Καὶ ὅσα θεωροῦνται βλαβερὰ γιὰ τὸ σῶμα, καὶ ἐπέρχονται ξαφνικὰ στὴν ἀνθρώπινη φύση, γιὰ νὰ τὴν κάνουν νὰ ὑποφέρει, δὲν τὰ λογαριάζει καθόλου, συγκρίνοντας τὰ μὲ τὰ ἐλπιζόμενα ἀγαθά.
Ἄλλωστε, δὲν εἶναι δυνατὸ νὰ γνωρίσει τὴν ἀλήθεια χωρὶς τοὺς πειρασμοὺς ποῦ παραχωρεῖ ὃ Θεός. Καὶ αὐτὸ τὸ ξέρει καλά.
Ὅταν ὅμως ὃ ἄνθρωπος στερηθεῖ πολὺ τὴ χάρη τοῦ Θεοῦ, τότε ὅλα τὰ λυπηρὰ ποῦ ἀναφέραμε βρίσκονται μπροστά του, καὶ νομίζει ὅτι οἳ ἀνθρώπινες γνώσεις του, μὲ τὶς ὅποιες ἐξετάζει τὰ πράγματα, εἶναι ἀνώτερες ἀπὸ τὴν πίστη στὸ Θεό, καὶ ὅτι ἢ ἐμπιστοσύνη στὸ Θεὸ σὲ τίποτε δὲ βοηθάει, καὶ ὅτι ἢ πρόνοια τοῦ Θεοῦ γιὰ τὸν ἄνθρωπο εἶναι ἀνύπαρκτη. Σὲ ὅλα αὐτά, εἶναι μέσα οἳ πονηροὶ δαίμονες, ποῦ τὸν ἐνεδρεύουν καὶ τοῦ ρίχνουν τὰ βέλη τους, χωρὶς νὰ τὸ καταλαβαίνει.
Νὰ ἐπιμείνεις στὴν τήρηση τῶν ἐντολῶν τὸν Θεοῦ, κι ἂς μὴν ἔχεις αἰσθητῆ τὴν πείρα τῆς θείας χάρης.
Ἐσὺ νὰ φυλάξεις τοὺς κοινοὺς κανόνες τῆς μοναχικῆς ζωῆς, γιὰ νὰ λυτρωθεῖς ἀπὸ τὶς κοσμικὲς φροντίδες ποῦ σὲ ἀπομακρύνουν ἀπὸ τὴ θεωρία τοῦ Θεοῦ. Ἐὰν στὸ μεταξύ, προτοῦ προλάβεις νὰ λυτρωθεῖς, ἔρθει μέσα σου ἢ χάρη τοῦ Θεοῦ, νὰ τὸ θεωρήσεις ὅτι εἶναι δῶρο τοῦ Θεοῦ, καὶ ὄχι καρπὸς τῶν κόπων σου. Ἂν δὲν συμβεῖ αὐτό, νὰ ἀκολουθήσεις τὸν κοινὸ δρόμο ὅλων τῶν ἀνθρώπων, τηρώντας τὶς ἐντολὲς τοῦ Θεοῦ, ὅπως τὶς διδάχθηκες, καὶ ἔτσι νὰ ἀνεβεῖς ψηλὰ στὸν πνευματικὸ πύργο.
Ἂν πεθάνει ὃ ἄνθρωπος, ἔχοντας ζήσει μὲ τὴν ἐλπίδα νὰ γνωρίσει αἰσθητῶς τὰ μυστήρια τοῦ Θεοῦ, καὶ ἂν ἀκόμη δὲ δεῖ αὐτὴ τὴ γῆ τῆς τελειότητας ἀπὸ κοντά, πιστεύω ὅτι θὰ κληρονομήσει τὴ βασιλεία τοῦ Θεοῦ μαζὶ μὲ τοὺς ἀρχαίους δίκαιούς της Παλαιᾶς Διαθήκης. Αὐτοὶ εἶχαν τὴν ἐλπίδα νὰ φθάσουν τὴν τελειότητα, ἀλλὰ δὲν ἀξιώθηκαν νὰ τὴ δοῦν, σύμφωνα μὲ τὸ λόγο τοῦ ἀποστόλου Παύλου (Ἔβρ. 11, 39).
Ἐπειδὴ λοιπὸν ἐργάσθηκαν τὴν ἀρετὴ σ’ ὅλη τους τὴ ζωή, μέχρι ποῦ κοιμήθηκαν, θὰ κληρονομήσουν τὴ βασιλεία τοῦ Θεοῦ. Καὶ ἂν ἀκόμη ἕνας ἄνθρωπος δὲ γνώρισε αἰσθητῶς τὰ μυστήρια τοῦ Θεοῦ, παρὰ μόνο μέσα ἀπὸ καθρέφτη, καὶ ἤλπισε ὅτι θὰ τὰ ἀπολαύσει ἀπὸ μακριά, καὶ μὲ αὐτὴ τὴν ἐλπίδα πέθανε, νὰ ξέρεις ὅτι πῆγε στὸν τόπο τῶν ἁγίων πατέρων του. Καὶ ἂν δὲν ἀξιώθηκε σ’ αὐτὴ τὴ ζωὴ τὴν τέλεια χάρη τοῦ Θεοῦ, ὅμως μποροῦσε νὰ ἀποκόψει τοὺς πονηροὺς λογισμούς, ἐπειδὴ πάντοτε ἐπικοινωνοῦσε μαζί της, καὶ τὴν εἶχε στὴ σκέψη του καὶ τὴν ἐπιθυμοῦσε σ’ ὅλοι τὴ ζωή. Καὶ ἐπειδὴ μὲ αὐτὴ τὴν ἐλπίδα ἢ καρδιὰ τοῦ ἦταν γεμάτη ἀπὸ τὴν εὐσπλαχνία τοῦ Θεοῦ φεύγει ἀπὸ τὸν κόσμο τοῦτο μαζὶ μὲ τοὺς δικαίους.
Ὅταν τὸ ἅγιο Πνεῦμα ἀρχίζει νὰ σὲ ἐπισκιάζει
Ἐὰν βλέπεις, σὲ κάθε λογισμὸ ποῦ κινεῖται στὴν ψυχή σου, καὶ σὲ κάθε ἐνθύμηση, καὶ στὶς πνευματικές σου ἐνατενίσεις τὴν ὥρα τῆς ἡσυχίας σου, νὰ γεμίζουν τὰ μάτια σου δάκρυα, καὶ νὰ βρέχουν τὶς παρειές σου, χωρὶς ἐσὺ νὰ βιάζεις τὸν ἑαυτό σου, νὰ ξέρεις ὅτι, σ’ αὐτὴ τὴν περίπτωση, ἄρχισε νὰ ἀνοίγει ὃ φράχτης μπροστά σου, γιὰ νὰ ἔρθει ἢ χάρη τοῦ Θεοῦ καὶ νὰ καταστραφεῖ ὃ ἐχθρός.
Μπορεῖ πάλι, νὰ βρίσκεις, ἀπὸ καιροῦ εἰς καιρόν, ὅτι βυθίζεται ὃ νοῦς σου στὴν καρδιά σου, χωρὶς ἐσὺ νὰ τὸ ἐπιδιώκεις κατὰ τὴ συνήθειά σου, καὶ νὰ διαμένει ἐκεῖ (ὃ νοῦς σου) γιὰ κάποιο μικρὸ διάστημα. Μετὰ ἂπ’ αὐτό, πράγμα ποῦ εἶναι σύνηθες, μπορεῖ νὰ βλέπεις τὰ μέλη τοῦ σώματός σου σὰν νὰ πέρασαν ἀπὸ μεγάλη ἀρρώστια, καὶ νὰ βασιλεύει ἢ εἰρήνη τοῦ Θεοῦ στοὺς λογισμούς σου, καὶ αὐτὸ νὰ κρατάει πολύ. Σ’ αὐτὴ τὴν περίπτωση, νὰ ξέρεις ὅτι ἢ νεφέλη τοῦ ἁγίου Πνεύματος ἄρχισε νὰ ἐπισκιάζει τὴ σκηνὴ τῆς καρδιᾶς σου.
Ἢ παντελὴς ἀνάθεση τὸν ἀνθρώπου στὴ θεία πρόνοια καὶ ἢ ἀνταπόκριση τῆς θείας Χάρης
Ἅμα ὃ ἄνθρωπος ἀπορρίψει γιὰ τὸν ἑαυτὸ τοῦ κάθε αἰσθητῆ βοήθεια καὶ κάθε ἀνθρώπινη ἐλπίδα, ὅπως συμβαίνει μὲ τοὺς ἡσυχαστές, καὶ ἀφιερωθεῖ στὸ Θεὸ μὲ ἐμπιστοσύνη καὶ καθαρὴ καρδιά, ἀμέσως ἀκολουθεῖ ἢ θεία χάρη καὶ τοῦ ἀποκαλύπτει τὴ δύναμη τῆς βοηθώντας τὸν μὲ πολλοὺς τρόπους. Πρῶτα, πρῶτα στὰ φανερὰ σωματικὰ προβλήματα, ὅπου του δείχνει ἐμφανῶς τὴ δύναμη τῆς πρόνοιας τοῦ Θεοῦ γι’ αὐτὸν προσωπικά. Καὶ καθὼς βλέπει τὴ φανερὴ βοήθεια τοῦ Θεοῦ, βεβαιώνεται καὶ γιὰ τὴ μυστικὴ βοήθεια τοῦ Θεοῦ, ὅπως ταιριάζει στὸ ταπεινὸ καὶ ἄκακο φρόνημά του καὶ στὴ σεμνὴ διαγωγή του. Καταλαβαίνει δήλ. πῶς τακτοποιοῦνται οἱ σωματικές του ἀνάγκες χωρὶς κόπο, ἀφοῦ δὲ φροντίζει καθόλου γι’ αὐτές. Καὶ ἢ θεία χάρη τὸν ἀπαλλάσσει ἀπὸ πολλὰ δυσάρεστα καὶ ἐπικίνδυνα πολλὲς φορές, πράγματα, χωρὶς αὐτὸς νὰ τὰ καταλαβαίνει.
Ὅλα αὐτὰ τὰ ἀποδιώχνει ἂπ’ αὐτόν, ἀνεπαίσθητα, ἢ θεία χάρη, μὲ θαυμαστὸ τρόπο, καὶ τὸν σκεπάζει σὰν τὴν κλώσα, ποῦ ἀνοίγει τὰ φτερά της καὶ σκεπάζει τὰ κλωσσόπουλα, γιὰ νὰ μὴν πάθουν κανένα κακό. Ἔτσι, τοῦ δείχνει (ἢ Θεία Χάρη), στὰ μυστικὰ μάτια τῆς ψυχῆς του, πῶς πλησίαζε ἢ ἀπώλειά του, καὶ φυλάχτηκε ἀβλαβής. Ἔτσι, τὸν γυμνάζει στὰ πνευματικὰ καὶ τοῦ φανερώνει τὶς ἐνέδρες καὶ τὶς μηχανὲς τῶν κακῶν καὶ ἀκατάληπτων λογισμῶν. Καὶ τότε, εὔκολά τους καταλαβαίνει, καὶ παρακολουθεῖ πῶς ὃ ἕνας διαδέχεται τὸν ἄλλο, καὶ πῶς παραπλανοῦν καὶ ἐξαπατοῦν τὸν ἄνθρωπο, καὶ σὲ ποιὸ λογισμὸ κολλάει ὃ νοῦς, καὶ πῶς γεννιοῦνται ὃ ἕνας ἀπὸ τὸν ἄλλο, καὶ ἐξολοθρεύουν τὴν ψυχή. Καὶ κάνει (ἢ Θεία Χάρη) καταγέλαστη στὰ πνευματικά του μάτια κάθε ἐνέδρα καὶ παγίδα τῶν δαιμόνων, καὶ ἀποκαλύπτει πῶς ἐξαφανίζονται οἱ κακοὶ λογισμοί τους, καὶ τοῦ δίνει σοφία καὶ σύνεση, ὥστε νὰ καταλαβαίνει Τί μέλλει νὰ συμβεῖ.
Ἀκόμη, ἀνατέλλει μέσα στὴν ἁπλὴ καρδιὰ τοῦ ἕνα μυστικὸ φῶς, γιὰ νὰ βλέπει τὰ πάντα, καὶ τὴ δύναμη τῶν λεπτῶν συλλογισμῶν, καὶ τοῦ δείχνει φανερὰ Τί ἔμελλε νὰ πάθει, ἂν δὲν γνώριζε τὶς δαιμονικὲς πανουργίες. Καὶ τότε γεννιέται μέσα του ἢ βεβαιότητα ὅτι γιὰ κάθε πράγμα, μικρὸ καὶ μεγάλο, πρέπει νὰ ζητοῦμε στὴν προσευχή μας τὴ βοήθεια τοῦ Δημιουργοῦ μας.
Καὶ ὅταν ἢ Θεία Χάρη στεριώσει τὸ φρόνημά του, ὥστε νὰ ἐμπιστεύεται σὲ ὅλα, καὶ ὁλοκληρωτικά, τὸ Θεό, τότε ἀρχίζει νὰ μπαίνει λίγο, λίγο στοὺς πειρασμούς. Καὶ παραχωρεῖ ὃ Θεὸς νὰ σταλοῦν σ’ αὐτὸν πειρασμοί, ὅσους μπορεῖ νὰ ἀντέξει καὶ νὰ ἀντιμετωπίσει. Καὶ κατὰ τὴ διάρκεια αὐτῶν τῶν πειρασμῶν τὸν προσεγγίζει ἢ θεία βοήθεια κατὰ τρόπον αἰσθητό, γιὰ νὰ ἐνθαρρυνθεῖ στὸν ἀγώνα του. Κι αὐτὸ γίνεται, μέχρι νὰ γυμνασθεῖ, σιγά, σιγὰ μὲ τὸν καιρό, καὶ ἀποκτήσει σοφία, καὶ περιφρονήσει τοὺς νοητοὺς ἐχθροὺς μὲ τὴν πλήρη ἐμπιστοσύνη του στὸ Θεό. Χρειάζεται λοιπὸν νὰ ἀποκτήσει αὐτὴ τὴν πείρα, γιατί, ἀλλιῶς, δὲν μπορεῖ νὰ ἀποκτήσει σοφία στοὺς πνευματικοὺς πολέμους, καὶ νὰ γνωρίσει τὴν πρόνοια καὶ τὴ δύναμη τοῦ Θεοῦ, καὶ νὰ στερεωθεῖ μυστικὰ στὴν πίστη του.
Τὰ χαρίσματα τὸν Θεοῦ ἔρχονται μόνο στοὺς ἁπλοὺς καὶ ταπεινούς, ποῦ ἀγαποῦν τὶς θλίψεις
Ὅποιος, χωρὶς νὰ εἶναι ἀνάγκη, ἔχει τὴν τόλμη καὶ παρακαλεῖ τὸ Θεὸ ἐπιθυμώντας νὰ γίνουν μέσω αὐτοῦ θαυμάσια πράγματα, ποῦ νὰ δείχνουν τὴ δύναμη τοῦ Θεοῦ, αὐτὸν τὸν πειράζει καὶ τὸν περιγελὰ ὃ δαίμονας μέσα στὸ χῶρο τοῦ νοῦ του, γιατί δείχνει νὰ καυχιέται, ἐνῶ ἔχει ἀδύνατη συνείδηση. Τὴ βοήθεια τοῦ Θεοῦ πρέπει νὰ τὴ ζητοῦμε στὶς θλίψεις στὶς στενοχώριες. Χωρὶς ἀνάγκη νὰ ἐκ-πειράζουμε τὸ Θεὸ εἶναι κίνδυνος γιά μας. Ὅποιος ἐπιθυμεῖ κάτι τέτοιο δὲν εἶναι πραγματικὰ δίκαιος καὶ ἄνθρωπος τοῦ Θεοῦ. Βέβαια, ὃ Κύριος ἔκαμε θαύματα καὶ σημεῖα μὲ πολλοὺς ἁγίους, ἀλλὰ ὅταν τὸ θέλησε ὃ ἴδιος. Ἐνῶ, ἂν ἐσὺ τὸ ἐπιθυμεῖς καὶ εἶναι δικό σου θέλημα, χωρὶς δήλ. νὰ τὸ ἐπιβάλλει κάποια ἀνάγκη, πέφτεις ἀπὸ κεῖ ποῦ εἶσαι προφυλαγμένος μὲ τὴν ταπείνωση καὶ γλιστρᾶς ἀπὸ τὴ γνώση τῆς ἀλήθειας τοῦ Θεοῦ. Διότι, ἐὰν -κατ’ οἰκονομία- εἰσακουσθεῖ ἕνα τέτοιο, παράλογο, αἴτημα ἀπὸ τὸ Θεό, βρίσκει ἀφορμὴ ὃ πονηρὸς ἂπ’ αὐτὸ καὶ βάζει τὸν αἰτοῦντα σὲ μεγάλους μπελάδες. Οἱ ἀληθινὰ ἀφοσιωμένοι στὸ Θεό, ὄχι μόνο δὲν ἐπιθυμοῦν τέτοια πράγματα, ἀλλὰ καὶ ὅταν τοὺς δοθοῦν ἀπὸ τὸ Θεό, δὲ θέλουν νὰ τὰ δεχθοῦν γνωρίζοντας τοὺς κινδύνους τῆς ὑψηλοφροσύνης. Καὶ δὲν τὰ θέλουν ὄχι μόνο γιὰ νὰ μὴ φαίνονται στοὺς ἀνθρώπους ὅτι εἶναι σπουδαῖοι, ἀλλὰ καὶ γιὰ νὰ ἀποφύγουν τὴν κρυφὴ ἔπαρση τῆς καρδίας.
Γιὰ παράδειγμα σᾶς ἀναφέρω ἕναν ἀπὸ τοὺς ἁγίους πατέρες, ὃ ὅποιος λόγω τῆς καθαρῆς καρδιᾶς του, ἔλαβε ἀπὸ τὸ ἅγιο Πνεῦμα τὸ χάρισμα νὰ γνωρίζει ἀπὸ πιὸ μπροστὰ ποιοὶ ἔρχονται σ’ αὐτόν. Αὐτὸς ὃ γέροντας λοιπόν, ζήτησε ἀπὸ τὸ Θεό, ἀφοῦ προηγουμένως παρακάλεσε νὰ προσευχηθοῦν καὶ ἄλλοι ἅγιοι ἀδελφοί, νὰ τοῦ πάρει τὸ χάρισμα. Ἐάν, ὡστόσο, κάποιοι ἄνθρωποι τοῦ Θεοῦ δέχθηκαν χαρίσματα, τὰ δέχθηκαν εἴτε γιατί ἢ ἀνάγκη τὸ ἐπέβαλε, εἴτε γιατί ἦταν ἁπλοὶ καὶ ταπεινοί, ἀλλὰ σὲ καμιὰ περίπτωση, ἔτσι, τυχαία!
Οἳ δίκαιοι καὶ ἀληθινοὶ ἄνθρωποι τοῦτο πάντα ἔχουν στὸ νοῦ τους: ὅτι δὲν εἶναι ἄξιοί του Θεοῦ καὶ μὲ τοῦτο δοκιμάζονται καὶ ἀποδεικνύονται ἀληθινὰ παιδιὰ τοῦ Θεοῦ, μὲ τὸ ὅτι δήλ. θεωροῦν τὸν ἑαυτὸ τοὺς ταλαίπωρο ἁμαρτωλὸ καὶ ἀνάξιό της φροντίδας καὶ τῆς πρόνοιας τοῦ Θεοῦ. Καὶ αὐτὸ τὸ αἴσθημα τοὺς τὸ ἐξομολογοῦνται καὶ μέσα στὴν καρδιά τους, ἀλλὰ καὶ μπροστὰ σὲ ἄλλους, μὲ ταπείνωση βέβαια. Καὶ αὐτὸ γίνεται ἀπὸ τὴ σοφία ποῦ τοὺς χαρίζει τὸ ἅγιο Πνεῦμα, γιὰ νὰ μὴν παύσουν νὰ φροντίζουν γιὰ τὴν πνευματική τους πρόοδο, καὶ γιὰ νὰ ἐργάζονται τὴν ἀρετὴ ἐνόσω ζοῦνε. Τὴν ἀνάπαυσή τους ἀπὸ τοὺς κόπους καὶ ἀπὸ τὶς θλίψεις, ὃ Θεὸς τὴ φύλαξε γιὰ τὸ μέλλοντα αἰώνα. Καὶ ὅσοι ἔγιναν ναὸς τοῦ Κυρίου, δὲν ἐπιθυμοῦν νὰ ζοῦν τώρα ἐν ἀναπαύσει, καὶ νὰ ἀπαλλαγοῦν ἀπὸ τὶς θλίψεις, ἂν καὶ κατὰ καιροὺς τοὺς δίνεται κάποια παρηγοριά, μὲ τρόπο μυστικό, γιὰ τοὺς πνευματικοὺς κόπους τους.
Ἐμεῖς, ἅγιε ἀδελφέ, ἂς ἐργασθοῦμε μὲ τὴν καρδιά μας τὰ ἔργα τῆς μετάνοιας καὶ τῆς καθαρῆς πολιτείας, ποῦ εὐαρεστεῖ τὸ Θεό, καὶ τότε, τὰ χαρίσματα τοῦ Κυρίου, ὅπως ἢ ὑγεία, ἢ ἀπάθεια, ἢ θεωρία, ἔρχονται ἀπὸ μόνα τους, χωρὶς νὰ τὰ ζητοῦμε, ἐὰν φυσικὰ ἢ καρδιὰ μᾶς γίνει καθαρὴ καὶ ἀμόλυντη. Ὅμως τὰ ὑψηλὰ χαρίσματα τοῦ Θεοῦ νὰ μὴν τὰ ζητοῦμε καὶ περιμένουμε πότε θὰ μᾶς ἔρθουν, γιατί κάτι τέτοιο δὲν τὸ ἐγκρίνει ἢ Ἐκκλησία τοῦ Θεοῦ. Καὶ ὅσοι ἔλαβαν χαρίσματα μὲ τέτοιο τρόπο, ἀπέκτησαν ὑπερηφάνεια καὶ ἐξέπεσαν ἀπὸ τὴ χάρη τοῦ Θεοῦ. Νὰ φέρεται κανεὶς μὲ τέτοιο τρόπο δὲν εἶναι σημεῖο ὅτι ἀγαπᾶ τὸ Θεό, ἀλλὰ ἀρρώστια ψυχῆς. Καὶ πῶς μποροῦμε ἐμεῖς νὰ ζητήσουμε τὰ ὑψηλὰ χαρίσματα τοῦ Θεοῦ, τὴ στιγμὴ ποῦ ὃ θεῖος ἀπόστολος Παῦλος καυχιέται γιὰ τὶς θλίψεις του, καὶ θεωρεῖ τὴν κοινωνία του στὰ παθήματα τοῦ Χριστοῦ ὅτι εἶναι τὰ μεγάλα δῶρα τοῦ Θεοῦ;
Ἢ θεία Χάρη εἶναι καρπὸς τῆς πίστης ἢ τῆς ἐργασίας τῶν ἐντολῶν, ἢ καὶ τῶν δύο
Γιὰ δύο λόγους δίνεται τὸ χάρισμα τῆς ἀποκάλυψης καὶ τῆς βίωσης τῆς καινῆς κτιςης τοῦ Θεοῦ. Ἄλλοτε δίνεται ἀπὸ τὴ χάρη τοῦ Θεοῦ γιὰ τὴ θερμότητα τῆς πίστης μας, καὶ ἄλλοτε ἔρχεται ὡς καρπὸς τῆς ἐργασίας τῶν ἐντολῶν καὶ τῆς καθαρότητας τῆς καρδίας. Στὴν πρώτη περίπτωση εἶναι οἱ μακάριοι Ἀπόστολοι, οἳ ὅποιοι ἀξιώθηκαν νὰ δοῦν τὴν ἀποκάλυψη τοῦ Θεοῦ, ὄχι γιατί καθάρισαν τὸ νοῦ τους μὲ τὴν ἐργασία τῶν ἐντολῶν, ἀλλὰ γιατί εἶχαν θερμὴ πίστη. Διότι πίστεψαν στὸ Χριστὸ μὲ ἁπλότητα καὶ τὸν ἀκολούθησαν χωρὶς δισταγμό, μὲ φλογερὴ καρδιά. Καὶ ὅταν τελείωσε ὃ Χριστὸς τὸ προσκυνητὸ ἔργο τῆς θείας οἰκονομίας του, ἔστειλε σ’ αὐτοὺς τὸ Παράκλητο Πνεῦμα, καὶ τότε τοὺς καθάρισε, καὶ ἔκαμε τὸ νοῦ τοὺς τέλειο, καὶ νέκρωσε πραγματικὰ μέσα τοὺς τὸν παλιὸ ἄνθρωπο τῶν παθῶν, καὶ τοὺς ἔδωσε μὲ τὴ θεϊκὴ ἐνέργεια τὴν αἰώνια ζωὴ καὶ τοὺς μετέβαλε σὲ καινὸ ἄνθρωπο τοῦ Πνεύματος, καὶ αὐτοὶ δέχθηκαν μὲ τρόπο αἰσθητὸ καὶ τὰ δύο, τὴ νέκρωση καὶ τὴ ζωοποίηση.
Μὲ ὅμοιο τρόπο καὶ ὃ μακάριος Παῦλος ἀνακαινίσθηκε μυστικὰ καί, ἔτσι, δέχθηκε τὴν ἀποκάλυψη τῶν μυστηρίων τοῦ Θεοῦ. Ὅμως δὲν εἶχε ἐπαναπαυτεῖ σ’ αὐτό. Δέχθηκε βέβαια ἐν ἐνεργεία τὴ χάρη καὶ τὴ δωρεὰ τῆς ἀποκάλυψης τοῦ Θεοῦ, ἀλλὰ σ’ ὅλη του τὴ ζωὴ βάδιζε τὸν τραχὺ ἀποστολικὸ δρόμο τῆς θυσίας, γιὰ νὰ ἀνταποκριθεῖ κατὰ τὸ δυνατὸ στὴ χάρη ποῦ ἀξιώθηκε, ἀπὸ τότε ποῦ συνομίλησε μαζί του ὃ Κύριος σὰν νὰ ‘τᾶν οἰκεῖος του καὶ τὸν ἔστειλε στὴ Δαμασκό.
Οἱ διάφορες τάξεις χαρισμάτων στὸ μέλλοντα αἰώνα
Ὃ Σωτήρας καὶ Κύριός μας, ὅταν μιλοῦσε γιὰ «πολλὲς μονές», ἐννοοῦσε τὰ διάφορα πνευματικὰ ἐπίπεδα τῶν ἀνθρώπων ποῦ ζοῦν στὸ χῶρο τῆς ἀνάπαυσης τοῦ Θεοῦ, δήλ. τὶς διακρίσεις καὶ τὶς διαφορὲς τῶν πνευματικῶν χαρισμάτων, στὰ ὅποια ἐντρυφοῦν ἀνάλογα μὲ τὴν πνευματική τους κατάσταση. Γιατί ὃ Κύριος δὲν ἐννοοῦσε, λέγοντας «πολλὲς μονές», διάφορους τόπους, ἀλλὰ διάφορες τάξεις χαρισμάτων. Ὅπως γίνεται μὲ τὸν αἰσθητὸ Ἥλιο, ποῦ ὃ καθένας μας τὸν χαίρεται καὶ τὸν ἀπολαμβάνει ἀνάλογα μὲ τὴν καθαρότητα καὶ τὴ δύναμη τῶν ὀφθαλμῶν του.
Προσέξτε Τί γίνεται μὲ τὸ λυχνάρι μέσα σ’ ἕνα σπίτι. Ἐνῶ τὸ λυχνάρι εἶναι ἕνα, τὸ φῶς του, χωρὶς νὰ μοιράζεται σὲ δυνατὸ καὶ ἀδύνατο, δὲν ἔχει σὲ ὅλα τὰ σημεῖα τὴν ἴδια δύναμη. Ἔτσι καὶ στὸ μέλλοντα αἰώνα, ὅλοι οἱ δίκαιοι κατοικοῦν στὸν ἴδιο καὶ ἀδιαίρετο χῶρο, καὶ ὃ καθένας, ἀνάλογα μὲ τὴν πνευματική του κατάσταση, φωτίζεται ἀπὸ τὸν ἕνα νοητὸ Ἥλιο, τὸ Χριστὸ καὶ ἀπολαμβάνει τὴν εὐφροσύνη, ἐνῶ ζεῖ μὲ τοὺς ἄλλους στὸν ἴδιο ἀέρα, στὸν ἴδιο τόπο, στὸ ἴδιο κάθισμα, καὶ βλέπει τὰ ἴδια πράγματα καὶ σχήματα.
Καὶ δὲ σκέφτεται τὴν ὀπτικὴ δύναμη τοῦ πλαϊνοῦ του, οὔτε τοῦ ἀνώτερου, οὔτε τοῦ κατώτερου γιατί βλέποντας τὴν ἀνώτερη χάρη τοῦ διπλανοῦ του, συνειδητοποιεῖ τὸ δικό του ὑστέρημα, καὶ αὐτὸ τὸν κάνει νὰ λυπᾶται καὶ νὰ ἀδημονεῖ. Αὐτὸ ὅμως δὲν μπορεῖ νὰ γίνει ἐκεῖ, ὁπού δὲν ὑπάρχει οὔτε λύπη οὔτε στεναγμός. Ἐκεῖ ὃ καθένας εὐφραίνεται μέσα στὴν ψυχὴ τοῦ ἀνάλογα μὲ τὴ χάρη τῆς πνευματικῆς του κατάστασης. Ὡστόσο, ἢ θεωρία τῶν μυστηρίων τοῦ Θεοῦ εἶναι μία, καὶ ἢ χαρὰ ποῦ νιώθουν ὅλοι εἶναι ἴδια, γιατί λείπει ἢ σύγκριση. Ἄλλη κατάσταση, ἐκτὸς ἀπὸ τὶς δύο αὐτές, δὲν ὑπάρχει ἀνάμεσά τους. Ἢ μία εἶναι ἢ βασιλεία τῶν οὐρανῶν, καὶ ἢ ἄλλη ἢ κόλαση.
Οἱ πειρασμοὶ εἶναι «φύλακες» τῶν χαρισμάτων τὸν Θεοῦ
Τὰ φυσικὰ ἐλαττώματα, ὅπως ἢ ἀδυναμία, ἢ μικροψυχία, ἢ ἀφυΐα, ἢ ἀμορφία, σὲ κείνους ποῦ φυλάγουν τὸν ἑαυτό τους ἀπὸ τοὺς πειρασμούς, γίνονται φύλακες τῆς ἀρετῆς. Ἂν δεχθεῖς ἕνα χάρισμα χωρὶς πειρασμό, θὰ σὲ ὁδηγήσει στὴν ἀπώλεια. Ἂν ἐργάζεσαι τὸ καλὸ ἐνώπιόν του Θεοῦ καὶ σοὺ δώσει ἕνα χάρισμα, παρακάλεσε τὸν μὲ τὴν καρδιά σου, νὰ σοὺ δώσει φωτισμὸ Τί νὰ κάνεις γιὰ νὰ ταπεινωθεῖς, ἢ νὰ σοὺ δώσει φύλακα νὰ σὲ προστατεύει ἀπὸ τὴν ἔπαρση, ἢ νὰ σοὺ τὸ πάρει, γιὰ νὰ μὴ γίνει πρόξενος ἀπώλειάς σου. Γιατί ὅλοι δὲν μποροῦν νὰ φυλάξουν τὸν πλοῦτο τοῦ Θεοῦ χωρὶς νὰ βλάφτουν οἱ ἴδιοι.
~ Ἅγιος Ἰσαὰκ ὁ Σύρος
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου