Ἁγιοκατατάσσεται Δανιὴλ ὁ Κατουνακιώτης
Σφοδρὸς πολέμιος πνευματιστοῦ
καὶ μασόνου Μητροπολίτου «Νέων Χωρῶν»…
Θὰ τρίζουν τὰ κόκκαλα ὅλων ἐκείνων τῶν κατὰ καιροὺς μασόνων ὀφφικιαλίων τοῦ Πατριαρχείου Κω/λεως1 καὶ πάντων τῶν τεκτόνων Πατριαρχῶν, Μητροπολιτῶν καὶ λοιπῶν, ὅπως π.χ. τῶν Μελετίου Μεταξάκη2, Ἀθηναγόρα3, Χρυσοστόμου Κωνσταντινίδη4 (Ἐφέσου) καὶ πλήθους μεγάλου ἄλλων κληρικῶν ποὺ φέρεται ὅτι κατὰ καιροὺς καὶ κατὰ τόπους αἰχμαλώτισε ἡ «σαγήνη» τῆς Μασονίας…
Ἀλλὰ γιατὶ θὰ τρίζουν τὰ κόκκαλα παντὸς πνευματιστῆ καὶ μασόνου, ἰδιαίτερα κληρικοῦ; Μὰ διότι ὁ ὑπὸ ἁγιοκατάταξιν παρὰ τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχη μας, Δανιὴλ ὁ Κατουνακιώτης, πέραν τῆς ἁγιότητάς του ἦτο ταυτοχρόνως καὶ σφοδρὸς πολέμιος ἑνὸς κληρικοῦ, ποὺ ἦταν πνευματιστὴς μεντιουμιστὴς καὶ μασόνος!
Ποιὸς ἦταν αὐτὸς ὁ κληρικὸς ποὺ καταγράφεται ὡς πνευματιστὴς καὶ μασόνος; Ἦταν ὁ ἀρχιδιάκονος τοῦ Ἁγίου Τέκτονα5 Χρυσοστόμου Καλαφάτη, τοῦ ἐθνομάρτυρα Σμύρνης… Ποιὸς δηλαδὴ ἀκριβῶς ἦταν αὐτός; Μὰ ὁ Βασίλειος Παπαδόπουλος6, ποὺ ἀργότερα ἔγινε μητροπολίτης Πρεσπῶν καὶ Ἐορδαίας τῶν «Νέων Χωρῶν»7!
Εἶναι ἀπίστευτον;
Ναί, ἀλλὰ γίνονται κάτι τέτοια ἤ καὶ ἀκόμη χειρότερα.
Ἄς δοῦμε ὅμως τὰ ντουκουμέντα περὶ τοῦ Μητροπολίτου ἐκείνου, τὸν ὁποῖον σφοδρῶς ἐπετίμησεν ὁ ὑπὸ ἁγιοκατάταξιν σήμερα Δανιὴλ ὁ Κατουνακιώτης.
Εἰς τὴν Σμύρνην τῶν ἐτῶν 1919 – 1922…
Κατὰ τὸ ἔτος 1919 ξεκίνησε ἡ ἑλλαδικὴ ἐκστρατεία γιὰ τὴν ἀπελευθέρωση τῆς Μικρᾶς Ἀσίας… Ἡ χαρὰ τῶν Σμυρναίων -καὶ ὅλων- ἦταν μεγάλη.8 Τότε ὅμως ἦταν πολὺ τῆς μόδας σὲ ὁλόκληρη τὴν Εὐρώπη καὶ τὴν Σμύρνη ὁ πνευματισμός/μεντιουμισμός9 ἀγκαλιὰ μὲ τὴν Μασονία.
Σ’ αὐτὸ δυστυχῶς τὸ κλῖμα ἐκινεῖτο ὁ Χρυσόστομος Σμύρνης καὶ τὸ περιβάλλον του10, μεταξὺ τῶν ὁποίων ἦτο καὶ ὁ ἀρχιδιάκονος αὐτοῦ Βασίλειος Παπαδόπουλος. Ἦτο τόσο μεγάλος ὁ ζῆλος τοῦ ἀρχιδιακόνου ἐκείνου γιὰ τὸν πνευματισμό/μεντιουμισμό, ποὺ ἐν μέσῳ τοῦ φοβεροῦ πολέμου στὴν Μικρὰ Ἀσία ἔγραψε καὶ ἐξέδωσε βιβλίο -122 σελίδων- πνευματιστικοῦ περιεχομένου, τὸ ὁποῖο ὄχι μόνο κυκλοφορήθη μὲ τὴν σφραγίδα τῆς «ἀρχιδιακονίας» τῆς Μητροπόλεως Σμύρνης, ἀλλὰ καὶ ἀφιερώθηκε Τῷ Σεβασμιωτάτῳ Μητροπολίτῃ Ἁγίῳ Σμύρνης Κυρίῳ Χρυσοστόμῳ (!).
Ὁ ἀποκρυφισμὸς
Τί -ἐν ὀλιγίστοις- γράφει στὸ πνευματιστικὸ ἐκεῖνο βιβλίο του ὁ τέκτων καὶ μετέπειτα Μητροπολίτης Βασίλειος Παπαδόπουλος; Γράφει ὅτι, ἐρευνῶν τὰ τῆς ψυχῆς τοῦ ἀνθρώπου, ἀποκλείοντας «πᾶσαν πηγὴν θεολογικὴν» καταφεύγει εἰς τὰ «φῶτα» τῆς «Ἑταιρείας Μεταψυχικῶν Ἐρευνῶν τῆς Ἀγγλίας»11 καὶ εἰς τὰ πορίσματα τῶν ὑπνωτιστικῶν πειραμάτων ποὺ ἐγίνοντο τότε καὶ ἐδημοσιεύοντο εἰς τὰς Εὐρώπας!
Ἀντλώντας ἔτσι κατὰ τὸν τρόπον αὐτὸν τὶς πληροφορίες του, «διδάσκει» τὸ χριστεπώνυμο πλήρωμα τῆς πολύπαθης Σμύρνης12 -καὶ πέραν αὐτῆς- διὰ τοῦ ἐν λόγῳ βιβλίου του τὰ παρακάτω: Ὅτι ὁ ἄνθρωπος ἔχει τρία σώματα, 1) τὸ χονδροειδὲς σαρκικὸ σῶμα, 2) τὸ σῶμα ἐκ λεπτοτέρας ὕλης ποὺ τὸ ὀνομάζει ἀστρικὸν ἤ εἴδωλον ἤ φάντασμα, καὶ 3) τὴν ψυχή… Ὅτι ἡ ψυχὴ πηγαινωερχόμενη, κατὰ περίσταση, ἄλλοτε στὸ χονδροειδὲς σαρκικὸ ἄλλοτε στὸ φάντασμα ἤ ἀστρικὸ ἤ εἴδωλό του, τὸ ζωντανεύει, κατὰ τὶς αἰσθήσεις καὶ τὴν ἀντίληψη!
Θαμπωμένος ἔτσι ὁ κληρικὸς ἐκεῖνος ἀπὸ τὰ ἐν ὑπνωτισμῷ γινόμενα πειράματα περὶ ψυχῆς στὴν «φωλιασμένη» Εὐρώπη, κλείνει τὸ βιβλίο του, τὸ ἀφιερωμένο στὸν Χρυσόστομο Σμύρνης, ἀποδεχόμενος καὶ παραθέτων ἐν κατακλεῖδι τὸ ὡς ἑξῆς ἀπόσπασμα λόγου, ἐκφωνηθέντος εἰς ἐγκαίνια ψυχολογικοῦ Συνεδρίου στὴ Ρώμη (1906), ὡς ἀκολούθως:
«…Ἡ ἀπόκρυφος ψυχολογία.-«Τὸ κεφάλαιον τῆς ἀποκρύφου (occulte) ψυχολογίας εἶνε ἐκεῖνο, τὸ ὁποῖον, κατ’ ἐμὴν γνώμην [τοῦ ὁμιλοῦντος ξένου Καθηγητῆ], θὰ μᾶς ἐπιφυλάξη τὰς πλέον γονίμους ἐκπλήξεις»…».
(Πηγή: Βασιλείου Παπαδοπούλου Ἀρχιδιακόνου τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως Σμύρνης, Ψυχικαὶ Μελέται Μελέτη πρώτη ΕΙΔΩΛΑ ζώντων, Γνῶθι Σαὐτόν, Ἐν Σμύρνῃ 1921, τύποις Μέλισσα, σσ. 122).
Τὸν ἀρχιδιάκονον
καὶ τὸ βιβλίον «παραλαμβάνει»
ἀμέσως Δανιὴλ ὁ Κατουνακιώτης…
Μόλις ἐδιάβασε τὸ ἀλλόκοτο αὐτὸ βιβλίο τοῦ ἐν τῇ Σμύρνῃ κληρικοῦ ὁ Δανιὴλ ὁ Κατουνακιώτης, ἀγανακτήσας ἀπὸ τὰ εἰς αὐτὸ διαλαμβανόμενα καὶ ἀπευθυνόμενος πρὸς τὴν Ἱερὰν Κοινότητα τοῦ Ἁγίου Ὄρους δι’ εὐλογίαν, γράφει καὶ ἐκδίδει μικρὸ ἀντιρρητικὸ βιβλίο, διὰ τοῦ ὁποίου ἀντικρούει μὲ σφοδρότητα ὅσα ὁ ἀρχιδιάκονος ἀπαράδεκτα γράφει. Ἰδοὺ ἐλάχιστα τοῦ Δανιήλ:
«Τῇ Σεβαστῇ Ἱερᾷ Κοινότητι τοῦ Ἁγίου Ὄρους Ἄθω ἀϊδίου εὐγνωμοσύνης ἐλάχιστον δεῖγμα τὸ πονημάτιον τόδ’ εὐλαβῶς ἀνατίθημι.
»Σεβαστὴ Ἱερὰ Κοινότης (…) Ἐπειδὴ ἡ στηλίτευσις αὕτη προέρχεται ἐξ Ἁγίου Ὄρους καὶ εἶναι ἀπηλλαγμένη ἀπὸ κοσμικῆς χροιᾶς καὶ παθητικῆς φανατικότητος, καὶ ἀφορᾶ τὴν ἠθικὴν ἱκανοποίησιν τῆς καθ’ ἡμᾶς Ὀρθοδόξου τοῦ Χριστοῦ Ἐκκλησίας καὶ τοῦ Ἁγιωνύμου τούτου Ὄρους, διὰ τοῦτο ἐὰν προκύψη μικρά τις ψυχικὴ ὠφέλεια [εἰς τοὺς ἀναγνῶστες], αὕτη θὰ ὀφείληται εἰς τὴν καθ’ ὑμᾶς Ἱερὰν Κοινότητα…».
Ἐν συνεχείᾳ ὁ Δανιὴλ ἀντικρούων ἐν Πνεύματι Ἁγίῳ, μὲ πληρότητα, βιβλικῶς καὶ πατερικῶς τὰ τοῦ Βασιλείου Παπαδοπούλου ἀναφερόμενα, γράφει μεταξὺ ἄλλων καὶ ταῦτα:
«… Ἐὰν ἡ αὐτοῦ Πανοσιολογιότης, ὁ σοφὸς τῆς Σμύρνης Ἱεροδιάκονος, πρὶν ἀποδυθῆ εἰς τὸν ἀγῶνα τῆς συντάξεως καὶ δημοσιεύσεως τῶν Μελετῶν του, ἔδιδεν ὡς θεολόγος ἕν ἐταστικὸν βλέμμα εἰς τὸ περὶ ψυχῆς ζήτημα καὶ συνεβουλεύετο τὴν θείαν Γραφὴν καὶ τοὺς θεοφόρους τῆς Ἐκκλησίας Πατέρας (…) οὐδέποτε ἤθελε ἀποτολμήση νὰ ὑποστηρίξη τὴν ψυχόλεθρον ταύτην διδασκαλίαν τῶν πνευματιστῶν (…). [καὶ] Διὰ σαφῶν Γραφικῶν ἀποδείξεων καὶ λογικῶν ἐπιχειρημάτων [συνεχίζει ὁ Ἅγιος Δανιὴλ ὁ Κατουνακιώτης] θ’ ἀποδείξωμεν ὅτι ἅπαντα τὰ πνευματιστικὰ ταῦτα διδάγματα τοῦ δολομίτου Σατᾶν, ἔχουσι τὴν ἀρχήν των ἀπὸ ταύτης ἔτι τῆς πλάσεως τοῦ ἀνθρώπου, καὶ ὄχι ὡς οἱ νέοι πνευματισταὶ μᾶς τὰ παρουσιάζωσι καινὰ πρὸς ἐξαπάτησιν τῶν ἁπλοϊκωτέρων…».
Ὅταν τελειώνει ὁ Δανιὴλ αὐτὸς τὸ περὶ τοῦ ὁποίου ὁ λόγος μικρὸ μὰ ζουμερό, στηλιτευτικὸ πόνημά του ὑπογράφεται ὡς ἀκολούθως: «Δανιὴλ μοναχὸς Ἁγιογράφος – Λαυρεώτης, ἔγραφον ἐν Κατουνίοις τοῦ Ἁγίου Ὄρους Ἄθω ἐκ τοῦ Ἡσυχαστηρίου τῶν ἐν Ἄθω Ἁγ. Πατέρων τῇ 20ῃ Ἰανουαρίου 1922». (πηγή: Ὁ πνευματισμὸς Ἐλεγχόμενος ἤτοι Ἀναίρεσις «Ψυχικῶν Μελετῶν», ὑπὸ Δανιὴλ Μοναχοῦ Ἁγιορείτου, σσ. 24. -Τύποις Ν. Χριστομάνου – Μοσέζη – Ἀναγνώστου, Θεσσαλονίκη, 20 -Φράγκων- 20, 1922).
Μικρὸν σχόλιον τοῦ Μ. Ἀβερκίου…
Ἡ ἁγιοκατάταξη τοῦ μοναχοῦ Δανιὴλ τοῦ Κατουνακιώτη ἀνοίγει δρόμους. Ἀνοίγει τοὺς δρόμους, ἔτσι ὥστε ἡ «Μήτηρ Ἐκκλησία» τῆς Κων/λεως καὶ ἡ «θυγάτηρ» αὐτῆς -στὴν Ἑλλάδα- νὰ συνεχίσουν…
– Νὰ συνεχίσουν νὰ κάνουν τί;
Μὰ νὰ τιμήσουν τὴν μνήμη καὶ τῶν ἄλλων ὀρθοδόξων χριστιανῶν, οἱ ὁποῖοι κατὰ ἀνάλογον τρόπο καὶ σθένος ἀντιστάθηκαν στὶς διδασκαλίες καὶ τὶς ἐνέργειες τῶν ἰδίων καὶ ὁμοίων Σκοτεινῶν Ὀργανώσεων! Τὰ ὀνόματά τους εἶναι γνωστά. Νὰ ἀναφέρουμε μερικά; Ἰδοὺ ἐλάχιστα, ἐκ τῶν νεωτέρων (μὲ σειρὰ ἀλφαβητική): Βασιλόπουλος Χαράλαμπος, Θεοδωρόπουλος Ἐπιφάνιος, Καντιώτης Αὐγουστῖνος, Σωτηρόπουλος Νικόλαος, Τρεμπέλας Παναγιώτης, Ψαρουδάκης Νικόλαος, Καὶ ἄλλοι πολλοί, νέφος ὁλόκληρο Ὁμολογητῶν, ποὺ ἀντιστάθηκαν… Ποὺ ἀντιστάθηκαν καὶ ἀντιστέκονται τώρα μὲ σθένος -ὅσοι ζωντανοί!- στὴν κατεδάφιση τῶν «Ὅρων καὶ τῶν Ὁρίων τῆς Πίστεώς μας.
…Ἄν πάντως τοὺς «λησμονήσουν» ἡ «Μήτηρ» καὶ ἡ «Θυγάτηρ» τοὺς βλέπει καθαρὰ ὁ Οὐρανὸς καὶ τοὺς καταγράφει τιμητικῶς ἡ Ἐκκλησιαστικὴ Ἱστορία.
(προσεχῶς: Συνεχίζει τὸ Ἀδιαφανὲς Παρασκήνιο τὴν προσπάθεια γιὰ τὴν δημιουργία Τουρκο-ελληνικῆς Αὐτοκρατορίας, παρὰ τὴν ἐχθρότητα καὶ τὴν βουλιμία τῆς ἄλλης πλευρᾶς;).
Μοναχὸς Ἀβέρκιος
Σημειώσεις:
1. Τεκτ. Περιοδικὸ Ὁ Διαβήτης, ἔτους 2005, τ. 18, σελ. 6 καὶ ἀλλοῦ πλειστάκις.
2. Τεκτ. περ. Πυθαγόρας – Γνώμων ἔτους 1935, τ. 7/8, σελ. 216 καὶ πολλαχοῦ.
3. Θεοφικό/τεκτ. περ. Ἰλισὸς ἔτους 1973, τ. 97, σελ. 31 καὶ ἀλλοῦ.
4. Χρυσόστομος Κωνσταντινίδης, Μητροπολίτης Γέρων Ἐφέσου, πρόεδρος τῶν Διασκέψεων Ρόδου καὶ Ζαμπεζὺ Γενεύης, Ἀντιπρόεδρος τοῦ Παγκοσμίου Συμβουλίου Ἐκκλησιῶν (…), μέλος τῆς Στοᾶς Ἁρμονία, μέλος τοῦ Ὑπάτου [μασονικοῦ Συμβουλίου τοῦ 33οῦ βαθμοῦ διὰ τὴν Ἑλλάδα. Ἀπεβίωσε τὸ 2005. Ἐπισήμανση: πάντα ταῦτα ἐγράφησαν στὸ τεκτ. περιοδ. Πυθαγόρας ἔτους 2012, τ. 102, σελ. 245. Δημοσιεύθηκαν καὶ στὸν Ὀρθ. Τύπο, χωρὶς οὐδενὸς ἐκκλησιαστικοῦ ἡγέτη τῆς «μητρὸς» ἤ τῆς «θυγατρός» νὰ ἱδρώσει…
5. «Ὁ Ἅγιος Τέκτων» (μὲ κεφαλαῖα τὰ ἀρχικά!), ἔτσι ἀπεκάλεσαν τὸν Χρυσόστομο Σμύρνης οἱ μασόνοι – Στὸ τεκτ. περ. Πυθαγόρας, ἔτος 1994, τ. 46-47, σελ. 30.
6. Βασ. Παπαδόπουλος, Μητροπολίτης Φλωρίνης· Πυθαγόρας 1990, τ. 51, σελ. 100.
7. Ὅπως ὑποσ. 6.
8. Ἡ Δίκη τῶν Ἕξ, τὰ ἐστενογραφημένα Πρακτικά, 1931 ἔκδοσις τῆς Πρωΐας.
9. Καταστροφικὸς ἦταν ὁ πνευματισμὸς στὴν Μ. Ἀσία – Βλέπε μοναχοῦ Θεοδοσίου Ἁγιοπαυλίτου «Ὁ πνευματισμὸς τὸ βδέλυγμα τῆς Ἐρημώσεως», Θεσσαλονίκη, ἐκδ. Ὀρθόδοξος Κυψέλη, ἀχρονολόγητο.
10. Μασονικὸ τὸ περιβάλλον τοῦ Χρυσ., Π1997, τ. 58/59, σελ. 88, καὶ Ἑκατονταετηρὶς τῆς Σεπτῆς Στοᾶς Μέλης 1867-1922, 1922 – 1967, σσ. 13-27.
11. Ἦλθε καὶ στὴν Ἑλλάδα ἡ μόδα αὐτῆς.
12. Πολύπαθη πράγματι ἡ Σμύρνη μας! (ὅπως στὴν ὑποσ. 8).
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου