Ὁ ἄνθρωπος μετανοεῖ, ξαναμετανοεῖ - ξαναμετανοεῖ, ὅταν ὄμως δέν βάζει μπροστά σιγά-σιγά νά ἐφαρμόσει ἐκεῖνα τά ὁποῖα πρέπει νά ἐφαρμόσει, στό τέλος κοκκαλώνει, ἀναισθητοποιεῖται καί δέν μπορεῖ πιά νά μετανοήσει.

Γιατί ἔπεσε τό βόρειο βασίλειο; "ἀνθ᾿ ὧν ὅτι οὐκ ἤκουσαν τῆς φωνῆς Κυρίου Θεοῦ αὐτῶν καὶ παρέβησαν τὴν διαθήκην αὐτοῦ, πάντα ὅσα ἐνετείλατο Μωυσῆς ὁ δοῦλος Κυρίου, καὶ οὐκ ἤκουσαν καὶ οὐκ ἐποίησαν" (Δ' Βασ. 18,12). Οὔτε ἄκουσαν οὔτε ἐφήρμοσαν. Δηλαδή δέν ἄκουσαν τό Θεό. Ἀγαπητοί μέσα στήν Ἱστορία τοῦ Ἰσραήλ συμβαίναι αὐτός ὁ κύκλος. Εἶναι ὁ ἐξῆς. Ἔχουμε τόν Θεόν πού δίνει τίς ὑποσχέσεις του. Ὁ λαός παραβαίνει. Ἔρχεται ἡ τιμωρία. Ἀκολουθεῖ ἡ μετάνοια καί μετά ἔρχεται ἡ ἀποκατάστασις. Πάλι ὁ λαός ξαναφεύγει, ἁμαρτάνει. Ἔρχεται ἡ τιμωρία. Ἀκολουθεῖ ἡ μετάνοια γιά τήν ἁμαρτία καί μετά πάλι ἡ ἀποκατάστασις. Αὐτοί οἱ κύκλοι. Αὐτός ὁ κύκλος πορείας εἶναι ἡ Ἱστορία τοῦ Ἰσραήλ. Ἀλλά προσέξτε ὅμως νά δεῖτε. Αὐτός ὁ κύκλος ταυτοχρόνως παθαίνει καί μία ἀλλοίωση. Ὅταν τή δεύτερη φορά θά ἀποκατασταθῶ, δέν θά εἶναι ἡ ἀποκατάστασις ὅπως ἦτο ἡ ἀρχική πορεία μου ὅταν πῆρα τό νόμο τοῦ Θεοῦ. Ὅπως καί ἡ δεύτερη φορά πού πῆρε ὁ Μωϋσῆς τίς ἐντολές ἀπάνω στις πλάκες, δέν ἦταν πιά θεοχάρακτες, ἀλλά γραμμένες ἀπό τόν Μωϋσῆ. Ὑπάρχει μία διαφοροποίηση. Ὅταν θά ‘ρθεῖ ἡ τιμωρία, ἡ τιμωρία θά ὁδηγήσει στή μετάνοια. Ἡ μετάνοια, δέν θά ἔχει τό βάθος πού εἶχε τήν πρώτη φορά. Γι’ αὐτό καί ἡ τρίτη ἀποκατάστασις θά εἶναι λιγοτέρα ἀπ’ ὅ,τι θά εἶναι ἡ δεύτερη φορά. Κι ἔτσι περνώντας αὐτούς τούς κύκλους, διαρκῶς-διαρκῶς παθαίνω μία καθίζηση, ὁ λαός, καί ὁ ἄνθρωπος, μή νομίσετε καί στόν ἄνθρωπο αὐτό συμβαίνει, ὁ λαός εἶναι ἕνας τυπικός λαός, εἶναι ἡ ἱστορία τοῦ κάθε ἀνθρώπου. Τηρῶ τό θέλημα τοῦ Θεοῦ, ἔχω μιά ὄρεξη … μιά … ξέρω γώ … ὁρμή … ἔχω ἐνθουσιασμό, πέφτει ὁ ἐνθουσιασμός, ἀρχίζει ἡ παράβαση ἡ ἀπομάκρυνση, πέφτει ἡ τιμωρία, ἔρχεται ἡ μετάνοια … δάκρυα, … ἐξομολογοῦμαι, ἀποκαθίσταμαι … πάλι ἐνθουσιασμός … ἀλλά τή δεύτερη φορά ὁ ἐνθουσιασμός, δέν εἶναι σάν τήν πρώτη, καί πάλι μετάνοια-τιμωρία-μετάνοια … κο.κ. Ἀλλά ὅταν αὐτό διαρκῶς γίνεται τί πιστεύετε, ὅτι δέν ἔχω μία καθίζηση σέ ὅλα αὐτά; Ἔ κάποια φορά θά φθάσω σέ κάποιο μέτρο, πού δέν θά μπορῶ πιά νά μετανοήσω. Καί τότε θά ἔρθει ἡ ὁριστική τιμωρία, χωρίς ἀποκατάσταση. Αὐτό εἶναι τό φοβερό. Γι’ αὐτό καί ὁ Ἰσραήλ ἁμάρτανε, μετανοοῦσε, ἀποκαθίστατο … γιά θυμηθεῖτε μέ τόν προφήτη Ἠλία, δέν ἀποκαταστάθηκε; Πάλι ὅμως ἁμαρτάνει. Καί τώρα πέρασαν - ὁ Θεός ἀργεῖ, δέν λησμονεῖ - 300-400 χρόνια, τό βόρειο βασίλειο ἐξαφανίζεται ὁριστικῶς. Τέλειωσε πάει. Ὅπως καί ὁ ἄνθρωπος. Μετανοεῖ, ξαναμετανοεῖ - ξαναμετανοεῖ, ὅταν ὄμως δέν βάζει μπροστά σιγά-σιγά νά ἐφαρμόσει ἐκεῖνα τά ὁποῖα πρέπει νά ἐφαρμόσει, στό τέλος κοκκαλώνει, ἀναισθητοποιεῖται καί δέν μπορεῖ πιά νά μετανοήσει. Ἀγαπητοί μου, εἶναι αὐτό ἀπό τό ὁποῖο ἀπειλούμεθα ὅλοι. Πιστέψτε με, ἀπειλούμεθα ὅλοι. Γι’ αὐτό πρέπει νά ἐφαρμόζουμε τίς ἐντολές τοῦ Θεοῦ, νά ἀγωνιζόμαστε, τό ἀγωνιστικό στοιχεῖο πρέπει νά ὑπάρχει … νά μήν πῶ … ἔ καλά τό ‘κανα αὐτό θά πάω νά τό πῶ στήν ἐξομολόγηση … ἔ θά τό ξανακάνω ὅμως, πάλι θά τό ξαναπῶ. Στό τέλος δέν θά σωθῶ. Αὐτό νά μᾶς τρομάζει. Τό βλέπουμε ἐδῶ καθαρά.

✞ Γέροντας Ἀθανάσιος Μυτηλιναίος