρά πάνω ἐλάχιστα στοιχεῖα πού ἀναφέραμε γίνεται ἀμέσως ἀντιληπτό, ὅτι ἡ γιόγκα δέν εἶναι ἁπλές γυμναστικές ἀσκήσεις, ἀλλά ἕνα ἀναπόσπαστο κομμάτι τῆς θρησκευτικῆς λατρείας τοῦ Ἰνδουϊσμοῦ, πού σκοπό ἔχει τήν «ἕνωση» τῆς ψυχῆς μέ τό ἀπρόσωπο ἕνα, τήν ἀπόλυτη ὑπερβατικότητα τοῦ Ἰνδουισμοῦ, μέ τή βοήθεια καί τήν καθοδήγηση κάποιου διδασκάλου, πού λέγεται γκουρού. Οἱ λεγόμενες γυμναστικές ἀσκήσεις πού ἐφαρμόζονται, συνοδεύονται μέ ἐπικλήσεις θεοτήτων, ἤ μάντρα, ὅπως π.χ. τό «ὄμ», πού ἐπαναλαμβάνεται συνεχῶς ἀπό τόν ἀσκούμενο στή γιόγκα. Ἐπί πλέον ἡ γιόγκα εἶναι ἄρρηκτα συνδεδεμένη μέ ἀντιχριστιανικές θεωρίες καί δόγματα, ὅπως ἡ μετενσάρκωση καί τό κάρμα, ἀλλά καί μέ τήν πεπλανημένη θεωρία τῆς αὐτολύτρωσης, πού εἶναι μία ἀνθρωποκεντρική προσπάθεια ἐξιλέωσης πού στήν οὐσία καταργεῖ τήν ἀπολυτρωτική θυσία τοῦ Κυρίου μᾶς Ἰησοῦ Χριστοῦ. Ὡστόσο στίς δυτικές κοινωνίες εὐρύτατα καί παραπλανητικά παρουσιάζεται ὡς γυμναστική, μέ στόχο νά γίνει πιό εὔκολα ἀποδεκτή στούς ἀνίδεους καί ἀφελεῖς. Τά διάφορα κέντρα, ἤ σχολές, ἤ ἰνστιτοῦτα γιόγκα, τήν παρουσιάζουν σάν μία ψυχοσωματική μέθοδο, ντυμένη μέ ἐπιστημονικό μανδύα, πού σκοπό ἔχει νά χαλαρώσει τόν ἀσκούμενο ἀπό τό στρές καί νά τοῦ δώσει εὐεξία σωματική καί ψυχική. 

Ἀπό τά παρά πάνω συμπεραίνουμε ὅτι δέν εἶναι δυνατόν νά εἶναι κανείς ἀληθινός χριστιανός, συνειδητό μέλος τῆς Ἐκκλησίας τοῦ Χριστοῦ καί παράλληλα νά ἀσκεῖται στή γιόγκα, ἤ νά παίρνει μαθήματα γιόγκα, διότι ὅπως λέγει ὁ Κύριός μας «οὐδείς δύναται δυσί κυρίοις δουλεύειν», (Μάτθ.6,24). Δέν μπορεῖ κανείς νά λατρεύει ταυτόχρονα τόν Χριστό καί τόν διάβολο. 

Εἰλικρινά λυπούμεθα διότι οἱ ποιμένες τῆς ἐνορίας Ἁγίας Αἰκατερίνης τοῦ Λονδίνου ἀδυνατοῦν νά ἐννοήσουν αὐτή τήν μεγάλη ἀλλά καί στοιχειώδη ἀλήθεια, ὅτι δηλαδή ἡ Γιόγκα εἶναι μία δαιμονική πρακτική καί ὡς ἐκ τούτου ἀπόλυτα ἀσυμβίβαστη μέ τήν χριστιανική μας πίστη. Εἶναι μία καλοστημένη παγίδα τῶν σκοτεινῶν θιασωτῶν τῆς «Νέας Ἐποχῆς», γιά τήν ἀπόσπαση πιστῶν ἀπό τήν πίστη τῆς Ἐκκλησίας μας. Μία πρακτική ἡ ὁποία ἀποξενώνει τόν πιστό ἀπό τή σώζουσα χάρη τοῦ Χριστοῦ καί τῆς Ἐκκλησίας καί τόν ὁδηγεῖ στήν ἀπώλεια. Λυπούμεθα εἰλικρινά μπροστά στό τραγικό φαινόμενο, «Ὀρθόδοξοι» ὑποτίθεται, ποιμένες, νά ἀγνοοῦν τήν ἀποστολή τους καί ἀντί νά ὁδηγήσουν τά πρόβατα στό Χριστό, νά τά ὁδηγοῦν στό στόμα τοῦ λύκου. Ἀντί νά διδάξουν μαθήματα Ὀρθοδόξου πνευματικότητος καί ζωῆς, τά ὁποία μόνον αὐτά, μποροῦν νά βοηθήσουν τόν σύγχρονο ἄνθρωπο καί μάλιστα τούς νέους, νά ξεπεράσουν τά ὅποια προσωπικά τούς προβλήματα, νά μετατρέπουν τίς ἐνορίες τῶν σέ κέντρα ἐκμαθήσεως γιόγκα. Ἀντί νά διδάξουν τήν νοερά προσευχή, διδάσκουν τήν ἀντίστροφη ἀπομίμησή της, τή γιόγκα, μέσω τῆς ὁποίας εἰσέρχεται μέσα στόν χῶρο τῆς Ἐκκλησίας ἡ δαιμονική «πνευματικότητα» τῆς «Νέας Ἐποχῆς». Ἐδῶ ἐπαληθεύεται ἡ προφητική ρήση τοῦ μεγάλου σύγχρονου ἀντιαιρετικοῦ κληρικοῦ, ἀειμνήστου π. Ἀντωνίου Ἀλεβιζοπούλου: «Ἡ «Νέα Ἐποχή» δέν θέλει ἄδειες ἐκκλησίες, ἀλλά γεμάτες ἀπό πιστούς, μέ ἀλλοιωμένο φρόνημα»! 

Κλείνοντας μέ θλίψη διαπιστώνουμε ὅτι οἱ δύο μεγάλες σκοτεινές δυνάμεις τῆς Νέας Ἐποχῆς καί τοῦ Οἰκουμενισμοῦ ἐν εἴδει σαρωτικῆς θύελλας τείνουν νά ἰσοπεδώσουν τά πάντα στή γηραιά Ἤπειρο. Φυσικά δέν περιμέναμε μία διαφορετική ἐξέλιξη τῶν πραγμάτων στήν τοπική αὐτή Ἐκκλησία τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου, στήν ὁποία ὅπως εἶναι γνωστό κυριαρχεῖ ὁ Οἰκουμενισμός σέ ἀπίστευτα μεγάλο βαθμό. Διότι εἶναι ἀδύνατον ἐκεῖ ὅπου κυριαρχεῖ ὁ Οἰκουμενισμός νά μή βρίσκει πρόσφορο καί κατάλληλο ἔδαφος γιά νά ἀναπτυχθεῖ καί ἡ Νέα Ἐποχή. Αὐτά τά δύο «λουλούδια» φυτρώνουν μαζί καί ὅπου φυτρώνει τό ἕνα, φυτρώνει καί τό ἄλλο. 

Ἐκ τοῦ Γραφείου ἐπί τῶν Αἱρέσεων καί τῶν Παραθρησκειῶν

http://www.orthodoxia-ellhnismos.gr/2019/06/blog-post_96.html