τοῦ ἡγουμένου Δαμασκηνοῦ Orlosky
Ο
«μεγάλος ἐξαγνισμός», ποὺ θέσπισε ὁ Ἰωσὴφ Στάλιν καὶ οἱ στενοὶ
συνεργάτες του τὰ ἔτη 1936 - 1938, ἦταν μία ἀπὸ τὶς πιὸ κτηνώδεις
περιόδους τῆς ἱστορίας τῆς Σοβιετικῆς Ἑνώσεως. Αὐτοὶ ποὺ ἦταν στὸ
στόχαστρο γιὰ ἐκτέλεσι ἢ ἐξορία προέρχονταν ἀπὸ διαφορετικοὺς τομεῖς τῆς
κοινωνίας, συμπεριλαμβανομένων ὀρθοδόξων κληρικῶν καὶ πιστῶν,
διανοουμένων, μελῶν τοῦ κομμουνιστικοῦ κόμματος καὶ kulaks (χωρικῶν ποὺ
κατεῖχαν λίγη γῆ καὶ ζῷα, τὰ ὁποῖα ἡ κυβέρνησι δήμευσε. Οἱ χωρικοὶ αὐτοὶ
κατόπιν ἐξωρίστηκαν σὲ ἀφιλόξενες περιοχὲς τῆς χώρας, ὅπου οἱ
περισσότεροι πέθαναν). Οἱ σκοποὶ τῆς «ἐξαγνίσεως» ἐποίκιλλαν·
προσπάθησαν νὰ μειώσουν τὸν ἀριθμὸ τῶν ὑποψηφίων μέσα στὸ κόμμα, νὰ
καταστρέψουν τὴν ἐπίδρασι τῆς Χριστιανοσύνης στὸ λαό, νὰ ἐλέγξουν τὸ
σκεπτικὸ τῶν ἀνθρώπων καὶ γενικὰ νὰ ἐξαφανίσουν ὁποιονδήποτε ἦταν
ἀντίθετος μὲ τὴν ἀνοικοδόμησι ἑνὸς «Σοβιετικοῦ ἐργατικοῦ παραδείσου».
Σύμφωνα μὲ τὰ ἀρχεῖα τῶν Σοβιετικῶν, πάνω ἀπὸ ἑνάμισυ ἑκατομμύριο
ἄνθρωποι φυλακίστηκαν ἀπὸ τὶς κρατικὲς ἀρχὲς μεταξὺ τῶν ἐτῶν 1937 καὶ
1938. Ἀπ᾽ αὐτοὺς ποὺ φυλακίστηκαν περίπου 700.000 ἐκτελέστηκαν· κάτι ποὺ
σημαίνει ὅτι περίπου χίλια ἄτομα ἐκτελοῦνταν καθημερινά.
Ὀγδονταπέντε
τοῖς ἑκατὸ (85%) τοῦ ὀρθοδόξου κλήρου –περίπου 30.000– ὑπῆρξαν θύματα
αὐτῶν τῶν «ἐξαγνισμῶν». Ὁ ἀρχιεπίσκοπος Αὐγουστῖνος Belyaev καὶ ὅσοι
φυλακίστηκαν ἢ ἐκτελέστηκαν μαζί του, μπροστὰ στὶς τραγικὲς καὶ δύσκολες
αὐτὲς ἐποχές, στάθηκαν ἑδραῖοι στὴν πίστι τους στὸν Κύριο Ἰησοῦ Χριστό.
Ο νέος ἱερομάρτυρας Αὐγουστῖνος (κατὰ κόσμον Ἀλέξανδρος Ἀλεξάνδροβιτς Belyaev) γεννήθηκε στὶς 28 Φεβρουαρίου 1886 στὸ χωριὸ Kamenko. Οἱ γονεῖς του, ὁ πρωθιερέας Ἀλέξανδρος καὶ ἡ πρεσβυτέρα του Εὐδοκία, ἀπέκτησαν πέντε παιδιά, τὰ ὁποῖα ἦταν εὐσεβῆ καὶ ἀγαποῦσαν πολὺ τὸν ἐκκλησιασμό. Ὅταν ὁ Ἀλέξανδρος ἦταν ἀκόμα ἔφηβος, ἕνας περιπλανώμενος –γνωστὸς γιὰ τὴν εὐσέβεια καὶ δίκαιη ζωή του–, ποὺ ἐπισκεπτόταν συχνὰ τοὺς γονεῖς του, τὸν ἀπεκάλεσε «ἱεράρχη» ἀρκετὲς φορές.
Μετὰ τὴν ἀποφοίτησί του ἀπὸ τὴν θεολογικὴ σχολὴ τῆς Kineshma τὸ 1911 στάλθηκε ὡς δάσκαλος τῆς ῥωσικῆς γλώσσης καὶ λογοτεχνίας στὴν ἀρχιεπισκοπικὴ σχολὴ θηλέων στὴν Penza. Τὴν ἐποχὴ ἐκείνη γράφει στὸ ἡμερολόγιό του· Δὲν μὲ ἀπασχολεῖ ἡ καριέρα μου ἢ μιὰ θέσι στὴν κοινωνία. Ἡ ἀγωγὴ ποὺ μοῦ ἔδωσε ὁ πατέρας μου ἔχει ἐνσταλάξει στὴν συνείδησί μου μιὰ βαθειὰ αἴσθησι τῆς ἠθικῆς μου εὐθύνης γιὰ κάθε βῆμα ποὺ θὰ κάνω. Γι᾽ αὐτὸ ὅταν καλλιεργῶ τὸν ἑαυτό μου πνευματικά, τὸ κάνω καὶ γιὰ τοὺς ἄλλους γύρω μου. Καὶ οἱ ἀπαιτήσεις ποὺ ἔχω ἀπὸ τοὺς ἄλλους ἐξαρτῶνται ἀπὸ τὸ βαθμὸ τῶν ἀπαιτήσεων ποὺ ἔχω στὴν τελειοποίησι τοῦ ἴδιου τοῦ ἑαυτοῦ μου.
Τὸ 1913 ὁ Ἀλέξανδρος ἀποφασίζει νὰ παντρευτῇ τὴν Ἰουλία, κόρη τοῦ ἱερέα Ἀλεξάνδρου Lyubimov, μιὰ μαθήτριά του στὴν τελευταία τάξι τῆς σχολῆς ποὺ δίδασκε.
Πρὶν ἀπὸ τὸ γάμο ὁ Ἀλέξανδρος ἐπέστρεψε στὸ σπίτι του νὰ δῇ τοὺς γονεῖς του καὶ ἐκεῖ συνάντησε τὸν ἴδιο εὐσεβῆ περιπλανώμενο, ὁ ὁποῖος τοῦ εἶπε·
―Ὤ, χαῖρε ἱεράρχα!
―Τί εἴδους ἱεράρχης εἶμαι, ἀφοῦ εἶμαι ἀρραβωνιασμένος; ρώτησε ὁ Ἀλέξανδρος.
―Ὡστόσο παραμένεις ἱεράρχης! ἐπέμενε ὁ περιπλανώμενος.
Ἀπέκτησε δύο κόρες, τὴν Ἰουλία καὶ τὴν Νίνα, τὰ ἔτη 1914 καὶ 1919 ἀντίστοιχα. Οἱ διωγμοὶ ἐναντίον τῆς ῾Ρωσικῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας ἄρχισαν τὸ ἔτος 1918. Ὁ Ἀλέξανδρος ἔγινε νεωκόρος καὶ ἔκανε δριμυτάτη κριτικὴ ἐναντίον κάποιων σχισματικῶν ποὺ εἶχαν ὡς ἡγέτη ἕναν καθῃρημένο ἐπίσκοπο. Γιὰ τὶς δραστηριότητές του αὐτὲς ὑπὲρ τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας ὁ Ἀλέξανδρος συνελήφθη στὶς ἀρχὲς τοῦ 1920 καὶ πέρασε ἑνάμισυ μῆνα στὴ φυλακή.
Τὸν Ἰούνιο τοῦ 1922 ἡ γυναίκα του πέθανε ἀπὸ φυματίωσι καὶ ὁ Ἀλέξανδρος ἔμεινε μόνος μὲ τὶς δύο κόρες του (τὴ μία ἕξι χρονῶν καὶ τὴν ἄλλη ἐννέα μηνῶν βρέφος). Μιὰ νοσοκόμα, ἡ Ἀνυσία Efimovna, ἀνέλαβε νὰ βοηθήσῃ στὴν ἀνατροφὴ τῶν παιδιῶν του.
Τὸν Αὔγουστο τοῦ 1920 ὁ Ἀλέξανδρος χειροτονήθηκε ἱερεύς. Τὸ 1922 ἡ μυστικὴ ἀστυνομία τὸν φυλάκισε ξανὰ γιὰ τρεῖς μῆνες. Ὅταν ἀφέθηκε ἐλεύθερος μετακόμισε μὲ τὰ παιδιά του στὴν πόλι Kineshma, ὅπου ἄρχισε νὰ λειτουργῇ σὲ μιὰ ἐκκλησία τῆς πόλεως. Ἡ ἀνιδιοτελὴς καὶ ἀσκητικὴ ποιμαντικὴ προσφορά του σύντομα τὸν ἔκανε γνωστὸ ὄχι μόνο στὴν περιοχὴ Kineshma ἀλλὰ καὶ σ᾽ ὅλη τὴν ἐπισκοπὴ τῆς Ivanovo. Οἱ πιστοὶ ἀγάπησαν τὸν ἱερέα τους, ὁ ὁποῖος ἀνταποκρινόταν σὲ κάθε αἴτησί τους γιὰ βοήθεια. Παρ᾽ ὅλη τὴν δύσκολη οἰκογενειακὴ κατάστασί του, ἔδινε πάντα ὅλο τὸν ἑαυτό του στὴν ὑπηρεσία τοῦ Θεοῦ καὶ τὴν ἁγία Ἐκκλησία του.
Ὁ π. Ἀλέξανδρος σύντομα προβιβάσθηκε στὴν θέσι τοῦ πρωθιερέως.
Ἡ ἐπαναστατικὴ κίνησι τῆς «ζωντανῆς ἐκκλησίας» ξεκίνησε τὸ 1922 καὶ μέχρι τὸ 1923 εἶχε πάρει μεγάλες διαστάσεις. Χάρι στὴ δυναμικὴ ὑποστήριξι τῶν ἀθεϊστικῶν ἀρχῶν, οἱ περισσότερες ἐκκλησίες τῆς ἐπισκοπῆς Ivanovo συλήθηκαν ἀπὸ τοὺς ἐπαναστάτες. Ὁ ἐπίσκοπος Ivanovo Ἱερόθεος Pomerantsev κάμφθηκε καὶ ἔγινε μέλος τῆς «ζωντανῆς ἐκκλησίας», ἐνῷ ὁ ἐπίσκοπος Κineshma Βασίλειος Preobrazhensky συνελήφθη ἀπὸ τὶς ἀρχές. Τὸν Σεπτέμβριο τοῦ 1923 οἱ ἀντιπρόσωποι τῆς ἐπισκοπῆς Ivanovo συναντήθηκαν στὴν ἐκκλησία τῆς Ἁγίας Σκέπης καὶ ὁμοφώνως ἀποφάσισαν νὰ ζητήσουν ἀπὸ τὸν πατριάρχη Τύχωνα τὸν πρωθιερέα Ἀλέξανδρο Belyaev ὡς ἀντικαταστάτη τῆς κενῆς ἐπισκοπικῆς θέσεως μέχρι τὴν ἐπιστροφὴ τοῦ ἐπισκόπου Βασιλείου. Ὁ πατριάρχης Τύχων ἐνέκρινε τὸ ψήφισμα καὶ τὸν Σεπτέμβριο, κατόπιν μοναχικὴς κουρᾶς μὲ τὸ ὄνομα Αὐγουστῖνος, χειροτονήθηκε ἐπίσκοπος Ivanovo.
Ὡς ἐπίσκοπος ἔδειξε ζῆλο νὰ φέρῃ εἰς πέρας ὅλες τὶς ἀρχιερατικές του ὑποχρεώσεις. Λειτουργοῦσε συχνὰ καὶ σὲ κάθε λειτουργία ἐκφωνοῦσε ἕνα ἐμπνευσμένο κήρυγμα. Οἱ κάτοικοι τὸν ἀγάπησαν καὶ εὐλογοῦσε ὅλους ὅσους τὸν πλησίαζαν. Πρὶν καὶ μετὰ ἀπὸ κάθε ἀκολουθία ἕνα πλῆθος ἀνθρώπων τὸν προϋπαντοῦσε, πρᾶγμα ποὺ δὲν πέρασε ἀπαρατήρητο ἀπὸ τὶς Σοβιετικὲς ἀρχὲς καὶ ἀναπόφευκτα θὰ ὡδηγοῦσε στὴν τρίτη του σύλληψι καὶ φυλάκισι.
[μετάφρασι· ἱ. μονὴ Ἁγ. Αὐγουστίνου Φλωρίνης]
Συνεχίζεται...
http://www.xrspitha.gr/
http://www.impantokratoros.gr/ieromartys-augustinos-kalunga.el.aspx
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου