Τὰ φοβερὰ Καρούλια.

«Ἡ ἀπάντησι σύγχρονου ἀσκητή στη δικαιολογημένη ἀπορία ενός προσκυνητή γιά τήν ἄφοβη παρορμητικότητα μιας τέτοιας οἰκιστικῆς ἐπιλογῆς [:ἀνάβασι μέ ἁλυσίδες στα κελλιά τῶν Καρουλίων]:

"Πολλές φορές τρέμουν καί τά δικά μας πόδια. Κάποτε με ρώτησε κάποιος:

—Γιατί πάτερ, οι παλιότεροι έφτειαχναν ἀλλά κι ἐσεῖς τίς ἀετοφωλιές, σε τόσο ἀπόκρημνα σημεῖα,

Ὁμολογῶ ὅτι δέν εἶχα προηγουμένως δεχθῆ ἀνάλογη ερώτησι. Σκέφθηκα για λίγο καί ἀπάντησα:

―Ἂν κρίνω ἀπό τόν ἑαυτό μου, τά ἔφτειαχναν και τά φτειάχνουμε κι ἐμεῖς στό χείλος τοῦ γκρεμού, διότι αὐτό μᾶς βοηθᾶ νά ἔχουμε συνεχή τή μνήμη τοῦ θανάτου. Αν ζῆς σ᾿ ἕνα τόπο ἤρεμο, σε μια πεδιάδα, σ' ἕνα ὀροπέδιο δέν ἔχεις κίνδυνο πρό ὀφθαλμῶν συνεχῶς, ἐνῶ ἐδῶ ἔχεις τήν αἴσθησι τοῦ παροδικοῦ,

τοῦ φευγαλέου κάθε στιγμή... Ἔτσι πρέπει νά εἶσαι ἕτοιμος κάθε στιγμή! Έρχεται τό πρωΐ καί ἀναρρωτιέσαι θά βραδυαστῶ;. Για παράδειγμα, οἱ κεραυνοί ὅταν ἐδῶ ἔχη κακοκαιρία στήνουν ξέφρενο χορό!...

Ζώντας σ᾿ ἕνα τόσο ἀφιλόξενο μέρος, κάθε ὥρα καί στιγμή ἔχεις τήν αἴσθησι ὅτι φεύγεις, ὅτι κατρακυλᾶς κάτω στη θάλασσα! Συνεχῶς τριγυρίζει στο

νοῦ μου τό ψαλμικό: Κατέδυσαν εἰς βυθόν ὥσπερ λίθος(Ἐξ 15, 5). Πῶς πετᾶς στή θάλασσα μία πέτρα καί πάει ἀμέσως στο βυθό; Ἔτσι νοιώθω! Γι' αὐτό πρέπει πάντοτε νά εἶμαι ἕτοιμος..." »

https://apantaortodoxias.blogspot.com/2024/07/blog-post_60.html