Ἀπόσπασμα ἀπὸ τὸ βιβλίο τοῦ Ἁγίου Παϊσίου τοῦ Ἁγιορείτου «Οἰκογενειακὴ Ζωὴ Λόγοι Δ΄», ἔκδοση Ἡσυχαστήριου Ἁγίου Ἰωάννου τοῦ Θεολόγου Σουρωτῆς
Ὁ Θεός ἔδωσε στοὺς Πρωτοπλάστους, στὸν Ἀδὰμ καὶ τὴν Εὕα, τὴ μεγάλη εὐλογία νὰ γίνονται συνδημιουργοί Του. Στὴ συνέχεια οἱ γονεῖς, οἱ παπποῦδες κ.λπ. εἶναι καὶ αὐτοὶ συνδημιουργοὶ μὲ τὸν Θεό, γιατί δίνουν τὸ σῶμα.
Ὁ Θεὸς εἶναι κατὰ κάποιον τρόπο ὑποχρεωμένος νὰ νοιαστεῖ γιὰ τὰ παιδιά. Ὅταν βαπτιστεῖ τὸ παιδάκι, ὁ Θεὸς διαθέτει καὶ ἕναν Ἄγγελο, γιὰ νὰ τὸ προστατεύει, ὁπότε τὸ παιδὶ προστατεύεται ἀπὸ τὸν Θεό, ἀπὸ τὸν φύλακα Ἄγγελο καὶ ἀπὸ τοὺς γονεῖς. Ὁ φύλακας Ἄγγελος εἶναι συνέχεια κοντά του καὶ τὸ βοηθάει. Ὅσο μεγαλώνει τὸ παιδί, τόσο οἱ γονεῖς ἀπαλλάσσονται ἀπὸ τὶς εὐθύνες. Ἂν οἱ γονεῖς πεθάνουν, ὁ Θεός, καὶ ἀπὸ ψηλὰ καὶ ἀπὸ κοντά, ἀλλὰ καὶ ὁ φύλακας Ἄγγελος ἀπὸ κοντά, συνεχίζουν γιὰ πάντα νὰ προστατεύουν τὸ παιδί.
Οἱ γονεῖς πρέπει νὰ βοηθοῦν πνευματικὰ τὰ παιδιά, ὅταν εἶναι μικρά, γιατί τότε καὶ τὰ ἐλαττώματά τους εἶναι μικρὰ καὶ εὔκολα μποροῦν νὰ κοποῦν. Εἶναι ὅπως ἡ φρέσκα πατάτα λίγο ἂν τὴν ξύσεις, ξεφλουδίζεται. Ἂν ὅμως παλιώσει, πρέπει νὰ πάρεις μαχαίρι νὰ τὴν καθαρίσεις καί, ἂν ἔχει καὶ κανένα μαυράκι, πρέπει νὰ προχωρήσεις καὶ πιὸ βαθιά. Ἂν τὰ παιδιὰ βοηθηθοῦν ἀπὸ μικρὰ καὶ γεμίσουν Χριστό, θὰ εἶναι κοντά Του γιὰ πάντα. Καὶ νὰ ξεφύγουν λίγο, ὅταν μεγαλώσουν, λόγω τῆς ἡλικίας ἢ μίας κακῆς συναναστροφῆς, πάλι θὰ συνέλθουν. Γιατί ὁ φόβος τοῦ Θεοῦ καὶ ἡ εὐλάβεια, ποὺ πότισαν τὶς καρδιές τους στὴ μικρὴ...ἡλικία, δὲν εἶναι δυνατὸν ποτὲ νὰ ἐξαλειφθοῦν.
Ὕστερα, στὴν ἐφηβεία, ποὺ εἶναι ἡ πιὸ δύσκολη ἡλικία, ἡ ἀγωνία τῶν γονέων εἶναι μεγαλύτερη γιὰ τὰ παιδιά τους, μέχρι νὰ τὰ μορφώσουν καὶ νὰ τὰ ἀποκαταστήσουν. Οἱ γονεῖς τότε ἂς κάνουν ὅ,τι μποροῦν, γιὰ νὰ τὰ βοηθήσουν, καὶ ὅ,τι δὲν μποροῦν νὰ κάνουν, γιατί ξεπερνάει τὶς δυνάμεις τους, ἂς τὸ ἀναθέτουν στὸν Παντοδύναμο Θεό. Ὅταν ἐμπιστευθοῦν τὰ παιδιά τους στὸν Θεό, τότε ὁ Θεὸς εἶναι ὑποχρεωμένος νὰ βοηθήσει γιὰ πράγματα ποὺ δὲν γίνονται ἀνθρωπίνως. Ἂν λ.χ. τὰ παιδιὰ δὲν ἀκοῦν, νὰ τὰ ἐμπιστευθοῦν στὸν Θεό, καὶ ὄχι νὰ βρίσκουν διάφορους τρόπους νὰ τὰ ζορίζουν. Νὰ πεῖ ἡ μητέρα στὸν Θεό: «Θεέ μου, δὲν μ' ἀκοῦν τὰ παιδιά μου. Ἐγὼ δὲν μπορῶ νὰ κάνω τίποτε. Φρόντισε τὰ Ἐσύ».
Μοῦ ἔκανε ἐντύπωση προχθὲς στὴν ἀγρυπνία μία μητέρα ποὺ τὴ γνώριζα ἀπὸ παλιά. Ἦρθε νὰ μὲ χαιρετήσει. Βλέπω, εἶχε μαζί της μόνο τὰ μεγαλύτερα παιδιά. «Ποῦ εἶναι τὰ μικρά;», τὴ ρωτάω. «Στὸ σπίτι, Γέροντα, μοῦ λέει. Τέτοια μέρα θέλαμε νὰ ‘ρθοῦμε στὴν ἀγρυπνία καὶ εἴπαμε μὲ τὸν σύζυγο: Ἀφοῦ σὲ ἀγρυπνία πᾶμε, δὲν πᾶμε κάπου γιὰ διασκέδαση, ὁ Θεὸς θὰ διαθέσει ἕναν Ἄγγελο νὰ φυλάξει τὰ μικρά μας». Σπάνια συναντᾶς σήμερα τέτοια ἐμπιστοσύνη, γιατί τώρα, ὅπως ἔλειψε ἡ ἐμπιστοσύνη τῶν παιδιῶν στοὺς γονεῖς, ἔλειψε καὶ ἡ ἐμπιστοσύνη τῶν γονέων στὸν Θεό.
Καὶ ἀκοῦς συχνὰ πολλοὺς γονεῖς νὰ λένε: «Γιατί τὸ δικό μας παιδὶ νὰ πάρει κακὸ δρόμο; Ἐμεῖς ἐκκλησιαζόμαστε». Δὲν δίνουν τὸ κατσαβίδι στὸν Χριστὸ νὰ σφίξει στὰ παιδιὰ λίγο καμιὰ ...βίδα· θέλουν νὰ τὰ κάνουν ὅλα μόνοι τους. Καὶ ἐνῶ ὑπάρχει ὁ Θεός, ποὺ προστατεύει τὰ παιδιά, καὶ ὁ φύλακας Ἄγγελος εἶναι συνέχεια κοντά τους καὶ τὰ προστατεύει καὶ αὐτός, αὐτοὶ ἀγωνιοῦν, μέχρι ποὺ ἀρρωσταίνουν. Καὶ παρόλο ποὺ εἶναι πιστοὶ ἄνθρωποι, φέρονται σὰν νὰ μὴν ὑπάρχει Θεός, σὰν νὰ μὴν ὑπάρχει φύλακας Ἄγγελος, ὅποτε ἐμποδίζουν τὴ θεία ἐπέμβαση. Ἐνῶ πρέπει νὰ ταπεινώνονται καὶ νὰ ζητοῦν βοήθεια ἀπὸ τὸν Θεὸ καὶ ὁ καλὸς Θεὸς θὰ προστατέψει τὰ παιδιά.
http://www.orthodoxia-ellhnismos.gr/2020/07/blog-post_48.html#more
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου