Φίλοι τοῦ Χριστοῦ. Μιχαὴλ Μιχαηλίδη

Φίλοι τοῦ Χριστοῦ

Μιχαὴλ Ε. Μιχαηλίδη, Θεολόγου

Ἀπ᾽ τ᾽ ἀρχαῖα τά χρόνια ἡ λέξη «φίλος», ἀσκοῦσε στούς ἀνθρώπους—προπάντων στούς νέους—μιά ἰδιαίτερη σημασία καί γοητεία. Ἀλλ᾽ ὄχι μόνο τότε!Καί σήμερα καί πάντοτε, οἱ ἄνθρωποι αἰσθάνονται ἰδιαίτερη τιμή καί καύχηση, νά εἶναι φίλοι μέ τόν τάδε ἤ τόν τάδε!… ἀνεξάρτητα ἐάν τηροῦν τούς ὅρους καί τίς προϋποθέσεις τῆς ἀληθινῆς φιλίας.
Οἱ πιό ματαιόδοξοι μάλιστα, δίνουν μεγαλύτερη σημασία στούς τίτλους ἤ τήν κοινωνική θέση τοῦ φίλου τους —ἄν ἔχει πολλά λεφτὰ ἤ ἄν κατέχει κάποια ἀνώτερη κοινωνική θέση… ὥστε νά ὑψηλοφρονοῦν οἱ ματαιόδοξοι!
Στό Χριστιανισμό δέν ὑπάρχουν ψεύτικες ἤ ὑποκριτικές φιλίες. Κι ἄν ὑπάρχουν τέτοιου εἴδους φιλίες, δέν εἶναι ἀληθινές, χριστιανικές φιλίες. Ὁ Θεάνθρωπος Κύριος Ἰησοῦς, εἶχε φίλους, ὅπως τό Λάζαρο καί τούς μαθητές Του. Ἀλλά καί ὁ Λάζαρος καί οἱ Ἀπόστολοι, ἀντίθετα, εἶχαν γιά φίλο τους — ἀσφαλῶς καί Διδάσκαλό τους— τόν Ἰησοῦ.

Λίγο πρίν τόΠάθος, τούς μίλησε γιά τήν ἀγάπη καί τή φιλία. Ἀφοῦ πρῶτα, τούς δίδαξε καί τούς εἶπε: «Αὕτη ἐστίν ἡ ἐντολή ἡ ἐμή, ἵνα ἀγαπᾶτε ἀλλήλους, καθώς ἠγάπησα ὑμᾶς», ἀμέσως μετά τούς δήλωσε τήν ἀξία τῆς ἀγάπης, ἡ ὁποία φτάνει μέχρι τή θυσία, λέγοντας ὅτι: «Μείζονα ταύτης ἀγάπην οὐδείς ἔχει, ἵνα τις τήν ψυχήν αὐτοῦ θῇ ὑπέρ τῶν φίλων αὐτοῦ».
Καί τέλος, τούς ἀποκαλεῖ φίλους: «Ὑμεῖς φίλοι μού ἐστε, ἐάν ποιῆτε ὅσα ἐγώ ἐντέλλομαι ὑμῖν. Ὑμᾶς δέ εἴρηκα φίλους ὅτι..» ( Ἰω. ΙΕ΄12-15). Πόσο μεγάλη τιμή γιά τούς Ἀποστόλους, νἄχουνε «Φίλο» τους τόν Υἱό τοῦ Θεοῦ, δηλαδή, τό Θεάνθρωπο!
Τόν ἴδιο τό Θεό! Οἱ Ἀπόστολοι ὡστόσο μᾶς ἐκπροσωποῦν ὅλους. Τό ᾽χουμε ἆραγε, συνειδητοποιήσει ὅτι ὅλοι μας ἔχουμε «Φίλο» μας τόν Κύριο;Καί τό σημαντικότερο, εἴμαστε ἄξιοι γιά τέτοια τιμή; Ἐάν εἴχαμε φίλο κάποιο βασιλιά ἤ πρόεδρο Δημοκρατίας ἤ ἔστω ἕνα διάσημο ἐπιστήμονα νομπελίστα, πόσο ξεχωριστή θά νιώθαμε τήν τιμή!
Καί ὅμως μᾶς διαφεύγει ἡ μέγιστη καί ἀνυπέρβλητη αὐτή τιμή! Πόσο ὄμορφα καί ταπεινά ἦσαν τά λόγια τοῦ Προδρόμου στούς μαθητές, γιά τή μεσσιανικότητα τοῦ Χριστοῦ! Χρησιμοποιεῖ γιά παράδειγμα ἀγάπης καί φιλίας, τή χαρά πού αἰσθάνεται ὁ κουμπάρος ὅταν κάθεται πλάϊ στό γαμπρό κι ἀκούει τή φωνή του! Ἰδού ὁ στίχος: « Ὁ ἔχων τήν νύμφην νυμφίος ἐστίν.
Ὁ δέ φίλος τοῦ νυμφίου, ὁ ἑστηκώς καί ἀκούων αὐτοῦ, χαρᾷ χαίρει διά τήν φωνήν τοῦ νυμφίου. Αὕτη οὖν ἡ χαρά ἡ ἐμή πεπλήρωται. Ἐκεῖνον δεῖ αὐξάνειν, ἐμέ δέ ἐλαττοῦσθαι» ( Ἰω. Γ΄29-30). Ὁ Χριστός καί Κύριός μας, εἶναι ὁ «κάλλει ὡραῖος».
Εἶναι ὁ Φίλος τῶν φίλων καί ὁ «ἐκλελοχισμένος ἀπό μυριάδων» (Ἆσμα ἀσμάτων Ε΄10). Εἶναι ὁ γλυκύτατος Νυμφίος τῆς Ἐκκλησίας καί κάθε ἀνθρώπινης καρδιᾶς. Ἡ φιλία Του εἶναι ἀσύγκριτη καί μοναδική. Ὦ, Πανάγιε Κύριε Ἰησοῦ Χριστέ, Σ᾽ εὐχαριστοῦμε, γιατί εἶσαι γιά μᾶς τό πᾶν. Καί Νυμφίος καί Φίλος καί ἡ ἄπειρη ὡραιότητα.

Ὀρθόδοξος Τύπος ἀρ. φύλ. 1982, 5 Ιουλίου 2013
http://anavaseis.blogspot.gr/2013/07/blog-post_8266.html