ΚΥΡΙΑΚΗ Α΄ΜΑΤΘΑΙΟΥ [:Εβρ. 11,32- 12,2]
ΕΡΜΗΝΕΙΑ ΤΗΣ ΑΠΟΣΤΟΛΙΚΗΣ ΠΕΡΙΚΟΠΗΣ ΑΠΟ ΤΟΝ ΙΕΡΟ ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟ
[Μέρος τρίτο: υπομνηματισμός των εδαφίων Εβρ.12,1-3]
«Τοιγαροῦν καὶ ἡμεῖς, τοσοῦτον ἔχοντες περικείμενον ἡμῖν νέφος μαρτύρων, ὄγκον ἀποθέμενοι πάντα καὶ τὴν εὐπερίστατον ἁμαρτίαν, δι᾿ ὑπομονῆς τρέχωμεν τὸν προκείμενον ἡμῖν ἀγῶνα(:έχοντας λοιπόν κι εμείς τριγύρω μας ένα τόσο μεγάλο και πυκνό σύννεφο αγίων ανθρώπων που μαρτύρησαν για την αλήθεια της πίστεως, ας πετάξουμε από πάνω μας κάθε φορτίο βιοτικών πραγμάτων και φροντίδων, επιπλέον μάλιστα και την αμαρτία, στην οποία εύκολα κανείς παρασύρεται. Και ας τρέχουμε με υπομονή τον αγώνα που προβάλλει μπροστά μας)»[Εβρ.12,1].
Ποια είναι τα φορτία των βιοτικών πραγμάτων και φροντίδων που λέγει εδώ ο απόστολος; Εννοεί τον ύπνο, την αμέλεια, τους τιποτένιους λογισμούς, όλα τα ανθρώπινα· «καὶ τὴν εὐπερίστατον ἁμαρτίαν(:και την αμαρτία στην οποία εύκολα παρασύρεται κανείς)». «Εὐπερίστατον», δηλαδή, αυτήν που εύκολα μας παρασύρει και μας καταβάλει ή αυτήν που εύκολα θα αντιμετωπιστεί από εμάς και θα αποφευχθεί· αλλά μάλλον αυτό εννοεί· διότι είναι εύκολο, εάν θέλουμε, να νικήσουμε την αμαρτία. «Δι᾿ ὑπομονῆς(:με υπομονή)», λέγει, «τρέχωμεν τὸν προκείμενον ἡμῖν ἀγῶνα (:ας τρέχουμε τον αγώνα που προβάλει μπροστά μας)». Δεν είπε «ας πυγμαχούμε», ούτε «ας παλεύουμε», ούτε «ας πολεμούμε», αλλά αυτό που ήταν ευκολότερο από όλα, το αγώνισμα του δρόμου, αυτό ανέφερε. Ούτε είπε, «ας είμαστε οι πρώτοι στον αγώνα», αλλά «ας δείχνουμε υπομονή όσο διεξάγουμε αυτόν, να μην παραλύσουμε». «Ας τρέχουμε», λέγει «τον αγώνα που βρίσκεται μπροστά μας με υπομονή».
Έπειτα παρουσιάζει το σπουδαιότερο μέρος της παρακλήσεως, στο οποίο και πρώτο και τελευταίο τοποθετεί τον Χριστό: «ἀφορῶντες εἰς τὸν τῆς πίστεως ἀρχηγὸν καὶ τελειωτὴν Ἰησοῦν(:και πουθενά αλλού ας μη στρέφουμε τα βλέμματά μας και την προσοχή μας παρά μόνο στον Ιησού, που είναι ο αρχηγός και ο θεμελιωτής της πίστεώς μας και μας τελειοποιεί σε αυτήν)»[Εβρ.12,2], λέγει· πράγμα που και ο ίδιος ο Χριστός έλεγε συνεχώς στους μαθητές Του: «ἀρκετὸν τῷ μαθητῇ ἵνα γένηται ὡς ὁ διδάσκαλος αὐτοῦ, καὶ τῷ δούλῳ ὡς ὁ κύριος αὐτοῦ. εἰ τὸν οἰκοδεσπότην Βεελζεβοὺλ ἐκάλεσαν, πόσῳ μᾶλλον τοὺς οἰκιακοὺς αὐτοῦ;(: είναι αρκετό στον μαθητή να έχει την ίδια μεταχείριση που έχει και ο κύριός του. Άλλωστε κι εμένα, που είμαι ο Διδάσκαλος και Κύριός σας, δεν με καταδιώκουν; Εάν εμένα, που είμαι νοικοκύρης στον οίκο του Θεού, με απεκάλεσαν Βεελζεβούλ, δηλαδή άρχοντα των δαιμονίων, πόσο μάλλον θα αποκαλέσουν έτσι κι εσάς, που είστε οι οικιακοί μου, οι δικοί μου άνθρωποι;)»[Ματθ.10,25] και πάλι: «Οὐκ ἔστι μαθητὴς ὑπὲρ τὸν διδάσκαλον οὐδὲ δοῦλος ὑπὲρ τὸν κύριον αὐτοῦ(:και μην παραξενεύεστε από τους διωγμούς αυτούς. Κάθε μαθητής, για όσο διάστημα εξακολουθεί να είναι μαθητής, δεν είναι ποτέ ανώτερος από τον δάσκαλό Του˙ ούτε κανείς δούλος είναι ανώτερος από τον κύριό Του)»[Ματθ.10,24].
«Ἀφορῶντες εἰς τὸν τῆς πίστεως ἀρχηγὸν καὶ τελειωτὴν Ἰησοῦν(:και πουθενά αλλού ας μη στρέφουμε τα βλέμματά μας και την προσοχή μας παρά μόνο στον Ιησού, που είναι ο αρχηγός και ο θεμελιωτής της πίστεώς μας και μας τελειοποιεί σε αυτήν)»· δηλαδή, για να μάθουμε να τρέχουμε, ας στρέψουμε τα βλέμματά μας προς τον Χριστό. Όπως ακριβώς δηλαδή σε όλες τις τέχνες και τα αγωνίσματα, όταν προσέχουμε τους διδασκάλους μας, τότε εντυπώνουμε την τέχνη στη διάνοιά μας, παίρνοντας δια της οράσεως κάποιους κανόνες, έτσι λοιπόν και εδώ, εάν θέλουμε να τρέχουμε και να μάθουμε να τρέχουμε καλά, ας στρέψουμε τα βλέμματά μας προς τον Χριστό, τον αρχηγό και τελειωτή της πίστεώς μας. Τι σημαίνει αυτό; Δηλαδή, Αυτός έβαλε μέσα μας την πίστη, Αυτός μας έδωσε την αρχή.
Αυτό έλεγε ο Χριστός και προς τους μαθητές Του: «οὐχ ὑμεῖς με ἐξελέξασθε, ἀλλ᾿ ἐγὼ ἐξελεξάμην ὑμᾶς(:δεν με διαλέξατε εσείς, αλλά εγώ σας διάλεξα και σας εγκατέστησα στο υψηλό έργο σας)»[Ιω.15,16]. Αλλά και ο Παύλος λέγει: «ἄρτι γινώσκω ἐκ μέρους, τότε δὲ ἐπιγνώσομαι καθὼς καὶ ἐπεγνώσθην(:τώρα γνωρίζω ένα μόνο μέρος της αλήθειας· τότε όμως θα λάβω τόσο τέλεια γνώση, όσο τέλεια με γνώριζε ο παντογνώστης Κύριος, όταν ενεργούσε την επιστροφή μου και με καλούσε στο αποστολικό αξίωμα)»[Α΄Κορ.13,12].
Εάν όμως ο Κύριος έβαλε μέσα μας την αρχή της πίστεως, Αυτός θα προσθέσει και το τέλος.«ὃς ἀντὶ τῆς προκειμένης αὐτῷ χαρᾶς ὑπέμεινε σταυρόν, αἰσχύνης καταφρονήσας, ἐν δεξιᾷ τε τοῦ θρόνου τοῦ Θεοῦ κεκάθικεν(: Αυτός)», λέγει, «(για τη χαρά που είχε μπροστά Του και θα δοκίμαζε όταν με το πάθημά Του θα έσωζε πολλούς, υπέμεινε σταυρικό θάνατο και περιφρόνησε την ντροπή και την ατίμωση του θανάτου Του. Γι' αυτό και έχει καθίσει τώρα στα δεξιά του θρόνου του Θεού)»[Εβρ.12,2]. Δηλαδή, εάν ήθελε, θα μπορούσε να μην υποφέρει· διότι «ἀνομίαν οὐκ ἐποίησεν, οὐδὲ εὑρέθη δόλος ἐν τῷ στόματι αὐτοῦ(:δεν διέπραξε καμία αμαρτία, ούτε βρέθηκε δόλος στο στόμα Του)»[Ησ.53,9].
Όπως και ο Ίδιος ο Κύριος λέγει στα ευαγγέλια: «Οὐκέτι πολλὰ λαλήσω μεθ᾿ ὑμῶν· ἔρχεται γὰρ ὁ τοῦ κόσμου ἄρχων, καὶ ἐν ἐμοὶ οὐκ ἔχει οὐδέν(:δεν θα πω πλέον πολλά μαζί σας. Δεν μένει άλλωστε καιρός για να σας πω περισσότερα· διότι έρχεται ο σατανάς, που εξουσιάζει τον κόσμο που βρίσκεται μακριά από τον Θεό˙ και έρχεται για να πραγματοποιήσει την τελευταία και βιαιότερη επίθεσή του εναντίον μου. Αλλά δεν θα βρει σε μένα τίποτε το δικό του, το οποίο θα του δίνει κάποια εξουσία ή κάποιο δικαίωμα επάνω μου)»[Ιω.14,30]. Εξαρτιόταν δηλαδή από Αυτόν, εάν βέβαια ήθελε, να μην σταυρωθεί. Διότι λέγει, «οὐδεὶς αἴρει αὐτὴν ἀπ᾿ ἐμοῦ, ἀλλ᾿ ἐγὼ τίθημι αὐτὴν ἀπ᾿ ἐμαυτοῦ· ἐξουσίαν ἔχω θεῖναι αὐτήν, καὶ ἐξουσίαν ἔχω πάλιν λαβεῖν αὐτήν· ταύτην τὴν ἐντολὴν ἔλαβον παρὰ τοῦ πατρός μου(:κανείς δεν έχει τη δύναμη να πάρει τη ζωή μου και να με θανατώσει εάν δεν το θελήσω εγώ. Αλλά εγώ από μόνος μου την παραδίδω. Έχω εξουσία να προσφέρω τη ζωή μου, κι έχω εξουσία πάλι να την πάρω πίσω. Αυτή την εντολή πήρα από τον Πατέρα μου, να θυσιάσω τη ζωή μου πάνω στο σταυρό και να την πάρω πάλι με την Ανάσταση. Έτσι θα αναδειχθώ ο αιώνιος αρχιερέας και μεσίτης για τη σωτηρία των προβάτων μου)»[Ιω.10,18].
Εάν λοιπόν Αυτός που δεν είχε καμία ανάγκη να σταυρωθεί, σταυρώθηκε για χάρη μας πόσο μάλλον είναι δίκαιο εμείς να υπομένουμε τα πάντα με γενναιότητα; «Ὃς ἀντὶ τῆς προκειμένης αὐτῷ χαρᾶς ὑπέμεινε σταυρόν, αἰσχύνης καταφρονήσας, ἐν δεξιᾷ τε τοῦ θρόνου τοῦ Θεοῦ κεκάθικεν(:Αυτός για τη χαρά που είχε μπροστά Του και θα δοκίμαζε όταν με το πάθημά Του θα έσωζε πολλούς, υπέμεινε σταυρικό θάνατο και περιφρόνησε την ντροπή και την ατίμωση του θανάτου Του. Γι' αυτό και έχει καθίσει τώρα στα δεξιά του θρόνου του Θεού)», λέει. Τι σημαίνει όμως το «αἰσχύνης καταφρονήσας»; «Προτίμησε», λέει, «τον επονείδιστο θάνατο».
Έστω, θα πέθαινε· γιατί όμως και με τρόπο επονείδιστο; Για κανένα λόγο, παρά για να μας διδάξει να περιφρονούμε την ανθρώπινη δόξα. Γι’ αυτό αν και δεν είχε αμαρτία, προτίμησε αυτό το θάνατο για να μας διδάξει να υπομένουμε θαρραλέα και να καταφρονούμε την ντροπή. Γιατί δεν είπε «λύπη», αλλά «αισχύνη»· διότι δεν τα υπέφερε αυτά αισθανόμενος λύπη. Ποιο λοιπόν ήταν ότι αποτέλεσμα; Άκουσε· διότι προσθέτει: «ἐν δεξιᾷ τε τοῦ θρόνου τοῦ Θεοῦ κεκάθικεν(:γι' αυτό και έχει καθίσει τώρα στα δεξιά του θρόνου του Θεού)».
Βλέπεις το βραβείο; Αυτό και ο Παύλος γράφοντας λέει: «Διὸ καὶ ὁ Θεὸς αὐτὸν ὑπερύψωσε καὶ ἐχαρίσατο αὐτῷ ὄνομα τὸ ὑπὲρ πᾶν ὄνομα, ἵνα ἐν τῷ ὀνόματι Ἰησοῦ πᾶν γόνυ κάμψῃ ἐπουρανίων καὶ ἐπιγείων καὶ καταχθονίων, καὶ πᾶσα γλῶσσα ἐξομολογήσηται ὅτι Κύριος Ἰησοῦς Χριστὸς εἰς δόξαν Θεοῦ πατρός(:για την ταπείνωση λοιπόν και την υπακοή Του αυτή ο Θεός Τον υπερύψωσε και ως άνθρωπο και Του χάρισε όνομα, το όνομα Κύριος Ιησούς Χριστός, που είναι πάνω από κάθε άλλο όνομα. Τον υπερύψωσε, ώστε στο όνομα του Ιησού να γονατίσουν ταπεινά και να Τον προσκυνήσουν λατρευτικά και οι άγγελοι στον ουρανό και οι άνθρωποι στη γη και οι ψυχές των νεκρών στα καταχθόνια˙ αλλά κι αυτά τα δαιμονικά όντα που είναι στα καταχθόνια με τρόμο να υποκλιθούν μπροστά στο μεγαλείο Του. Και έτσι κάθε γλώσσα να ομολογήσει φανερά, δυνατά και ξεκάθαρα ότι ο Ιησούς Χριστός είναι Κύριος. Και με την ομολογία αυτή και την αναγνώριση του Ιησού Χριστού ως Κυρίου θα δοξάζεται ο Θεός Πατήρ)»[Φιλιπ.2,9-11].
Εννοεί το αναφερόμενο στην σάρκα. Και βέβαια και αν ακόμα δεν υπήρχε κανένα έπαθλο, ήταν αρκετό το παράδειγμα του Κυρίου να πείσει τον καθένα να τα προτιμήσει αυτά τώρα αυτά, τώρα όμως και βραβεία βρίσκονται μπροστά μας όχι συνήθη, αλλά μεγάλα και απόρρητα. Ώστε και εμείς αν μας συμβεί κάτι τέτοιο, πριν από τους αποστόλους ας σκεφτούμε τον Χριστό. Γιατί; Διότι όλη η ζωή Του ήταν γεμάτη από ύβρεις· και πράγματι πάντοτε άκουγε ότι είναι τρελός και πλάνος και μάγος· και άλλοτε έλεγαν οι Ιουδαίοι:«Οὗτος ὁ ἄνθρωπος οὐκ ἔστι παρὰ τοῦ Θεοῦ, ὅτι τὸ σάββατον οὐ τηρεῖ(:αυτός ο άνθρωπος δεν μπορεί να είναι σταλμένος από τον Θεό, διότι δεν τηρεί την αργία του Σαββάτου)»[Ιω.9,16]· άλλοτε πάλι: «καὶ γογγυσμὸς πολὺς περὶ αὐτοῦ ἦν ἐν τοῖς ὄχλοις. οἱ μὲν ἔλεγον ὅτι ἀγαθός ἐστιν· ἄλλοι ἔλεγον, οὔ, ἀλλὰ πλανᾷ τὸν ὄχλον (:και οι διάφορες ομάδες του λαού διαρκώς κρυφομιλούσαν κι έκαναν διάφορα παράπονα και σχόλια γι’ Αυτόν, άλλοτε αρνητικά και άλλοτε ευνοϊκά. Άλλοι έλεγαν ότι ο Ιησούς είναι καλός και ειλικρινής, ενώ άλλοι έλεγαν: Όχι, δεν είναι καλός˙ είναι λαοπλάνος κι εξαπατά τον εύπιστο λαό)» [Ιω.7,12]. Και πάλι: « λέγοντες· κύριε, ἐμνήσθημεν ὅτι ἐκεῖνος ὁ πλάνος εἶπεν ἔτι ζῶν, μετὰ τρεῖς ἡμέρας ἐγείρομαι (:και είπαν στον Πιλάτο: Κύριε, θυμηθήκαμε ότι εκείνος ο λαοπλάνος είχε πει όταν ακόμη ζούσε: “Τρεις ημέρες μετά το θάνατό μου θα αναστηθώ”)»[Ματθ.27,63].
Και ως μάγο aκόμη Τον είχαν συκοφαντήσει οι Φαρισαίοι, λέγοντας: «Οὗτος οὐκ ἐκβάλλει τὰ δαιμόνια εἰμὴ ἐν τῷ Βεελζεβούλ, ἄρχοντι τῶν δαιμονίων (:Αυτός δεν βγάζει τα δαιμόνια παρά μόνο με τη βοήθεια και τη δύναμη του Βεελζεβούλ, που είναι ο άρχοντας των δαιμονίων)»[Ματθ.12,24]. Και: «δαιμόνιον ἔχει καὶ μαίνεται· τί αὐτοῦ ἀκούετε;μαίνεται και έχει δαιμόνιο(:για να έχει τέτοια ιδέα για τον εαυτό του, πρέπει να έχει δαιμόνιο και γι’ αυτό παραλογίζεται. Γιατί τον προσέχετε και ακούτε αυτά που λέει;)» [Ιω.10,20]. Και αυτά τα άκουγε από αυτούς ενώ τους ευεργετούσε θαυματουργούσε και παρουσίαζε έργα θεϊκά· διότι εάν τα άκουγε χωρίς να κάνει κάποιο θαυματουργικό σημείο πάνω από τις ανθρώπινες δυνάμεις, δεν θα ήταν τόσο παράδοξο· εάν λοιπόν ενώ δίδασκε την αλήθεια άκουγε ότι είναι πλάνος και, ενώ έβγαζε τα δαιμόνια, έλεγαν ότι έχει δαιμόνιο και ενώ απομάκρυνε όλα τα κακά, ονομαζόταν μάγος, ποιο θαύμα δεν υπερβάλλει αυτό; Πράγματι αυτές τις κατηγορίες συνεχώς του απέδιδαν.
Και αν θέλεις να μάθεις τους εμπαιγμούς και τις ειρωνείες που εξέπλεαν εναντίον Του, πράγμα που υπερβολικά πληγώνει τις ψυχές μας, άκουσε πρώτα αυτές που προέρχονταν από τους ομογενείς Του· «καὶ ἐλθὼν εἰς τὴν πατρίδα αὐτοῦ ἐδίδασκεν αὐτοὺς ἐν τῇ συναγωγῇ αὐτῶν, ὥστε ἐκπλήττεσθαι αὐτοὺς καὶ λέγειν· πόθεν τούτῳ ἡ σοφία αὕτη καὶ αἱ δυνάμεις;οὐχ οὗτός ἐστιν ὁ τοῦ τέκτονος υἱός; οὐχὶ ἡ μήτηρ αὐτοῦ λέγεται Μαριὰμ καὶ οἱ ἀδελφοὶ αὐτοῦ Ἰάκωβος καὶ Ἰωσῆς καὶ Σίμων καὶ Ἰούδας; (:κι αφού ήλθε στην πατρίδα του τη Ναζαρέτ, δίδασκε τους κατοίκους της στη συναγωγή τους με τόση σοφία και δύναμη, ώστε αυτοί να εκπλήσσονται και να λένε: Από πού αυτός απέκτησε αυτή τη σοφία και τα θαύματα; Δεν είναι αυτός ο γιος του μαραγκού; Δεν ονομάζεται η μητέρα του Μαριάμ, και οι αδελφοί του Ιάκωβος και Ιωσής και Σίμων ο Ιούδας;)»[Ματθ.13,54]. Και περιπαίζοντάς Τον για τον τόπο της καταγωγής Του, έλεγαν ότι είναι από την Ναζαρέτ: «ἀπεκρίθησαν καὶ εἶπον αὐτῷ· μὴ καὶ σὺ ἐκ τῆς Γαλιλαίας εἶ; ἐρεύνησον καὶ ἴδε ὅτι προφήτης ἐκ τῆς Γαλιλαίας οὐκ ἐγήγερται(:οι Φαρισαίοι τότε είπαν στον Νικόδημο: “Μήπως είσαι κι εσύ από τη Γαλιλαία; Εξέτασε και εύκολα θα δεις και θα πεισθείς από τα πράγματα ότι κανείς προφήτης από τη Γαλιλαία δεν έχει βγει έως τώρα”)»[Ιω.7,52]· και τα υπέμενε όλα, αν και πολύ Τον συκοφαντούσαν.
Και πάλι έλεγαν: «Οὐχὶ ἡ γραφὴ εἶπεν ὅτι ἐκ τοῦ σπέρματος Δαυΐδ καὶ ἀπὸ Βηθλεὲμ τῆς κώμης, ὅπου ἦν Δαυΐδ, ὁ Χριστὸς ἔρχεται; (:δεν είπε η Αγία Γραφή ότι ο Μεσσίας Χριστός θα προέρχεται από το γένος του Δαβίδ και από το χωριό της Βηθλεέμ, όπου γεννήθηκε και μεγάλωσε ο Δαβίδ;)»[Ιω.7,42]. Θέλεις να μάθεις και τις ειρωνείες που εξαπέλυαν εναντίον Του κατά την διάρκεια της Σταύρωσης; Τον προσκύνησαν περιπαικτικά, Τον χτυπούσαν, Τον ράπιζαν και έλεγαν: «Προφήτευσον ἡμῖν Χριστέ, τίς ἐστιν ὁ παίσας σε;(:προφήτευσέ μας, Χριστέ, ποιος είναι εκείνος που σε χτύπησε;)»[Ματθ.26,68]. Και ξύδι Του προσέφεραν και έλεγαν: «ὁ καταλύων τὸν ναὸν καὶ ἐν τρισὶν ἡμέραις οἰκοδομῶν! σῶσον σεαυτόν· εἰ υἱὸς εἶ τοῦ Θεοῦ, κατάβηθι ἀπὸ τοῦ σταυροῦ(:Εσύ που θα γκρέμιζες τον ναό και σε τρεις ημέρες θα τον ξαναέκτιζες, σώσε τώρα τον εαυτό σου. Εάν είσαι υιός του Θεού, κατέβα από το σταυρό)»[Ματθ.27,40].
Ακόμα και ο δούλος του αρχιερέα Τον ράπισε· και ο Κύριος είπε σε αυτόν τότε: «Εἰ κακῶς ἐλάλησα, μαρτύρησον περὶ τοῦ κακοῦ· εἰ δὲ καλῶς, τί με δέρεις; (:εάν είπα κάτι κακό, απόδειξε ενώπιον του δικαστηρίου με κανονική μαρτυρία ποιο ήταν αυτό το κακό. Εάν όμως μίλησα καλά, γιατί με χτυπάς;)»[Ιω.18,23]. Αλλά και χλευάζοντάς Τον, Του φόρεσαν χλαμύδα και τον έφτυναν στο πρόσωπο και Τον υπέβαλλαν σε όλες τις δοκιμασίες πειράζοντάς Τον. Θέλεις να γνωρίσεις και τις κατηγορίες τις κρυφές, τις φανερές, εκείνες που προερχόταν από τους μαθητές Του; Διότι το «μὴ καὶ ὑμεῖς θέλετε ὑπάγειν; (:Μήπως θέλετε και σεις να φύγετε;)»[Ιω.6,67], και το «ἀπεκρίθη ὁ ὄχλος καὶ εἶπε· δαιμόνιον ἔχεις· τίς σε ζητεῖ ἀποκτεῖναι;(:είσαι δαιμονισμένος, και το δαιμόνιο σου διετάραξε τα μυαλά και σου δημιουργεί μελαγχολία και μανία καταδιώξεως, ώστε να νομίζεις ότι κάποιοι θέλουν να σε σκοτώσουν. Ποιος θέλει να σε σκοτώσει;)»[Ιω.7,20], λεγόταν από εκείνους που είχαν ήδη πιστέψει.
Αλλά πες μου, δεν έφευγε και Αυτός πάντοτε, άλλοτε στην Γαλιλαία και άλλοτε στην Ιουδαία; Δεν δοκιμάστηκε πολύ από τότε που ήταν ακόμα στα σπάργανα; Ενώ ήταν ακόμα παιδί δεν τον πήρε η μητέρα του και τον κατέβασε στην Αίγυπτο; Για όλα αυτά λοιπόν λέει: «ἀφορῶντες εἰς τὸν τῆς πίστεως ἀρχηγὸν καὶ τελειωτὴν Ἰησοῦν, ὃς ἀντὶ τῆς προκειμένης αὐτῷ χαρᾶς ὑπέμεινε σταυρόν, αἰσχύνης καταφρονήσας, ἐν δεξιᾷ τε τοῦ θρόνου τοῦ Θεοῦ κεκάθικεν(:και πουθενά αλλού ας μη στρέφουμε τα βλέμματά μας και την προσοχή μας παρά μόνο στον Ιησού, που είναι ο αρχηγός και ο θεμελιωτής της πίστεώς μας και μας τελειοποιεί σε αυτήν. Αυτός για τη χαρά που είχε μπροστά Του και θα δοκίμαζε όταν με το πάθημά Του θα έσωζε πολλούς, υπέμεινε σταυρικό θάνατο και περιφρόνησε την ντροπή και την ατίμωση του θανάτου Του. Γι' αυτό και έχει καθίσει τώρα στα δεξιά του θρόνου του Θεού)»[Εβρ.12,2].
Σε Αυτόν λοιπόν ας στρέψουμε τα βλέμματά μας και σε όσα υπέμειναν οι μαθητές Του, μελετώντας αυτά που έπαθε ο Παύλος και ακούγοντάς τον να λέει: «ἀλλ᾿ ἐν παντὶ συνιστῶντες ἑαυτοὺς ὡς Θεοῦ διάκονοι, ἐν ὑπομονῇ πολλῇ, ἐν θλίψεσιν, ἐν ἀνάγκαις, ἐν στενοχωρίαις, ἐν πληγαῖς, ἐν φυλακαῖς, ἐν ἀκαταστασίαις, ἐν κόποις, ἐν ἀγρυπνίαις, ἐν νηστείαις(: αλλά αντίθετα με κάθε τρόπο συστήνουμε τους εαυτούς μας και αποδεικνυόμαστε αληθινοί διάκονοι του Θεού, με υπομονή πολλή, με θλίψεις, με ανάγκες, με στενοχώριες, με δαρμούς και μαστιγώσεις που πληγώνουν το σώμα μας, με φυλακίσεις, με καταδιώξεις που δεν μας αφήνουν να σταθούμε πουθενά, με κόπους, με αγρυπνίες, με στερήσεις φαγητού)»[Β΄Κορ.6,4-5]· και πάλι· «ἄχρι τῆς ἄρτι ὥρας καὶ πεινῶμεν καὶ διψῶμεν καὶ γυμνητεύομεν καὶ κολαφιζόμεθα καὶ ἀστατοῦμεν καὶ κοπιῶμεν ἐργαζόμενοι ταῖς ἰδίαις χερσί· λοιδορούμενοι εὐλογοῦμεν, διωκόμενοι ἀνεχόμεθα βλασφημούμενοι παρακαλοῦμεν· ὡς περικαθάρματα τοῦ κόσμου ἐγενήθημεν, πάντων περίψημα ἕως ἄρτι (:μέχρι την ώρα που σας γράφω, και πεινούμε και υποφέρουμε από δίψα στις περιοδείες μας και δεν έχουμε αρκετά ρούχα, όταν στη μέση των ταξιδιών μας, μας πιάνει ξαφνικά ο χειμώνας και δεχόμαστε χτυπήματα και κακομεταχειρίσεις και δεν παραμένουμε μόνιμα πουθενά, αλλά διαρκώς φεύγουμε εδώ και εκεί)»[Α΄Κορ. 4,11-13]. Άραγε κανείς από εμάς έχει να πει, ότι έπαθε έστω και ένα ελάχιστο μέρος από αυτά;
Διότι λέει «ως πλάνοι, ως άτιμοι, ως μη έχοντες τίποτε»· και πάλι· «ὑπὸ Ἰουδαίων πεντάκις τεσσαράκοντα παρὰ μίαν ἔλαβον, τρὶς ἐῤῥαβδίσθην, ἅπαξ ἐλιθάσθην, τρὶς ἐναυάγησα, νυχθήμερον ἐν τῷ βυθῷ πεποίηκα· ὁδοιπορίαις πολλάκις, κινδύνοις ποταμῶν, κινδύνοις λῃστῶν, κινδύνοις ἐκ γένους, κινδύνοις ἐξ ἐθνῶν, κινδύνοις ἐν πόλει, κινδύνοις ἐν ἐρημίᾳ, κινδύνοις ἐν θαλάσσῃ, κινδύνοις ἐν ψευδαδέλφοις(:από τους Ιουδαίους πέντε φορές μαστιγώθηκα με τριανταεννιά μαστιγώσεις. Τρεις φορές με ράβδισαν, μία με λιθοβόλησαν, τρεις φορές ναυάγησα, ένα μερόνυχτο έμεινα στο ανοιχτό πέλαγος και με έδερναν τα άγρια κύματα. Υπηρέτησα τον Κύριο πολλές φορές με οδοιπορίες. Κινδύνευσα μέσα σε πλημμυρισμένα ποτάμια τον χειμώνα, κινδύνευσα από ληστές που παραμόνευαν στα μέρη των περιοδειών μου. Κινδύνευσα από το δικό μου ιουδαϊκό γένος, στο οποίο έγινα μισητός επειδή κήρυττα τη σωτηρία όλων των ανθρώπων διαμέσου του Ιησού Χριστού· κινδύνευσα από εθνικούς και ειδωλολάτρες. Πέρασα κινδύνους μέσα σε θάλασσες που διέσχιζα ταξιδεύοντας για το κήρυγμα του Ευαγγελίου. Κινδύνευσα από ανθρώπους που ήταν ψευδάδελφοι και έφεραν υποκριτικά το όνομα του Χριστιανού)» [Β΄Κορ.11,24-26].
Και ότι αυτά ήταν αρκετά στον Θεό, άκουσε τι λέει ο ίδιος: «Ὑπὲρ τούτου τρὶς τὸν Κύριον παρεκάλεσα ἵνα ἀποστῇ ἀπ᾿ ἐμοῦ. Καὶ εἴρηκέ μοι· ἀρκεῖ σοι ἡ χάρις μου· ἡ γὰρ δύναμίς μου ἐν ἀσθενείᾳ τελειοῦται (:για τον πειρασμό αυτόν τρεις φορές παρακάλεσα τον Κύριο να μου τον απομακρύνει. Όμως ο Κύριος μού είπε: ‘’Σου είναι αρκετή η χάρη που σου δίνω· διότι η δύναμή μου αναδεικνύεται τέλεια, όταν ο άνθρωπος είναι ασθενής και με την ενίσχυσή μου κατορθώνει μεγάλα και θαυμαστά’’)»[Β΄ Κορ.12,8-9].
Αλλά άκουσε και τον ίδιο τον Κύριο που λέει: «ταῦτα λελάληκα ὑμῖν ἵνα ἐν ἐμοὶ εἰρήνην ἔχητε. ἐν τῷ κόσμῳ θλῖψιν ἕξετε· ἀλλὰ θαρσεῖτε, ἐγὼ νενίκηκα τὸν κόσμον (:σας τα είπα αυτά για να έχετε ειρήνη έχοντας κοινωνία και ένωση μαζί μου. Εφόσον είστε μέσα στον κόσμο, θα έχετε θλίψη. Αλλά έχετε θάρρος. Εγώ έχω νικήσει τον κόσμο. Και με τη νίκη μου αυτή εξασφάλισα και για σας το θρίαμβο και τη δόξα)» [Ιω.16,33].
Διότι λέει παρακάτω ο Παύλος στην προς Εβραίους επιστολή του που εξετάζουμε: «ἀναλογίσασθε γὰρ τὸν τοιαύτην ὑπομεμενηκότα ὑπὸ τῶν ἁμαρτωλῶν εἰς αὐτὸν ἀντιλογίαν, ἵνα μὴ κάμητε ταῖς ψυχαῖς ὑμῶν ἐκλυόμενοι(:Τρέχετε και εσείς με υπομονή τον δικό σας αγώνα. Αναλογιστείτε λοιπόν Αυτόν που έχει υποφέρει με υπομονή τόση εχθρότητα εναντίον Του και ατίμωση από τους αμαρτωλούς σταυρωτές Του, για να μην αποκάμετε και παραλύσουν οι ψυχές σας από την αποθάρρυνση)»[Εβρ.12,3]. Σωστά τα πρόσθεσε αυτά· διότι εάν τα παθήματα των άλλων μας διεγείρουν, τα παθήματα του Κυρίου πόσο πιο πρόθυμους δεν θα μας κάνουν; Τι δεν μας προσφέρουν; Και πρόσεχε ότι, προσπερνώντας τα όλα, τα είπε όλα δια της «ἀντιλογίας» που πρόσθεσε· διότι τις πληγές στο κεφάλι, τους αστεϊσμούς, τις ύβρεις, τους ονειδισμούς, τις ειρωνείες, όλα αυτά τα απέδωσε με τη λέξη «ἀντιλογίαν»· και όχι μόνο εκείνα, αλλά και όλα τα άλλα που Του συνέβησαν στη ζωή κατά τον χρόνο της διδασκαλίας Του.
Αυτά λοιπόν, αγαπητοί, ας τα σκεφτόμαστε πάντοτε και τη νύχτα, και κατά την ημέρα ας τα περιστρέφουμε στις διάνοιές μας, γνωρίζοντας ότι μεγάλα αγαθά θα καρπωθούμε από αυτό, και θα έχουμε μεγάλη ωφέλεια· διότι μεγάλη πραγματικά μεγάλη η παρηγοριά είναι τα παθήματα του Χριστού και των αποστόλων· διότι τόσο πολύ την θεωρούσε ως την καλύτερη οδό που οδηγούσε στην αρετή, ώστε να θέλει να την βαδίσει και αυτός που δεν την έχει ανάγκη· τόσο πίστευε ότι μας συμφέρει η θλίψη και μάλλον αυτή γίνεται αιτία της άνεσής μας. Πράγματι άκου τον Χριστό που λέει: «Καὶ ὃς οὐ λαμβάνει τὸν σταυρὸν αὐτοῦ καὶ ἀκολουθεῖ ὀπίσω μου, οὐκ ἔστι μου ἄξιος (:και εκείνος που δεν παίρνει την απόφαση να υποστεί σταυρικό θάνατο και δεν ακολουθεί πίσω μου με την απόφαση αυτή, δεν μιμείται δηλαδή σε όλα το παράδειγμά μου, δεν αξίζει για μένα)» [Ματθ.10,38].
Μόνο βέβαια δεν λέει αυτό με αυτήν την διδασκαλία: «εάν είσαι μαθητής, μιμήσου τον Διδάσκαλο σου· διότι αυτό είναι το γνώρισμα του μαθητή. Εάν Αυτός ήλθε δια της θλίψης, ενώ εσύ δια της ανέσεως, δεν βαδίζεις τον ίδιο δρόμο με Αυτόν, αλλά διαφορετικό. Πώς λοιπόν Τον ακολουθείς; Πώς είσαι μαθητής χωρίς να ακολουθείς τον Διδάσκαλο;» Αυτό λέει και ο Παύλος: «ἡμεῖς μωροὶ διὰ Χριστόν, ὑμεῖς δὲ φρόνιμοι ἐν Χριστῷ· ἡμεῖς ἀσθενεῖς, ὑμεῖς δὲ ἰσχυροί· ὑμεῖς ἔνδοξοι, ἡμεῖς δὲ ἄτιμοι (:εμείς οι Απόστολοι θεωρούμαστε από τους απίστους ηλίθιοι και ανόητοι για το όνομα του Χριστού· εσείς όμως είστε ισχυροί, διότι δεν σας βρήκε κάποιος πειρασμός. Εσείς είστε ένδοξοι, εμείς όμως είμαστε άτιμοι και περιφρονημένοι)»[Α΄Κορ.4,10]. «Ή πώς», λέει, «θα μπορούσε να δικαιολογηθεί, εμείς να έχουμε αντίθετες επιθυμίες, ενώ εσείς είστε μαθητές, και εμείς διδάσκαλοι;». Επομένως είναι μεγάλο πράγμα η θλίψη, αγαπητοί· διότι κατορθώνει τα δύο μεγαλύτερα πράγματα· και τις αμαρτίες εξαλείφει και ισχυρούς μας κάνει.
ΠΡΟΣ ΔΟΞΑΝ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΤΡΙΑΔΙΚΟΥ ΘΕΟΥ,
επιμέλεια κειμένου: Ελένη Λιναρδάκη, φιλόλογος
ΠΗΓΕΣ:
· https://greekdownloads3.files.wordpress.com/2014/08/in-epistulam-ad-hebraeos.pdf
· Ιωάννου του Χρυσοστόμου Άπαντα τα έργα, Υπόμνημα στην Προς Εβραίους επιστολή, Ομιλία ΚΗ΄(κατ΄επιλογήν), πατερικές εκδόσεις «Γρηγόριος ο Παλαμάς»(ΕΠΕ), εκδ. οίκος «Το Βυζάντιον», Θεσσαλονίκη 1988, τόμος 25, σελίδες 245-255.
· Π. Τρεμπέλα, Η Καινή Διαθήκη με σύντομη ερμηνεία (απόδοση στην κοινή νεοελληνική), εκδόσεις αδελφότητος θεολόγων «Ο Σωτήρ», έκδοση τέταρτη, Αθήνα 2014.
· Η Καινή Διαθήκη, Κείμενον και ερμηνευτική απόδοσις υπό Ιωάννου Κολιτσάρα, εκδόσεις αδελφότητος θεολόγων «Η Ζωή», έκδοση τριακοστή τρίτη, Αθήνα 2009.
· Η Παλαιά Διαθήκη κατά τους εβδομήκοντα, Κείμενον και σύντομος απόδοσις του νοήματος υπό Ιωάννου Κολιτσάρα, εκδόσεις αδελφότητος θεολόγων «Η Ζωή», έκδοση τέταρτη, Αθήνα 2005.
· http://users.sch.gr/aiasgr/Kainh_Diathikh/Biblia/Kainh_Diathikh.htm
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου